REVIEWS

SHADOW TACTICS: BLADES OF THE SHOGUN

Είχα πολλές ιδέες για το πώς θα ξεκινούσα αυτήν την επισκόπηση, και τελικά, όπως κάθε άλλος άνθρωπος που κοροϊδεύει τον εαυτό του ότι συγγράφει, τις πέταξα στον νοητό κάδο της ανακύκλωσης (είμαστε περιβαλλοντολογικά συνειδητοποιημένοι). Σε πλήρη αντίθεση με τη συμβατική φόρμα όπου είναι εύλογο να παραθέσει κανείς στην αρχή κάποια ιστορικά στοιχεία – ώστε να μυήσει τους νέους στο χώρο του gaming, και να φρεσκάρει τις αναμνήσεις των παλαιοτέρων – θα υπάρξουν αρκετά αυτοαναφορικά στοιχεία, μία μικρή ιστορία, ένα δακρύβρεχτο κείμενο γεμάτο hype, νοσταλγία, hype, και λίγο hype παραπάνω, για να κλείσουμε με μία «παραμυθένια» παρομοίωση. Πάμε λοιπόν.

Σωτήριον έτος 1998. Κάπου το Δεκέμβρη ο υπογράφων είχε τηλεφώνημα από τον κολλητό του, το Σπύρο, ο οποίος τον καλούσε για να δουν ένα νέο παιχνίδι στρατηγικής. «Τι νέο παιχνίδι μου τσαμπουνάς; Όλοι παίζουμε Age of Empires”. Για κάποιο λόγο επέμεινε, «Δεν είναι όπως το Age of Empires, είναι με κομάντος ο καθένας διαφορετικός. Δεν έχεις στρατούς.». Αφού με τα χίλια-δύο κατάφερε να με πείσει (η εναλλακτική πρόταση ήταν μπύρες στο παρκάκι της γειτονιάς, αλλά τι σόι nerdo-geekουλες είμαστε αν δεν περάσουμε το Σ/Κ κλεισμένοι σπίτι μπροστά από το PC), πέρασα από το σπίτι του και τοποθέτησε το μαγικό δισκάκι σε αυτό το νέο εξάρτημα του διαβόλου που λέγεται CD-ROM Drive. Εντύπωση μου είχε κάνει ότι στο εξώφυλλο ήταν ένας τυπάς πολύ macho με ένα πιστόλι να σημαδεύει έξω από το κάδρο, σε πολύ καλλιτεχνική, ομολογουμένως, πόζα.

Εισαγωγικό βίντεο πλήρως ψαρωτικό. Όλα σε αίσθηση μαυρόασπρου ντοκυμαντέρ και μεταφορά στο χάρτη όπου ένας αξιωματικός παρέδιδε τους στόχους μας κατά τη διάρκεια αυτού που αργότερα μάθαμε ότι λεγόταν debriefing. Αμέσως πιάσαμε δουλειά. Μου έδειξε λίγο το χειρισμό στην πρώτη πίστα, όπου ένας Πράσινος Μπερές μπορούσε με ένα ραδιοφωνάκι να αποσπάσει την προσοχή ενός Ναζί στρατιώτη και να τον μαχαιρώσει πισώπλατα. «Μα καλά από πού βγάζεις νέους στρατιώτες;», ήταν η απορία μου. «Αυτούς έχεις για όλο το χάρτη», ήταν η απάντηση. Δεν γνώριζα τότε ότι βιώναμε μία ιστορική στιγμή, τη γέννηση ενός νέου είδους τόσο εθιστικού, με τόσο μεγάλο φανατικό κοινό (ακόμη και hardcore, αποκλειστικά-adventurάδες το τιμούν!) και ταυτόχρονα τόσο παραγνωρισμένο την τελευταία δεκαετία (και βάλε)! Η πρώτη μου επαφή με το Commandos: Behind Enemy Lines έμελλε να σημαδέψει όσο λίγες εμπειρίες στην ενασχόλησή μου με το gaming.

ShadowTactics main 2
Διάλλειμμα από την βαρετή αυτοβιογραφική, ιστορική αναδρομή για να δείξουμε πόσο πετυχημένα ολοκληρώσαμε την πρώτη αποστολή, που αποτελεί και το demo του παιχνιδιού που εξετάζουμε.

H ισπανική Pyro Studios, ιθύνων νους, πίσω από τη σειρά Commandos, διαμόρφωσε το λεγόμενο squad-based tactical gameplay στους τίτλους στρατηγικής. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά τους ήταν ο απόλυτος και περιορισμένος αριθμός μονάδων, η απαίτηση συνδυαστικής σκέψης, η εκτέλεση κινήσεων με χειρουργική ακρίβεια, και φυσικά ο υψηλότατος βαθμός δυσκολίας. Η σειρά Commandos αξίζει ένα άρθρο-αφιέρωμα από μόνη της, οπότε θα περιοριστούμε στο να πούμε ότι έβγαλε συνολικά 5 παιχνίδια με την επωνυμία αυτή (το standalone expansion με την επωνυμία Beyond Call of Duty, Commandos 2: Men of Courage, Commandos 3: Destination Berlin και… άλλο ένα το οποίο έχω επιλέξει να μην θυμάμαι), ενώ κατά την εξέλιξη της σειράς από απλές αποστολές, υπήρξε μετάβαση σε περισσότερο κινηματογραφική αίσθηση γύρω από το παιχνίδι (αποκορύφωμα οι αποστολές στο Commandos 2). Το είδος έδειχνε να ευδοκιμεί με την ιδέα να αντιγράφεται από τη γερμανική Spellbound Entertainment η οποία έβγαλε τέσσερα συνολικά παιχνίδια, τα:  Desperados: Wanted Dead or Alive, Robin Hood: The Legend of Sherwood, Desperados 2: Cooper’s Revenge και το Desperados 2: Helldorado (thanks to Brother Bruce για την υπενθύμιση!), όλα στο ίδιο μοτίβο gameplay τοποθετημένα σε διαφορετικό ιστορικό υπόβαθρο.


ΕΚ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΟΡΜΩΜΕΝΟ, ΕΙΣ ΙΑΠΩΝΙΑΝ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΜΕΝΟ

«Δέκα χρόνια.» Αυτή η συνειδητοποίηση χτύπησε αρκετά απότομα όταν έμαθα για την κυκλοφορία του Shadow Tactics: Blades of the Shogun. Δέκα ολόκληρα χρόνια είχε να βγει μεγάλος τίτλος στο είδος. Και λέγανε ότι τα point’n’click adventures είναι νεκρό είδος… Ευτυχώς που στο χώρο του gaming έχουμε έναν πολύ πετυχημένο νεκρομάντη γερμανικής καταγωγής, την Daedalic Entertainment, που λειτούργησε ως publisher στην απόπειρα της ετέρας γερμανικής Mimimi Productions για να βγει το «κόσμημα» για το οποίο ακόμη ελάχιστη κουβέντα έχουμε κάνει μέχρι στιγμής! Η αλήθεια είναι ότι η Daedalic μετά από την επένδυση κεφαλαίων στην ανάπτυξη και παραγωγή ποιοτικότατων adventures, έχει αρχίσει να επενδύει και άλλες απόπειρες, δίνοντας τη δυνατότητα σε μικρά studios να πειραματιστούν αλλά και δουλειές με μεράκι να βρουν το δρόμο τους στο (ψηφιακό) ράφι των καταστημάτων. Αυτή η τελευταία απόπειρα είναι και το Shadow Tactics: Blades of the Shogun.

ShadowTactics main 1
Μία δυνατή φιλία ξεκινάει.

Αφού το είδος εξέτασε την αρκετά επιρρεπή σε κορεσμό ιστορική περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αφού μεταπήδησε στην αφιλόξενη περίοδο του Φαρ Ουέστ, αφού επισκέφτηκε και την αρχή του μεσαίωνα στη Γηραιά Αλβιώνα, είπε να πάει προς Ασία στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Βρισκόμαστε στην περίοδο Edo, την περίοδο της κυριαρχίας των Tokugawa της μεγάλης φατρίας των shogun (πολεμικών στρατηλατών), οι οποίοι εγκαθίδρυσαν τη διττή εξουσία με τον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας να έχει καθαρά τελετουργικό (διακοσμητικό) ρόλο. Η εποχή αυτή σημάδεψε ανεξίτηλα την ιστορική πορεία της Ιαπωνίας, με τεράστιο πολιτιστικό/πολιτισμικό πλούτο να έχει βγει τότε, αλλά και την ίδια εποχή να αποτελεί συνεχή πηγή έμπνευσης στη μοντέρνα Νίππον.

Το Shadow Tactics διαδραματίζεται σε αυτήν την εποχή, με μία ιδιαίτερα δυνατή φιγούρα, τον Kage-sama, να απειλεί την εξουσία του Shogun από τα παρασκήνια. Ξεκινώντας, έχουμε στη διάθεσή μας έναν shinobi, τον Hayato, ο οποίος προσπαθεί να βοηθήσει στην επιτυχή πολιορκία ενός κάστρου από τις δυνάμεις του Shogun. Στην πορεία γνωρίζει έναν samurai (Mūgen) πιστό στα ιδεώδη της τιμής και της πίστης στο καθήκον. Παρότι στην αρχή υπάρχει σαφής αντιπαράθεση στην προσέγγιση του καθενός, οι δύο πολεμιστές κατανοούν την ανάγκη συνεργασίας και γρήγορα εκτιμούν ο ένας τη βοήθεια του άλλου. Έπειτα από την επιτυχή κατάκτηση του κάστρου, προχωρώντας αρκετά χρόνια μπροστά, η ομάδα σταδιακά καταλήγει να διευρύνεται σημαντικά με την προσθήκη ενός χαμινιού (Yuki), ενός παλαίμαχου, σαλεμένου, σοφού, σπινθηροβόλου βετεράνου (Takuma), και μίας ιδιαίτερα επινοητικής πρώην παλλακίδας (Aiko). To σενάριο μας ωθεί να ακολουθήσουμε τα χνάρια της ομάδας μας όπως αυτή στέλνεται από τον Shogun για να αντιμετωπίσει όλα τα σχέδια συνωμοσίας κατά της εξουσίας του από τον Kage-sama. Η ομάδα θα χρειαστεί όλους τους πόρους και τις ικανότητες καθενός από τα μέλη της για να ανταπεξέλθει στις πολυποίκιλες αποστολές (13 τον αριθμό) και συνθήκες. Παρότι η ιστορία κυμαίνεται σε σταθερά μοτίβα, με ίσως αναμενόμενη εξέλιξη στην κύρια θεματική της, υπήρξαν σημεία τα οποία αποδόθηκαν με σκηνοθετική αριστοτεχνία. Δυστυχώς περιορίζομαι πάρα πολύ στο να περιγράψω τι και πώς χωρίς να αποφύγω κάποια spoilers, για αυτό θα αφήσω τη χαρά της ανακάλυψης σε όσους το πιάσουν για πρώτη φορά. Συνολικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ιστορία αποτελεί καλό (όχι ιδανικό) μέσω παρουσίασης του κάθε χάρτη, αφού σε ορισμένα σημεία φαίνεται να προσπαθεί περισσότερο από ότι πρέπει.

ShadowTactics main 3
Το παιχνίδι δεν κάνει εκπτώσεις στα ενήλικα θέματα της αίσθησης καθήκοντος και τιμής που χαρακτηρίζουν την ιστορία της Ιαπωνίας.

Σε επίπεδο gameplay, το Shadow Tactics αποδίδει φόρο τιμής σε όλους τους πνευματικούς του προγόνους. Στη διάθεσή μας έχουμε πέντε βασικά αρχέτυπα χαρακτήρων: το μπιφτεκωμένο melee samurai, τον παντός-καιρού-και-τεραίν-τα-κάνω-όλα-και-συμφέρω shinobi, την thief με έμφαση στις παγίδες, την spy με δυνατότητα melee και μεταμφιέσεων, και φυσικά των demolition man/sniper συμπαθή παππούλη που μπορεί να σπείρει όλεθρο και να γελάει με το σαρδόνιο – στα όρια του άβολου- γέλιου. Έπειτα από το Commandos 2, όπου είχαμε μία αρκετά μεγάλη ομάδα εφτά συνολικά operatives, ο αριθμός των πέντε χαρακτήρων φαντάζει σχετικά περιορισμένος. Η αλήθεια είναι ότι έχει υπάρξει αρκετά μεγάλο streamlining (συγχώνευση-απλοποίηση) των skills για τους χαρακτήρες που έχουμε στη διάθεσή μας, με τον καθένα να κάνει λίγο από όλα και να είναι αρκετά αυτόνομος. Πρέπει να τονίσω όμως, ότι επ’ ουδενί δεν υπάρχει η δυνατότητα του να επιλεγεί μόνο ένας χαρακτήρας και να καθαρίσει όλο το χάρτη – ειδικά στα τελευταία επίπεδα, πλην σημαντικών εξαιρέσεων. Σε κάθε περίπτωση των skill set δίνει την εντύπωση του αρκετά γενικού σε σχέση με το πολύ ειδικό-εξειδικευμένο skill set που είχαμε συναντήσει στο ιστορικό Commandos.

SCALPEL, PLEASE!

To κύριο χαρακτηριστικό του Shadow Tactics είναι η επιτυχής διεκπεραίωση μικρών τακτικών συνδυασμών προς την επίτευξη του στόχου μας. Κάθε χάρτης είναι γεμάτος από φρουρούς, αξιωματούχους και samurai πολεμιστές, οι οποίοι περιπολούν, φυλάνε σκοπέτα, και γενικώς μας κάνουν τη ζωή δύσκολη (αλλά όχι ακατόρθωτη). Το χαρακτηριστικό στοιχείο του gameplay που βοηθάει στο σχεδιασμό των ελιγμών μας είναι το λεγόμενο view cone των εχθρών. Με ένα απλό δεξί κλικ έχουμε τη δυνατότητα να δούμε το οπτικό πεδίο του εκάστοτε φρουρού, το οποίο είναι συνήθως διαβαθμισμένο σε 2 μέρη: το έντονο και το σκούρο (σκιώδες) πράσινο. Εάν ένας ήρωάς μας βρεθεί στο πρώτο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σημάνει συναγερμός και ο ίδιος ο ήρωας θα βρεθεί σε μπελάδες, αν όχι 6 πόδια κάτω από το χώμα. Σε περίπτωση που βρεθεί στη σκούρα πράσινη περιοχή τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα αφού μπορούμε να σκύψουμε και να εκμεταλλευτούμε το περιορισμένο οπτικό πεδίο του φρουρού, χωρίς αυτός να μας αντιληφθεί. Το 90% του παιχνιδιού είναι η σωστή διαχείριση-εκτίμηση των μοτίβων που σχηματίζονται από τα περίπολα και τα διασταυρωνόμενα view cones των εχθρών μας.

ShadowTactics main 4
Το βράδυ τα πράγματα είναι πολύ-πολύ διαφορετικά!

Τυπικό παράδειγμα που συνήθως συνεισφέρει στην «διατάραξη» αυτού του μοτίβου είναι τα διάφορα skills που φέρουν οι ήρωές μας. Για παράδειγμα, ο Mūgen μπορεί να ρίξει ένα μπουκάλι σάκε το οποίο θα αποσπάσει την προσοχή του απλού φρουρού «ψωμιού» αλλά όχι του αξιωματούχου. Η Yuki μπορεί να χρησιμοποιήσει τη (μουσική) φλογέρα της για να προκαλέσει αντιπερισπασμούς. Ο Takuma μπορεί επίσης να αποσπάσει την προσοχή ρίχνοντας στο πεδίο της μάχης το κατοικίδιό του κ.ό.κ. Συνήθως οι ελιγμοί μας είναι μία αλυσίδα πράξεων όπου ένας φρουρός πρέπει να χάσει την προσοχή του, σε διαφορά picosecond 2-3 φρουροί πρέπει να πεθάνουν ταυτόχρονα, αμέσως τα πτώματά τους πρέπει να μαζευτούν και να «χαθούν» με συνοπτικές διαδικασίες, και τέλος ο φρουρός του οποίου την προσοχή τραβήξαμε να αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο για να συναντήσει τους φίλους του. Από πλευράς gameplay η ζωή μας γίνεται ευκολότερη με τη λειτουργία του Shadow Realm. Πατώντας το Shift μπαίνουμε σε πραγματικό χρόνο σε γκρίζα οθόνη όπου μπορούμε να αναθέσουμε μία ενέργεια ανά χαρακτήρα. Αυτή η ενέργεια αποθηκεύεται και εκτελείται μόνο εφόσον πατήσουμε το Enter. Καλή διαχείριση του Shadow Realm επέρχεται με εξάσκηση, αλλά όσο προχωράει ο παίκτης τόσο πιο ασυναίσθητα έρχονται οι συνδυασμοί σε σημείο που μπορεί κάποιος να εκτελέσει αρκετά περίπλοκες, αλυσιδωτές ενέργειες.

ShadowTactics main 6
Εσύ περπατάς αμέριμνος στο περίπολο, και ο θάνατος είναι ένα Enter μακρυά…

Παρότι τα πράγματα εκ περιγραφής φαίνονται αρκετά απλά, η υλοποίηση είναι μία διαφορετική ιστορία όπου χρειάζεται πολύ καλή μελέτη, σχεδιασμό και εκτέλεση με χειρουργική ακρίβεια. Θα έλεγα ότι είναι αναμενόμενο για το πρώτο playthrough του τίτλου να ρίξετε περίπου στις 20 ώρες (σε εμένα το κοντέρ έγραψε 22) στο normal επίπεδο δυσκολίας. Τα πράγματα στo hardcore δεν διαφοροποιούνται δραματικά, πέραν των ταχύτερων αντανακλαστικών των φρουρών, οπότε είναι και η συνιστώμενη δυσκολία στους απόλυτους βετεράνους του είδους. Οι χάρτες είναι αρκετά μαζεμένοι, αλλά συνάμα πλούσιοι και ιδανικός καμβάς για διαφορετικές στρατηγικές προσεγγίσεις. Η Mimimi Productions φαίνεται ότι επένδυσε αρκετά σε αυτό και αντί να παραδώσει ένα αρκετά τεντωμένο αριθμό χαρτών, σχεδίασε με απόλυτο μεράκι κάθε τελικό χάρτη. Το αποτέλεσμα αντικατοπτρίζεται και στα badges που σχετίζονται με την κάθε αποστολή, αφού αυτά δεν είναι απλώς μία αλλοπρόσαλλη/παράλογη απαίτηση για πολύ εξειδικευμένα achievements. Αντιθέτως, εάν κάποιος θέλει να επενδύσει στην συλλογή όλων των μεταλλίων θα αναγκαστεί να παίξει αρκετές φορές τον κάθε χάρτη με εντελώς διαφορετική προσέγγιση κάθε φορά, ιδιότητα που συνεισφέρει αρκετά στην ήδη ικανοποιητική διάρκεια του τίτλου. Από όλα τα badges ίσως το σταθερά πιο δύσκολο σε όλες τις αποστολές είναι αυτό του speedrun, χωρίς να είναι απολύτως ανέφικτο (σίγουρα είναι αστείο να βλέπεις badge “Complete under 5:30 minutes” όταν την πρώτη φορά σου έχει πάρει μία ώρα και κάτι ψιλά). Στο ζήτημα του σχεδιασμού, η Mimimi πέτυχε διάνα και παρέδωσε έναν άψογο τίτλο.


SCENE SET. ACTION!

Σε όλα τα παραπάνω συνεισφέρει και η ατμόσφαιρα, άμεσο αποτέλεσμα του εικαστικού τομέα του παιχνιδιού. Η ψευδαίσθηση της διακριτικής cel-shaded αισθητικής είναι πανέμορφη, αποδίδει εξαιρετικά τους χώρους (μόνο εξωτερικοί) ενώ δεν κουράζει καθόλου. Tο παιχνίδι είναι πλήρως τρισδιάστατο με περιστρεφόμενη κάμερα την οποία μπορούμε να αλλάξουμε ανά πάσα στιγμή με απλή κίνηση του ποντικιού όσο έχουμε πατημένο το πλήκτρο “Alt”. Επιπλέον immersion προσφέρουν και οι διάλογοι των ηρώων μεταξύ τους, με την αλληλεπίδρασή τους να βοηθάει στη βιωματική εμπειρία δίνοντας έτσι στον παίκτη την αίσθηση ότι είναι μέρος της ιστορίας που εξελίσσεται μπροστά του, παρά το ότι παίζει έναν υπερβολικά περίπλοκο Sudoku. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα βρήκα και την επιλογή για ύπαρξη ιαπωνικών διαλόγων με αγγλικό υποτιτλισμό, γεγονός που συνεισφέρει ακόμη περισσότερο στην Edo Period ιστορία, επιλογή που θα συνιστούσα για μεταγενέστερα playthroughs. Όπως ήδη είπαμε, δεν υπάρχει απεικόνιση εσωτερικών χώρων (σπίτια, κάστρα κτλ.). Αντιθέτως κάθε φορά που κάποιος ήρωας τοποθετείται σε κάποιον εσωτερικό χώρο, ένα μικρό εικονίδιο εμφανίζεται για να δείξει που βρίσκεται και γραμμές που απεικονίζουν τυχούσες άλλες εξόδους από το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Χωρίς να φλυαρεί το παιχνίδι καταφέρνει να αποδώσει με απλό τρόπο αυτόν τον μηχανισμό, ιδιότητα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει το χειρισμό του παιχνιδιού συνολικά: η τελειότητα της απλότητας.

ShadowTactics main 5
Μία εικόνα, χίλιες λέξεις… Ναι, κλισέ. Ναι, ισχύει.

Προσπάθησα πάρα πολύ να βρω ένα ελάττωμα στο Shadow Tactics, να πω “εδώ είσαι, σε έπιασα, φτηνή απομίμηση παλιάς νοσταλγικής αγάπης. Πώς τόλμησες;!;!;!”. Στις καλύτερες των περιπτώσεων συνάντησα μόνο πταίσματα: δύο σχεδιαστικές ατασθαλίες και ένα πολύ μικρό bug. Το πρώτο σχεδιαστικό ελάττωμα του παιχνιδιού έχει να κάνει με τον τρόπο «απόρριψης» των πτωμάτων, αφού πρακτικά το παιχνίδι δεν έχει κανέναν απολύτως περιορισμό στο πόσα πτώματα μπορούν πχ. να πεταχτούν σε ένα πηγάδι. Χαρακτηριστικά, υπήρξε σημείο όπου σε μία μικρή τουαλέτα (!) κατάφερα και χώρεσα τρία πτώματα, έναν μπιφτεκωμένο samurai, και ένα μικρό χαμίνι χωρίς κανένα πρόβλημα. Κινέζοι ακροβάτες που χωράνε σε σκαραβαίο θα έσκαγαν από τη ζήλεια τους… Η δεύτερη ατασθαλία έγκειται στο ότι το παιχνίδι περιορίζει σε ορισμένα σημεία από ποια σημεία μίας οροφής μπορούν να πηδήξουν οι χαρακτήρες μας για να βρεθούν στο έδαφος. Υπήρχε χαρακτηριστικό σημείο του παιχνιδιού, όπου ήρωας δεν μπορούσε να πηδήξει από ένα μπαλκόνι, αλλά μπορούσε να πηδήξει από την οροφή που βρισκόταν δύο ορόφους ψηλότερα. Τέλος, το bug που συναντήσαμε δύο (μόνο) φορές καθ’ όλη τη διάρκεια της δοκιμής μας ήταν ότι σε περίπτωση που κάποιος φρουρός περιέλθει σε κατάσταση alert (κίτρινο view cone, όχι συναγερμός) κλείδωνε στη θέση του και δεν προχωρούσε καθόλου. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το εξαιρετικό AI και pathfinding της μηχανής τα οποία χαρακτηρίζουν τον τίτλο.

BLAST FROM THE PAST

To Shadow Tactics έρχεται κατευθείαν από τα χρόνια της μετάβασης του προηγούμενου αιώνα σε αυτόν που διανύουμε τώρα. Κάποιο ιδιοφυές μυαλό αποφάσισε ότι η ρετρολαγνεία του τίτλου δεν οφείλει να περιοριστεί μόνο στο είδος του τίτλου, αλλά και στην εκστρατεία marketing αυτού. Καμία πλατφόρμα ψηφιακής διανομής δεν είχε τον τίτλο διαθέσιμο για pre-order. Κανένα έντυπο δεν περιορίστηκε χρονικά να δώσει κριτική μόνον κατόπιν κυκλοφορίας του τίτλου. Η εταιρεία σε πρωτοφανή έκφραση ανωμαλίας σε σχέση με τις συνήθεις πρακτικές των καιρών μας, κυκλοφόρησε demo (!) του παιχνιδιού για να μπορέσουν οι παίκτες να κρίνουν το παιχνίδι ιδίοις όμμασι. Κάπου εκεί στα γραφεία της ΕΑ (τυχαίο παράδειγμα), το τμήμα marketing και οι οικονομικοί αναλυτές χτυπάνε τα κεφάλια τους με την «γκάφα» της Mimimi. Ο συναισθηματικά φορτισμένος πουθενάς συντάκτης του RQ, ακουμπάει με τα δάχτυλά του το νοητό καπέλο του και νεύει επιδοκιμαστικά για το σεβασμό που επιδεικνύουν Daedalic και Mimimi απέναντι στους πελάτες τους.

ShadowTactics main 7
Από τις δυνατές σκηνοθετικές σεκάνς.

Κλείνοντας, πρέπει να πούμε ότι το Shadow Tactics δεν θα σας χαριστεί. Θα σας προκαλέσει σε κάθε βήμα σας, θα προσπαθήσει να σας κάνει να αναλογιστείτε εάν ο δρόμος που ακολουθήσατε ήταν ο σωστός ή υπάρχει ιδανικότερη τακτική έκβαση. Ίσως και τα δύο, γιατί και αυτό είναι μέρος του σχεδιασμού του. Έπειτα από μία γεμάτη δεκαετία δεν περίμενα ότι θα βίωνα εκ νέου το αίσθημα της ικανοποίησης που φέρνει η επιτυχής διεκπεραίωση ενός τακτικού ελιγμού. Το Shadow Tactics είναι το φιλί του γοητευτικού Πρίγκηπα σε ένα πανέμορφο strategy υποείδος το οποίο ήταν για πολύ καιρό σε λήθαργο. Υπερβολικά πολύ καιρό. Τέτοιες προσπάθειες αξίζουν με το παραπάνω την υποστήριξή μας, ειδικότερα από τους λάτρεις του είδους!

Pros

  • Όλο το αίσθημα των κλασσικών (πλέον) Commandos, απεσταγμένο σε ένα πλήρες πακέτο.
  • Δίκαια δυσκολία χωρίς να “κλέβει” και χωρίς να έχει τα σαδιστικά “boot camp” των πνευματικών προγόνων του.
  • Ικανοποιητική διάρκεια (περίπου 20 ώρες) για το πρώτο playthrough…
  • … που μεγαλώνει ακόμη περισσότερο με τo κυνήγι των badges…
  • … τα οποία badges ωθούν σε εντελώς διαφορετικό playthrough κάθε χάρτη, αυξάνοντας την επαναληψιμότητα του τίτλου!
  • Μεστός σχεδιασμός των αποστολών.
  • Ικανοποιητική ιστορία με αρχή, μέση, τέλος με το setting να προσφέρεται πλήρως για αυτό το είδος.
  • Απλός χειρισμός, μινιμαλιστικό UI, που δεν βαραίνουν τον παίκτη με περιττή πληροφορία.
  • Με απλά λόγια μία άκρως φρέσκια, ενδιαφέρουσα και ανανεωτική προσέγγιση σε ένα είδος που είχε πέσει (αδίκως) σε λήθαργο!

Cons

  • Ένα μικρό bug όπου ελάχιστες φορές το pathfinding των εχθρών μετά από κάποιο “alert”, τούς οδηγεί να κοκκαλώνουν επ’άπειρο στη θέση τους.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 93%

93%

Παύλος Γεράνιος

Γέννημα-θρέμμα της Υπερβορείας, ο Παύλος έκανε καιρό να γνωρίσει την αλληλεπίδραση με την οθόνη. Τα πρώτα παιχνίδια που θυμάται να παίζει ήταν τα Gran Prix, Test Drive, Digger και Flight για DOS σε εποχές που οι περισσότεροι είχαν πλέον Windows... Αυτό δεν τον πτόησε και αγάπησε τη Μητέρα Πλατφόρμα από την πρώτη στιγμή. Θήτευσε και στην άγονη παραμεθόριο των κονσολών (πάντα σε σπίτια φίλων, ποτέ στο δικό του), αλλά το PC ήταν αυτό που τον κράτησε. Λάτρης των ποιοτικών τίτλων από όλα τα είδη, θεωρεί πώς η ιστορία και αυτό που θέλει να πει το παιχνίδι ως μέσο είναι το κυριότερο και όχι η ταμπέλα. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις φυσικά...

16 Comments

  1. Μαλιστα! Πολυ μου αρεσει που το ειδος επανερχεται τοσο δυναμικα. Η daedalic τεινει να γινει η αγαπημενη μου εταιρεια. Αναπτυσει/κυκλοφορει πολυ προσεγμενους τιτλους. Το “απω ανατολη” theme του παιχνιδιου δε μου αρεσει και μαλλον δε θα ασχοληθω μαζι του αλλα εχω μια απορια. Υπαρχει καποιος που δεν εχει παιξει behind enemy lines? Ειναι απο τα παιχνιδια που λες πως τα εχει παιξει ολος ο κοσμος. Παιχνιδι σταθμος. Δεν θυμαμαι να προχωρησα στα επομενα comandos αλλα το bel το ειχα λιωσει.

    Εξαιρετικη παρουσιαση Παυλο!

  2. Εχει μπεί στη Wishlist με χίλια!
    Μιάς και δέν θυμάμαι να έχω παίξει παιχνίδι στο setting της Απω ανατολής γουστάρω τρελά (σε αντίθεση με Τσοκ :p)
    Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι με το Invisible Inc αλλά το pacifist approach δε συγκρίνεται με το να είσαι stealth και να ΤΟΥΣ ΣΦΑΖΕΙΣ ΟΛΟΥΣ!!! 😀

    Eπίσης:

    (ακόμη και hardcore, αποκλειστικά-adventurάδες το τιμούν!)

    Είχες στο μυαλό σου κάποιον συγκεκριμένο???

  3. Χρόνια πολλά, Νικόλα και ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

    Το setting μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο (αν και μετά από ένα βαρβάτο playthrough με full ιαπωνικούς διαλόγους, χώνεσαι για λίγο Kurosawa!), αλλά το παιχνίδι και οι μηχανισμοί του είναι must-see για όποιον αγαπάει το είδος και όχι μόνο!

  4. ολα οπως πρεπει. φανηκε απ την αρχη οτι θα ναι παιχνιδαρα και το ρηβιου το επιβεβαιωνει.
    ωστοσο, μια μικρη λεπτομερεια: ξεχασες ν αναφερεις το desperados 3: Helldorado, παυλο. οκ, ισως δεν ειναι στο επιπεδο των υπολοιπων, αλλα εχει μερικα εκπληκτικα λεβελς..

  5. “Εισαγωγικό βίντεο πλήρως ψαρωτικό. Όλα σε αίσθηση μαυρόασπρου ντοκυμαντέρ και μεταφορά στο χάρτη όπου ένας αξιωματικός παρέδιδε τους στόχους μας κατά τη διάρκεια αυτού που αργότερα μάθαμε ότι λεγόταν debriefing.”

    Νομιζω αυτο λεγεται briefing. Debriefing ειναι το αντιστοιχο που γινεται μετα το τελος της αποστολης

  6. Έχεις απόλυτο δίκιο! Το briefing είναι η προετοιμασία και debrief είναι η αναφορά/απολογισμός μετά την αποστολή. Αυτό που παρέλειψα να γράψω ήταν το “λανθασμένα”, καθότι τότε δεν το κατείχαμε πολύ το στρατιωτικό και το “Band of Brothers” έκανε χρόνια να βγει στη μικρή οθόνη. 😉

  7. Επισης μιας και ανεφερεις και το Robin Hood, σε παρομοια λογικη (παλι απο την spellbound) βγηκε και το chicago 1930, που κατα την γνωμη μου μετα το desperados μαλλον ειναι το πιο ενδιαφερον…(απο κει και περα υπαρχουν ελαχιστα ακομα τετοιου ειδους RTT οπως το korea forgotten conflict και το star trek away team, τα οποια ομως ομολογουμενως δεν ειχαν το παραμικρο ενδιαφερον…)

    Οσων αφορα το Shadow Tactics τωρα, εχοντας φτασει αισιως στην 7η αποστολη (στο hardcore) μπορω να πω οτι ειναι πολυυυ καλο!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL