LIFE IS STRANGE: BEFORE THE STORM – EPISODE 3

Καλώς ήλθες περιπλανώμενε αναγνώστη, σε ένα μέρος που δεν εισέρχονται πολλοί. Τα reviews παιχνιδιών που εκδίδονται σε επεισόδια έχουν την ιδιαιτερότητα πως όσοι φτάσουν να διαβάζουν έως και το τελευταίο επεισόδιο, λογικά έχουν αγοράσει και το παιχνίδι. Λίγοι δε, θα είναι αυτοί που θα διασχίσουν τον ωκεανό των αποκαλύψεων για να λάβουν την τελική απόφαση μετά την ανάγνωση όλων των κειμένων. Με την έντονη επισήμανση πως θεωρώ πως όσοι είμαστε εδώ έχουμε τουλάχιστον τελειώσει το original Life is Strange, θα κάνω κάποιες αναφορές στο σενάριο του αρχικού, χωρίς όμως να αποκαλύψω φυσικά το φινάλε του τρίτου επεισοδίου του prequel.

Η τριλογία Before the Storm λοιπόν, είναι σαν ένας παραμυθάς που κάποτε σκάρωσε μια πολύ ωραία ιστορία για να βάλει τα παιδιά για ύπνο. Η ιστορία όμως ήταν τόσο ωραία που τα παιδιά, τα επόμενα βράδια, παρακαλούσαν να τους πει κι άλλα για τους ήρωές της, και την όμορφη πολιτεία που συνέβησαν αυτά τα θαυμαστά. Πες πες, τι να κάνει κι αυτός, ξεκινάει να λέει και να απλώνει αφηγηματικά κουβάρια και να ξεδιπλώνει τους μαγικούς παπύρους της ζωής των χαρακτήρων. Μα έλα που κάπου στην πορεία νύσταξε κι αυτός και έπρεπε τελικά να τελειώσει όπως όπως το παραμύθι, ίσα για να κοιμηθούν τα παιδιά χαρούμενα, να πάει κι αυτός να ηρεμίσει.

Πανταχού παρούσα η τραγική ειρωνεία.

Γενικότερα, ακόμη και τα προηγούμενα επεισόδια, έπασχαν κυρίως από μια αρρυθμία στην αφήγηση και μια μπερδεμένη κεντρική θεματολογία. Κάτι παραπάνω από το μισό επεισόδιο έφευγε σε ανούσιες μεταβατικές σκηνές και καταστάσεις, για να δώσει κάποιες δυνατές στιγμές με την καλύτερη όλης της τριλογίας να είναι η κλιμάκωση του δευτέρου επεισοδίου, στην παράσταση της “Τρικυμίας” του Σαίξπηρ. Σε γενικές γραμμές η χημεία των Rachel – Chloe δούλεψε καλά, παραδίδοντας εν τη πλήρη δόξα το πορτραίτο της νεανικής έντασης, της Σαιξπηρικής ρομαντικότητας και της απόλυτης σιγουριάς μέσα στην άγνοια. Γι’ αυτό δεν μπορώ να πω πως όλη η τριλογία αποτυγχάνει πλήρως. Όσο περιοριζόμαστε στον διάλογο και τον χρόνο που περνάνε μαζί οι δύο κοπέλες έχουμε αρκετά ψήγματα μαγείας που κατεβάζει ο χείμαρρος από την μυθολογία του αρχικού LiS. Εξάλλου όσο πιο πολύ τονίζεται η ζωντάνια αμφοτέρων των ηρωίδων, τόσο τονίζεται η τραγικότητα της νεότητάς τους, την κατάληξη της οποίας γνωρίζουμε ήδη. Πέρα όμως από την σχέση των κοριτσιών, στα προηγούμενα δύο επεισόδια έγιναν προσπάθειες να εισαχθεί κάποια σκοτεινή κατάσταση και απειλή που κρέμεται πάνω από την πολύπαθη Arcadia Bay, όπως επίσης και η εισαγωγή νέων προσώπων που υπαινίσσονταν κάποια βαθιά σεναριακή εξέλιξη και κάποια μεγάλη κρίση.

Από τις μαγικές στιγμές μεταξύ Chloe και Rachel. Ναι είναι cringe αλλά αυτή είναι η εφηβεία!

Η μεγάλη κρίση λοιπόν στην οποία φθάνουμε στο τρίτο επεισόδιο κόβει τελείως κάθε μυστηριακή αφήγηση του παραμυθά. Το τρίτο επεισόδιο παραδίδεται σε μια σχεδόν τσαπατσούλικη και φθηνή λύση, σάμπως οι σεναριογράφοι να ξανοίχτηκαν πολύ και να έπρεπε όπως όπως να τα μαζέψουν, στην χρονική διάρκεια ενός επεισοδίου. Στην πορεία όμως, αυτές οι γρήγορες λύσεις, κατέστρεψαν κάθε αληθοφάνεια πίσω από τους ήρωες και τα κίνητρά τους και οι ανατροπές αντί για έκπληξη, προκαλούν δυσπιστία και ενόχληση. Η σαρωτική αυτή ταχύτητα να κλείσει το κεφάλαιο είχε και άλλα θύματα, όπως την παρουσία bug σε σκηνές που μάλλον γράφτηκαν στο ποδάρι, όπως η δεύτερη παρτίδα D’n’D στο νοσοκομείο (αναλόγως των πεπραγμένων στο δεύτερο επεισόδιο). Εκεί χαρακτήρες έκαναν render ο ένας πάνω στα animation του άλλου και αντικείμενα απέμεναν να αιωρούνται στον χώρο, πολύ χτυπητές ατέλειες πέρα από τα προβλήματα των animations που έχουν αναφερθεί ήδη από τα προηγούμενα επεισόδια.

Η πολύπαθη μητέρα.

Η δε συμμετοχή του παίκτη και δη η ουσιώδης, έχει μειωθεί σε έναν απειροελάχιστο βαθμό. Έτσι η πλειονότητα του Hell is Empty παρακολουθείται σαν ταινία. Μια ταινία όμως που πέρα από τη χαρισματική σχέση και χημεία των πρωταγωνιστριών της, πάσχει από ένα αδύναμο σενάριο και από την απουσία ισχυρού κεντρικού θέματος. Το δε γράψιμο των διαλόγων κάποιες φορές μπορεί να επιφέρει στένεμα των ματιών και γκριμάτσες δυσφορίας.

Στα θετικά σημεία πέρα από το δίπολο Rachel – Chloe κάποια δευτερεύοντα θέματα, όπως η σχέση της Chloe με την μητέρα της και η εξισορρόπηση που αναζητά, θέτοντας στον παίκτη διλήμματα πέρα από την προφανή και έντονη αντιπάθεια για τον πατριό David. Μπορώ να πω μάλιστα πως η μητέρα της Chloe είναι ο πιο καλογραμμένος και αληθινός δευτερεύοντας χαρακτήρας. Τέλος γίνεται καλή σκηνοθεσία στους χώρους, όπως τα δωμάτια και τα σπίτια των οικογενειών με σιωπηλή αφήγηση μέσω της διακόσμησης και των προσωπικών αντικειμένων.

Βραβείο κακογραμμένης σκηνής “Ο Φιλντισένιος Κομπάρσος”

Καταλήγοντας, το τελευταίο επεισόδιο ρίχνει ένα άδοξο και τσαπατσούλικο φινάλε σε μια τριλογία που είχε καλές στιγμές ανάμεσα στην κατάρα των προκαθορισμένων ορίων ενός prequel. Βλέπεις απαιτήθηκε η συνέχεια του παραμυθιού από τον παραμυθά κι αν όλα τα παιδιά πάνε για ύπνο, τότε κανένα πρόβλημα…

 Ευχαριστούμε την CD Media για την διάθεση του review κώδικα του Life is Strange: Before the Storm

Pros

Cons