STELLARIS: APOCALYPSE

Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από την αρχική κυκλοφορία του Stellaris, όταν υμνήθηκε ως ένα ρομαντικό αστρικό ποίημα μεν, αλλά λερωμένο με πολλές ατέλειες. Στην πορεία αυτών των χρόνων η Paradox ακολούθησε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα μεγάλων updates που συνήθως ήταν συγκολλημένα και με κάποιο μεγάλο DLC, όπως τα Synthetic Dawn και το Utopia, παρέχοντας τις μεγάλες αναβαθμίσεις στο gameplay, δωρεάν μέσω του update και κλείνοντας την αφηγηματική εμπειρία και κάποια πιο συγκεκριμένα είδη παιχνιδιού πίσω από την τιμή απόκτησης του DLC. Παρομοίως, το Apocalypse έρχεται ως τμήμα του τεράστιου update 2.0, Cherryh. Η ονοματολογία των αναβαθμίσεων έχει να κάνει με μεγάλους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας και εν προκειμένω με την C.J. Cherryh.

Αυτά που προσφέρει το επί πληρωμή DLC, επιπλέον των τεράστιων αλλαγών του update, είναι πρακτικά μια εμπειρία late game που προσομοιάζει την απειλή ενός τεράστιου υπερόπλου ονόματι Colossus, το οποίο γίνεται διαθέσιμο προς κατασκευή μετά τη διερεύνηση των κατάλληλων techs και την επιλογή του αντίστοιχου Ascension Perk. Ανάλογα με τα Ethics της αστρικής μας αυτοκρατορίας, μπορούμε να σετάρουμε το Colossus μας ώστε να διαθέτει μια συγκεκριμένη “αποκαλυπτική” ιδιότητα: την ολοκληρωτική καταστροφή πλανητών, το κλείσιμό τους σε μια αδιαπέραστη ασπίδα που τους αποκόπτει από τον υπόλοιπο γαλαξία, την “εξαΰλωση” κάθε μορφής ζωής σε αυτούς ώστε να μπορούν να εποικιστούν έπειτα από τους πληθυσμούς μας, την μαζική πλύση εγκεφάλου των κατοίκων ώστε να αποκτήσουν το Spiritualist ethic (έπος), ή το μαζικό “assimilation” των πληθυσμών μέσω της μετατροπής τους σε πειθήνια cyborgs (ιδιότητα που, προφανώς, είναι διαθέσιμη μόνο στις ρομποτικές αυτοκρατορίες που εισάγει το Synthetic Dawn expansion).

Ξεκινώντας με την θεοκρατία των Yildar. Προσοχή στην λεπτομέρια του artwork πίσω.

Πέρα από τα όχι-Death Stars λοιπόν υπάρχουν και οι Titans, πλοία κολοσσιαίου μεγέθους που λαμβάνουν το ρόλο της ναυαρχίδας στους στόλους σας. Προσέξατε τον πληθυντικό, ε; Παύει πλέον να υπάρχει το φαινόμενο των Doom Stacks, όπου ΑΙ και παίκτες απλά στοίβαζαν την παραγωγή που ξέρναγαν τα ναυπηγεία τους, ρουφώντας και το τελευταίο ορυκτό του σύμπαντος, με τελικό σκοπό μια κολοσσιαία σύγκρουση που κέρδιζε αυτός με την περισσότερη ωμή δύναμη. Από την έκδοση 2.0 και μετά μπαίνουν στον κάθε στόλο όρια που οδηγούν στην διαίρεση σε μικρότερους και πιο εξειδικευμένους στολίσκους (τα όρια αυτά μπορούν σταδιακά να αυξάνονται ελαφρώς με την διερεύνηση των κατάλληλων Techs στη διάρκεια του παιχνιδιού), πράγμα που λειτουργεί πολύ καλά σε συνδυασμό και με άλλες προσθήκες και αλλαγές που αλλάζουν τον στρατηγικό χάρτη.

Η 2.0 λοιπόν αλλάζει την άναρχη φιλοσοφία των συνόρων και της περιοχής δράσης των αυτοκρατοριών, όπως και τις μεθόδους FTL. Πλέον δεν δημιουργούνται αυθαίρετες σφαίρες επιρροής γύρω από τους πλανήτες που έχουν αποικίσει τα είδη της αυτοκρατορίας μας. Αντ’ αυτού ο ρόλος των πλανητών έχει υποβαθμιστεί κάπως (γι’ αυτό και η προοπτική ενός όχι-Death Star τελικά είναι λιγότερο απειλητική απ’ ότι ακούγεται). Πλέον κάθε σύστημα, είτε έχει κατοικήσιμους πλανήτες είτε όχι, αποτελεί μια διακριτή μονάδα στην εξάπλωση του πολιτισμού μας και απαιτεί το κτίσιμο μιας διαστημικής βάσης κοντά στο άστρο του, όπως τα παλιά outpost, απαιτώντας ορυκτά και επιρροή. Αυτή η βάση απεικονίζει 1:1 τα συστήματα υπό τον έλεγχό μας –δηλαδή ελέγχουμε μόνο συστήματα στα οποία έχουμε χτίσει- και δεν καταστρέφεται ποτέ ολοσχερώς, απλά αλλάζει έλεγχο όταν μια δύναμη την καταστρέψει. Με αυτόν το νέο μηχανισμό τα σύνορα γίνονται πιο οργανικά και αποτρέπεται το φαινόμενο των νησίδων, πέρα από την σφαίρα επιρροής μιας αυτοκρατορίας και επίσης η αυθαίρετη αλλαγή ελέγχου κενών συστημάτων όταν δεν έχουμε εκεί κοντά κάποιον κατοικήσιμο πλανήτη.

Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η εξάπλωση των συνόρων βάσει των ελεγχόμενων συστημάτων.

Επιπλέον των ανωτέρω, έχει κρατηθεί ως τρόπος FTL μονάχα η μετάβαση μέσω hyperlanes, τουλάχιστον για το αρχικό στάδιο του παιχνιδιού, μέχρι να αναπτυχθούν τεχνολογίες για την αξιοποίηση φυσικών σκουληκότρυπων και ξεχασμένων αστρικών πυλών. Αυτό πρακτικά αλλάζει τον χάρτη και τον διαστρικό πόλεμο, κάνοντάς τους να μοιάζουν με παρτίδες σκάκι, δημιουργώντας στρατηγικά περάσματα απ’ όπου μπορείτε να υπερασπιστείτε διαστημικά Δερβενάκια και αστρικές Αλαμάνες στις οποίες μάλιστα μπορεί να μην λειτουργούν λόγου χάρη οι ασπίδες των αντιμαχόμενων, λόγω του κβάζαρ στο κέντρο του συστήματος. Η διάσταση που δίνεται λοιπόν στον πόλεμο, σε συνδυασμό με το “σπάσιμο” των υπερ-στόλων, είναι πολύ πιο στρατηγική. Αυτό μάλιστα έχει άμεση συνέπεια στο μεσαίο κομμάτι του παιχνιδιού, στο οποίο συνήθως παρατηρείται κοιλιά στην δράση. Μια ακόμη προσθήκη καλεί τις αντιμαχόμενες αυτοκρατορίες να αξιώνουν αυτά που θεωρούν ζωτικό τους χώρο, πριν καν εισέλθουν σε ένοπλη διαμάχη με τον γείτονα. Μετά την σύρραξη, μπορούν να διεκδικήσουν όσα αξίωσαν ως de facto κατακτήσεις σε περίπτωση που τις ελέγχουν πραγματικά. Έτσι η μέση φάση του παιχνιδιού γεμίζει πλέον με πολέμους περιορισμένης εκτάσεως που μπορεί να έχουν ως έκβαση την αλλαγή ελέγχου μεμονωμένων συστημάτων.

Αστρικοί νομάδες που λειτουργούν ως μισθοφόροι ή νταήδες, μια νέα προσθήκη του DLC.

Είναι σαφές πως έχει αλλάξει ο τρόπος που διεξάγεται ο πόλεμος και ο υπολογισμός του επάρατου warscore. Έτσι εφόσον διεκδικεί ο πολιτισμός μας 3 συστήματα, θα πρέπει αφενός τα ελέγχει δια των όπλων και να αποφύγει ως τότε να φτάσει σε εσωτερική φθορά και κόπωση (attrition) τέτοιες που θα επιφέρουν την υποχρεωτική συνθηκολόγηση με τήρηση του παρόντος status quo. Αυτό είναι κάτι που δεν λειτουργεί πάντα καλά στην παρούσα έκδοση. Έτσι μπορεί να βρεθείτε να νικάτε αντικειμενικά σε έναν πόλεμο, ελέγχοντας τα πάντα και να χάνετε αυτό που είναι το ζητούμενο από τεχνικότητες. Γενικότερα πάντως αποφεύγεται η τελική καταστροφική επίλυση, ακόμα και στις μάχες όπου αντί πλέον να είναι μέχρι τέλους, δίνεται η δυνατότητα στα αντιμαχόμενα πλοία να κάνουν ένα μεμονωμένο άλμα ανάγκης και να συναντηθούν με την κύρια δύναμη μετά την λήξη της σύρραξης. Άλλες αλλαγές που είχε επιφέρει το DLC Utopia, ενσωματώνονται σχεδόν πλήρως στο update 2.0, κάνοντας τα traditions και τα perks κομμάτι του κύριου παιχνιδιού όπως και τις έννοιες των faction και του συσχετιζόμενου happiness και influence που προσφέρουν.

Η ματαιότητα της ουτοπίας…

Εάν πρέπει να καταλήξουμε σε ένα τελικό συμπέρασμα για το Apocalypse, είναι πως είναι σχεδόν αδύνατο να κριθεί μεμονωμένα, χωρίς να φωτίζεται από την πλειάδα των αλλαγών που έφερε η έκδοση 2.0 και ως επί το πλείστον θα έλεγα πως είναι προς μια πολύ καλή κατεύθυνση. Οι εγγενείς αλλαγές του Apocalypse έχουν να κάνουν με την παροχή end-game περιεχομένου, το οποίο μάλιστα έχει νόημα σε χάρτες μεγάλου μεγέθους που το late game βρίσκει σε ασταθή κατάσταση και όχι σε μικρότερους που λίγο πολύ ο νικητής είναι προκαθορισμένος έως τότε. Ως εκ τούτου με δεδομένο το ότι οι καλοδεχούμενες και κατακλυσμιαίες (με την καλή έννοια) αλλαγές παρέχονται έτσι κι αλλιώς μέσω της δωρεάν 2.0, επαφίεται στον καθένα που παρακολουθεί την δίχρονη πορεία του Stellaris, το αν θεωρεί λογική την δαπάνη των 20 ευρώ για το περιεχόμενο που δίνει αποκλειστικά το DLC. Προσωπικά πάντως κρίνω τίμιο τον συνδυασμό του έξτρα περιεχομένου με όλες τις ευπρόσδεκτες και χρήσιμες αλλαγές που φέρνουν επιτέλους το Stellaris σε μια άρτια κατάσταση, ως του απόλυτου 4Χ διαστημικού grand strategy και αδυνατώ να λογοδοτήσω για το που πήγαν δεκάδες ώρες μου την τελευταία βδομάδα.

Pros

Cons