Cantina Awards: Year Of The Goat Edition

Το παρόν κείμενο γράφεται στην σκιά της εις ουρανούς ανάληψης του Τιτάνα Ian “Lemmy” Kilmister. Το γρύλισμά του και το αυθάδικο, παραμορφωμένο, όχι-ακριβώς-παίξιμό του στο μπάσο, έδωσαν για μένα τα πρώτα στίγματα σε ένα χάρτη που όταν σε διαλέξει, δεν υπάρχει γυρισμός. Ακολουθείς τα φώτα και το γητεμένο του τραγούδι ως το τέλος. Όποιο και αν είναι αυτό. Προς τιμήν λοιπόν του Αγίου Λέμι, τα φετινά μας βραβεία θα πρωτοτυπήσουν. Δεν θα έχουμε μπανάλ αηδίες του τύπου «Καλύτερο Strategy 2015» και λοιπά τετριμμένα. Όχι. Κάθε μας βραβείο απόψε, είναι τραβηγμένο απευθείας από τον πλούσιο κατάλογο των μοχθηρών θεών, Motorhead.

Απαραίτητη διασαφήνιση : Όπως και κάθε χρόνο, τα Βραβεία της Καντίνας αποτελούν καθαρά υποκειμενικές επιλογές και σε καμία περίπτωση δεν είναι αντιπροσωπευτικά της άποψης των υπόλοιπων συντακτών του ιστοτόπου. Βάλτε ουισκάρα, υψώστε το ποτήρι τρεις φορές στην Δύση και πιείτε στην υγειά όσων γεννιούνται για να χάσουν και ζουν για να κερδίζουν.

ΒΡΑΒΕΙΟ (WEARING YOUR) HEART ON YOUR SLEEVE: LIFE IS STRANGE

To Life Is Strange αποτέλεσε μια από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Κοινό και κριτικοί το υποδέχτηκαν με ιδιαίτερο σκεπτικισμό, καθώς το εσκεμμένα «θολό» marketing γύρω από αυτό καθώς και το ήπιο, αργό ξεκίνημά του προδιέθεταν για μια άνοστη, hipster-ιάρικη σαχλαμάρα, η οποία θα δυσκολευόταν ιδιαίτερα να βρει κοινό. Η κλιμάκωση της δράσης και ο μαεστρικός τρόπος με τον όποιο το παιχνίδι ξετυλίγει την μεταφυσική ιστορία ενηλικίωσής του, όχι μόνο εντυπωσιάζουν, αλλά συγκινούν βαθύτατα ακόμη και σκληρόκαρδα μεσήλικα ρεμάλια. Η δε ενσωμάτωση «πραγματικών» γρίφων στην δράση του, δείχνει πως μπορεί να υπάρξει και διαφορετικός δρόμος από εκείνον της Telltale στη νέα αυτή γενιά διαδραστικών φιλμ. Με διαφορά το πιο ζεστό, ανθρώπινο, «αληθινό» παιχνίδι που θα παίξετε φέτος.

ΒΡΑΒΕΙΟ THE THOUSAND NAMES OF GOD: SUNLESS SEA

Για το σαρδόνιο, ολόμαυρα φαταλιστικό έπος της Failbetter Games, θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες και πάλι να μην καταφέρω ούτε να προσεγγίσω την γλυκιά, σκοτεινή ανατριχίλα που νιώθεις όταν ακούς την αθάνατη, στοιχειωμένη ‘Zee να παφλάζει στα σαπιόξυλα του καταστρώματός σου, ενώ με την τελευταία μερίδα γαλέτας μοιρασμένη στο πλήρωμα, κατευθύνεσαι προς ένα φως, που ίσως, ίσως *δεν* είναι το μάτι κάποιου σκοτεινού, εκδικητικού Θεού.

ΒΡΑΒΕΙΟ WHITE LINE FEVER: WHITE NIGHT

Ήρθε από το πουθενά, γεμάτο ευαισθησίες από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, πανέμορφα στιλιζαρισμένο και με μια τόσο κλειστοφοβική, αποπνικτική ατμόσφαιρα που απλά δεν σου επέτρεπε να σηκωθείς από την καρέκλα εάν δεν έφτανες στην διάφανη, καταραμένη καρδιά του αρχοντικού των Vesper. O μόνος τίτλος που είδαμε πρόσφατα, ο οποίος μπορεί άξια να φέρει τον τίτλο του «πνευματικού απογόνου» του θρυλικού Alone In The Dark.

ΒΡΑΒΕΙΟ SMILING LIKE A KILLER: DEAD SYNCHRONICITY -TOMORROW COMES TODAY

Are the stars out tonight in Suicide Park; To σχεδόν προφητικό, ασυμβίβαστο ντεμπούτο της Fictiorama Studios δεν έχει απολύτως τίποτε να ζηλέψει από τις κυκλοφορίες της Lucasarts κατά την «χρυσή» δεκαετία του ’90. Ζοφερό, πανέξυπνο, αγωνιώδες και προκλητικό, αποτελεί αποστομωτική απάντηση προς κάθε αρνητή της τεράστιας αφηγηματικής δύναμης των παραδοσιακών adventure games. Εάν παίξετε μονάχα ένα point and click παιχνίδι φέτος, φροντίστε να είναι αυτό.

ΒΡΑΒΕΙΟ DEVIL I KNOW: PILLARS OF ETERNITY

Το όνομα και μόνο της Obsidian Entertainment αρκεί για να εξηγήσουμε, το μεγαλείο και την κλάση ποιότητας του Pillars of Eternity. Κατόρθωσε, πέρα από οτιδήποτε άλλο, να με κάνει να ξεχάσω εντελώς τον εαυτό μου, τα χρόνια, τους δρόμους. Από την οθόνη του πρώτου μενού, γινόμουν και πάλι 16 χρονών. Με χοντρά γυαλιά μυωπίας, προστατευμένος στο δωμάτιο του πατρικού, με ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι και τις Μοίρες ακόμα να κρυφοχαμογελάνε και να κλώθουν. Δίχως την παραμικρή ιδέα για το οτιδήποτε και ευτυχισμένος. Χαμένος σε ζαριές και παράξενα ονόματα. Ήρωες και δράκους. Άγριες ημέρες και καθαρές καρδιές. Το Pillars of Eternity δεν είναι παιχνίδι, είναι η μαγεία του να ονειρεύεσαι, πακεταρισμένη σε gigabytes. Αξία; Ανεκτίμητη.

ΒΡΑΒΕΙΟ DEAD MAN’S HAND : BLUES & BULLETS

Είμαι σίγουρος ότι πολλοί λίγοι ανάμεσά σας θα έχουν ασχοληθεί με τούτο το πανέξυπνο, παραλίγο «ρεαλιστικό» noir διαμαντάκι. Αν και η συνέχειά του είναι αβέβαιη, η ερμηνεία του Doug Cockle σε συνδυασμό με την δυνατή γραφή και την βιρτουόζικη σκηνοθεσία, το καθιστούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της χρονιάς που μας πέρασε.

ΒΡΑΒΕΙΟ GOING TO BRAZIL : 80 DAYS

Ίσως η πλέον αναπάντεχη, διασκεδαστική, ευχάριστη και με σχεδόν ατελείωτο replayability πρόταση του 2015. Αυτή η «μοντέρνα» ερμηνεία του κλασσικού μυθιστορήματος του Ιουλίου Βερν, ξεχειλίζει από ποιοτικό, σπιρτόζικο γράψιμο, ενδιαφέρουσες ανατροπές και μαγευτικές ανακαλύψεις. Ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου, σαν μηχανικό θαύμα για παιδιά, όλα όσα διάβαζες στις μεγάλες εγκυκλοπαίδειες με τα γουστόζικα σκίτσα και τα σκληρά εξώφυλλα. Εκείνες που είχαν χωρισμένο το εξώφυλλο σε τετραγωνάκια και στο καθένα ζούσε από ένα «θέμα». Ξέρετε ποιες λέω. Και μπορεί να βγάλαμε ΑΦΜ και να εισήλθαμε στις κολάσεις του μεσήλικου βίου, αλλά όπως απέδειξε περίτρανα το 80 Days, το μόνο που χρειάζεται για να ξεχάσουμε τα πάντα, δεν είναι τίποτε άλλο από μια γερή πένα και η δίψα για τους ατέλειωτους δρόμους.

ΒΡΑΒΕΙΟ LOSER : FALLOUT 4

Αν και ο εκλεκτός συνάδελφος Hellion (Γκουνελιώτης για τους φίλους) υπήρξε μάλλον ψύχραιμος στην παρουσίαση του παιχνιδιού, το γεγονός παραμένει πως αυτό το…δημιούργημα, είναι Fallout αυστηρά και μόνο κατ’ όνομα και προφανώς κατά κάποια καταχρασμένα και μάταια χρησιμοποιημένα art assets. Εάν είχε κυκλοφορήσει το 2008 θα αποτελούσε ένα ικανοποιητικά μέτριο open world, post-apocalyptic action παιχνίδι. Εν έτει 2015, με τον βαρύ τίτλο «Fallout» στην ονομασία του, μάλλον περί κακού ανεκδότου πρόκειται.

ΒΡΑΒΕΙΟ ACE OF SPADES : THE WITCHER III- WILD HUNT

Τα λόγια περιττεύουν όταν ερχόμαστε στο Απόλυτο. Το Wild Hunt αποτελεί, πέρα από μνημειώδες επίτευγμα του χώρου μας, ίσως το αρτιότερο, πλέον καλογραμμένο video-game όλων των εποχών. Αρκετά από τα μέλη του Ragequit.gr αναβάθμισαν τον υπολογιστή τους φέτος, προκειμένου να απολαύσουν την έκσταση του Άγριου Κυνηγιού στο μέγιστο, όπως όρισαν οι Μεγάλοι Θεοί του Κεραυνού Και Της Οργής. Ένα πραγματικό έπος, η τελευταία περιπέτεια του Λευκού Λύκου της Ρίβια μας έκανε να δακρύσουμε, να γελάσουμε, να ψάξουμε βαθιά μέσα μας για ό,τι απομένει από την αλήθεια. Ένα ταξίδι στον ομορφότερο κόσμο που δεν είδαμε ποτέ. Το Wild Hunt, πολύ απλά, πρέπει να βρίσκεται στην συλλογή κάθε παίκτη που σέβεται τον εαυτό του. Πολύ περισσότερο από παιχνίδι, αποτελεί την ζωντανή απόδειξη πως ένα video game μπορεί να αποτελέσει υψηλή τέχνη.

Και αυτά που λέτε για φέτος. Εξατμίστηκε και το τρίτο ουίσκι και πρέπει να επιστρέψω στην ημι-αξιοπρεπή «καθημερινή» περσόνα μου. Τελευταία πρόποση για το κατευόδιο του Λέμαρου, όμορφη χρονιά σε όλους και είθε η επικείμενη έλευση του HTC Vive να ολοκληρώσει το Όνειρο και να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά, στο τελικό, απόλυτο, χάσιμο, την ανάκτηση όσων ονειρευτήκαμε και αργότερα πειστήκαμε πως έπρεπε να αφήσουμε στην άκρη. Τα μικρά, όμορφα πράγματα.

{youtube}7lHqG3sj1Fw{/youtube}