FOUR LAST THINGS

Ο Joe Richardson είναι τεράστιο παλικάρι. Ο βαθιά διεστραμμένος, Python-ικός νους πίσω από το αθυρόστομο και ασεβές The Preposterous Awesomeness of Everything, ξαναχτυπά, με ένα σύντομο αλλά πανέμορφο, point and click παιχνίδι περιπέτειας. Four Last Things λοιπόν, τέσσερα τελευταία πράγματα, όπως τα οραματίστηκε ο Ιερώνυμος Μπος. Θάνατος, Κρίση, Κόλαση και Παράδεισος.

Κόντρα στο λαγούτο δεν με πάει ΚΑΝΕΝΑΣ!

Τούτα ονειρεύεται ο ανώνυμος αναγεννησιακός φουκαράκος πρωταγωνιστής μας και από την τρομάρα που παίρνει, τρέχει στον πλησιέστερο ναό για να εξομολογηθεί τα κρίματά του. Εκεί, ενημερώνεται από τους πρόθυμους ιερείς, πως παρέχεται άφεση μονάχα για αμαρτίες που έχουν διαπραχθεί στην άμεση γεωγραφική δικαιοδοσία της ενορίας. Όχι και πολύ μακριά δηλαδή. Ευτυχώς όμως, ο Κύριος έχει αφήσει «παραθυράκι» στον Θείο Νόμο του. Εάν ο Ανώνυμος Φουκαράς διαπράξει εκ νέου τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, εντός των ορίων της ενορίας, θα μπορέσει να εξομολογηθεί στην τοπική εκκλησία και να λάβει πλήρη άφεση, η οποία θα περιλαμβάνει και τα προηγούμενα κρίματά του.

Κάπως έτσι ξεκινάει ένα αληθινά ξεκαρδιστικό δίωρο παιχνίδι, το οποίο στην τιμή που προσφέρεται και αναλογικά με το γέλιο, την απόλαυση και την αγνή ψυχαγωγία που προσφέρει, αξίζει κάθε τελευταίο σέντ που θα δαπανήσετε για την απόκτησή του. Ο οπτικός τομέας είναι εντυπωσιακότατος, καθώς ο Richardson, εμπνεόμενος από το αθάνατο έργο του Terry Gilliam για λογαριασμό των Monty Python, αναλαμβάνει να…καφροζωντανέψει εμβληματικούς πίνακες των μαιτρ της Αναγέννησης και να τους μετατρέψει στο χαχόλικο καμβά για τον μεταφυσικό του προβληματισμό.

Τα Αναγεννησιακά Μαναράκια ήταν από τους βασικούς λόγους που ένας νεαρός αναζητούσε την τύχη του στον κόσμο, τω καιρώ εκείνω.

Το ελκυστικότατο πακέτο συμπληρώνουν οι πολύ όμορφες ηχογραφήσεις αναγεννησιακής μουσικής που συνοδεύουν την περιπέτεια. Είναι μάλιστα άξιο λόγου το πώς ένας μόνο άνθρωπος, χρησιμοποιώντας εικαστικά στοιχεία που διατίθενται δωρεάν στο κοινό κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα τόσο συνεκτικό και συνάμα ευχάριστο σύνολο. Το speech φυσικά λάμπει δια της απουσίας του, αλλά η πολύ έξυπνη χρήση της Visionaire 4 μηχανής δημιουργίας adventure games σε συνδυασμό με τα σπιρτόζικα και σύντομα κείμενα του Richardson, δημιουργούν ένα ακαταμάχητο γοητευτικό σύνολο.

Ακόμη και οι γρίφοι του είναι πλήρως εναρμονισμένοι ιδεολογικά με το πνεύμα της εποχής και χωρίς να είναι οι σπαζοκεφαλιές εκείνες που θα σας ταλαιπωρήσουν για εβδομάδες, απέχουν παρασάγγας από το να χαρακτηριστούν «εύκολοι». Απαιτείται κριτική σκέψη και ορθή αξιολόγηση τόσο των παρεχόμενων πληροφοριών όσο και των ζητουμένων μας, προκειμένου να προχωρήσουμε με επιτυχία στο θεάρεστο (;) έργο μας.

Ήμαρτον, Κύριε.

Το Four Last Things ήταν ακριβώς το εύγεστο σφηνάκι που χρειαζόμουν, προκειμένου να ξεπλύνω την πικρή γεύση κάποιας…μεγαλεπήβολης κυκλοφορίας, η οποία παρότι χρηματοδοτήθηκε με εκατομμύρια δολάρια, επέλεξε να αγνοήσει πανηγυρικά τους απλούς κανόνες οι οποίοι συνδράμουν καθοριστικά στην επιτυχία ενός video game. Ο κύριος Richardson αντιθέτως, όχι μόνο τους ακολούθησε πιστά, αλλά παρέδωσε ένα απολαυστικό, σπαρταριστό point and click παιχνίδι περιπέτειας, το οποίο κάθε φίλος των Monty Pythons χρωστά στον εαυτό του να παίξει.

Θέος φάση και τα σχετικά.

Αθυρόστομο, παλαβιάρικο, έξυπνο και ας προσλάβει επιτέλους κάποιος «μεγάλος» δημιουργός adventure games τον Richardson. Το παλικάρι έχει όραμα και μέλλον.

Pros

Cons