OWLBOY

Το σενάριο του παιχνιδιού δεν έχει να κάνει τόσο με την αναζήτηση σωτήρων όσο με τις δοκιμασίες που περνάνε οι φιλίες, το πνεύμα αλληλεγγύης, την ανιδιοτέλεια και το ταξίδι προς την ενηλικίωση. Γενικά η μουντάδα και η μελαγχολία κάνουν αισθητή την παρουσία τους, χωρίς όμως να απουσιάζουν αρκετές στιγμές με χιούμορ, πλήρως εναρμονισμένες με το ύφος του παιχνιδιού και τo πνεύμα αντίστοιχων παιχνιδιών από… τα 90’s.

Η ισχύς εν τη ενώσει

Διάφορες απόψεις ακούγονται δεξιά κι αριστερά αλλά ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής: το Owlboy δεν είναι περιπέτεια ανοικτού κόσμου. Ok, ναι μεν δεν έχει διαδοχικές πίστες (που λένε και οι απόφοιτοι της Μεγάλης των Ποδαράδων Σχολής™), αλλά δεν μπορούμε να μεταβούμε όπου θέλουμε ανά πάσα στιγμή. Θα το περιέγραφα ως αρκετά γραμμικό, με την πορεία που ακολουθούμε να θυμίζει σε κάποιο βαθμό, αυτό της σειράς The Legend of Zelda (αν και υπήρχαν σκηνικά που μου θύμιζαν παιχνίδια όπως το Gargoyle’s Quest και το Rocket Knight Adventures). Έτσι ενώ υπάρχουν 2 περιοχές, με πολλαπλές εξόδους, που λειτουργούν ως hub, το που θα πάμε είναι εκ των προτέρων αποφασισμένο με τις περισσότερες διαδρομές να ανοίγουν λόγω σεναριακών εκβάσεων, αντικειμένων που βρίσκουμε μεταγενέστερα κτλ.

Έτσι, ακολουθώντας το main objective καταλήγουμε από ελαφρώς διακλαδιζόμενες περιοχές, σε δαιδαλώδη εσωτερικά μέρη που έχουν τη λογική ενός dungeon και πάλι πίσω σε κάποιο hub και ούτω καθεξής. Εκεί θα συναντήσουμε κάποια (εύκολα σχετικά) puzzles και εντυπωσιακά bosses που είναι τόσο δύσκολα όσο πρέπει, για να αγχώνουν αλλά όχι να απελπίζουν. Φυσικά δε λείπουν και τα διάφορα μυστικά που θα συναντήσουμε στην πορεία. Κάποια μάλιστα δεν είναι άμεσα προσβάσιμα οπότε θα χρειαστεί να επιστρέψουμε σε προηγούμενες περιοχές, αν επιθυμούμε αν αποκομίσουμε ό,τι έχει να μας προσφέρει ο κόσμος του παιχνιδιού. Ευτυχώς το backtracking δεν είναι υποχρεωτικό, ούτε συχνό και συν τοις άλλοις γίνεται υποφερτό με διάφορες παρακάμψεις που ανοίγουν αργότερα.

Όπως γίνεται φανερό λοιπόν, το Owlboy περισσότερο πλησιάζει ένα action adventure απ΄ ότι ένα platform game (αν και υπάρχουν λίγες στιγμές στο παιχνίδι που θα δοκιμάσουν τα αντανακλαστικά μας). Όχι πως δεν καλούμαστε να τα βάλουμε με εχθρικά πλάσματα ή να προσπεράσουμε εμπόδια αλλά γιατί να το κάνουμε… πηγαίνοντας με τα πόδια ενώ μπορούμε να πετάξουμε; Ο Otus διαθέτει λοιπόν, μια σεβαστή ποικιλία κινήσεων. Εκτός από άλμα, έχουμε dash, spin (ακινητοποιεί τους αδύναμους εχθρούς για κάποιο χρονικό διάστημα) και grab εντολές. Όλες φυσικά μπορούν να πραγματοποιηθούν και εν πτήση (μπορούμε να παραμείνουμε επ’ άπειρον στον αέρα εάν οι συνθήκες το επιτρέπουν).

Σημαντικότερη όμως όλων, είναι η ικανότητα του ήρωα μας να μεταφέρει ένα από τα 3 φιλαράκια του, που με τον οπλισμό που διαθέτουν αποτελούν τη δύναμη πυρός, απάντηση σε κάθε κίνδυνο σχεδόν, που θα βρούμε στο διάβα μας . Σημαντική είναι όμως και η συμβολή τους στην επίλυση των διάφορων γρίφων. Μπορεί σε πρώτη φάση να φαντάζει κουραστική η grab/drop ρουτίνα (οτιδήποτε κρατάμε στα νύχια μας πέφτει εάν δεχτούμε ζημιά), αλλά η απόκτηση μιας συγκεκριμένης αναβάθμισης νωρίς στην ιστορία μας επιτρέπει να καλούμε στη θέση μας οποιοδήποτε χαρακτήρα, όπου κι αν τον είχαμε αφήσει. 

«Το δικό μου το παιδί είναι το πιο όμορφο…»

…είπε η μαμά κουκουβάγια για το τέκνο της, αλλά ποιος μπορεί να πει ότι έχει άδικο; Πόσα μπορώ να προσθέσω που δεν έχουν ήδη μεταφέρει οι απαράμιλλης ομορφιάς εικόνες του κειμένου; Η πολύ λεπτομερής δουλειά που έχει γίνει στα sprites του παιχνιδιού φέρνει στο νου 16-32 bit εποχές. Πολύ αμφιβάλλω αν έχω ξαναδεί κάτι αντίστοιχης λεπτομέρειας στις κονσόλες ή τα pc της τότε εποχής. Εδώ που τα λέμε, ελάχιστα είναι και τα παιχνίδια 2 διαστάσεων του πρώτου PlayStation που μπορούν να κοντράρουν στα ίσα το Owlboy. Το art direction επίσης βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα με τους μοναδικούς φιλικούς και εχθρικούς χαρακτήρες (ειδική μνεία στα «αφεντικά») και τους υπέροχους χρωματισμούς που μεταβάλλονται αναλόγως της ώρας της ημέρας.

Εξίσου μεγαλειώδης είναι και η προσοχή στη λεπτομέρεια της κίνησης χαρακτήρων, χλωρίδας, πανίδας καθώς και της ίδιας της ατμόσφαιρας (ομίχλη, υψηλή θερμοκρασία, χιόνι, άνεμος κ.α.). Σχεδόν οτιδήποτε υπάρχει γύρω μας φαντάζει ζωντανό και οργανικό και πολλές φορές αντιδρά στις δικές μας ενέργειες. Φερ’ ειπείν, σκόνη σηκώνεται όταν τρέχουμε, έντομα και πουλιά απομακρύνονται όταν τα πλησιάζουμε ενώ μικρά αντικείμενα υποχωρούν υπό το βάρος μεγαλύτερων. Γενικά εξαιρετική δουλειά κι εδώ. Το δε ακουστικό παράρτημα του παιχνιδιού είναι απλά μαγευτικό. Αρκετές μελωδίες κολλάνε στο μυαλό και συνεχίζουν να παίζουν κι εκτός παιχνιδιού. Αυτές περιλαμβάνουν κυρίως ορχηστρικές συνθέσεις που δημιουργούν στον παίκτη πληθώρα συναισθημάτων. Ευχάριστη πινελιά αποτελούν οι λίγες “midi” τύπου μουσικές που ακούγονται σε σημεία της περιπέτειας. Εντύπωση προκαλεί και το δυναμικό του όλου πράγματος όπου π.χ. επιπλέον όργανα προστίθενται στην μουσική όταν πετάμε.

Και έζησαν αυτοί καλά…

Ο παραμυθόκοσμος του παιχνιδιού με τράβηξε μέσα του για περίπου 13 ώρες. Η ποικιλία σε σκηνικά και gameplay με εξέπληξε ευχάριστα. Είναι αδιαμφισβήτητα ωραίο να βλέπεις μια δημιουργία να εκπληρώνει τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει. Εκεί που οι άλλοι ακόμα… τρίβουν με ημιτελείς, ετήσιες παπάντζες, οι Νορβηγοί βρίσκονται ήδη στο στέγνωμα με ολοκληρωμένη διάθεση και σχεδιασμό του προϊόντος τους. Πατώντας γερά στη γη (no pun intended) και με πλήρη επίγνωση του στόχου του, το Owlboy θα μνημονεύεται μετά από χρόνια ως ένα κλασικό 2d sidescroller των 10’s. Εδώ βρίσκεστε ακόμα; Απλώστε τα φτερά σας και πετάξτε μακριά, πολύ μακριά!

Pros

Cons