REVIEWS

BORDERLANDS: THE PRE-SEQUEL

του Τάσου Γκουβίτσα

Προσπαθώντας να μείνω όσο πιο αντικειμενικός μπορώ, οφείλω να προειδοποιήσω πως το Borderlands είναι από τα αγαπημένα μου franchises. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος εκεί έξω, καθώς η Gearbox με την 2K φαίνεται να έχουν χτίσει ένα σεβαστό fanbase, το οποίο βέβαια μπορεί να αποδειχθεί δίκοπο μαχαίρι αν το πολυαναμενόμενο Borderlands: The Pre-Sequel δεν καταφέρει να φτάσει τουλάχιστον το καταξιωμένο Borderlands 2 και – αν αυτό είναι εφικτό – να το ξεπεράσει.

Για τι μιλάμε όμως ακριβώς; Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί καθόλου με την σειρά, το Borderlands είναι ένα υβρίδιο first person shooter και rpg σε ένα space western σκηνικό. Σίγουρα δεν είναι το πρώτο shooter που ενσωματώνει στοιχεία όπως classes, skill trees, main και side missions και νουμεράκια στον αέρα. Αυτό όμως που κάνει την σειρά να ξεχωρίζει είναι το ύφος της, καθώς συνδυάζει έναν κόσμο φαινομενικά post-apocalyptic στο στυλ του Fallout με άφθονο εξωφρενικό χιούμορ και καρτουνίστικα cel-shaded γραφικά. Πολύ σημαντικό ρόλο στο να κερδίσει τις καρδιές των παικτών ήταν το άπειρο loot που θυμίζει παιχνίδια όπως το Diablo, με κουτάκια, παρα-κουτάκια, ντουλάπια, σεντούκια και εχθρούς που μάλλον καταπίνουν gear αμάσητο και δεν χάνουν ευκαιρία να στο φτύσουν για την συλλογή σου, η σειρά έχει να καυχιέται ότι περιέχει “gazillions of weapons” και σίγουρα όχι άδικα. Τέλος, ενώ τα παιχνίδια παίζονται άνετα ως single-player, το πραγματικό fun ξεκινάει όταν πάρεις και κάποιον φίλο μαζί ή τρεις. Το σύστημα co-op του είναι πολύ καλοφτιαγμένο και πολλά από τα skills του παιχνιδιού είναι φτιαγμένα για ομαδικό παιχνίδι.

PreSequel Shot1Τα headshots είναι τόσο πιο ωραία όταν ο εχθρός έχει air bubble, δε νομίζετε;

Ο μεγάλος φόβος των φανς για το Pre-Sequel ήταν ότι δεν μοιάζει με stand-alone τίτλο αλλά περισσότερο με ένα απλά μεγάλο expansion του Borderlands 2, για δύο λόγους κυρίως: πρώτον ότι εκ πρώτης όψεως είναι σχεδόν ίδιο χωρίς ιδιαίτερες διαφορές από το 2 και δεύτερον ότι – όπως φαίνεται και στον τίτλο του – δεν συνεχίζει την ιστορία αλλά μπαίνει σαν σφήνα ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο παιχνίδι, εξερευνώντας το κενό ανάμεσα στα δύο αφηγείται την άνοδο του Handsome Jack στην εξουσία. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο; Η σύντομη απάντηση είναι όχι. Πιο αναλυτικά όμως:

Το BtPS παίρνει την δοκιμασμένη συνταγή του 2ου και εισάγει πολλά νέα στοιχεία έτσι ώστε να μπορεί να θεωρηθεί κάτι νέο. Το πιο σημαντικό νέο στοιχείο είναι η χαμηλή βαρύτητα, αφού το παιχνίδι δεν εκτυλίσσεται πλέον στην Pandora αλλά στο φεγγάρι της Elpis. Οι χαρακτήρες μπορούν πλέον να κάνουν τεράστια άλματα, double-jumps και χρειάζονται οπωσδήποτε φιάλες οξυγόνου (Oz Kits) για να επιβιώσουν. Η προσθήκη του οξυγόνου που μονίμως λιγοστεύει μπορεί να φαίνεται περισσότερο ενόχληση παρά βελτίωση του gameplay αλλά και εδώ τα φαινόμενα απατούν, καθώς το οξυγόνο είναι παντού άφθονο και τα Oz Kits είναι απλά ένα νέο κομμάτι gear που ανεβάζει τα στατιστικά του χαρακτήρα και προσφέρει τα πολύ σημαντικά butt-slams! Ναι, καλά διαβάσατε, όταν πηδήξετε ψηλά και πατήσετε το crouch, ο χαρακτήρας πέφτει με δύναμη στο έδαφος και κάνει damage σε οποιονδήποτε εχθρό είναι κοντά. Αυτό είναι το περιβόητο butt-slam και έχει ήδη ξετρελάνει κάποιους παίκτες, οι οποίοι πλέον συνεχώς χοροπηδάνε από εδώ και από ‘κει μες στην πίστα. Προσωπική αγαπημένη μου προσθήκη είναι ο νέος τύπος όπλων που εισάγει το παιχνίδι (επιτέλους), τα lasers που χωρίζονται σε railguns, splitters, blasters και beams. Ιδιαίτερα με τα beams, νομίζω πέρασα τουλάχιστον το 50% του παιχνιδιού. Επίσης έχουμε νέο τύπο elemental damage, το ice/cryo damage που παίρνει τη θέση του slag (δε θα λείψει σε κανέναν) και προσφέρει την ευχαρίστηση του να κάνεις έναν εχθρό παγάκι και μετά να τον θρυμματίζεις.

PreSequel Shot2Α, οι κλασσικές τουαλέτες από το 2… Κάτσε, τι εννοείς “άλλος”;

Στον τομέα των οχημάτων έχουμε το διθέσιο Moon Zoomy που μοιάζει με το κλασσικό buggy με κάποιες παραλλαγές και το νέο Stingray, που είναι στην ουσία μονοθέσιο hovercraft, αιωρείται, πραγματοποιεί άλματα και butt-slams, πάει παντού και συμφέρει. Μην ξεχάσουμε τέλος να αναφέρουμε το Grinder, που σου προσφέρει την ευκαιρία να μετατρέψεις τρία αντικείμενα σε ένα – εν δυνάμει – καλύτερο και τα cocktails της Moxxi που είναι στην ουσία consumable buffs, πρωτοφανή για το Borderlands.

Περνώντας στην πλοκή τώρα, αφού τελείωσα το παιχνίδι έχω να πω ότι υπήρχε πολύ “ψωμί” στο κενό ανάμεσα στο πρώτο και δεύτερο παιχνίδι και πλέον υπάρχει ακόμα περισσότερο, το οποίο μπορούν να εκμεταλλευτούν οι κατασκευαστές μέσω των DLC’s. Το παιχνίδι δεν εκτυλίσσεται ακριβώς ανάμεσα στα δύο, αλλά στην πραγματικότητα αμέσως μετά το δεύτερο, όπου όλη την ιστορία μας την διηγείται μέσω flashbacks, σαν το Dragon Age 2 ή το Call of Juarez: Gunslinger, ενώ δεν λείπει φυσικά και ο σχολιασμός των τρίτων που την ακούν.

PreSequel Shot5Κανείς δεν κατηγόρησε το Borderlands για σοφιστικέ χιούμορ.

Στο BtPS παίρνεις την μεριά των «κακών» κατά κάποιον τρόπο, συγκεκριμένα των vault hunters που προσέλαβε ο Handsome Jack μετά τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, στην προσπάθεια του να σώσει το φεγγάρι, να βρει το vault και ενδεχομένως να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Handsome Jack είναι ο κατά γενική ομολογία καταπληκτικός «κακός» του Borderlands 2 τον οποίο λατρέψαμε και δεν θα μπορούσε να λείπει από εδώ μετά την δημοτικότητα που απέκτησε. Το επίσης πολύ ενδιαφέρον είναι ότι, ενώ εδώ γνωρίζουμε τον Jack στις αρχές του και οι προθέσεις του είναι καλές (να σώσει το φεγγάρι) το παιχνίδι δεν τον αγιοποιεί και σε πολλές φάσεις είναι ξεκάθαρο ότι είσαι με τη λάθος μεριά και ότι κατά βάθος ο εργοδότης σου είναι ένας φιλόδοξος εγωμανής μπάσταρδος. Η όλη ιστορία δένει πολύ ωραία και συνδέει τα κομμάτια του παζλ, αφήνοντας πάντα αιχμές για το επόμενο μέρος της σειράς, που θα συνεχιστεί στο adventure “Tales of the Borderlands” της Telltale (κάτι που προσωπικά με ενθουσιάζει).

PreSequel Shot3Τα μεγάλα άλματα δεν είναι πάντα απελευθερωτικά καθώς αν δεν προσέχεις που προσγειώνεσαι, την πατάς πολύ εύκολα.

Οι 4 χαρακτήρες που μπορείς (ως τώρα) να παίξεις είναι: η gladiator Athena που γνωρίσαμε στο DLC του πρώτου “The Secret Armory of General Knoxx”, o cyborg enforcer Wilhelm και η σερίφης Nisha που πολεμήσαμε ως bosses στο δεύτερο και ο Claptrap. Ας αφήσουμε τους άλλους για λίγο και ας μιλήσουμε για τον Claptrap. Το ρομποτάκι αυτό που μιλάει και χορεύει ασταμάτητα έχει διχάσει τους παίκτες και μπορείς μάλλον να το περιγράψεις ως “love it or hate it”. Το καλό του να υπάρχει ως playable χαρακτήρας είναι ότι αν δεν τον αντέχεις καθόλου μπορείς να πάρεις κάποιον άλλον χαρακτήρα και μειώσεις αισθητά την παρουσία του στο παιχνίδι, ενώ απ’ την άλλη αν τον λατρεύεις (σαν εμένα) μπορείς να τον επιλέξεις και να περάσεις καλά μαζί του σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Επίσης το random skill του, που είναι στην ουσία εξομοιωτής άλλων vault hunters, εξασφαλίζει ότι δεν θα βαρεθείς ποτέ. Το action skill της Athena είναι η Aspis, που είναι μία ασπίδα (duh) που απορροφά ζημιά και εκτοξεύεται στους αντιπάλους, ο Wilhelm έχει drones που θυμίζουν λίγο το soldier και commando class του 1ου και του 2ου αντίστοιχα και η Nisha έχει το τρομερό showdown, όπου κάνει auto-aim ενώ παράλληλα αυξάνονται damage/fire rate/reload speed/accuracy/bullet speed.

Στα αρνητικά του παιχνιδιού εντοπίζονται τα αρκετά bugs και glitches, που ελπίζουμε να διορθωθούν με κάποιο μελλοντικό patch, καθώς και κάποια άλλα που έχουν μεταφερθεί αυτούσια από το 2ο, οπότε δεν ελπίζουμε να διορθωθούν σύντομα, ίσως και καθόλου. Άλλο αρνητικό που μεταφέρθηκε αυτούσιο από το δεύτερο είναι η αναίτια έλλειψη fast-travel σε στρατηγικά σημεία, το οποίο όταν συνδυάζεται με το ανελέητο πήγαινε-έλα των missions σημαίνει μόνο ένα πράγμα για τον παίκτη: ποδαρόδρομος. Ειδικά όταν υποτίθεται ότι το φεγγάρι είναι λίγο πριν την καταστροφή και ακούς το τεράστιο laser που το σφυροκοπάει και κάνεις ανούσιες βόλτες πέρα-δώθε προσπαθώντας (ως καθωσπρέπει παίκτης με απόλυτα δικαιολογημένο ocd) να φυτέψεις τα λουλούδια του τυπά που σου έδωσε το side mission, ε, κάπου την πληρώνει το immersion μέσα σε όλα. Τέλος, ενώ οι developers σωστά αφαίρεσαν το στοιχείο slag που χρησιμοποιούσε ουσιαστικά μόνο ο gunzerker, επέλεξαν να κρατήσουν τις τρομερά ενοχλητικές time-sensitive αποστολές, μάλλον χάριν ποικιλίας.

PreSequel Shot4Η Boganella είναι από τα καλύτερα shotguns του παιχνιδιού, αρκεί να αντέχεις τα ακατάπαυστα μπινελίκια που σου κατεβάζει.

Συνοψίζοντας, αξίζει το Borderlands: The Pre-Sequel λοιπόν; Σίγουρα ναι. Σε διάρκεια είναι πάνω-κάτω στα ίδια επίπεδα με το 2ο οπότε δεν έχουμε κανένα παράπονο από αυτή τη μεριά, ειδικά δε αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε με side missions, achievements και multiple playthroughs, ετοιμαστείτε να ξοδέψετε δεκάδες ώρες στις οθόνες σας. Δεν θα απογοητεύσει τους φανς ενώ ενώ μπορεί να τραβήξει και νέους παίκτες στην σειρά καθώς ζυγίζοντας τα θετικά και αρνητικά, υπάρχει σίγουρα βελτίωση. Μια βελτίωση που μπορεί να μην είναι και τόσο ραγδαία, όσο ήταν από το 1ο στο 2ο, αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες.

Pros

  • Δυνατή ιστορία που χτίζει πάνω στη μυθολογία της σειράς, με ακόμα περισσότερα να δώσει. Kαι άφθονος Handsome Jack.
  • Το χιούμορ του συνεχίζει να είναι πολύ δυνατό με έξυπνη σάτιρα και άπειρα references.
  • Ικανοποιητική διάρκεια και κίνητρο για πολλαπλά playthroughs.
  • Νέες προσθήκες στο gameplay που κάνουν το παιχνίδι πιο διασκεδαστικό.
  • Καλοφτιαγμένα νέα character classes, με ακόμα πιο μεγάλη έμφαση σε co-op skills.
  • Ακόμα πιο πολλά όπλα! Και loot! Κουτάκια παντού!

Cons

  • Αρκετά bugs και glitches που ελπίζουμε να διορθωθούν με κάποιο patch, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν.
  • Έλλειψη fast-travel σε σημεία που κάνει κακό στο pacing.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 90%

90%

Team Ragequit

Semi Hardcore Gestalt Consciousness

10 Comments

  1. Έχεις δίκιο συγγνώμη για την παράλειψη, ξέχασα τελείως ότι τρέχει και σε linux, έπρεπε να το είχα συμπεριλάβει στο άρθρο. Για μένα πολλές φορές τέτοιες λεπτομέρειες κάνουν την διαφορά, όπως επίσης ότι έχει mode για άτομα με δυσχρωματοψία που φαίνεται ασήμαντο αλλά εμένα (που έχω) με βόλεψε τρελά.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL