CALIFORNIUM

Το «πακέτο» είναι όλο εδώ. Berkeley, 1967. Είσαι ο αποτυχημένος σύζυγος, πατέρας και συγγραφέας επιστημονικός φαντασίας (ο επιθετικός προσδιορισμός απηχεί και στις τρεις ιδιότητες) Elvin Green. Βιώνεις τον επιθανάτιο ρόγχο του χίπικου ονείρου σε μια γλυκιά αιθαλομίχλη βαρβιτουρικών, φτηνού χύμα κρασιού και λογοτεχνικού τέλματος. Η γυναίκα σου μόλις σε εγκατέλειψε παίρνοντας μαζί την κόρη σας και ο εκδότης σου, αν σε κράξει λίγο ακόμη, ενδέχεται να μεταμορφωθεί σε τεράστιο, μεταψυχεδελικό κοράκι.

Odditorium Or Warlords Of Mars

Προφανώς, η μόνη λογική εξέλιξη του πρωϊνού σου, είναι η τηλεόραση να αρχίσει να σου μιλά. Το τι σου λέει και ποιος υποτίθεται πως το λέει είναι εντελώς ασήμαντο. Στην προσπάθειά σου να γλιτώσεις από την υποθαλάσσια, slow-motion απώλεια κάθε πιθανής σταθεράς στην σούπα της ζωής σου, ορμάς στους δρόμους. Η γειτονιά σου, μικρή, ήσυχη. Εδώ ο dealer σου, λίγο πιο κάτω ο Σταύρος ο αγαπημένος σου εστιάτορας, η αξιοπρεπής γειτόνισσα που ξινίζει τα μούτρα της επειδή έχεις χάσει επτά κιλά σε επτά ημέρες και μάλλον έχεις βάλει το παντελόνι σου ανάποδα, ο συνοικιακός πολισμάνος που σε κόβει από πάνω μέχρι κάτω μετρώντας ώρες ως το επόμενο καταχέριασμα που θα σου ρίξει. Και ξαφνικά, ξαφνικά, άλλη μια τηλεόραση στην άκρη του δρόμου. Και μυστήρια Ελληνικά «Θ» αναβοσβήνουν παντού. Και αν τα κοιτάξεις αληθινά επίμονα, η πραγματικότητα τρυπά, ανοίγουν μαύρα σαλόνια, μεταλλικά έπιπλα, γραφεία σαν το δικό σου, σαν να ‘χες όμως πετύχει. Σε κάτι, οτιδήποτε. Τρέχεις καταπάνω τους για να σταματήσεις τις φωνές. Τα τρίγωνα στροβιλίζονται και τα επτά ονόματα του Θεού είναι ένα ψέμα γραμμένο με κραγιόν σε ξένο σπίτι. Πέφτεις ξανά.

Even oblivion, Elvin.

Για να σοβαρευτούμε κομμάτι, η παραπάνω περιγραφή, που χρωστά σαφώς την πατρότητά της στο εκλεκτό Τσώνη Πλάκ (sic) που είχαν σε σπέσιαλ έκπτωση στο γειτονικό σούπερ μάρκετ, έχει απείρως μεγαλύτερη συνοχή από τα επί της οθόνης τεκταινόμενα του Californium. Πρόκειται ουσιαστικά για έναν ακόμη εκπρόσωπο της αμφιλεγόμενης κατηγορίας των αφηγηματικών παιχνιδιών περιήγησης (ελληνιστί, walking simulators), η διάρκεια του οποίου μετά βίας φτάνει τις τρεις ώρες. Η δράση χωρίζεται σε τέσσερις κόσμους/ζώνες/παραλλαγές της αρχικής, «φυσιολογικής» γειτονίας, με την κάθε παραλλαγή να γίνεται ολοένα και πιο σουρεαλιστική, ως το φινάλε, στο Κενό του Χάους, με την οθόνη πλέον να πετάει αστράκια και τους δράκους να κάνουν πάρτι στην κουζίνα.

Κάθε ζώνη περιλαμβάνει συγκεκριμένες τοποθεσίες (εστιατόριο, γραφείο εκδότη, διαμέρισμα πρωταγωνιστή κτλ.), κάθε μια εκ των οποίων περιλαμβάνει ορισμένα κρυμμένα σύμβολα. Μόνες μας αλληλεπιδράσεις με τον κόσμο του παιχνιδιού, εκτός από τους προδιαγεγραμμένους διαλόγους με τους ομολογουμένως καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες των δυστοπικών κόσμων που διαβαίνουμε, είναι η ανακάλυψη των κρυμμένων συμβόλων «Θ» κάθε περιοχής, προκειμένου να «ξεκλειδώσουμε» την πλήρη αφήγηση και να προχωρήσουμε στην επόμενη ζώνη. Το κυνήγι των «Θ», παρουσιάζει αρχικά ένα ενδιαφέρον, καθώς, αντί να είναι κρυμμένα στον χώρο με «παραδοσιακό» τρόπο, ουσιαστικά είναι αόρατα και όταν πλησιάζουμε κάποιο, λαμβάνουμε συγκεκριμένες ηχητικές ή οπτικές ενδείξεις για την εγγύτητά του. Κατόπιν πρέπει με προσεκτικές κινήσεις (μια διαδικασία σαν το κούρδισμα μουσικού οργάνου, όπου προσπαθούμε να φέρουμε την βελόνα στο κέντρο του κουρδιστηριού) να τοποθετηθούμε με τέτοιο τρόπο στο χώρο ώστε να εμφανιστεί το «Θ» και να μπορέσουμε να κάνουμε κλικ επάνω σε αυτό, τρυπώντας έτσι την πραγματικότητα στο συγκεκριμένο σημείο.

Από τον δυστοπικό, Οργουελιανό δεύτερο κόσμο.

Αν και αρχικά πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα μηχανική, πολύ γρήγορα κουράζει αχρείαστα και σε συγκεκριμένα σημεία είναι κάτι περισσότερο από εμφανές πως η τοποθέτηση των «Θ» έγινε με σκοπό να παραταθεί τεχνητά η διάρκεια του παιχνιδιού. Ουσιαστικά, μετά τις δέκα-δεκαπέντε πρώτες φορές, καταλήγουμε να περιπλανιόμαστε σε περιβάλλοντα που αρχικά παρουσιάζουν ενδιαφέρον αλλά γρήγορα διαπιστώνουμε πως είναι σχεδόν εντελώς «νεκρά» και να κάνουμε νευρόσπαστες κινήσεις προκειμένου να βρούμε το επόμενο «Θ» και να προχωρήσουμε στο παιχνίδι.

Ίσως το γεγονός πως παρ’ όλο το αντίξοο gameplay του κατορθώνει να σε κρατήσει, προκειμένου να ανακαλύψεις τι συμβαίνει στο τέλος, αποτελεί ίσως και το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να αποδώσω στο Californium. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με συνέλαβα να σιχτιρίζω όποια «διάνοια» είχε αναλάβει να κρύψει τα «Θ» στους κόσμους του παιχνιδιού, αλλά ταυτόχρονα αρνούμουν να εγκαταλείψω, ακόμη και όταν είχε γίνει οδυνηρά εμφανής η κατάληξη της ιστορίας του παιχνιδιού. Τα ατμοσφαιρικότατα voice-overs σε συνδυασμό με την «Καλησπέρα, εδώ τριπάρουμε άγρια» οπτική ταυτότητα του παιχνιδιού αποτελούν ουσιαστικά και τον μόνο λόγο απόκτησής του.

We’re not in Berkeley any more.

Παρουσιάζει πολύ ειδικό ενδιαφέρον και απευθύνεται de facto σε μια πολύ μικρή μερίδα παικτών η οποία επιζητά συνειδητά κάτι εξεζητημένα διαφορετικό. Ίσως από τα πιο «περίεργα» παιχνίδια που έχω δει ποτέ. Προχωράτε με δική σας ευθύνη. Και προσοχή στους δράκους που παίζουν τάβλι στην κουζίνα.

Pros

Cons