REVIEWS

CALL OF CTHULHU

That is not dead which can eternal lie...

Τα δεινά της επίσημης ψηφιακής μεταφοράς του επιτραπέζιου Call of Cthulhu της Chaosium, ξεκινούν προ τετραετίας. Το μακρινό 2014, τότε που οι πάγοι πρόβαλλαν ακόμη περήφανα στην Ανταρκτική, η εκδότης Focus Home, ανακοίνωσε πως η ιδιαίτερα ταλαντούχα ομάδα της Frogwares (Sherlock Holmes : Crimes & Punishments και Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter μεταξύ άλλων) είχε αναλάβει την ανάπτυξη ενός ‘ερευνητικού μυστηρίου με στοιχεία RPG’ το οποίο θα λάμβανε χώρα στον ασύλληπτα εφιαλτικό κόσμο του H.P. Lovecraft.

Χαράς ευαγγέλια με άλλα λόγια, για κάθε μικρό σπασίκλα που έμαθε την σωστή προφορά του “Φατάγκιν”, προτού διανοηθεί καν να ζητήσει σε ραντεβού την Βασούλα του Γ4. Και που σίγουρα, δεν σκέφτηκε εγκαίρως πως οι δυο προηγούμενες έννοιες είναι de facto αλληλοαποκλειόμενες. Ακολούθησε διετής στουντιακή σιωπή, οι λυσσασμένοι οπαδοί κατανάλωσαν ό,τι κονσερβαρισμένο μαλάκιο και κεφαλόποδο τους βρισκόταν και άρχισαν να ανησυχούν σοβαρά. To Σωτήριο Έτος 2016, η Focus Home ανακοινώνει πως η ανάπτυξη του τίτλου πέρασε στην Γαλλική Cyanide. O χαρακτήρας του παιχνιδιού ναι μεν έμελλε να διατηρήσει αρκετά από τα ‘ερευνητικά RPG’ στοιχεία του, αλλά πλέον θα είχε περισσότερες αναφορές στο επιτραπέζιο παιχνίδι της Chaosium.

Ανηφορίζοντας προς το αρχοντικό των Hawkins

H συνέχεια είναι γνωστή. Η Frogwares ανακοίνωσε το πολυαναμενόμενο The Sinking City, το οποίο αποτελεί ουσιαστικά το δικό της όραμα για το Call of Cthulhu και η Cyanide κράτησε χαμηλό προφίλ, δουλεύοντας στο ‘επίσημο’ παιχνίδι. Σε περίπτωση που ανήκετε στο 1% του πληθυσμού που παραδόξως διέθετε κοινωνική ζωή κατά τα σχολικά του χρόνια, η μυθολογία Κθούλου που δημιουργήσε ο ιδιαίτερος Η.P. Lovecraft και στοιχειοθετήθηκε μέσα από μια πληθώρα βιβλίων και διηγημάτων του, ουσιαστικά αφηγείται πάντα την ίδια ιστορία : ευφυής τύπος, λάτρης της Καρτεσιανής λογικής και κοσμοθεωρίας, έχει τραβήξει τα ζόρια του, αλλά χάρη στο αδάμαστο ανθρώπινο πνεύμα του και τις ευλογίες της μποτίλιας και του φαρμακείου, κάπως την παλεύει.

Νοσοκόμα, χρειαζόμαστε βοήθεια…

Φαινομενικά αθώες και ασύνδετες συγκυρίες, παρασύρουν τον ψιλονορμάλ και φουλ ορθολογιστή τύπο σε κάποια έρευνα η οποία θα έπρεπε να θεωρείται ρουτίνας. Κατά την διάρκεια της έρευνας, του αποκαλύπτονται Φρικτές Αλήθειες για τον Ατέρμονο Παγωμένο Τρόμο Πέρα Από Τα Αστέρια. Στις χαρούμενες και ‘ελαφρές’ ιστορίες, καταλήγει αλυσοδεμένος σε ψυχιατρείο. Στις πιο βαριές, αυτοκτονεί, αφού πρώτα έχει χαράξει ανείπωτες λέξεις και σημεία με το αίμα του σε οποιαδήποτε διαθέσιμη επιφάνεια τριγύρω. Και αυτά. Τώρα μπορείτε και εσείς να είστε κουλ σπασικλάκια και να πουλάτε μούρη σε όλες αυτές τις τρέντι παρέες πως κατέχετε από Μυθολογία Κθούλου. Όλο το ζουμί μιας ποιοτικής Λαβκραφτικής εμπειρίας, έγκειται όχι στον θρίαμβό μας απέναντι στις Εξώκοσμες Δυνάμεις της Εντροπίας, αλλά στην οργανική και σταδιακή συνειδητοποίηση της πλήρους αδυναμίας και ασημαντοσύνης μας, ως άτυχο πιόνι στα κοσμικά παιχνίδια οντοτήτων απύθμενης μοχθηρίας και σκληρότητας.

Ο βιομήχανος Webster μας αναθέτει να διερευνήσουμε το θάνατο της κόρης του, Sarah Hawkins. Προσέξτε τις επιλογές στον διάλογο.

Με απλά δηλαδή λόγια, ατμόσφαιρα. Βάιμπ. Ένα αυστηρά στοιχειοθετημένο καθοδικό σπιράλ, από την ορθολογική θεώρηση του σύμπαντος κόσμου, σε αγνά παράλογη και ζωώδη φρίκη, ελάχιστες στιγμές πριν από μια μοίρα χειρότερη από τον θάνατο. Πλοκάμια, μουργκλούγκλουγκλου, Ονειρευόμενη Ριλιέχ. Μη ρωτάτε πολλά, αν έχεις πετριά, έχεις πετριά.

Αναλαμβάνουμε το ρόλο του Edward Pierce, βετεράνου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και νυν ιδιωτικού αστυνομικού στην Βοστώνη. Ο Edward αν και συγκροτημένος τύπος, διατηρεί μια οριακή σχέση με το αλκοόλ και τα ηρεμιστικά, καθώς μερικά ζόρια, θέλουν κάτι παραπάνω από μια Κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο για να περάσουν. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Οι λίγες υποθέσεις που αναλαμβάνει, συνήθως καταλήγουν άδοξα και ανέμπνευστα. Όταν λοιπόν φτάνει στην πόρτα του ο επιφανής βιομήχανος Stephen Webster (και γιατί διάολο ένας τόσο πλούσιος επιχειρηματίας να έλθει σε μια τέτοια γειτονιά;), ο Edward δεν έχει περιθώριο να αρνηθεί την δουλειά που του προσφέρει.

Δείγμα από το περιορισμένο (αλλά πιο ταιριαστά ατμοσφαιρικό, πεθαίνεις) skill tree του Edward.

Η κόρη του Webster, Sarah Hawkins, σχετικά γνωστή ζωγράφος στην Νέα Αγγλία, πέθανε μαζί με το σύζυγο και το μικρό τους γιο, Simon, σε μια πυρκαγιά η οποία και κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος της έπαυλής τους. Ο πατέρας της, παρά τις διαβεβαιώσεις της αστυνομίας πως επρόκειτο για ένα τραγικό ατύχημα, διατηρεί αμφιβολίες. Προσλαμβάνει λοιπόν τον Pierce, προκειμένου να μεταβεί στο απομονωμένο νησί Darkwater, να ερευνήσει την έπαυλη των Hawkins και να διαπιστώσει τί πραγματικά συνέβη στην δύστυχη τούτη οικογένεια.

Δίχως χρονοτριβή, επιβιβαζόμαστε στο επόμενο πλοίο και ξεκινάμε για το Darkwater, ένα μικρό νησί, που δείχνει να ξεχάστηκε από ολόκληρο τον κόσμο, γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα. Το τί πραγματικά μας περιμένει στα καταραμένα του βράχια, θα το ανακαλύψουμε στην διάρκεια των επόμενων οκτώ περίπου ωρών, που διαρκεί η άνιση -μα ατμοσφαιρική ως τα βράγχια- περιπέτεια του Pierce.

Λάβετε φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου…

H…πολύπαθη ανάπτυξη του παιχνιδιού, έχει αφήσει τα σημάδια της, στο βασανισμένο κορμί του Call of Cthulhu. Pre-rendered κονσολάδικες cut-scenes άλλης εποχής, παντρεύονται με φοβερά σχεδιασμένα και φωτισμένα τοπία, τα οποία αποπνέεουν γνήσιο ζόφο. Το αποτέλεσμα μπορεί να δείχνει λίγο παράταιρο, μα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό. Η δε έξυπνη χρήση της πρασινόμαυρης χρωματικής παλέτας, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα πηχτή σαν πράσινα άλγη σε μώλο που δεν έχει καθαριστεί ποτέ. Ομίχλη, εχθρικοί μέθυσοι άνεργοι ναυτικοί και μούχλα που σχεδόν περνά μέσα από την οθόνη και απευθείας στην ψυχή σου.

Το Call of Cthulhu, πετυχαίνει σε απόλυτο βαθμό στον τομέα που μετρά περισσότερο: την ατμόσφαιρα. Είναι  γραμμικό στην εξέλιξή του και σε καμία περίπτωση δεν κινούμαστε σε ανοικτό κόσμο. Τα σύντομα κεφάλαιά του, μας τοποθετούν το καθένα σε μια πολύ συγκεκριμένη και απίστευτα καλοσχεδιασμένη περιοχή. Συνήθως μάλιστα, συγκεκριμένα κεφάλαια μας παρουσιάζουν και συγκεκριμένες μηχανικές, οι οποίες περισσότερο λειτουργούν ως μοχλοί εμβαπτισμού παρά ως ολοκληρωμένα υποσυστήματα του παιχνιδιού. Αν θέλαμε να περιγράψουμε εντελώς στεγνά τον τίτλο, θα λέγαμε πως ομοιάζει αρκετά με το Life Is Strange, σε επίπεδο τουλάχιστον μηχανισμών. Ναι μεν υφίσταται ανάπτυξη των βασικών ικανοτήτων του χαρακτήρα μας (Ευφράδεια, Ενσυναίσθηση/Ψυχολογία, Ερευνητική Δεινότητα, Φυσική Δύναμη, Παρατηρικότητα, Ιατρικές Γνώσεις και Αποκρυφισμός) μέσω skill points που αποκτάμε προχωρόντας στην περιπέτεια, αλλά γρήγορα γινεται αντιληπτό πως στην διάρκεια ενός playthrough, θα αυξήσουμε στο μέγιστο σχεδόν όλες μας τις ικανότητες.

Ο όχι και τόσο…κοινωνικός φύλακας του μεγάρου των Hawkins

Η πρόοδος με άλλα λόγια του χαρακτήρα μας, είναι στοιχείο περισσότερο διακοσμητικό και επηρέαζει ίσως τον τρόπο με τον οποίο θα λύσουμε συγκεκριμένους ‘γρίφους’ στην αρχή του παιχνιδιού. Δεν έχουμε σε καμία περίπτωση να κάνουμε με τίτλο ο οποίος να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό ‘RPG’. Ούτως ή άλλως, γίνεται γρήγορα αντιληπτό πως το παιχνίδι ακολουθεί προδιαγεγραμμένη πορεία, με κάποιες αποφάσεις μας να λειτουργούν με τρόπο αντίστοιχο εκείνων που είδαμε στα παιχνίδια της Telltale με λίγο μεγαλύτερες ελευθερίες σε συγκεκριμένα κομβικά σημεία. Η ποικιλία και η ιδιαιτερότητα των καταστάσεων που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε φυσικά, κατορθώνει να ‘πουλάει’ επιτυχώς την ψευδαίσθηση της επιλογής.

Μηχανικά, το παιχνίδι έχει διατηρήσει στοιχεία από παλαιότερες εκδόσεις του. Ένα τρομακτικό μπαλωμένο σακάκι gameplay, κομμένο και ραμμένο για τις πλάτες του τέρατος του Frankenstein.Θα βρείτε ένα επίπεδο (και κάτι ψιλά) απλού αλλά καθαρόαιμου stealth, ένα επίπεδο όπου πανικόβλητοι μετράτε τις σφαίρες σας ενώ σημαδεύετε κεφάλια Ημικαλαμαράνθρωπων™ και μπόλικα (και ιδιαίτερα αποτελεσματικά) επίπεδα, όπου ερευνάτε τα ατμοσφαιρικότατα περιβάλλοντα του παιχνιδιού, αναζητώντας στοιχεία και ενδείξεις και ανασυνθέτοντας γεγονότα. Ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του CoC, έγκειται στο γεγονός πως κατορθώνει να κάνει όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία gameplay να ταιριάζουν αρμονικά στην αφήγησή του.

H Θαυμαστή Ψαριά έσωσε το χωριό μας.

Γιατί αυτό είναι πρώτα και κύρια το Call of Cthulhu. Μια έντονη αφήγηση, μια ευκαιρία να διαμορφώσουμε τον δικό μας, προσωπικό εφιάλτη. Να τσακίσουμε τα απομεινάρια της ψυχής μας στην αμείλικτη θέληση των Μεγάλων Αρχαίων. Ένα Life Is Strange όπου όλη η ελπίδα ξεκινά και τελειώνει την πρώτη φορά που θα υψώσουμε το γουισκοπότηρο στα χείλη μας (‘This has changed your fate’ όπως σημειώνει απειλητικά το παιχνίδι). Αν σας απασχολούν περισσότερο οι επιμέρους μηχανισμοί, μάλλον θα απογοητευτείτε.

Επιλέξτε διαδοχικά τις 1,1,3. Ακαριαίος έρωτας.

Αν όμως προσέλθετε με τρόμο και συντριβή απέναντι στο Απέραντο Μυστήριο των Ονειρευόμενων του Βυθού, εδώ θα έχετε μια μοναδική ευκαιρία να ζήσετε τον εφιάλτη από πρώτο χέρι. Η σταδιακή κάθοδος του Pierce στην απόλυτη τρέλα, εκτελείται με υποδειγματικές ηθοποιίες και καλλιτεχνική διεύθυνση η οποία υπερβαίνει κατά πολύ τον ταπεινό της προϋπολογισμό. Το Call of Cthulhu δεν έρχεται για να ξεπεράσει την cult λατρεία του Dark Corners of the Earth, αλλά για να σταθεί γενναία και αποφασισμένα στο πλάι του, σαν μια εξίσου ‘παράξενη’ μα αφάνταστα πιο προσβάσιμη ευκαιρία να ζήσουμε για λίγο (πολύ λίγο) μέσα στους εφιάλτες του Lovecraft. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός πως το παιχνίδι διατηρεί ένα ξεχωριστό inventory ‘ψυχικών τραυμάτων’ για τον χαρακτήρα μας, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι πλήρως αναπόδραστα. Στο εξάωρο επάνω δηλαδή, ο Pierce σας θα έχει καταλήξει στην καλύτερη ψυχωτικός. Θαρρώ δηλαδή, ενδέχεται να υπάρχει τρόπος να τον κρατήσετε στα λογικά του, μα παίζοντας όσο γνωστικά ταίριαζε στις περιστάσεις, κάτι τέτοιο μου φάνηκε ακατόρθωτο.

Από την φοβερά ατμοσφαιρική σεκάνς στην γκαλερί.

Είναι δύσκολο και ίσως άδικο να χρειάζεται να βαθμολογήσεις ένα τίτλο όπως το Call of Cthulhu. Είναι καμωμένο με μεράκι και αγάπη για τους Μύστες του Εφιάλτη, τα παιδιά που τρέφονται κατ’ αποκλειστικότητα με κονσερβαρισμένο καλαμαράκι ποιότητος. Ένας αμύητος ημιχαχόλος πιτσιρκάς του YouTube o οποίος αποζητά ενδεχομένως εδώ το επόμενο Resident Evil, σίγουρα θα απογοητευτεί. Η υπόσχεση των Μεγάλων Αρχαίων όμως, εκπληρώνεται στο έπακρο. Τρέλα, μαρασμός, κατακρήμνηση σε αβύσσους που δεν προορίζονταν ποτέ για ανθρώπινα μάτια. Όπως το πρόσφατο Vampyr, αποτελεί κάτι πολύ μεγαλύτερο από το σύνολο των ‘μηχανικών’ τμημάτων του.

Εάν έχετε ακούσει το Κάλεσμα στο σκοτάδι, φτιάχτηκε για εσάς. Εάν παρακαλέσατε Θεούς με απρόφερτα ονόματα για λύτρωση στην άκρη κάθε λογικής, φτιάχτηκε για εσάς. Εάν νιώσατε την αρμύρα και την σήψη να σας χτυπάνε μέσα από τις εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο, φτιάχτηκε για εσάς. Μερικές φορές, δεν χρειάζονται περισσότερα.

Y’AI ‘NG’NGAH, YOG-SOTHOTH H’EE-L’GEB F’AI THRODOG UAAAH!

Ευχαριστούμε θερμά την IGE Group για την διάθεση του review κωδικού του παιχνιδιού.

Ia ia...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

F'Taghn

Πλήρες ατμόσφαιρας και σήψης, μεταφέρει άψογα το κλίμα του αναπόδραστου Λαβκραφτικού εφιάλτη. Μηχανικά μπορεί να είναι απλό, αλλά αποζημιώνει τους Πιστούς Του Ονειρευόμενου Αρχαίου με το παραπάνω, εκεί που πραγματικά μετράει.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

11 Comments

    1. Είναι μεν σύντομο, αλλά είναι all killer/no filler. Δεν κάνει πουθενά κοιλιά δηλαδή, σε πιάνει από το λαιμό και σε περνάει από το απαραίτητο Λαβκραφτικό ‘Greatest Hits’. Σας μερσούμε για τα καλά λόγια, βεβαίως βεβαίως 🙂

  1. Περιγραφικότατος!

    Όταν είχε πρωτοανακοινωθεί, περίμενα κάτι σαν το DCotE αλλά σε πιο rpg, με διαλόγους, επιλογές κτλ. (αν και εκείνο το παιχνίδι είχε κάτι επιφανειακά στοιχεία όπως το σύστημα τραυματισμών από το επιτραπέζιο) αλλά όσο πέρναγε ο καιρός κι έβλεπα βίντεο και συνεντεύξεις για το CoC, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως τελικά δε θα φέρνει στο παιχνίδι του ’05. Παρόλα αυτά, δε φαίνεται άσχημη προσπάθεια, και σε έκπτωση θα το τιμήσω, όντας φαν αυτής της θεματολογίας.

  2. Με την Βασούλα του Γ4 τελικά τι έγινε άραγε..; Εε ξεχάστηκα, εξαιρετικό ριβιού!!

    Το καλό πάντως με την μικρή του συνολική διάρκεια είναι πως το καθιστά εύκολο για κόσμο που δεν έχει χρόνο να το απολαύσει από την αρχή έως το τέλος (η αλήθεια είναι πως δε περίμενα ποτέ να κάνω τέτοιου είδους παρατήρηση, σημεία των καιρών..).

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL