REVIEWS

BATTLE PRINCESS MADELYN

Η πρώτη μου επαφή με τη σειρά Ghost ‘n Goblins (μιλώντας πάντα για τα παιχνίδια της βασικής σειράς, όχι των spin-off όπως τα Gargoyle’s Quest και Maximo) ήταν με το Ghouls ‘n Ghosts, στο Γυμνάσιο, σε Mega Drive ενός φίλου. Εντύπωση μου είχε προκαλέσει η σκοτεινή αισθητική και το gameplay που ήταν κολλητικό, παρά την υψηλή δυσκολία του. Αν και δεν ήμουν ιδιαίτερα οπαδός της συγκεκριμένης σειράς, πάντα είχαν αυτή τη γοητεία, ως προϊόντα μιας εποχής που τα πάντα ήταν πιο απλά, κόλπα και grinding δεν βοηθούσαν, και ήσουν μόνο εσύ και η ικανότητα σου απέναντι στο παιχνίδι. Πολλά σημερινά ρετρό παιχνίδια είναι επηρεασμένα από π.χ. τα Castlevania ή τα Mega Man, αλλά ελάχιστα αποτίουν φόρο τιμής στα Ghost ‘n Goblins (GnG). Το μοναδικά μέχρι πρότινος παιχνίδια που εγκλώβιζαν την αίσθηση εκείνης της σειράς ήταν το Cursed Castilla (έντονα επηρεασμένο από το 2ο παιχνίδι της σειράς) και το Cast of the Seven Godsends.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πριν 2 χρόνια η Causal Bit Games ξεκινούσε μία καμπάνια χρηματοδότησης στο Kickstarter για το Battle Princess Madelyn, τη δική τους οπτική στη δημοφιλή σειρά της Capcom. Αφορμή για να γίνει όλο αυτό, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται ήταν η επιθυμία της επτάχρονης (σήμερα) κόρης του δημιουργού Christopher Obritsch να βρεθεί ως βασικός χαρακτήρας στη θέση του Arthur μέσα στο Ghouls ‘n Ghosts (το οποίο την είχε ενθουσιάσει από τη στιγμή που το είδε), κάτι το οποίο ήταν αδύνατο αφού άνηκε στην Ιαπωνική εταιρία. Έτσι ο πατέρας της (ιθύνων νους και lead artist της καναδικής εταιρίας, σε συνεργασία με τον lead developer Daven Bigelow), αποφάσισε να της κάνει το χατήρι, φτιάχνοντας ένα game που θα ήταν η ίδια ηρωίδα. Να σημειωθεί εδώ πως η Madelyn συμμετείχε, με ιδέες και concepts art για τα επίπεδα, τα οποία φυσικά ο πατέρας της φίλτραρε ώστε να μεταφράζονται σε playable set pieces με συνοχή. Αξιοθαύμαστο, δε βρίσκετε;

Αναλαμβάνοντας ένα quest.

Το παιχνίδι ξεκινάει στο κάστρο των O’ Lonergans στην Ιρλανδία, όπου ένας διαβολικός νεκρομάντης κι ο στρατός του από απέθαντους επιτίθενται. Ο μάγος στοχοποιεί πρώτα την οικογένεια της Madelyn, που ως ιππότης έχει μόλις τελειώσει την εκπαίδευση της. Παρ’ όλες τις προσπάθειες τους να αμυνθούν, οι απώλειες δεν αποφεύγονται, μέσα σε αυτές και ο σκύλος της νεαρής πριγκίπισσας, Fritzy. Έτσι, η περιπέτεια ξεκινά, όπου η Madelyn μαζί με τον παππού της και το πνεύμα του πιστού της κατοικιδίου, ξεκινά να βάλει ένα τέλος στην καταστροφή του Στρατού του Σκότους. Δεν έχουμε κάτι εκθαμβωτικό εδώ, και λογικό αφού το BPM προσομοιώνει μια εποχή, όπου οι λιγοστές cutscenes και οι λίγες αράδες σεναρίου ήταν αιτία που βρισκόμασταν στη θέση του ήρωα και εξυπηρετούσαν μια βασική σύνδεση μαζί του.

Οι βασικές επιλογές στο πως θα παίξετε το BPM είναι δύο: Story Mode και Arcade. Στο πρώτο τα επίπεδα είναι αρκετά ανοιχτά με αρκετούς τρόπους να τα διασχίσετε με πλατφόρμες σε διάφορα ύψη, διακλαδιζόμενες διαδρομές και μυστικά (αν ήμαστε εντός εμβέλειας κάποιου αντικειμένου μας ειδοποιεί ο Fritzy γαβγίζοντας και ένα χέρι στην οθόνη μας δείχνει προς την κατεύθυνσή του). Σε αρκετές περιοχές υπάρχει και κάποιο χωριό με npcs όπου αναλαμβάνουμε κάποια quests. Αυτά συνήθως σχετίζονται με την διάσωση κάποιου προσώπου ή την επιστροφή κάποιου απολεσθέντος αντικειμενού. Κάθε ευρύτερη περιοχή απαρτίζεται από τουλάχιστον 3 άλλες, κάποιες από τις οποίες μπορεί να είναι κάποιο πέρασμα στο παρασκήνιο με δικό της χάρτη που συνήθως λειτουργεί και ως shortcut. Γενικά, τα περισσότερα επίπεδα έχουν μια σχεδιαστική νοοτροπία αντίστοιχη των Wonder Boy in Monster Wolrd, Shantae και Owlboy. Αναμενόμενα δεν λείπουν και τα bosses τα οποία εντυπωσιάζουν στην πλειοψηφία τους, τόσο με το μέγεθος όσο και το σχεδιασμό τους.

Ο Fritzy οσμίστηκε κάποιο αντικείμενο στα πέριξ.

Φυσικά το inventory μας δε θα ήταν πλήρες χωρίς τα όπλα που βρίσκουμε. Τα περισσότερα από αυτά είναι για μάχη από απόσταση, ενώ καθίσταται σαφές ότι είναι εμπνευσμένα από τα GnG όπως η λόγχη και το στιλέτο. Τόσο αυτά όσο και η πανοπλία μας μπορούν να αναβαθμιστούν από τη στιγμή που τελειώσουμε το quest του blacksmith, για μεγαλύτερη ζημιά και περισσότερη αντοχή στα χτυπήματα των εχθρών (όπως και στα παιχνίδια της Capcom, η αρχική πανοπλία μας προστατεύει από ένα χτύπημα, μετά μένουμε με τις… πυτζάμες και τις παντόφλες και στο επόμενο πλήγμα, βγαίνουμε νοκ άουτ). Μάλιστα στα όπλα δεν αλλάζει μόνο η δύναμη τους προς το καλύτερο αλλά σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και το βεληνεκές, η ταχύτητα ή το εύρος των επιθέσεων τους!

Κρίμα που τα περισσότερα bosses δεν αποτελούν μεγαλύτερη απειλή.

Η δυσκολία του παιχνιδιού δε φτάνει το σαδισμό του  Ghouls ‘n Ghosts,  ευτυχώς, και κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα, με την προϋπόθεση ότι δεν είστε αρχάριος σε αυτό το είδος παιχνιδιών. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που θα σας αγχώσουν παραπάνω (βλ. σπήλαιο των πειρατών στην Cliffs of Despair, τελευταίο επίπεδο κ.α.), όμως σπάνια θα προκαλέσει εκνευρισμό. Οι κυριότεροι λόγοι γι’ αυτό είναι πως πρώτο, ο χειρισμός της Madelyn είναι πολύ ομαλός, με απόλυτο έλεγχο κινήσεων, αλλαγή κατεύθυνσης κατά τη διάρκεια του άλματος και στόχευση πάνω και κάτω, και δεύτερο, ο Fritzy σας επαναφέρει στη ζωή όταν σας αδειάσει η ενέργεια, αρκεί η μπάρα της μαγείας του να είναι έστω κατά το ήμισυ γεμάτη (μπορεί μέχρι 3 φορές). Η μπάρα αυτή  αναπληρώνεται όσο εξολοθρεύετε τα τέρατα, άρα αν δεν αποτύχετε σε ένα σημείο απανωτά, όλα καλά. Ειδάλλως, θα μεταφερθείτε στο προηγούμενο checkpoint, που συνήθως δεν είναι πολύ πίσω.

Μπορεί το Story mode να παρέχει ευκολίες, αλλά δε λείπουν οι δύσκολες στιγμές…

Στο δε Arcade, τα πράγματα ζορίζουν. Checkpoints δεν υπάρχουν, ενώ αν χάσουμε μεταφερόμαστε στην αρχή του επιπέδου. Ο φασματικός μας σύντροφος συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, όσον αφορά στα καθήκοντα “κληρικού”. Χωριά και npcs δεν υπάρχουν σε αυτό το mode. Μεγάλη έκπληξη μου προκάλεσε πόσο διαφορετικός είναι ο σχεδιασμός και η διαρρύθμιση των επιπέδων στο Arcade. Περίμενα πως θα ήταν όπως το Story mode, με λίγο ψαλιδισμένες σε ύψος και από εναλλακτικά μονοπάτια περιοχές, ώστε να είναι μια πιο γρήγορη εμπειρία. Χωρίς υπερβολή, μιλάμε για διαφορετικό παιχνίδι. Τα επίπεδα είναι εντελώς διαφορετικά (και αναμενόμενα γραμμικά), και εκτός από μερικά assets εδώ κι εκεί που έχουμε ξαναδεί, μας παρουσιάζονται με φρέσκα sprites. Αξίζουν συγχαρητήρια στην ομάδα ανάπτυξης που δεν ακολούθησε την εύκολη λύση! Η μεγαλύτερη δυσκολία στο Arcade είναι και απόρροια των νέων αυτών επιπέδων, με πιο πονηρή τοποθέτηση εχθρών και tricky platforming στιγμές, ενώ όπλα (μπορούμε να έχουμε μόνο ένα ανά πάσα στιγμή) και αναβαθμίσεις στις πανοπλίες πέφτουν από εχθρούς, όπως ακριβώς γινόταν και στα GnG.

Στο Arcade mode, τα επίπεδα παρέχουν ιδανική για ψημένους παίκτες πρόκληση.

Τα γραφικά του BPM έχουν μια pixel art, 16-bit αισθητική και αποτυπώνουν ιδανικά τις καταβολές του. Ακόμα και το animation της Madelyn είναι ως επί το πλείστον tribute σε εκείνο του Arthur στο Ghouls ‘n Ghosts. Τόσο σε αυτά όσο και στις λεπτομέρειες των περιοχών έχει πέσει αρκετή δουλειά, με parallax scrolling στα περιβάλλοντα (όχι μόνο στο παρασκήνιο απαραίτητα) και πινελιές όπως κινούμενος φωτισμός από λάμπες που ταλαντεύονται, φυλλωσιές που κινούνται από τον αέρα κ.α. Με εξαίρεση κάποια λίγα pixels που φαίνονται παράταιρα π.χ. Farmlands of Desolation, το εικαστικό δείχνει αυθεντικά ρετρό και όμορφο. Στη μουσική μπορείτε να επιλέξετε μεταξύ ορχηστρικής και retro. Ουσιαστικά η πρώτη είναι synths που μιμούνται όργανα ορχήστρας ενώ η δεύτερη MIDI συνθέσεις που φέρνουν στο μυαλό τους χαρακτηριστικούς ήχους που έβγαιναν από το Yamaha YM2612 chip του Mega Drive, κάτι που είχε γίνει και στο Cursed Castilla. Και μιας και το ανέφερα, όσο έπαιζα το BPM, τόσο περισσότερο οι μουσικές και τα εφέ μου θύμιζαν τα αντίστοιχα εκείνου του παιχνιδιού. Και ναι, το σχεδιασμό του ήχου και τη μουσική έχει αναλάβει το ίδιο άτομο (Gryzor87) και στο Madelyn, εξαιρετικές συνθέσεις ακόμα μία φορά!

Δυνατό vibe από Super Ghouls ‘n Ghosts.

Πριν κλείσω αυτό το κείμενο, θα ήθελα να αναφερθώ και σε κάποιες ελλείψεις ή στοιχεία που θα τα ήθελα καλύτερα υλοποιημένα. Υπάρχουν περιπτώσεις δε μπορούμε να διακρίνουμε κάποια πλατφόρμα από κάτω μας (κατά την πρώτη προσπάθεια υπήρξε και αβεβαιότητα για το αν κάποια μέρη του background είναι στέρεα), με αποτέλεσμα να κάνουμε τυφλά άλματα… και να ελπίζουμε για το καλύτερο, συνεπώς, πολύτιμη θα ήταν η δυνατότητα να κοιτάξουμε πάνω και κάτω. Άλλο στοιχείο που έχρηζε βελτίωσης είναι η πρόκληση στα bosses, η οποία είναι στα περισσότερα χαμηλή. Θα προτιμούσα να διαθέτουν περισσότερα ή πιο δύσκολα patterns επιθέσεων από το να έχουν πολλή ζωή. Όσον αφορά στα όπλα, θα ήθελα να έχουν έστω γενική περιγραφή που να υπονοεί κάποιο μοναδικό χαρακτηριστικό τους. Πέρα από 2-3 που κατάλαβα ότι ήταν δυνατότερα απέναντι σχεδόν σε όλους τους αντιπάλους, για τα υπόλοιπα δεν είμαι βέβαιος αν υπάρχει μια ιεραρχία, αν κάποιο υπερτερούσε ξεκάθαρα. Το backtracking είναι ακόμα ένα θέμα. Ενώ υπάρχουν teleporters,  κατά το 2ου μισό, έπρεπε μετά το boss κάθε περιοχής να ξαναδιανύσω όλη την απόσταση μέχρι την αρχή που βρίσκεται το teleporter (θα διορθωθεί σε προσεχές patch). Τέλος, δεν έλειψαν και κάποια bugs, όπως όπλα που απέκτησα νωρίτερα από το κανονικό κι ενώ υπήρχαν στο inventory δε μπορούσα να χρησιμοποιήσω, η Madelyn να κολλάει καμιά φορά σε κάποιο προηγούμενο animation όταν π.χ κατέβαινα κάποια σκάλα, να επιβραδύνεται ή να εξαφανίζεται εντελώς το animation επίθεσης αν χτύπαγα πολύ κοντά στις άκρες της οθόνης κτλ. Όχι κάτι τρομερά game breaking, μια δυσαρέσκεια όμως από το χαμένο χρόνο και τo reloading είναι αναπόφευκτη. 

Το Battle Princess Madelyn, αποτελεί μια αξιόλογη πρόταση στα action platform games και με το πακέτο gameplay-γραφικά-ήχος-χειρισμός που προσφέρει, θα χτυπήσει αναμφίβολα τις νοσταλγικές χορδές σας. Πάρτε στα χέρια σας το gamepad και βουτήξτε στην περιπέτεια!

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 77%

77%

Βγαίνει και σε cartridge;

Γνήσια retro τίτλος με κάποιες ποιοτικές προσθήκες σύγχρονου game design, αποτελεί μια όμορφη εμπειρία που θα μιλήσει σε παλιούς και πιθανόν να τραβήξει και νέους παίκτες.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

2 Comments

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL