REVIEWS

TREPANG2

Το κλασικό «αστειάκι» που αιωρείται στην ατμόσφαιρα, κάθε φορά που γίνεται αναφορά στο Trepang2 της Trepang Studios είναι: «μα καλά, πότε κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος;». Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν πρόκειται για το sequel κάποιου απροσδιόριστου Trepang παιχνιδιού, αλλά για τη λέξη Trepang στο τετράγωνο. Τώρα, τι ακριβώς προσδιορίζει αυτό, θα σας γελάσω. Επί της ουσίας, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι το…Trepang*Trepang (sic) είναι ένα indie single-player (ω, ναι, υπάρχουν και τέτοια) FPS που αναπτύσσονταν εδώ και πολλά χρόνια, το οποίο έχει σαφείς επιρροές από το κλασικό και αγαπημένο F.E.A.R. της Monolith.

Ομολογουμένως, πρόκειται για μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια, καθώς ακόμα και σήμερα, παρ’ όλη την ηλικία του, το πρωτότυπο F.E.A.R. στέκεται αξιοπρεπέστατα τόσο στον τομέα των γραφικών όσο και στους μηχανισμούς gameplay, με την εξαιρετική υλοποίηση του bullet-time και την ανεπτυγμένη AI του. Όμως, 18 χρόνια μετά, κατορθώνει το Trepang2 να σταθεί αντάξιο του εμπνευστή του; Δύσκολα τα πράγματα.

Η έναρξη του παιχνιδιού είναι γεμάτη μυστήριο και πολλά… πτώματα.

Η αιτία της αμφιλεγόμενης απόκρισής μας δεν είναι τα σαφώς χαμηλού προϋπολογισμού production values του, που είναι ηλίου φαεινότερα από την πλήρη έλλειψη cut-scenes, το άκρως προβλέψιμο σενάριο και την μάταιη (;) προσπάθεια να πλάσει ένα ενδιαφέρον concept, αποκλειστικά μέσω της συλλογής και ανάγνωσης δεκάδων logs (αλήθεια, ποιος διαβάζει logs σε FPS;). Εξάλλου, τα προαναφερθέντα αποτελούν κυρίως τα «παρελκόμενα», τα οποία πολύ ευχαρίστως μπορούμε να παραβλέψουμε, αν ο πυρήνας του gameplay του είναι δυνατός, όπως συνέβη στο πρόσφατο Warhammer 40k: Boltgun. Ωστόσο, το Trepang2 χωλαίνει αλλού: στον τρόπο ενσωμάτωσης του εξαιρετικού συστήματος μάχης του στο σχεδιασμό της δράσης και την υλοποίηση των levels, σαν οι developers να μην γνώριζαν πως να διαχειριστούν και να εξελίξουν το «θησαυρό» που είχαν στα χέρια τους.

Έτσι λοιπόν, ο Subject 106, όπως είναι το κωδικό όνομα του υπέρ-στρατιώτη πρωταγωνιστή μας, σκοπεύει να περάσει από έξι (σχετικά μακροσκελή) επίπεδα, μην αφήνοντας ούτε ψυχή να πάει άκλαυτη. Η ιδιότητα του «υπέρ-στρατιώτη» τού προσκολλάται από δύο χαρακτηριστικά: αφενός ότι δύναται, για περιορισμένο χρονικό διάστημα, να καταστήσει τον εαυτό του αόρατο από τα εχθρικά μάτια, αφετέρου με την τρομακτική δύναμη «Focus», η οποία του επιτρέπει να κινείται με απίστευτη ταχύτητα, γεγονός που αντανακλάται στην οθόνη μας ωσάν οι εχθροί να κινούνται σε slow motion. Το γνωστό σε όλους μας bullet-time δηλαδή, το οποίο αποκτά μία από τις καλύτερες υλοποιήσεις που έχουμε δει ποτέ.

Το bullet-time είναι πρώτης τάξης και αναπόσπαστο στοιχείο του gameplay.

Πραγματικά, το bullet-time του Trepang2 είναι ταυτόχρονα εντυπωσιακό και απολαυστικό, και ουσιαστικά αποτελεί τον κυριότερο λόγο ενασχόλησης του παίκτη με το παιχνίδι. Το να ξεπαστρεύεις μια ολόκληρη διμοιρία από δύσμοιρους κομάντο με μια σειρά από headshots, χωρίς να έχουν προλάβει καν να σε δουν ή να τους την πέφτεις αόρατος πισώπλατα και μετά να τους κομματιάζεις με το shotgun, έχει και αυτό τη δική του, άγρια «ομορφιά». Η δυνατότητα του Subject 106 να αρπάζει τους ζαλισμένους εχθρούς και να τους σπάει σβέρκο σαν καλαμάκι ή να πετάει τα κουφάρια τους πάνω στους υπόλοιπους εχθρούς, σαν σακί με πατάτες, τον καθιστούν πανίσχυρο και στη μάχη σώμα με σώμα, ενώ η φαντεζί κίνηση slide που σωριάζει στο έδαφος όποιον άτυχο φαντάρο βρεθεί στην πορεία της, συντηρούν το «μύθο» ότι πρόκειται για την σχεδόν απόλυτη πολεμική μηχανή.

Το επίρρημα «σχεδόν» εδώ δεν είναι τυχαίο, καθώς για κάποιο λόγο, ο ήρωας κουράζεται γρήγορα όταν σπριντάρει, οπότε πρέπει να σταθεί δυο-τρία δευτερόλεπτα για να πάρει μια ανάσα, ενώ και το ότι είναι εφικτό να βαστάει μόνο μέχρι δύο τύπων όπλα ταυτόχρονα, έρχονται σε αντίθεση με την «macho» εικόνα του. Από μια άποψη, η επιλογή των developers να περιορίσουν κάπως τις δυνάμεις του Subject 106 έχει μια λογική, προκειμένου το παιχνίδι να μην καταντήσει περίπατος, από την άλλη, είναι στιγμές που οι συγκεκριμένοι περιορισμοί πραγματικά σε «πνίγουν», εις βάρος της διασκέδασης.

Τι είναι καλύτερο από ένα rifle; Δύο rifles.

Όλα τα επίπεδα είναι υλοποιημένα σε καθαρά γραμμικά μονοπάτια, με ελάχιστες παρεκκλίσεις που αφορούν τη συλλογή (τι άλλο;) logs, καθώς και κάποιων (σχετικά αδιάφορων) weapon parts, ο τρόπος αντιμετώπισης των προκλήσεων μοιάζει λίγο-πολύ προμελετημένος. Σίγουρα, σε κάθε μάχη, υπάρχουν διάφορα όπλα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε, αντικαθιστώντας αυτά που ήδη έχουμε, εφόσον μας τελειώσουν οι σφαίρες (διόλου σπάνιο), ωστόσο οι διαφορές μεταξύ τους είναι μικρές και συχνά καταλήγουμε στο δοκιμασμένο δίπτυχο assault rifle-shotgun, με ορισμένες πάντα χειροβομβίδες για τις δύσκολες ώρες. Παρ’ όλα αυτά, η αίσθηση που δίνουν τα όπλα είναι στιβαρή, ειδικά η χρήση του shotgun είναι απολαυστική, ιδίως όταν αργότερα μας παρέχεται η δυνατότητα για dual-wielding.

Όμως, η ΑΙ των εχθρών, δηλαδή το δυνατότερο σημείο του F.E.A.R., εδώ δυστυχώς είναι διαδικαστική, με την πρόκληση να ανεβαίνει περισσότερο χάρη στον αυξημένο αριθμό τους και την εκνευριστική (σε σημείο cheat) ευστοχία τους, παρά για τον όποιο τρόπο προσπαθούν να μας ξετρυπώσουν. Συνέπεια αυτού, είναι οι μάχες να γίνονται περισσότερο επαναλαμβανόμενες απ’ ότι θα περιμέναμε, κάνοντας συχνά το gameplay πληκτικό. Το Trepang2 δεν είναι τόσο συναρπαστικό όσο πιστεύει, παρ’ όλο που τίμια προσπαθεί να αλλάξει τη συνταγή, με objectives που ξεφεύγουν ελαφρώς από το «σκοτώστε ό,τι κινείται». Σε μερικά αποσπάσματα κάποιων levels δε, κάνει την εμφάνισή του το horror στοιχείο, με τερατάκια που θαρρείς ότι ξέφυγαν από το Callisto Protocol, ωστόσο είναι απλοϊκά σχεδιασμένο και, σε στιγμές, μάλλον κουραστικό για το ύφος του παιχνιδιού, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να αναπληρώσουμε πυρομαχικά και armour, σκοτώνοντας τα.

Δεν λείπουν και οι στιγμές τρόμου, αλλά δεν πεθάναμε και από το φόβο μας κιόλας.

Η κατάσταση αντισταθμίζεται με τα bosses, που είναι αξιόμαχα και το καθένα απαιτεί διαφορετική τακτική για να εξοντωθεί, οδηγώντας μας συχνά στα όρια της υπομονής μας. Ειδικά αν παίζουμε σε επίπεδο δυσκολότερο του Normal, το Trepang2 μπορεί να γίνει ιδιαίτερα «σκληρό» απέναντι στον παίκτη, πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιεί την τακτική των save points, που κάποιες φορές δεν είναι και τόσο γενναιόδωρη σε συχνότητα. Ωστόσο, η «σκληρότητα» αυτή μπορεί να γίνει εξίσου πολύ άδικη, ιδίως αν το αυτόματο save point αποθηκεύσει τη θέση μας, αφήνοντας μας με ελάχιστα πυρομαχικά και χαμηλά επίπεδα υγείας, γεγονός που είναι ικανό μας οδηγήσει σε επανεκκίνηση ολόκληρου του επιπέδου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η διάρκεια του παιχνιδιού είναι ικανοποιητική, με την campaign να διαρκεί περίπου έξι με επτά ώρες (ανάλογα με το επίπεδο δυσκολίας που θα επιλέξετε, φυσικά), ενώ υπάρχουν ουκ ολίγες side missions και ένας αρκετά ενδιαφέρον combat simulator που αντιμετωπίζουμε κύματα εχθρών, ο οποίος αναδεικνύει το επίτευγμα των ανθρώπων της Trepang Studios στο μέγιστο βαθμό. Η έλλειψη υψηλού budget όμως κάνει και εδώ έντονη την παρουσία της, με τα side missions να μην αποτελούν τίποτε περισσότερο από παραλλαγές του King of the Hill mode των multiplayer games ενάντια σε bots. Συνεπώς, η ενασχόληση με το Trepang2, πέρα των ωρών της campaign, μπορεί να συνεχιστεί για αρκετές ώρες ακόμα, εφόσον αγαπήσατε το σύστημα μάχης του.

Now you see me… soon you will not.

Διότι επί της ουσίας, δεν υπάρχουν πολλά ακόμα αξιοσημείωτα στοιχεία, έτσι ώστε να διεκδικήσει περισσότερο το ενδιαφέρον του παίκτη. Τα γραφικά ποιοτικά είναι άνω του μετρίου, δεν ρίχνουν σαγόνια, αλλά είναι απόλυτα λειτουργικά, με ικανοποιητικά καταστρέψιμο περιβάλλον, τηρουμένων των αναλογιών (δε συζητάμε για ΑΑΑ παραγωγή). Οι χαμηλές απαιτήσεις του σε hardware συνηγορούν στην γρήγορη απόδοση της δράσης, ενώ στον ηχητικό τομέα ξεχωρίζουν, φυσικά, τα εκκωφαντικά εφφέ των πυροβολισμών και των εκρήξεων. Το υπόλοιπο περιορίζεται σε ορισμένα συμπαθητικά voice-over και ένα δυναμικό soundtrack, ανάλογο των τεκταινομένων στην οθόνη, που όμως δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο.

Εν ολίγοις, το Trepang2 θα μπορούσε να ήταν ένα διαμάντι στο χώρο των FPS, καθώς διαθέτει έναν αξιοζήλευτο μηχανισμό μάχης, όμως όλο το υπόλοιπο οικοδόμημα είναι μέτριας υλοποίησης. Ωστόσο, οι βάσεις που θέτει είναι γερές, ώστε κάποιο πιθανό sequel να είναι ικανό να αποτελέσει σημείο-σταθμό για το είδος, όπως συνέβη με τον εμπνευστή του.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 70%

70%

BangBang

Καταιγιστική δράση και εντυπωσιακή υλοποίηση του bullet time, αλλά... μέχρι εκεί.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

6 comments

Related Articles

Back to top button
elEL