Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: Horror

Η περασμένη δεκαετία είχε διαφορετική κατάληξη για τις τρεις μεγάλες σειρές των Survival-Horror παιχνιδιών. Τα Resident Evil ακολούθησαν μια action πορεία – και δεν ήταν η μόνη σειρά – μετά την τεράστια επιτυχία και αναγνωρισιμότητα του Resident Evil 4, αποκτώντας νέους οπαδούς αλλά και αποξενώνοντας μεγάλη μερίδα των παλιών. H Capcom προσπάθησε να αφουγκραστεί τις αντιδράσεις των παικτών και να ικανοποιήσει τους πάντες με τις παράπλευρες ιστορίες των Revelations. Οι φανατικοί οπαδοί όμως ήλπιζαν για μία επιστροφή στις ένδοξες μέρες της σειράς, κάτι που έγινε τελικά με το 7ο μέρος, κίνηση που είχε συνέχεια με το remake στο RE2.

Τα Silent Hill, αν και δε στράφηκαν ποτέ σε εντελώς action μονοπάτια, τα μεταγενέστερα επεισόδια είχαν χάσει τη μοναδική ταυτότητα των δημιουργιών της Team Silent, κάτι που φαινόταν στις χαμηλές πωλήσεις και την αναζήτηση νέας ομάδας ανάπτυξης κάθε φορά. Το τελευταίο, βασικό παιχνίδι ήταν το σχετικά αξιόλογο Downpour που δεν βρήκε το δρόμο του στις οθόνες μας, ενώ η ρήξη της Konami με τον Hideo Kojima στο “Silent Hills” σε συνδυασμό με τη στροφή της εταιρίας στα Panchiko, έριξαν σιωπηλή αυλαία στη σειρά. Ακόμα χειρότερη όμως ήταν η μοίρα των Alone in the Dark, της θρυλικής σειράς που ουσιαστικά γέννησε το είδος των horror παιχνιδιών στα PC. Μετά το μέτριο (στην καλύτερη περίπτωση) ομότιτλο παιχνίδι του ’08, η Atari ανέσυρε το franchise από τον τάφο στα μέσα της δεκαετίας με το κάκιστο Illumination, σπιλώνοντας ακόμα περισσότερο το όνομα του και ποντάροντας στη βαριά του φανέλα για εύκολο χρήμα.

Η παρακμή των μεγάλων ονομάτων άφησε κάποιο κενό στην αγορά που συνέπεσε με την επανάσταση των indie παιχνιδιών. Υπήρξαν αρκετές απόψεις (κυρίως μέχρι τα μέσα της δεκαετίας) ότι τα horror είχαν σχεδόν πεθάνει και έβγαιναν με το σταγονόμετρο, κάτι που επ’ ουδενί δεν ίσχυε, αν ήξερες προς τα που να κοιτάξεις. Η προτεραιότητα που έδωσαν οι ανεξάρτητοι δημιουργοί στο PC gaming, όχι μόνο τα κράτησε ζωντανά αλλά και καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τις σχεδιαστικές επιλογές μεταγενέστερων τίτλων. Επιπλέον, μας έδωσε διαμάντια που οι πραγματικοί οπαδοί του είδους εκτίμησαν, έξω από τα αυθαίρετα στεγανά που το mainstream κοινό χρησιμοποιούσε για να ορίσει τι είναι παιχνίδι τρόμου και τι όχι.

Πριν προχωρήσουμε στα παιχνίδια που επιλέξαμε ως εκείνα που με κάποιο τρόπο άφησαν έντονο το στίγμα τους στη δεκαετία που μας άφησε, ακολουθούν τα καθιερωμένα, από τα προηγούμενα άρθρα μας, disclaimers:

– Βάσει επιστημονικής ανάλυσης και προηγμένων μαθηματικών πρώτης γυμνασίου, το διάστημα μίας δεκαετίας ορίζεται ως αρχή γενομένης Ιανουαρίου 2010 και λήξη αυτής τον Δεκέμβριο του 2019. Όπως όταν σβήνετε κεράκια και λέτε πόσα κλείνετε και στα πόσα μπαίνετε. Ευγενική χορηγία του RQ προς όσους είχαν έτοιμη την ατάκα “η δεκαετία κανονικά τελειώνει στα τέλη του 2020 ρε αγύρτες”.

– Τα υπό συζήτηση games αντικατοπτρίζουν καθαρά τις υποκειμενικές απόψεις των συντακτών που συμμετέχουν στη συζήτηση, και παρατίθενται σε καθαρά τυχαία σειρά. Δεν βαζουμε σειρά προτίμησης γιατί τέτοιες πρακτικές κρίθηκαν δημοκρατικά ως clickbait παπάτζες. Ελπίζουμε επίσης έτσι να αποφευχθούν αντιδράσεις του στυλ “Βάλατε αυτήν την αηδία στο #1 αλλά την παιχνιδάρα που γουστάρω εγώ στο #12 ρε αλήτες? Η λίστα είναι αισχρή και εύχομαι να μαραθούν τα καλαμπόκια σας” κτλ.

Amnesia: The Dark Descent (2010)

Αλέξανδρος Γκέκας: Το καλύτερο horror game της δεκαετίας, τελεία και παύλα. Εκπληκτική ατμόσφαιρα, μπόλικο μυστήριο και μια πολύ δυνατή ιστορία που κρύβει αρκετές εκπλήξεις. Εξαιρετικό είναι επίσης και το επόμενο παιχνίδι της εταιρίας, SOMA, αλλά για διαφορετικούς λόγους και με λιγότερο έντονο το στοιχείο του horror.

Παναγιώτης Μητράκης: Το A:TDD καθιέρωσε την Frictional Games ως μεγάλους μαιτρ του είδους (μας συστήθηκαν με τα 3 επεισόδια του εξαιρετικού horror-adventure Penumbra) και είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους του είδους. Πέρα από το γεγονός ότι είχε καταλυτική επίδραση σε αμέτρητα παιχνίδια, επανέφερε το ενδιαφέρον του κοινού σε μια περίοδο που ήταν γενικά υποτονικό για το είδος. Δικαιολογημένα αφού ο τίτλος των Σουηδών έχει αποπνικτική ατμόσφαιρα, αφήγηση που ζωντανεύει τους χειρότερους Lovecraftian εφιάλτες και πληθώρα στιγμών αυθεντικού, αγνού τρόμου. Όσοι σας πουν το αντίθετο είτε δεν άγγιξαν το παιχνίδι ή σχημάτισαν εσφαλμένη εντύπωση βλέποντας streamers – που επιδίωκαν τον κίνδυνο και έτρεχαν κατά πάνω του – να τσιρίζουν στην κάμερα για μερικά views παραπάνω. Το δεύτερο παιχνίδι έκανε βήματα πίσω στον τρόμο, υιοθετώντας αλληγορική φρίκη στην καλογραμμένη αφήγηση του.

Παύλος Γεράνιος: Το Amnesia είναι επί της ουσίας που άνοιξε το genre στο ευρύ κοινό, επωφελούμενο και την εκκολαπτόμενη μόδα του streaming. Διότι δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό από το βίντεο που τιτλοφορείται ως “How Day9 lost his manhood“. Με κάθε σοβαρότητα όμως, το Amnesia έφερνε τον παίκτη αντιμέτωπο με τις φοβίες του, ανέβαζε την αδρεναλίνη στα ύψη και η αντίδραση “flight or fight” συνήθως είχε μόνο μία απάντηση. Πέτα. Πέτα μακρυά.

Ηλίας Ιακωβόπουλος: Με σιγουριά το πρώτο horror στην μετεφηβική μου εποχή όπου δεν το τερμάτισα ποτέ γιατί πολύ απλά δεν άντεχα την πίεση και την κλειστοφοβία του. Νομίζω δε ότι έχω να το παίξω από τότε κι αυτό διότι μου αρέσει ο ύπνος και δεν θέλω να τον διαταράσσουν εφιάλτες.

Dead Space 2 (2011)

Γιώργος Δεμπεγιώτης: Το πρώτο Dead Space ήταν ένα horror αριστούργημα που ήρθε σχεδόν από το πουθενά. Το δεύτερο ήταν εξίσου δυνατό, αν και σαφώς περισσότερο προσανατολισμένο στη δράση (σαν μια αντιστοιχία των ταινιών Alien και Aliens), με τα αλλοπρόσαλλα εξωγήινα όντα, το ακραίο gore και την απόκοσμη ατμόσφαιρά του να δημιουργούν ακόμα και σήμερα εφιάλτες. Κρίμα που το τρίτο Dead Space απέτυχε και η σειρά δε συνεχίστηκε, καθώς έπεσε στο μοιραίο λάθος να προσπαθήσει να γίνει αρεστό σε μεγαλύτερο κοινό.

ΠΜ: Το Dead Space ήταν από τα λίγα παιχνίδια που κατάφερναν να συνδυάσουν με άψογο τρόπο τη δράση ενός 3rd person shooter με τη φρίκη και την ατμόσφαιρα ενός survival horror. To 2o παιχνίδι στη σειρά αν και αύξησε λίγο τον παράγοντα action, περιείχε ορισμένα από τα πιο ανατριχιαστικά και αξιομνημόνευτα set pieces της σειράς (στιγμές όπως η επιστροφή σε «γνώριμα λημέρια» είναι υπόδειγμα στησίματος και σασπένς). Το κύκνειο άσμα της σειρά δυστυχώς δεν ήταν στα ίδια επίπεδα…

ΠΓ: Δεν έχω ακουμπήσει το δεύτερο μέρος της σειράς, αλλά το πρώτο για μένα παραμένει μία από τις πιο έντονες εμπειρίες που μπορεί να βιώσει κανείς. Κατάφερε να εισάγει τον πλήρη ψυχολογικό τρόμο εκεί που το DOOM 3 προσπαθούσε να τρομάξει τον παίκτη με φθηνά jump scares. In space, no one can hear you scream…

ΗΙ: Το πρώτο μέρος της σειράς αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου shooter. Μπορεί να μην τρόμαξα ποτέ ούτε και να ένιωσα κυνηγημένος, αλλά σίγουρα ένιωσα την κλειστοφοβία των διαδρομών. Πάνω από όλα όμως ένιωσα πραγματικά τι θα πει βουβό και παγωμένο διάστημα. Ένιωθες ότι είσαι εσύ και κανείς άλλος να σε βοηθήσει. Δυστυχώς το δεύτερο μέρος της σειράς για εμένα ήταν ένα ανέπνευστο πιστολίδι οπότε και δεν μου άφησε μνήμες. Το τρίτο… Το τρίτο με το άρμεγμα που επεδίωξε δεν το ακούμπησα ποτέ μου κι ούτε πρόκειται.

Layers of Fear (2016)

ΠΜ: Τίτλος που απασχόλησε αρκετούς φίλους του είδους και έβαλε τη Blooper Team στο χάρτη των developers που συνέδεσαν το όνομα τους με τα horror games. Αν και έχω παίξει τρομακτικότερα παιχνίδια από αυτό, δε μπορώ να μην εκτιμήσω την καλλιτεχνική διεύθυνση του και το πως χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως – κυρίως με διεστραμμένες αποδομήσεις και αναδομήσεις – τη ζωγραφική και τα έργα της για να αποδώσει το ζόφο στο μυαλό του πρωταγωνιστή. Το 2ο μέρος παρουσίασε μια πιο δυνατή ιστορία και πρόσθεσε περισσότερες αγωνιώδεις στιγμές.

Alan Wake (PC Release: 2012)

ΑΓ: Η Remedy συνεχίζει να επιδεικνύει την αγάπη της για κλασικές σειρές της τηλεόρασης με το Alan Wake, ένα παιχνίδι-ωδή στο Twin Peaks αλλά και στα λογοτεχνικά έργα του Stephen King. Δεν θα έλεγα ότι ο τρόμος είναι το κύριο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού, επικρατεί περισσότερο η ατμόσφαιρα μυστηρίου με υπερφυσικές πινελιές. Ακόμη και έτσι όμως μιλάμε για έναν τίτλο που, όπως σχεδόν όλα τα παιχνίδια της Remedy, επιβάλλεται να παίξετε.

Κώστας Καλλιανιώτης: Επιβεβλημένη αναφορά στην 4η σπουδαιότερη σκηνή στην ιστορία του gaming:

ΠΜ: Όντως όταν σκέφτεσαι το Alan Wake το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό δεν είναι το πόσο τρομακτικό ήταν. Σίγουρα έχει στιγμές που σε αγχώνει αλλά το παιχνίδι της Remedy πρωτίστως δίνει βάση στην ατμόσφαιρα μυστηρίου και την εξιστόρηση, συστατικά που οι Φινλανδοί απέδειξαν ότι κατέχουν ήδη από τα Max Payne. Επίσης, περιείχε μία από τις πιο πολυεπίπεδες – και κατά τη γνώμη μου καλύτερες – ιστορίες στο είδος κι όπως είπε κι ο Κώστας, μία από τις πιο επικές, ανατατικές σκηνές που είδαμε σε παιχνίδι ποτέ.

ΓΔ: Εκεί στη Remedy είναι μάστορες στον τομέα της ατμόσφαιρας (βλέπε το πρόσφατο Control) και το Alan Wake φυσικά δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Επικό παιχνίδι, περισσότερο μυστήριο παρά τρόμος, ο οποίος είναι φυσικά υπαρκτός, το Alan Wake είναι απαραίτητο σε κάθε συλλογή.

Resident Evil 7: Biohazard (2017)

ΠΜ: Ας είμαστε ειλικρινείς, η σειρά είχε φτάσει σε τέλμα μετά την ευλαβική αντιγραφή της άκρως επιτυχημένης συνταγής του Resident Evil 4, εις διπλούν. Τα Revelations και Revelations 2 ήταν αρκετά αξιόλογες προσπάθειες αλλά κάτι τους έλειπε από την αίσθηση των παλιών και δεν έδωσαν μεγάλη ώθηση. Με το έβδομο βασικό μέρος, η Capcom έδειξε πως δεν κάνει η κάμερα το παιχνίδι και πράττοντας τα αυτονόητα (δηλαδή την επιστροφή στις ρίζες του survival-horror), επανήλθε για τα καλά στην μεγάλη κατηγορία.

Darkwood (2017)

ΠΜ: Από τον καιρό που ήταν σε Early Access, είχε κάνει ντόρο γύρω από το όνομα του και δικαίως όπως αποδείχθηκε αργότερα. Με επιρροές από το Don’t Starve, ατμόσφαιρα που κοντράρει στα ίσια τα S.T.A.L.K.E.R., σχεδιασμό πλασμάτων και εφιαλτικές σεκάνς που θύμιζαν Silent Hill και ένα διακριτικό παγανιστικό υπόβαθρο, ήταν κατά τη γνώμη μου η πιο ξεχωριστή προσπάθεια στο είδος. Ποιος θα το περίμενε ότι ένα top-down παιχνίδι, με «ταπεινά», ζωγραφισμένα στο χέρι γραφικά και φτιαγμένο από 3 άτομα θα μπορούσε να είναι τόσο ασφυκτικά απόκοσμο, ε;