MORELS: THE HUNT

Φθινόπωρο. Τα καθυστερημένα πρωτοβρόχια σηματοδοτούν την αλλαγή της φύσης. Οι παλέτες αλλάζουν και εκεί που όλα φαίνονται ότι θα πάρουν την πορεία προς την λήθη του χειμώνα, οι τελευταίες σπίθες ζωής ξεπετιούνται μέσα στα δάση. Φυσικά αναφέρομαι στους μυστήριους καρπούς που μας προσφέρουν οι μύκητες του υπεδάφους. Τα μανιτάρια. Εδώδιμα και μη τονίζουν με τα χρώματά και τους σχηματισμούς τους, τους τελευταίους πίνακες του δασικού τοπίου πριν επικρατήσει το λευκό του χιονιού και του πάγου.

Πολλά τα είδη που συλλέγουν μετά μανίας οι μανιταρόφιλοι ανά τον κόσμο, μα ένα φαίνεται ότι έχει κλέψει την καρδιά των δημιουργών της Abrams Studios. Η Morchella Elata, γνωστό και ως καλογεράκι εξαιτίας και της εμφάνισής του, το οποίο όμως φύεται καθ’ όλη την διάρκεια της άνοιξης και κυρίως μετά το λιώσιμο του χιονιού, στα ελατοδάση και έτσι δεν συνέπεσε με την κυκλοφορία του Morels. Εδώ τα μανιτάρια όλων των εποχών μπλέκονται σε έναν εικονικό περίπατο στο δάσος όπου ο επίδοξος συλλέκτης θα πρέπει να τα ξετρυπώσει. Παράλληλα θα έχει την ευκαιρία να θαυμάσει την άγρια φύση τόσο σε ότι αφορά τα τοπία που δημιουργεί το ανάγλυφο της εκάστοτε περιοχής όσο και τα άγρια ζώα της, Αμερικανικής, υπαίθρου.

Στο κομμάτι του καθαρού gameplay δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να μπορέσει να εμβαθύνει κάποιος. Χειριζόμαστε απλώς κάποιον επίδοξο μανιταροσυλλέκτη και σκοπός μας είναι να μαζέψουμε όσα περισσότερα καλογεράκια γίνεται, αφού αυτά μας ξεκλειδώνουν ακόμη περισσότερες αποστολές συλλογής. Υπάρχουν βέβαια διάφορες περιοχές, η κάθε μία με το δικό της χαρακτηριστικό ανάγλυφο, αλλά η λογική δεν αλλάζει πουθενά.  Το πολύ πολύ να αναζητήσει κάποιος και τα λεγόμενα Mystery Animals ήτοι Big Foot, Chupacabra και σια.

Αδούλευτος μοιάζει και οπτικά ο τίτλος, αφού ναι μεν υπάρχει ένας πολύ όμορφος φωτορεαλισμός, αλλά τα μοντέλα των δέντρων κυρίως, μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους και είναι τόσο αδούλευτα, σε σχέση με τα μανιτάρια, που μετά από ένα σημείο τα προσπερνάς. Οπότε στην αρχή εντυπωσιαζόμαστε μεν από την φοβερή ανατολή του Ήλιου ανάμεσα στα φύλλα, αλλά στην πορεία δεν συναντάμε κάτι άλλο για να μας κρατήσει το ενδιαφέρον. Περπατάμε από κορμό σε κορμό με σκοπό να βρούμε τους πολυπόθητους μύκητες. Ακόμη κι εκεί υπάρχει ένα θέμα σε ότι αφορά τον προσανατολισμό. Εκτός του ότι δεν φυτρώνουν όλα τα μανιτάρια που θα συλλέξουμε την ίδια εποχή, εναλλάσσεται και το σημείο στο οποίο θα ξεπεταχτούν, ξεκινώντας από την νότια πρόσοψη των δασών και σιγά σιγά μεταφέρονται προς τα βόρεια.

Μύκητες, καρότα και λοιπά προϊόντα της γης λίγο πολύ έχουμε συλλέξει όλοι όσοι έχουμε παίξει έναν σεβαστό αριθμό παιχνιδιών και δη MMOs. Το να περιφέρεσαι μέσα σε ένα εικονικό δάσος κι απλά να συλλέγεις εικονικά αντικείμενα σίγουρα δεν είναι και το πιο διασκεδαστικό πράγμα στον κόσμο. Όταν δε αυτός είναι ο αποκλειστικός λόγος ύπαρξης ενός παιχνιδιού τότε τα πράγματα σκουραίνουν. Ο μόνος λόγος που έκατσα να το ολοκληρώσω ήταν για να συλλέξω όλα τα achievements. Μετά από το πολυ δύο ώρες δεν υπάρχει τίποτα το διαφορετικό κι απλώς περνάμε από τα ίδια και τα ίδια μέρη. Παρόλα αυτά αν διορθωνόταν τουλάχιστον ο τρόπος με τον οποίο εντοπίζουμε τα μανιτάρια, θα έλεγα σε κάποιον γνωστό μου πως με μία κάσκα εικονικής πραγματικότητας θα μπορούσε να πάρει μία πρώτη γεύση από την περιπέτεια της βόλτας στο δάσος. Μέχρι τότε, το όλο εγχείρημα μοιάζει ως η απογευματινή ενασχόληση κάποιου που αγαπάει τα μανιτάρια και την ανάπτυξη παιχνιδιών, αλλά δεν έχει εμβαθύνει σε κανένα από τα δύο.

Μουσική πρόταση εκ Γρεβενών