REVIEWS

MOTHER RUSSIA BLEEDS

Κάπου προς τα τέλη του ’89 και αρχές ’90, την εποχή που τα coin-ops ήταν στις μεγάλες δόξες τους, εμφανίστηκε ένα παιχνίδι που ήταν υπεύθυνο για μαζώξεις πολλών αμούστακων πιτσιρικάδων γύρω από τη καμπίνα του. Ο λόγος γίνεται για το κλασικό Final Fight της Capcom, ένα πολύ εθιστικό και διασκεδαστικό παιχνίδι που κυκλοφόρησε προκειμένου να “χτυπήσει” το Double Dragon της Technos Japan, που έκανε θραύση στο είδος των side scrolling beat’ em up. Η επιτυχία του ήταν τέτοια που μετέπειτα αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το είδος και αποτέλεσε τον οδηγό για δεκάδες τίτλους-παραλλαγές όπως το Cadillacs & Dinosaurs και το Punisher της ίδιας εταιρίας, αλλά και δυνατούς ανταγωνιστές όπως η σειρά Streets of Rage της Sega.

Ως είθισται όμως, η υπερπροσφορά φέρνει σύντομα κορεσμό και η πορεία των “Final-Fight”-clones με τα χρόνια άρχισε να φθίνει, ενώ η αδυναμία του είδους να προσαρμοστεί ομαλά στο 3D κόσμο που επέβαλλε ο ερχομός του πρώτου Playstation, οδήγησε στο παραγκωνισμό των παραδοσιακών side scrolling beat’ em up, σε αντίθεση βέβαια με τα VS ξαδέρφια τους, που συνέχισαν και συνεχίζουν δυναμικά. Γιατί τα γράφω όλα αυτά θα με ρωτήσετε. Η απάντηση είναι ότι το Mother Russia Bleeds της Γαλλικής ομάδας Le Cartel αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα φόρο τιμής στα beat’ em up των αρχών του ’90, τόσο στο τρόπο σχεδιασμού της δράσης όσο και στο τεχνικό τομέα, που θαρρείς ότι πρόκειται για κάποιο ξεχασμένο τίτλο του MAME που, μετά από κάποια περίεργη ανασκαφή, είδε το φως της ημέρας από κάποιο ανώνυμο uploader. Η διαφορά είναι ότι ένα τέτοιο παιχνίδι δύσκολα θα κυκλοφορούσε αυτούσιο εκείνη την εποχή, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να αποφύγει τη λογοκρισία των ’90s, εξαιτίας της απροκάλυπτα κυνικής παρουσίασης του και της υπέρμετρης βίας που το χαρακτηρίζει.

Mother Russia Bleeds Shot1Hammer smashed face.

Το Mother Russia Bleeds (MRB στο εξής για λόγους συντομίας) μας μεταφέρει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα του 1986. Ήρωες της περιπέτειας είναι τέσσερις Ρώσοι Ρομά, οι οποίοι απαγάγονται στο καταυλισμό τους από μια μυστηριώδη οργάνωση, που φημολογείται ότι εργάζεται για την Ρωσική κυβέρνηση. Άγνωστος ο λόγος που τους επέλεξαν, όμως η ουσία είναι ότι οι ήρωες φυλακίζονται και μετατρέπονται σε πειραματόζωα, καθώς τους χορηγείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα η ουσία Nekro, ένα ναρκωτικό που, μεταξύ άλλων, δημιουργεί και τρομερές παραισθήσεις. Εντέλει, οι τέσσερις κατορθώνουν να δραπετεύσουν από εκείνο το απαίσιο εργαστήριο και μέσα στο σαλεμένο τους μυαλό, το πρώτο πράγμα που αποφασίζουν να κάνουν είναι να σπάσουν όσα κεφάλια χρειαστεί μέχρι να φτάσουν σε εκείνο που είναι υπεύθυνο για τη κατάστασή τους. Απλά, όμορφα και κατανοητά.

Στα συνηθισμένα πρότυπα των beat’ em up του είδους, οι τέσσερις πρωταγωνιστές διαφέρουν μεταξύ τους σε θέματα δύναμης και ταχύτητας, με τον παίκτη να επιλέγει αυτόν που ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία του. Ο Sergei είναι ο κλασικός jack-of-all-trades τύπος, ο Ivan είναι το “κτήνος” που μέχρι να κουνήσει το ένα πόδι έχει βρομίσει το άλλο, αλλά αλίμονο σε όποιον πέσει στα χέρια του, η Natasha είναι η ταχύτερη και η πιο αδύναμη απ’ όλους, ενώ ο καραφλομουσάτος Boris (προσωπική προτίμηση) είναι το alter-ego του Sergei, με κάτι μικρές μόνο διαφοροποιήσεις πάνω σε θέματα δύναμης και ευελιξίας.

Mother Russia Bleeds Shot2Όλοι οι σφίχτηδες εδώ μαζεύτηκαν. Πού να’ ξεραν τι τους περιμένει…

Η επιλογή του ήρωα που θα μας αντιπροσωπεύσει δεν είναι τελεσίδικη, καθώς μετά το πέρας κάποιας πίστας, μπορούμε να επανέλθουμε στο αρχικό menu και να διαλέξουμε κάποιον άλλο για την επόμενη, ενώ αξιοσημείωτη είναι η δυνατότητα να ελέγχονται οι υπόλοιποι τρεις από το ΑΙ. Όμως, γενικότερα κάτι τέτοιο δεν προτείνεται, καθώς οι ΑΙ συμπαίκτες σας μπορεί να τραβούν τη προσοχή των (πολλών η αλήθεια είναι) εχθρών, αλλά στη τελική δεν είναι και τόσο αξιόμαχοι, με συνέπεια να βρίσκονται τακτικά στο έδαφος και να τρέχετε να τους συνεφέρετε ή ακόμα χειρότερα να μη σας βοηθούν καθόλου όταν το έχετε ανάγκη. Αφήστε δε που σε αυτή τη περίπτωση έχουν παρατηρηθεί gamebreaking bugs από μερικούς χρήστες του Steam, τα οποία μέχρι τώρα δεν έχουν διορθωθεί (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει κυκλοφορήσει μόλις ένα patch), οπότε αν παίζετε μόνοι σας, είναι προτιμότερο να καταχωνιάσετε το συνεργατικό co-op με την ΑΙ στο ράφι, μέχρι νεωτέρας. Αντίθετα, αν έχετε μερικά ακόμα gamepads και φίλους πρόχειρους, μπορείτε να παίξετε παρέα για την ιδανικότερη εμπειρία του MRB, αλλά δυστυχώς μόνο τοπικά, καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα για online co-op. Είναι τουλάχιστον λυπηρό το γεγονός ότι οι άνθρωποι της Le Cartel, παρ’ όλα τα σχεδόν τέσσερα (!) χρόνια ανάπτυξης, δεν χώρεσαν στο παιχνίδι τους ίσως έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες για την εμπορική (και όχι μόνο) επιτυχία του. Το καταπίνουμε, ευελπιστούμε στο μέλλον να το πράξουν με τη μορφή patch και προχωράμε.

Το στήσιμο του MRB δεν θα σας προβληματίσει καθόλου, αν έχετε παίξει έστω και ένα παρεμφερές παιχνίδι στο παρελθόν. Ο χειρισμός χρησιμοποιεί τέσσερα κουμπιά για γροθιές, κλωτσιές, άλματα και λαβές, τα οποία μπορείτε να συνδυάσετε μεταξύ τους ή με τις κινήσεις του μοχλού/πληκτρολογίου για τη σύνθεση combos ή εναλλακτικών χτυπημάτων. Εξάλλου το MRB επιβραβεύει τη εφευρετικότητα και τη φαντασία του παίκτη, προσφέροντας του περισσότερους πόντους στο τέλος κάθε πίστας ανάλογα με το πόσο ευρηματικός ήταν, αν και παραμένει λίγο ακαθόριστο ποια ακριβώς είναι τα κριτήρια για την επίτευξη ενός μεγαλύτερου σκορ.

Mother Russia Bleeds Shot3Guns, give me more guns!

Όμως, το MRB δεν περιορίζεται μόνο στη μάχη με γυμνά χέρια, καθώς στη πορεία θα βρείτε πληθώρα αντικειμένων για να δοκιμάσετε την αντοχή τους στα κεφάλια των εχθρών σας. Ρόπαλα, τούβλα, μαχαίρια, σπαθιά, πιστόλια, M-16… η λίστα είναι μακρά και η ενσωμάτωσή τους στο τυπικό “ξυλίκι” αποτελούν μια πολύ καλοδεχούμενη προσθήκη. Άλλωστε, θα χρειαστείτε κάθε είδους βοήθεια προκειμένου να ολοκληρώσετε με επιτυχία τα οκτώ levels του παιχνιδιού, όπου από τη μέση και μετά τα πράγματα γίνονται αρκετά ζόρικα και επικίνδυνα. Ιδιαίτερα ο αριθμός των εχθρών αυξάνεται εκθετικά και στη κυριολεξία πλημμυρίζουν την οθόνη, οπότε θα χρειαστεί να διαφύγετε συχνά σε τακτικές hit and run, προκειμένου να είστε σε θέση να τους περιορίσετε και να τους φέρετε στα μέτρα σας, αλλά παράλληλα και να διατηρήσετε όσο το δυνατόν γεμάτη τη μπάρα Nekro. Τι ρόλο παίζει αυτή;

Πρακτικά δύο ρόλους, καθώς με το πάτημα του αντίστοιχου πλήκτρου χορηγείτε ένεση στον χαρακτήρα σας είτε για να επαναφέρετε ένα πολύτιμο κομμάτι της υγείας του είτε για να μετατραπείτε σε berserker, που για μερικά δευτερόλεπτα προκαλείτε συντριπτικά χτυπήματα στο κάθε κακομοίρη που θα βρεθεί μπροστά σας. Το τρικ στην υπόθεση Nekro είναι ότι για να ανανεωθεί η εν λόγω ουσία, θα πρέπει να την αφαιρέσετε γρήγορα από κάποιο ηττημένο εχθρό που έχει σπασμούς, λίγο πριν αυτός αποδημήσει εις Κύριον. Η διαδικασία αυτή σας καθιστά ευάλωτους και απαιτεί κάποιο χρόνο για να ολοκληρωθεί, οπότε θα πρέπει να είστε προσεκτικοί να μην έχετε καμιά στρατιά από περίεργους τύπους στο κατόπι σας, γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι υπογράφετε τη θανατική καταδίκη σας. Πόσο μάλλον όταν διαθέτετε μόνο μία ζωή, η οποία μπορεί να χαθεί πολύ εύκολα, εξαιτίας μερικών πραγματικά δύσκολων σεκάνς (difficulty spikes τα λένε στο χωριό μου), περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται: αφενός γιατί οι σχεδιαστές το έχουν παρακάνει με τη κοσμοπλημμύρα και την ανθεκτικότητα ακόμα και των low-life εχθρών αφετέρου διότι υπάρχει κάποια περιβαλλοντική “παγίδα” που με έναν ή δύο λανθασμένους χειρισμούς από μέρους σας, σας φυτεύει στα θυμαράκια.

Mother Russia Bleeds Shot4“Φιλαράκι, δεν συνοδεύεσαι, δεν μπορείς να μπεις”.

Το θετικό είναι ότι οι παγίδες αυτές εξίσου επηρεάζουν την ακεραιότητα των εχθρών σας, οπότε είναι φρόνιμο να τους παρασέρνετε σε αυτές για ένα γρήγορο ξεκαθάρισμα. Ευτυχώς που το παιχνίδι είναι ιδιαίτερα γενναιόδωρο σε checkpoints, καθώς όταν χάνετε συνήθως επιστρέφετε μία με δύο οθόνες πίσω, ενώ όταν πρόκειται να πολεμήσετε κάποιο boss, σας τοποθετεί πάντα λίγο πριν την έναρξη της μάχης. Πάντως, αξιοσημείωτη είναι η υλοποίηση των boss fights, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο ξεφεύγουν από το παραδοσιακό “βαράτε με και ας κλαίω”, καθώς οφείλετε να εφαρμόζετε συγκεκριμένη τακτική για να τα νικήσετε. Για παράδειγμα, σ’ έναν τύπο θα πρέπει να φροντίζετε να του πετάτε flashbangs κοντά στις ράγες των τρένων, οι οποίες τον τυφλώνουν και τον ακινητοποιούν προσωρινά, ούτως ώστε να τον χτυπήσει το επερχόμενο τρένο! Βέβαια, παραμένει μυστήριο γιατί θα πρέπει να γίνει αυτό τρεις-τέσσερις φορές, αλλά δεν πρόκειται τίποτα άλλο παρά για ένα παιχνίδι, σωστά;

Κανονικά ναι, αλλά οι άνθρωποι της Le Cartel κουβαλούν μπόλικη διαστροφή στα μυαλά τους, με συνέπεια οι εικόνες που απεικονίζουν να μην είναι και τόσο… παιχνιδιάρικες. Σαφώς, η απεικόνιση της βίας, σε συνδυασμό με τη pixelated προσέγγιση των γραφικών, είναι αρκετά καρτουνίστικη για να την πάρεις πολύ στα σοβαρά, αλλά δεν σημαίνει ότι για κάποιους ανθρώπους δεν δύναται να γίνει ενοχλητική ή ακόμα και αποκρουστική. Οι ακρωτηριασμοί δίνουν και παίρνουν, το αίμα ρέει άφθονο, τα πτώματα στοιβάζονται, ως και ζώα θανατώνονται, ενώ το gore είναι πολύ έντονο και μέρος του gameplay του παιχνιδιού, καθώς ο μοναδικός τρόπος για να αντιληφθείτε αν ο τύπος που αντιμετωπίζετε βρίσκεται στα τελευταία του είναι από το πόσο… κρέας έχει γίνει το πρόσωπό του! Επίσης κάμποσα πράγματα ακόμα είναι αυστηρά ακατάλληλα για ανηλίκους, όπως για παράδειγμα η πρώτη πίστα στο εργαστήριο με τα τεράστια γουρούνια (μαντέψτε τι κάνουν) ή η επισκεψούλα σας στο BDSM club. Η ένστασή μου σε όλα αυτά δεν βρίσκεται στην υπέρμετρη απεικόνιση της βίας και του σεξ (άλλωστε ο κόσμος που ζούμε δεν είναι λιγότερο σάπιος), αλλά στο γεγονός ότι συχνά δίνεται η εντύπωση ότι η Le Cartel πασχίζει να σοκάρει το παίκτη με όποιο τρόπο μπορεί. Κάτι σαν πορνό δηλαδή, με τη διαφορά ότι το παιχνίδι δεν το χρειάζεται.

Mother Russia Bleeds Shot5“Σας είπα, τη μπριζόλα μου τη θέλω ωμή”

Και αυτό γιατί το MRB, παρά τα προβλήματά του με το ΑΙ των συμπαικτών σας, τα άδικα difficulty spikes, που ευτυχώς ο αριθμός τους δεν ξεπερνά τα δάκτυλα του ενός χεριού και την έλλειψη online co-op, είναι ένας άξιος εκπρόσωπος των ρετρό beat’ em ups. Το γρήγορο και εθιστικό gameplay του, η εξαιρετικά στιβαρή αίσθηση των χτυπημάτων και το προσεγμένο σύστημα μάχης θα ενθουσιάσουν τους θιασώτες του είδους και όχι μόνο. Αν και τα οκτώ levels είναι μάλλον λίγα και δεν θα χρειαστείτε περισσότερες από 5 ώρες για να δείτε τους τίτλους τέλους (εξαρτάται πόσο θα σας πάρει να εξοντώσετε το overpowered τελικό boss), υπάρχει πάντα και το Arena/Survival Mode, όπου κύματα εχθρών περιμένουν να νιώσουν το τρυφερή γροθιά σας στο πρόσωπό τους, που άπαξ και τα ολοκληρώσετε (διόλου εύκολο), ξεκλειδώνετε νέες παραλλαγές του Nekro για να επιλέξετε στο story mode.

Συνεπώς, η πρώτη προσπάθεια της Le Cartel κρίνεται ως επιτυχημένη και μακάρι να συνεχίσει να την υποστηρίζει με καινούρια στοιχεία, προκειμένου στο μέλλον το MRB να φθάσει στο επόμενο επίπεδο. Και βέβαια, να μη σταματήσει να μας χαρίζει τόσο δυνατά soundtracks…

Pros

  • Δυναμικό και διασκεδαστικό σύστημα μάχης
  • Ενδιαφέρουσα pixelated τεχνική γραφικών
  • Δυνατότητα τετραπλού co-op…

Cons

  • … δυστυχώς μόνο τοπικά
  • Μερικά εκνευριστικά difficulty spikes
  • Ορισμένα bugs, ιδίως όταν τους συμπαίκτες σας χειρίζεται η ΑΙ
  • Κάποιες φορές προσπαθεί εκβιαστικά να σοκάρει το παίκτη

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

9 Comments

  1. Nα φτιάξω μία soda’s seal of temporary disapproval, να την βάζετε δίπλα στα ρηβιούζ.

    Btw κι επειδή ρωτήσατε, στο τουίτερ τους είπαν ότι θα έρθει το ονλάιν κοόπ μετά το ρηλήζ.. αν όλα πάνε καλά. Ότι κι αν σημαίνει αυτό. Υπάρχει ακόμα ελπίδα. 😉

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL