REVIEWS

SCARLET NEXUS

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε για το cyberpunk και το steampunk. Brainpunk όμως είχαμε; Προφανώς η απάντηση είναι όχι και η Bandai Namco φροντίζει να το κάνει γνωστό ή προτιμότερα να ιδρύσει το νέο όρο από μόνη της. Επί της ουσίας όμως, ο όρος αυτός δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα marketing τρικ για να κάνει πιο φαντεζί την έννοια του cyberpunk. Άλλωστε οι Ιάπωνες ψοφάνε για ασυνήθιστα στυλ και φιγούρα. Συνεπώς και ο καινούριος τίτλος της εταιρίας, Scarlet Nexus, είναι ένα παιχνίδι που ενσωματώνει όλα τα anime κλισέ μέχρι το μεδούλι (τραβηγμένο σενάριο, υπερβολικοί χαρακτήρες, φλύαροι διάλογοι), αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη στο είδος των action/RPG, με έμφαση το πρώτο συνθετικό του όρου.

Το Scarlet Nexus μας μεταφέρει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα του 2020, όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με κάποιες αγνώστου προελεύσεως πλάσματα (αποκαλούνται ως Others), τα οποία έχουν μια πελώρια λαχτάρα για ανθρώπινους εγκεφάλους. Μία ανθρωπότητα που όμως έχει αλλάξει ριζικά το DNA της, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της διαθέτει ψυχικές δυνάμεις που πηγάζουν από συγκεκριμένα σημεία του εγκεφάλου. Οι πιο ισχυροί από αυτούς δε, είτε εθελοντικά είτε εντελώς «δημοκρατικά» (δηλαδή με το ζόρι), στρατολογούνται στην ομάδα OSF (Other Suppression Force), η οποία αποτελεί τη βασικότερη ασπίδα προστασίας της ανθρωπότητας ενάντια στους Others.

Η anime αισθητική στο maximum…

Σε αυτό το σημείο εμφανίζονται οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, ο Yuito Sumeragi και η Kasane Randall, οι οποίοι μόλις έχουν αποφοιτήσει από τη σχολή των OSF και πρόκειται να αναλάβουν την πρώτη τους αποστολή. Σύντομα όμως, ο ρόλος τους στην υπόθεση θα γίνει πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο θα μπορούσαν και οι ίδιοι να φανταστούν. Και αυτό γιατί η κατάσταση με τους Others δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται (δηλαδή απλά τερατάκια που ήρθαν ξαφνικά να φάνε τον κοσμάκη), ενώ τα προσωπικά κίνητρα της πλειάδας των χαρακτήρων της ιστορίας καταλήγουν σε ορισμένες πραγματικά ακραίες καταστάσεις.

Δε θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερα spoiler πάνω στην ιστορία του Scarlet Nexus, η οποία ομολογουμένως είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και καθηλωτική, τουλάχιστον στο πρώτο μισό του παιχνιδιού. Από εκεί και μετά, η κατάσταση ξεφεύγει τόσο με τις καταιγιστικές εξελίξεις της πλοκής, που δύσκολα κανείς τις χωνεύει όσο και με τα θεωρητικά πιο «φιλοσοφημένα» θέματα που θίγει. Η δε παρουσίαση των γεγονότων σε στυλ visual novel και όχι με animated cut-scenes (υπάρχουν ελάχιστα) μερικές φορές κουράζει, σε συνδυασμό με τους εκτενείς και φλύαρους διαλόγους, οπότε το skip button γίνεται συχνά πειρασμός. Παρ’ όλα αυτά, αν κάποιος αποδεχτεί ότι αυτά που συμβαίνουν “as-is”, χωρίς να το πολυψάξει γιατί και πως, δε θα περάσει άσχημα μέχρι το τέλος της σχεδόν 25ωρης περιπέτειας.

Το σύστημα μάχης περιλαμβάνει πολλά εφέ και στυλ, αλλά διαθέτει και ουσία.

Εικοσιπεντάωρης όμως μόνο ως προς τη μία εκδοχή της ιστορίας, καθώς η πρώτη μας επιλογή στο παιχνίδι είναι αν θα την παρακολουθήσουμε από τα μάτια του Yuito ή της Kasane. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα playthroughs των δύο χαρακτήρων διαθέτουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους, σε σημείο που να αξίζει να ασχοληθεί κάποιος και με τους δύο ήρωες, αφού πρώτα ολοκληρώσει την περιπέτεια με έναν από αυτούς. Οι διαφορές τους δε στον τρόπο μάχης είναι εμφανείς, καθώς μπορεί να διαθέτουν και οι δύο την ίδια ψυχική δύναμη (ψυχοκινητική), αλλά ο Yuito δίνει έμφαση στη μάχη του εκ του συστάδην, χάρη στην κοφτερή katana του, ενώ η Kasane προτιμά τις μακρόθεν επιθέσεις με ειδικού τύπου μαχαίρια.

Εκτός αυτού, οι χαρακτήρες που συνοδεύουν τους ήρωες και συνθέτουν την ομάδα μας, είναι επίσης διαφορετικοί, οδηγώντας με τη σειρά τους σε εναλλακτικές προσεγγίσεις στο πεδίο της μάχης. Άλλωστε, οι μάχες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του παιχνιδιού, σε τέτοιο βαθμό που ο συν-χαρακτηρισμός RPG που του έχει αποδοθεί είναι υπερβολικά γενναιόδωρος (μην πούμε ατυχής). Παίζοντας το παιχνίδι, δίνεται η αίσθηση ότι διαθέτει περισσότερα κοινά με το Devil May Cry παρά με το Tales of Berseria, λόγου χάρη. Βέβαια, δε διαθέτει το ίδιο βάθος ή παρόμοια καμπύλη εκμάθησης με τον προαναφερθέντα τίτλο της Capcom, παρ’ όλα αυτά το σύστημα μάχης έχει στηθεί πολύ καλά και περιλαμβάνει αρκετές έξυπνες ιδέες που κάνουν τις συγκρούσεις συναρπαστικές.

Τα bosses είναι τουλάχιστον… ευφάνταστα.

Λειτουργώντας σε realtime περιβάλλον και περιπλανώμενοι σε αυστηρά γραμμικές πίστες (με ελάχιστες παρεκκλίσεις), κάθε τόσο συναντάμε διαφόρων τύπου εχθρούς (κυρίως Others), τους οποίους μπορούμε να εξοντώσουμε είτε με τα όπλα μας είτε με ψυχικές δυνάμεις. Αν είχατε πρόσφατη εμπειρία με το Control της Remedy, μπορείτε να πάρετε μια ιδέα με τον τρόπο που λειτουργούν οι δυνάμεις του Yuito και της Kasane. Μπορούμε να στείλουμε στα κεφάλια των εχθρών από τραπέζια και καρέκλες μέχρι αυτοκίνητα και τρένα, προκαλώντας ταυτόχρονα μεγάλη ζημιά τόσο στη health μπάρα τους όσο και στη crush, η οποία υποδηλώνει και την εγκεφαλική «υγεία» του αντιπάλου.

Αν αυτή μηδενιστεί, τότε ο ήρωας μπορεί να εκτελέσει μια… fatality που προκαλεί είτε ακαριαίο θάνατο είτε αφαίρεση σεβαστής ποσότητας υγείας, αν πρόκειται για κάποιο boss. Όμως, η ψυχική ενέργεια που διαθέτουμε είναι περιορισμένη και ο μόνος τρόπος αναπλήρωσης της είναι είτε να αρχίσουμε να χτυπάμε τους εχθρούς με melee επιθέσεις είτε να πιούμε το σχετικό (δυσεύρετο και ακριβό) potion, σε μια προσπάθεια να επιτευχθεί μια ισορροπία στο σύστημα μάχης, ώστε να μη σπαμάρουμε συνεχώς τα βαριά αντικείμενα. Μια ισορροπία που έχει υλοποιηθεί με επιτυχία σε αρκετά μεγάλο βαθμό.

Finish him!

Όμως, το Scarlet Nexus δε στέκεται μόνο εκεί. Εκτός του πρωταγωνιστή, μας πλαισιώνουν άλλα δύο μέλη της ομάδας μας, τα οποία με τη σειρά τους βρίσκονται στο πεδίο της μάχης και είναι εφικτό να τους εξοπλίσουμε και να τους δώσουμε κάποιες γενικές οδηγίες ως προς τον τρόπο συμπεριφοράς τους (battle at will, συχνό healing, αμυντικό ή επιθετικό στυλ κλπ). Αν και δεν μπορούμε να βασιστούμε σε αυτούς, υπάρχουν φορές που οι αντιδράσεις τους είναι σωτήριες, οπότε καλό είναι να τους διατηρούμε ζωντανούς όσο συχνότερα γίνεται. Σε κάθε περίπτωση, ο κυριότερος λόγος της χρησιμότητας τους είναι οι δικές τους, ξεχωριστές ψυχικές δυνάμεις, τις οποίες μπορούμε να «δανειστούμε» για πεπερασμένο χρονικό διάστημα μέσω του συστήματος SAS.

Πατώντας λοιπόν τον ανάλογο συνδυασμό στο gamepad/πληκτρολόγιο, αποκτάμε την ιδιότητα του εκάστοτε ήρωα, που μπορεί να είναι προσθήκη φωτιάς στο όπλο μας, δυνατότητα τηλεμεταφοράς, να γίνουμε αόρατοι, να καθυστερήσουμε το πέρασμα του χρόνου και ούτω καθ’ εξής. Η εν λόγω τακτική είναι στρατηγικής σημασίας στην πλειοψηφία των μαχών, καθώς ανάλογα με τους εχθρούς που αντιμετωπίζουμε εκείνη τη στιγμή, οφείλουμε να εφαρμόσουμε και τις σχετικές δυνάμεις για να πετύχουμε τη μέγιστη απόδοση σε ζημιά. Παραδείγματος χάρη, ένας Other που εκτοξεύει κηλίδες πετρελαίου, είναι επιρρεπής στο fire damage, ενώ ένας άλλος που είναι λάτρης του νερού, δεν τα πάει καθόλου καλά με τον ηλεκτρισμό. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι δυνάμεις που μπορούμε να δανειστούμε δεν περιορίζονται αποκλειστικά στα δύο μέλη της ομάδας που μας συνοδεύουν, αλλά και από αυτούς που έχουμε αφήσει εκτός ομάδας, κάτι που διευκολύνει την κατάσταση. Ιδίως όταν αργότερα μπορούμε να συνδυάσουμε ταυτόχρονα μέχρι τέσσερις διαφορετικές δυνάμεις, τα combos γίνονται ιδιαίτερα καταστροφικά.

Ωραίο περιβάλλον μεν, ύποπτο δε.

Βέβαια, για να φτάσουμε μέχρι εκεί, θα πρέπει να ανεβάσουμε αρκετά levels τον χαρακτήρα μας και να τοποθετήσουμε τους πόντους στο ανάλογο Brain Map. Πρακτικά αυτό είναι και το μοναδικό στοιχείο που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι το Scarlet Nexus θυμίζει RPG. Το Brain Map (ουσιαστικά το skill tree) είναι μακροσκελές, με πολλά χρήσιμα skills και αρκετές δυνατότητες παραμετροποίησης, του οποίου τα «κλαδιά» επεκτείνονται όσο προοδεύουμε στο παιχνίδι, τοποθετώντας τις έξτρα ιδιότητες των Brain Drive και Brain Field στο τραπέζι. Ουσιαστικά δύο ακόμα όπλα στη φαρέτρα του ήρωα, όπου τον ισχυροποιούν σημαντικά όταν γεμίσει η σχετική μπάρα – στην πρώτη περίπτωση συμβαίνει αυτόματα, ενώ στη δεύτερη όταν το επιλέξουμε εμείς.

Αν όλα αυτά σας ακούγονται για πολλές πληροφορίες μαζεμένες, στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν είναι τόσο δύσκολο να τα θυμάται και να τα εφαρμόσει κανείς όλα. Το αντίθετο θα λέγαμε, καθώς ο συνδυασμός των ψυχικών δυνάμεων προσφέρει μια σχετικά ικανοποιητική ποικιλία στο μοτίβο της εξόντωσης των εχθρών. Ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται συνεχώς, ιδιαίτερα στα τελευταία στάδια του παιχνιδιού το παρακάνει με τις ασταμάτητες μάχες, οπότε το παιχνίδι θα ήταν υπερβολικά βαρετό, αν δεν υπήρχε ένα σύστημα μάχης με λίγη φαντασία ως γαρνιτούρα.

Το παιχνίδι εφαρμόζει τη visual novel τακτική για να εξιστορήσει τα γεγονότα του, σαν να διαβάζει κανείς κάποιο τεύχος manga.

Ομολογουμένως, η πλήξη δεν αποφεύγεται τελείως, καθώς οι τύποι των Others αποδεικνύονται αρκετά λίγοι σε αριθμό. Από ένα σημείο και μετά, απλώς βαρεθήκαμε να κοπανάμε συνεχώς τους ίδιους (με ελάχιστες παραλλαγές) εχθρούς, οι οποίοι μπορεί μεν να διαθέτουν ένα εντελώς αλλοπρόσαλλο παρουσιαστικό που σε κάνουν να απορείς τι κουβαλούν στο κεφάλι τους οι artists της Bandai Namco (βάζο με τακούνια έχετε ξαναδεί;), αλλά μετά την εκατοστή φορά που τους αντιμετωπίζουμε, δε μας προκαλούν καμία εντύπωση πια. Τουλάχιστον τα bosses αποζημιώνουν σε μεγάλο βαθμό, όντας τεράστια, εντυπωσιακά και όσο πρέπει προκλητικά σε επίπεδο δυσκολίας, στα οποία συχνά δεν αρκεί η ωμή δύναμη για να τα εξοντώσουμε, αλλά θα χρειαστεί να βάλουμε και το μυαλό μας να δουλέψει.

Πάντως αν κάτι χρειαζόταν μεγάλη βελτίωση, αυτό σίγουρα είναι τα side quests. Υπάρχουν δεκάδες από αυτά, τα οποία όμως περιορίζονται σε προκλήσεις τύπου «σκοτώστε χ εχθρούς με τον ψ τρόπο», με τις απολαβές να μην αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο. Άλλωστε υφίσταται ένα στοιχειώδες σύστημα crafting (exchange ονομάζεται και εμφανίζεται σε κάθε save point που συναντάμε), με το οποίο μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας πολύ πιο εύκολα. Στα side quests όμως συμπεριλαμβάνονται και τα bond episodes με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, τα οποία ως επί το πλείστον είναι μικρά visual novel διαλείμματα, και βοηθούν στο να αναπτυχθούν καλύτερες σχέσεις με τον πρωταγωνιστή, αλλά και να σκιαγραφηθεί το background του καθενός ξεχωριστά. Αν δε τους προσφέρουμε δώρα, τότε θα μας αγαπήσουν ακόμα περισσότερο.

Με τον ερχομό των Others, τίποτα δεν είναι όπως παλιά.

Τα bond episodes είναι προαιρετικά, αλλά στην πραγματικότητα οφείλουμε να ασχοληθούμε εκτενώς μαζί τους, καθώς όσο μεγαλώνει ο δεσμός φιλίας ενός χαρακτήρα με τον πρωταγωνιστή μας, τόσο πιο αποδοτικά θα δουλεύει οι «δανεισμένη» ψυχική δύναμή του. Από το χρόνο που θα διαρκεί μέχρι το αν θα μπει μπροστά μας για να μας σώσει από ένα μοιραίο χτύπημα. Η διαδικασία αυτή μερικές φορές μπορεί να γίνει κουραστική και να σπάει το immersion, ιδίως όταν η πλοκή τρέχει ιλιγγιωδώς και εμείς θα πρέπει να διακόψουμε για να βγούμε για ποτό. Από την άλλη, διαρκούν λίγα λεπτά της ώρας και αν δεν μας ενδιαφέρουν τα προσωπικά τους προβλήματα, έχουμε τη δυνατότητα να skipάρουμε τους διαλόγους, εκτός και αν πρόκειται για κανονική αποστολή εντός πεδίου μάχης, οπότε εκεί αναγκαστικά θα χρειαστεί να φτάσουμε μέχρι το τέλος.

Περνώντας στον τεχνικό τομέα της παρουσίασης, το Scarlet Nexus είναι αρκετά εντυπωσιακό και εφετζίδικο, καθώς δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μια πρόσφατη anime ταινία, με τη ροή της δράσης να είναι ομαλότατη όσα και αν διαδραματίζονται ταυτόχρονα στην οθόνη. Όμως, η ιδιαίτερη καλλιτεχνική του προσέγγιση είναι αυτή που κλέβει την παράσταση, όντας πολύ ευφάνταστη τόσο στα αστικά και βιομηχανικά περιβάλλοντα που απεικονίζονται, όσο και στον ευφυή σουρεαλισμό των όντων. Το soundtrack από την άλλη, διαθέτει ποικιλία διαθέσεων και ειδών (από rock, ηλεκτρονική μουσική μέχρι jazz), αλλά ουσιαστικά δεν περιλαμβάνει κάτι το αξιομνημόνευτο. Όσον αφορά το voice-over, επιλέγοντας τις ιαπωνικές φωνές, η ποιότητα βρίσκεται σε ένα σταθερά υψηλό επίπεδο, ενώ παραδόξως το ίδιο συμβαίνει και με το αγγλικό, εφόσον προτιμάτε να παίζετε ιαπωνικό παιχνίδι στα αγγλικά (ποιος το κάνει αυτό;).

Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;

Συνοψίζοντας, το Scarlet Nexus έχει δώσει μεγάλη προσοχή στο action κομμάτι και τα καταφέρνει πολύ καλά στο να αποδώσει ένα έντονο, διασκεδαστικό και ευχάριστο παιχνίδι. Αν υπήρχε μια πιο ουσιώδης ιστορία, μεγαλύτερη φαντασία στα τελευταία στάδια του παιχνιδιού και περισσότερα RPG στοιχεία, σίγουρα οι εντυπώσεις μας θα ήταν καλύτερες. Εντούτοις, οι ώρες που περάσαμε μαζί του δεν πήγαν διόλου χαμένες και πρόκειται για μια αξιόλογη πρόταση για τους λάτρεις των ιαπωνικών action games.

Ευχαριστούμε θερμά τη Bandai Namco Greece για την παροχή του review code.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Brainstorm

Καλοφτιαγμένο σύστημα μάχης, έντονη δράση, αλλά με λίγο ακαταλαβίστικο σενάριο και επαναληψιμότητα, συνθέτουν ένα αξιόλογο παιχνίδι που απευθύνεται κυρίως στους λάτρεις των action games.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

4 Comments

  1. Είδα τον τίτλο του παιχνιδιού και σάστισα. Μα πώς μου είχε ξεφύγει αυτό. Ξεκίνησα να διαβάζω την παρουσίαση. Έφτασα στο ‘Συνεπώς και ο καινούριος τίτλος της εταιρίας, [B]Scarlet[/B] [B]Nexus[/B], είναι ένα παιχνίδι που ενσωματώνει όλα τα anime κλισέ μέχρι το μεδούλι…’

    Σκρόλαρα με τρεμάμενο δάκτυλο στο πρώτο screenshot. Βλαστήμησα, έτρεξα να τρίψω τα μάτια μου Listerine αλκοολούχο και πήρα ίσαμε τριανταπέντε ανάσες στο Μπάμπη τη Χαρτοσακούλα.

    Ίσιωσα.

    ΒΑΖΟΥΜΕ ΝΤΙΣΚΛΕΗΜΕΡ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΛΟΚΑΜΟΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΖΩΡΖ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ! Έχουμε μεγάλους αθρώπους εδώ, με πιέσεις, ζάχαρα και ιστορίες!

  2. Ωραίο παιχνιδάκι. Δεν είναι για όλους φυσικά αλλά δε ντρέπεται γι’ αυτό που είναι και αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο προσόν του.

    Η μάχη (όσο έχω παίξει) είναι οριακά ενδιαφέρουσα με καινούργια στοιχεία να προστίθενται στις 15 ώρες που έχω παίξει ως τώρα. ϊσως η μέγιστη δυσκολία να κρίνεται απαραίτητη για κάποιον που έχει εξομοιωθεί πλήρως με το σύστημα μάχης.

    Το χειριστήριο νομίζω είναι δυστυχώς μονόδρομος με τόσους συνδυασμούς που καλείσαι να πατήσεις κάθε φορά. Διάβασα κάποια θέματα κιόλας με τα υποστηριζόμενα controllers αλλά με το xbox one δεν υπήρχε θέμα. Δε το έψαξα πολύ αλλά είναι λίγο αδιευκρίνιστο αν το 360 είναι οκ.

    Η ιστορία είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό για μένα. Από τη μια έχουμε εξελίξεις σε καταιγιστικό ρυθμό που χάνεις τη μπάλα (όσο έχω προλάβει να δω δηλαδή) από την άλλη κρίθηκε ότι υπάρχει υλικό/βάση για μια animated σειρα?? Πιθανότατα με το δεύτερο playthrough του δεύτερου χαρακτήρα θα εξισορροπείται κάπως η κατάσταση.

    Τιμούλα (επίσημη) ίσως λίγο τσιμπημένη στα 50€ (και με την αντίστοιχη full τιμή στις άλλες πλατφόρμες). Μια αρχική τιμή στα 40 άντε 45 θα ήταν καλύτερη.

  3. [QUOTE=”tommas, post: 576369, member: 102723″]
    Το χειριστήριο νομίζω είναι δυστυχώς μονόδρομος με τόσους συνδυασμούς που καλείσαι να πατήσεις κάθε φορά. Διάβασα κάποια θέματα κιόλας με τα υποστηριζόμενα controllers αλλά με το xbox one δεν υπήρχε θέμα. Δε το έψαξα πολύ αλλά είναι λίγο αδιευκρίνιστο αν το 360 είναι οκ.
    [/QUOTE]

    Έπαιξα με συμβατό με 360 gamepad (PDP) και δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα. Υποθέτω ότι δεν θα υπάρχει πρόβλημα με τη σειρά της Microsoft, δεν είμαι σίγουρος για Dualshock.

    [QUOTE]
    Η ιστορία είναι ένα τεράστιο ερωτηματικό για μένα. Από τη μια έχουμε εξελίξεις σε καταιγιστικό ρυθμό που χάνεις τη μπάλα (όσο έχω προλάβει να δω δηλαδή) από την άλλη κρίθηκε ότι υπάρχει υλικό/βάση για μια animated σειρα?? Πιθανότατα με το δεύτερο playthrough του δεύτερου χαρακτήρα θα εξισορροπείται κάπως η κατάσταση.
    [/QUOTE]

    Προφανώς κρίθηκε ότι χρειάζεται μια animated σειρά για να σουλουπώσει τα κενά του. Μικρό spoiler:

    [SPOILER]όταν μπλέκεται time-travel στην υπόθεση, η μπάλα χάνεται από τα αποδυτήρια.[/SPOILER]

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL