REVIEWS

SCOTT WHISKERS in: the Search for Mr. Fumbleclaw

Μία από τις κατηγορίες παιχνιδιών που ευδοκιμούν περισσότερο οι solo developers είναι τα adventures. Όχι γιατί είναι εύκολο να δημιουργήσει κάποιος ένα, απεναντίας εκτιμώ ότι είναι ένα από τα δυσκολότερα είδη στο game development για να ασχοληθεί κανείς, αλλά διότι υπάρχουν πολλές αξιόλογες game engines και εργαλεία, που, σε συνδυασμό με τη «στατικότητα» του gameplay τους, κάνουν περισσότερο εφικτή τη δημιουργία τους στους πιο… «μοναχικούς». Το Scott Whiskers in: the Search of Mr. Fumbleclaw αποτελεί μια ακόμη τέτοια περίπτωση, η οποία συνοδεύτηκε και από μια επιτυχημένη Kickstarter καμπάνια, που πρακτικά ολοκλήρωσε τους κόπους τεσσάρων ετών του κ. Axel Friedrich.

Η εξαφάνιση ενός γάτου μπορεί να προκαλέσει λιποθυμίες.

Ωστόσο, όταν μιλάμε για μια indie δημιουργία ενός (ή στην περίπτωση μας, και μιας χούφτας ανθρώπων που τον βοήθησαν, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε το voice cast) ανθρώπου, συμβαίνουν διάφορα πράγματα: αφενός πρόκειται περισσότερο για ένα προϊόν «αφοσίωσης» και λιγότερο για ένα αμιγώς εμπορικό προϊόν, αφετέρου υπολείπονται ενίοτε του polishing που διαθέτουν άλλοι τίτλοι της κατηγορίας. Το Scott Whiskers εμφανώς έχει δουλευτεί πάρα πολύ από το δημιουργό του, όμως δεν παύει να φαίνονται έντονα οι indie καταβολές του, με τις ανάλογες συνέπειες στο τελικό αποτέλεσμα.

Φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν ισχυριζόμαστε ότι δεν πρόκειται για κάποιο αξιόλογο adventure. Εξάλλου, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και η όλη υπόθεση του Scott Whiskers ξεκινά με μια εντελώς feel-good διάθεση – ως και η έλλειψη εισαγωγικού cut-scene διακωμωδείται με την αιτιολογία του χαμηλού budget! Πώς θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά άλλωστε, όταν ο κύριος στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τον nerdy φερώνυμο πρωταγωνιστή να εντοπίσει τον Lord Fumbleclaw που έχει ξαφνικά εξαφανιστεί; Αν αναρωτιέστε τι είναι ο Lord Fumbleclaw, μάλλον δεν είστε αρκετά παρατηρητικοί (ή δεν φαντάζεστε το πόσο εκκεντρικοί μπορούν να γίνουν οι πλούσιοι), αφού πρόκειται για έναν κάτασπρο γάτο, που χάθηκε από το σαλόνι ομορφιάς που τον είχε στείλει η αφεντικίνα του, προκειμένου να κερδίσει (για πέμπτη συνεχόμενη φορά) στα καλλιστεία ομορφιάς των αιλουροειδών, «Ricky’s Finest».

Όλα γι’ αυτό το σκασμένο γίνονται.

Ως λάτρης των ζώων (εξάλλου δουλεύει παράλληλα και σε ένα καταφύγιο), ο Scott δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος σε μια τέτοια τραγωδία, μόνο που η υπόθεση αποδεικνύεται πολύ πιο σύνθετη απ’ ότι θα φανταζόταν. Τόσο, που θα χρειαστεί να επιστρατεύσει κάθε μέσο, νόμιμο και μη, ώσπου να βρει την άκρη του νήματος και τον λόγο της εξαφάνισής του. Φυσικά, όλα αυτά έχοντας ως κοινό παρονομαστή το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, χωρίς να λείπουν οι τακτικές αναφορές και τα easter eggs στη σύγχρονη pop κουλτούρα (ή όχι και τόσο σύγχρονη, καθώς το Star Trek έχει την τιμητική του) και στα κλασικά adventures.

Εξάλλου, ο δημιουργός του παιχνιδιού το προωθεί ως family-friendly game και αυτό ισχύει κατά πολύ μεγάλο βαθμό, αφού το Scott Whiskers δεν απεικονίζει σκοτωμούς και αίματα και ούτε θίγει σοβαρά πολιτικά ζητήματα. Αξιοσημείωτο όμως είναι ότι η family-friendly αύρα του δεν επηρεάζει στο ελάχιστο το εύστοχο και όμορφο γράψιμο που διαθέτει, με το χιούμορ να είναι τις περισσότερες φορές spot-on, ενώ και τους γρίφους του δεν θα τους χαρακτηρίζαμε και ως «απλούς».

Προσοχή, υπάρχουν και πολύ επικίνδυνα τετράποδα…

Ιδιαίτερα για κάποιον νεοφερμένο στο είδος, το παιχνίδι είναι ικανό να τον κάνει να «κολλήσει» αρκετές φορές και για πολλή ώρα, ευτυχώς όμως υφίσταται ένα πολύ χρήσιμο journal που δίνει πολύτιμα hints, ενώ καταγράφει με bullet-points τα objectives που έχουμε αναλάβει ή/και ολοκληρώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ωστόσο, όντας «παλιοσειρές» στο είδος, δεν μπορούμε να πούμε ότι εντοπίσαμε κάποιον γρίφο που να μας εξέπληξε ή να μην έχουμε αντιμετωπίσει ξανά στο παρελθόν (εκτός από ένα σημείο που φυσικά δεν θα spoilάρω), με συνέπεια να προχωράμε την περιπέτεια με γοργούς ρυθμούς και να καταφέρουμε να ολοκληρώσουμε το παιχνίδι σε έξι περίπου ώρες.

Βέβαια, ο χρόνος αυτός είναι ενδεικτικός και εξαρτάται από το αν έχετε ενεργοποιήσει ή όχι το hotspot indicator και κατά πόσο σχολαστικά παρακολουθείτε τους διαλόγους με τους διάφορους χαρακτήρες που συναντάμε. Είναι αλήθεια ότι, παρ’ όλη την αδιαμφισβήτητη ποιότητα γραφής του, το παιχνίδι «τραβάει» αρκετά σε μάκρος τους διαλόγους, συχνά φλυαρώντας για πράγματα που είναι άσχετα με την υπόθεση, σε μια προσπάθεια να «χτίσει» το προφίλ των χαρακτήρων που εμπλέκονται στην περιπέτεια και πιθανόν να καταφέρει να συμπεριλάβει όσα περισσότερα αστεία μπορεί.

Μάλλον τα γράμματα δεν θα φτάσουν στην ώρα τους.

Σύμφωνοι, είναι ενδιαφέρον να διαβάζουμε για το πόσο λατρεύει ο ντετέκτιβ τον Sherlock Holmes και ντύνεται σαν και αυτόν ή κατά πόσο οι σύγχρονες ταινίες τρόμου δεν έχουν την έξαψη των παλιών και stars σαν τον Vlad Popescu έχουν παραγκωνιστεί, αλλά όλο αυτό λειτουργεί συχνά εις βάρος της κεντρικής πλοκής και του απώτερου μας στόχου. Ιδιαίτερα δε όταν υπάρχουν φορές (ευτυχώς όχι πολλές) που δεν υπάρχει η ανάλογη συνοχή, όταν, παραδείγματος χάρη, έχουμε ενημερώσει έναν χαρακτήρα για κάτι που πρόκειται να συμβεί και όταν εν τέλει αυτό πραγματοποιηθεί, τότε μένει έκπληκτος σαν να το ακούει για πρώτη φορά. Γενικά, νοιώσαμε ότι το Scott Whiskers έχει γεμίσει με πολλά «λιπαρά» στους διαλόγους του και εκτιμούμε ότι θα μπορούσαν να ειπωθούν τα ίδια πράγματα, το ίδιο αστεία, με λιγότερες γραμμές διαλόγου.

Τουλάχιστον, όσον αφορά τον τομέα του χειρισμού και της προσβασιμότητας, το Scott Whiskers παίρνει άριστα, καθώς τα πάντα συμβαίνουν με το ένα κλικ (ή και διπλό κλικ για να μεταβούμε γρηγορότερα από μια οθόνη σε μια άλλη), ενώ εξαιρετικά χρήσιμος είναι ο μόνιμα ενεργός χάρτης, που μας μεταφέρει ανά πάσα στιγμή σε μία από τις διαθέσιμες περιοχές (που δεν είναι και λίγες) του παιχνιδιού. Ωστόσο, μια παράξενη επιλογή (που είναι και η μοναδική που δίνει achievements) είναι να φωτογραφίζουμε τους χαρακτήρες του παιχνιδιού (δίποδους και τετράποδους) με μια παλιά polaroid μηχανή, η οποία γεμίζει το inventory μας με φωτογραφίες! Αν εξαιρέσει κανείς μερικές περιπτώσεις που όντως, κάποιες φωτογραφίες είναι απαραίτητες για την επίλυση ορισμένων γρίφων, οι υπόλοιπες δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης και γίνονται λίγο ενοχλητικές. Ένα sort button θα ήταν αρκετά χρήσιμο εδώ.

Αποκλειστικά vegan pizza σε Ιταλικό εστιατόριο;

Γενικότερα όμως, παρ’ όλα τα μειονεκτήματα που προαναφέραμε, το Scott Whiskers κυλά ευχάριστα και πρακτικά πετυχαίνει να υλοποιήσει το αρχικό όραμά του. Δηλαδή, να προσφέρει ένα ευχάριστο adventure που απευθύνεται πρωτίστως στους λάτρεις του είδους, που όμως όλοι μπορούν να απολαύσουν χωρίς άγχος, ενώ προς το φινάλε, δίνει και το δικό του στίγμα, όσον αφορά τη συμπεριφορά που έχουν κάποιοι άνθρωποι για τα κατοικίδια τους. Ίσως κάποιοι αποθαρρυνθούν από το ιδιαίτερο στυλ των πολύχρωμων γραφικών του, που θυμίζουν ενίοτε παιδικές ζωγραφιές ανακατεμένες με 3D μοντέλα μιας άλλης εποχής, αλλά αν είναι κάτι που έχουμε μάθει οι adventurers είναι να τα παίζουμε ακόμα και με pixel γραφικά, εν έτει 2024. Ως και τέτοια δυνατότητα υπάρχει, αν θέλετε να το δοκιμάσετε!

Συνοψίζοντας, το Scott Whiskers in: the Search of Mr. Fumbleclaw δεν είναι το adventure που θα σας αλλάξει τη ζωή, ούτε θα σας συναρπάσει, αλλά είναι απολύτως ικανό να σας κάνει να περάσετε μερικές ευχάριστες «adventureo-ώρες», ιδιαίτερα όταν οι τελευταίοι μήνες έχουν μια σχετική έλλειψη. Το γεγονός ότι βρίσκεται ήδη στα σκαριά το sequel του, σημαίνει ότι ο κ. Friedrich έχει ακόμα αρκετές ιδέες στο κεφάλι του που περιμένουν να υλοποιηθούν και τις περιμένουμε με ανοικτές αγκάλες.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 72%

72%

Meow

Συμπαθητικό adventure που "τικάρει" όλα τα κουτάκια, αλλά ταυτόχρονα δεν ενθουσιάζει κιόλας.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL