REVIEWS
Trending

A PLAGUE TALE: REQUIEM

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα

Δεν ήμασταν λίγοι εκείνοι που πιαστήκαμε εξ απήνης, το 2019 με το A Plague Tale: Innocence. Μια εμπειρία κορυφαίας δραματουργίας, που έθετε τα αδέρφια Amicia και Hugo De Rune απέναντι στις δοκιμασίες ενός σκληρού, αδυσώπητου και ενήλικου κόσμου. Που όπως και το Brothers: A Tale of Two Sons, χρησιμοποιούσε το gameplay και την περιβαλλοντική εξιστόρηση ώστε να επικοινωνήσει την σχέση και το δέσιμο των δύο αδερφών που ήταν στον πυρήνα της ιστορίας. Ήταν ένα παιχνίδι, που αν και φόραγε το μανδύα της “AA” παραγωγής, οι συναισθηματικές απολαβές από αυτό ήταν πολύ μεγαλύτερες από παιχνίδια πολλαπλάσιου budget. Για να μη μιλήσουμε για το δύσκολο μονοπάτι που επέλεξαν οι Γάλλοι δημιουργοί, με μια ιδιόκτητη engine-κομψοτέχνημα και το απλό μεν, απόλυτα προσηλωμένο δε στο να υπηρετεί την αφήγηση, gameplay.

Χωρίς τυμπανοκρουσίες, κι ενώ το φινάλε του πρώτου παιχνιδιού δεν προϊδέαζε ιδιαίτερα για κάποια συνέχεια, ανακοινώθηκε το Α Plague Tale: Requiem (APT: Requiem από εδώ και στο εξής για συντομία). Το Innocence ομολογουμένως ήταν θεματολογικά αρκετά βαρύ, αλλά τα αφελή, αθώα καμώματα του Hugo λειτουργούσαν σαν γρίλιες που περνούσε λίγο φως. Ήταν η κινητήρια δύναμη για την Amicia, να συνεχίσει να παλεύει, ανεξάρτητα από τις αντιξοότητες, για να προστατεύσει αυτό που αγαπά. Το APT: Requiem ακολουθεί αυτό το μοτίβο, σε μικρότερο βαθμό όμως, με αποτέλεσμα να νιώθουμε πιο έντονα την απελπισία που συμπορεύεται με τη μάχη ενάντια σε ένα ανυπέρβλητο εχθρό.

Home, sweet home…

Η ιστορία βρίσκει τα δύο αδέρφια να οδεύουν προς την Προβηγκία, 6 μήνες μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού. Έχοντας αφήσει πίσω τους τη Γκιγιέν και το παρελθόν που τους σημάδεψε, φαίνεται να έχουν την ξένοιαστη ζωή που τόσο επιζητούσαν. Όπως όλα τα καλά πράγματα όμως, δε θα διαρκέσει για πάντα. Στη διαδρομή, μια σειρά γεγονότων θα αφυπνίσει την σπάνια ασθένεια στο αίμα του Hugo (γνωστή ως Macula) και μαζί τις ορδές αρουραίων που συνδέονται με αυτή. Συνεπώς η Amicia μαζί με το μικρό της αδερφό και τον φίλο τους, Lucas, θα αναζητήσουν εσπευσμένα ένα τρόπο θεραπείας που θα απαλλάξει μια και καλή το αγόρι από την καταραμένη αρρώστια. Δίχως να θέλω να αποκαλύψω περισσότερα, πρόκειται για μια καλογραμμένη ιστορία, στα πρότυπα του πρώτου παιχνιδιού, αν και μερικές σκηνές (κυρίως εκείνες που περιλαμβάνουν αργό περπάτημα προς ένα προορισμό) τραβάνε λίγο περισσότερο από ό,τι θα επιθυμούσαμε. Η ηθοποιία και η απόδοση των συναισθημάτων των χαρακτήρων συνεχίζει να εντυπωσιάζει. Το γράψιμο παραμένει υψηλού επιπέδου, κρατώντας το ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα, ακόμα και στα σημεία που ο ρυθμός με τον οποίο αυτά εκτυλίσσονται, φαίνεται να πέφτει.

Συνηθισμένη εικόνα στο A Plague Tale: Requiem.

Στο Requiem για άλλη μια φορά, θα συρθούμε μέσα από λάσπη, αίμα και θάνατο. Οι παραλληλισμοί της Γαλλίας του 14ου αιώνα του παιχνιδιού, με την αντίστοιχη πραγματική του Μαύρου Θανάτου που θέρισε αμέτρητο κόσμο, είναι αν μη τι άλλο, αδιαμφισβήτητοι. Θα κάνουμε τα πάντα να βοηθήσουμε το μικρό Hugo, γιατί το αξίζει. Γιατί συμβολίζει το μέλλον και την ελπίδα. Τα όρια μεταξύ αγάπης, αφοσίωσης, εμμονής και φόβου μοναξιάς θα θολώσουν. Η Amicia και μαζί της και εμείς θα νιώσουμε διχασμό σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, ίσως και ενοχές. Πόσο μακριά θα φτάναμε για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο; Όλοι αυτοί οι στρατιώτες που σκοτώνουμε, το άξιζαν; Οι παράπλευρες απώλειες είναι αναγκαίο κακό; Το Requiem είναι η ελεγεία της αθωότητας. Με ένα αγόρι που προσπαθεί να διατηρήσει αυτή τη σπίθα ζωντανή και ένα κορίτσι για το οποίο ο αδερφός της σημαίνει τα πάντα για εκείνη, ο κορμός που την κρατάει στην επιφάνεια σε μια θάλασσα απανθρωπιάς.

Ματαιότητα, πανώλη και θάνατος.

Τα εργαλεία για να παραμείνουμε ζωντανοί μας τα παρέχει το περιβάλλον. Ανάγκη να μαζεύουμε πέτρες δεν υπάρχει πλέον, καθώς είναι άπειρες. Θα πρέπει όμως να μαζεύουμε διάφορα υλικά που μας επιτρέπουν να παρασκευάζουμε αλχημικά μείγματα για τη σφεντόνα ή αυτοσχέδιες βόμβες με μεγάλο βαθμό χρηστικότητας, από παροχή φωτός – θυμίζουμε το φως είναι φίλος μας, τα αρούρια όχι – μέχρι δόλωμα για αυτά. Φυσικά όπως και στο Innocence, αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο περιβάλλον και απευθείας στους αντιπάλους μας. Αν και μας λείπει το Devorantis, δεν έχουμε παράπονο διότι οι συνταγές είναι περισσότερες και οι τρόποι να εξουδετερώσουμε τους αντιπάλους μας ποικίλοι. Ένας νέος τρόπος που μπορούμε να βγάλουμε από τη μέση κρανοφόρους εχθρούς είναι η βαλλίστρα. Γρήγορη, αποτελεσματική, αλλά συνιστάται χρήση με φειδώ διότι τα βέλη είναι περιορισμένα σε αριθμό. Εξυπακούεται πως οι αλχημικές συνταγές μπορούν να χρησιμοποιηθούν και εδώ, με μάλιστα η επίδραση τους είναι μόνιμη αν το αλειμμένο βέλος καρφωθεί σε κάποια ξύλινη επιφάνεια. Αγαπημένη τακτική παραμένει η κατάσβεση των φωτιών σε πυρσούς και μαγκάλια, με τους ανυποψίαστους φρουρούς να γίνονται βορρά των πεινασμένων τρωκτικών που βρίσκουν καταφύγιο στις σκιές.

Μια καλοζυγισμένη πέτρα στο κεφάλι και ο τοξότης θα ξαπλωθεί φαρδύς. Καλό θα είναι να ελέγχουμε όμως αν κάποιος άλλος στρατιώτης βρίσκεται κοντά.

Και μιλώντας για τακτικές, το APT: Requiem ανιχνεύει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τις προκλήσεις που απλώνονται στο διάβα μας. Τακτική “οι εχθροί δεν πήραν μυρωδιά και το φονικό μας ένστικτο παρέμεινε υπό έλεγχο” (ήτοι λιγότερο από 25% kills) ανεβάζει το Prudence Skill, το οποίο ξεκλειδώνει διάφορα μπόνους που ευνοούν το αθόρυβο πέρασμα μας. Μπορούμε φυσικά να τη δούμε Ράμπο (το stealth είναι προαιρετικό), προσέγγιση που δυναμώνει το Aggressive Skill και μας παρέχει μπόνους για απευθείας αναμετρήσεις με τους αντιπάλους. Τέλος, υπάρχει το Opportunism Skill για τους πιο δημιουργικούς από εμάς, που ανεβαίνει χρησιμοποιώντας έμμεσους τρόπους εξουδετέρωσης πχ το να πετάξουμε δόλωμα πάνω σε κάποιο εχθρό, κάνοντας τον κινούμενο στόχο για τις τετράποδες απειλές. Οι ανταμοιβές αυτού του skill σχετίζονται με την ισχυροποίηση των αλχημικών μειγμάτων μας.

Σιδερόφρακτος φρουρός: ενδείκνυται το να περάσουμε απαρατήρητοι.

Τα περιβαλλοντικά puzzles παραμένουν βεβαίως σημαντικό κομμάτι του gameplay, είτε περιέχουν πέρασμα μέσα από αρουροπλημμύρα είτε όχι. Ακόμα πιο μελετημένα και συχνά σε σχέση με το πρώτο A Plague Tale, είναι τα set pieces που πρέπει να περάσουμε από δαύτα, με την ταυτόχρονη παρουσία ανθρώπινων περιπόλων. Η εχθρική Α.Ι. κρίνεται ικανοποιητική (τουλάχιστον όσον αφορά την ακοή των φρουρών σε κοντινές αποστάσεις, αν και αυτό μπορεί να καταντήσει εκνευριστικό στις τελευταίες περιοχές ωθώντας μας στο να περνάμε σαν φάντασμα), πάνω-κάτω στα επίπεδα του πρώτου παιχνιδιού, αλλά δεν ανταγωνίζεται αμιγώς stealth τίτλους όπως τα Dishonored ή το Metal Gear Solid V.

The floor is rats και οι πηγές φωτός νησίδες ασφαλείας.

Φτάνοντας στον τομέα του εικαστικού, οι εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο λένε πολλά για την ποιότητα των γραφικών. Σίγουρα από άποψη λεπτομέρειας στη βλάστηση και στις διάφορες υφές στις επιφάνειες, το APT: Requiem, δύσκολα θα βρει αντίπαλο απέναντι του. Ομοίως και η λεπτομέρεια στα μοντέλα των χαρακτήρων είναι από τις κορυφαίες εκεί έξω. Μία από τις καλύτερες ατραξιόν του τίτλου εξακολουθεί να είναι η απεικόνιση μερικών χιλιάδων (πλέον) Rattus rattus. Είναι αξιοθαύμαστο τεχνολογικό επίτευγμα το πως αισθανόμαστε αυτό το ζωντανό χαλί θανάτου και αρρώστιας να σέρνεται, να στροβιλίζεται γύρω μας, να ελίσσεται πάνω από τοίχους κλπ.

Have Graphics gone too far?

Ο μαγευτικός οπτικός τομέας, έρχεται όμως με ένα τίμημα: τις απαιτήσεις σε hardware. Κοιτάζοντας τες κανείς, θα νομίζει πως προέρχονται από τίτλο που θα κυκλοφορούσε σε 2+ χρόνια από τώρα. Στο σύστημα της δοκιμής πάντως (GPU: Asrock Radeon RX 6800 XT 16GB, CPU: AMD Ryzen 7 5800X 3.8GHz, RAM: Corsair Vengeance 32GB DDR4), το παιχνίδι έτρεχε ομαλότατα, με μέσο όρο 75-80 καρέ ανά δευτερόλεπτο (και κάποιες αντιληπτές, ευτυχώς όχι συχνές πτώσεις), ανάλυση 1440p και όλες τις ρυθμίσεις στο ultra εκτός από τα Shadow Maps, Volumetric Lights, Contact Shadows και Screen-Space Reflections, που ήταν σε high.

Ο Hugo κυνηγά τους γλάρους: Ο κόσμος μέσα από το παιδικό βλέμμα συνεχίζει να μας δίνει ελπίδα.

Από τη μία πλευρά, το παιχνίδι είναι αρκετά απαιτητικό για τα δεδομένα του 2022 και για το απολαύσει κανείς με όλα τα εξτραδάκια – και κατά επέκταση την καλύτερη δυνατή εκδοχή ψηφιακού τουρισμού στη Νότια Γαλλία – θα χρειαστεί ένα δυνατό μηχάνημα. Από την άλλη όμως, για medium-high σε 1080p που απασχολεί τους περισσότερους, το παιχνίδι πιστεύω θα παίζει χωρίς θέματα. Στην παράμετρο του ήχου, ο τίτλος επίσης σκοράρει πολύ υψηλά. Τα τσιριχτά των αδηφάγων τρωκτικών θα σας ακολουθούν σε αρκετές στιγμές της περιπέτειας, συνοδευόμενα από παράφωνα έγχορδα. Στον αντίποδα, σε στιγμές γαλήνης φολκ μεσαιωνικές μελωδίες θα δώσουν τις απαραίτητες ανάσες χαλάρωσης και περισυλλογής.

Κλείνοντας το κείμενο, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κάποιες ατασθαλίες, όπως το lip sync που χρειαζόταν δουλειά ή τις φωνές των πρωταγωνιστών που έχουν βρετανική προφορά (παραδόξως πρόκειται για τους ίδιους voice actors με το προηγούμενο) αλλά τότε θα χάσουμε το νόημα. Και αυτό είναι πως το Α Plague Tale: Requiem είναι μια ακριβοθώρητη δημιουργία. Ανθρωποκεντρική, συγκινητική, το αίσθημα της θαλπωρής που χάθηκε. Δεν είναι ευχάριστο, μα αξίζει την επιβράβευση μας.

Ευχαριστούμε θερμά την Ave Group για την παροχή review κωδικού για το παιχνίδι.
ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΞΑΠΛΩΣΗΣ ΤΗΣ MACULA - 90%

90%

Ένα κατάμαυρο sequel, που φροντίζει να σου θυμίσει αυτή την αποπνικτική αίσθηση σε κάθε ευκαιρία, με σκηνικά απόγνωσης, δυσωδία αποσύνθεσης και μια πλημμύρα βρωμερών τρωκτικών.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

23 Comments

  1. Ωραίο κείμενο Πάνο, με έχει πάει Π.Κ.Ε η Αληθινή Ζωή τελευταία, μα ευελπιστώ να το χτυπήσω και να το απολαύσω μέσα στις γιορτές. Είμαι βέβαιος πως θα είναι συγκλονιστική εμπειρία, δυνατή υποψηφιότητα για GOTY. Επίσης, ανιχνεύω πως κάποιος ενδεχομένως θα έρθει σύντομα στην Μπριγκάντα της Χεσμένης Πάνας, το Τάγμα Του Ζεστού Μπιμπερό και το Λόχο του Έχε Γειά Ζωούλα μάλλον σύντομα 😀

  2. [QUOTE=”maximum armor, post: 611591, member: 104076″]
    Δεν ήξερα καν ότι πλέον οι κάρτες γραφικών έχουν φτάσει να έχουν 16 GB.
    [/QUOTE]
    Όχι μόνο αυτό αλλά αν αν το APT το κάνεις στα ελληνικά, είναι ΑΠΤ. Αναφέρεται 4 φορές. Η μία αντιστοιχεί στο HL Alyx, αρά HL 3 confirmed.
    Ή αυτό ή ο ΑΠΤ θα μπορέσει επιτέλους να παίξει το Oblivion με όλα στο Ultra. 💯

  3. Notice: Η συνάρτηση WP_Object_Cache::add κλήθηκε εσφαλμένα. Το κλειδί της προσωρινής μνήμης δεν πρέπει να είναι κενή συμβολοσειρά. Παρακαλώ δείτε τη σελίδα Debugging in WordPress για περισσότερες πληροφορίες. (Το μήνυμα αυτό προστέθηκε στην έκδ. 6.1.0.) in /home/admin/web/ragequit.gr/public_html/wp-includes/functions.php on line 6031
    class="comment byuser comment-author-104373 even thread-even depth-1 has-avatar">
  4. Ωραιο ριβιου ρε συ!

    Μια ερωτηση: Ενω στο ριβιου του Innocence ο λιακος γραφει για ενα action puzzle platformer και στο steam το εχει ως adventure stealth, εδω στο requiem βλεπω οτι γραφεις πως ανοιγεται και η επιλογη του ραμπο και του πιο “δημιουργικου” τροπου, ενω και το steam το εχει πλεον ως action-adventure (αυτη η λεξη μου αφηνει μια πικριλα απο την αλλαγη του cyberpunk σε αυτο απο RPG στο steam tag). Εχει μηπως γινει πιο “γρηγορο” το gameplay συγκριτικα με το innocence?

    Ειχα παιξει για λιγοτο innocence σε μια φαση του xbox pass και μου φανηκε ενδιαφερον για να το τσεκαρω (και το ξεχασα), οποτε επειδη θα ψηνομουν να παιξω και τα δυο καποια στιγμη (δε νομιζω τωρα η rx570 μου να το σηκωνει αυτο ακομη και στα 1080p/medium), θα προτιμουσα να συνεχισω απο το ενα στο δυο με παρομοιο gameplay και να μη χρειαστει να ξεβολευτω.

  5. [QUOTE=”Thaxll’ssillyia, post: 611607, member: 104480″]
    η επιλογη του ραμπο και του πιο “δημιουργικου” τροπου
    [/QUOTE]
    Καλά αυτά υπήρχαν και στο Innocence, π.χ. ταμπούρι κάπου / κρύβομαι στα χόρτα και τους τρώω λάχανο έναν-έναν, όσο μαζεύονται από πάνω για να δουν γιατί ο άλλος έσκυψε να μαζέψει μαργαρίτες και δεν ξανασκώθηκε ή να να σβήσεις τον πυρσό κάποιου κακομοίρη και το ότι έγινε φαστ φουντ για τα ποντίκια να φανεί ως ατύχημα.
    Απλά η διαφορά είναι ότι εδώ το παιχνίδι “βλέπει” πως κινείσαι και σου δίνει κάποια έξτρα, ως κίνητρο για να ακολουθήσεις κάποιο playstyle. Εννοείται ότι δε σε περιορίζει.
    Εντάξει το platformer που ανέφερε ο Ηλίας λίγο υπερβολικό, από την άποψη ότι το plaforming είναι “on rails” σαν τα Uncharted. Action/Adventure/Puzzle ναι είναι, όπως και το Requiem.

    [USER=104201]@Χειρομαλάχτης[/USER] [USER=102677]@Tony Corvus[/USER] θενξ αλλά βιάζεστε λίγο, δν έρχεται τώρα τώρα xD. Είναι στο πλάνο πάντως όπως μάντεψε ο Στέφανος.

  6. [QUOTE=”Adhan, post: 611609, member: 102612″]
    [USER=104201]@Χειρομαλάχτης[/USER] [USER=102677]@Tony Corvus[/USER] θενξ αλλά βιάζεστε λίγο, δν έρχεται τώρα τώρα xD. Είναι στο πλάνο πάντως όπως μάντεψε ο Στέφανος.
    [/QUOTE]

    Τελικά είσαι όντως horror addict… :Ρ :Ρ :Ρ

  7. Πραγματικά ωραία εμπειρία το πρώτο. Μια όαση μέσα στην ξηρασία των συνεχών sequel και remakes.
    Σίγουρα θα παιχτεί μόλις βρεθεί η ευκαιρία.
    Ερώτηση: η μέθοδος που επιλέξεις να παίξεις (aggressive vs stealth) επηρεάζει τον κόσμο/χαρακτήρες/τερματισμό? Στυλ Dishonored?

  8. [QUOTE=”The Nameless One, post: 611658, member: 103605″]
    η μέθοδος που επιλέξεις να παίξεις (aggressive vs stealth) επηρεάζει τον κόσμο/χαρακτήρες/τερματισμό?
    [/QUOTE]
    Όχι, γιατί το παιχνίδι ακολουθεί τη λογική της “cinematic” εμπειρίας, με ένα μονοπάτι χωρίς διακλαδώσεις. Θα ήταν καλή φάση πάντως αν επηρέαζε τον τερματισμό.

  9. Το τρέχω σε i5 9600K 3.7 – RTX 2060 6GB – 32GB RAM με DLSS Quality και όλα στο Ultra σε 1080p. Σχεδόν παντού έχω 60-65 frames και δεν παρατηρώ stuttering που έλεγα για το Silver Chains. Σίγουρα στα 2-3 κορυφαία παιχνίδια από άποψη γραφικών και σίγουρα στα καλύτερα της χρονιάς γενικότερα.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL