REVIEWS

BLACK LEGEND

To Black Legend της Βελγικής Warcave είναι ένα turn-based tactics RPG, στο οποίο χειριζόμαστε μια (αυστηρώς) τετραμελή ομάδα μισθοφόρων, σε ένα αρκετά πρωτότυπο για τα δεδομένα του είδους setting. Παραμένει ψευδοϊστορικό, αλλά διαφοροποιείται σε σχέση με το μεσαιωνικό fantasy που κυριαρχεί στο είδος, και υιοθετεί μια αισθητική αναγεννησιακής κεντρικής Ευρώπης, στο πιο grimdark.

Black Legends hanged people
Πώς λέμε Shire? Καμία σχέση.  

Με εχθρικούς στρατούς προ των πυλών, οι πολίτες της πόλης-κράτους Grant στράφηκαν στον διαβόητο αλχημιστή Mephisto για προστασία. Εκ του αποτελέσματος, όχι η σοφότερη επιλογή, αλλά ο αρχικός στόχος επετεύχθη. Ο Mephisto κάλυψε την πόλη με μια ομίχλη που τρέλαινε τους επίδοξους εισβολείς, ενώ φρόντισε να προμηθεύσει τους Γκραντιανούς με το Αντίδοτο για την επιρροή του μιάσματος.

Και μετά έφυγε. Και ακολούθησε χάος.

Η Grant ήταν πλέον ασφαλής από τους εξωτερικούς εχθρούς, αλλά μια παραθρησκευτική σέκτα που αποδίδει στον Mephisto και την τέχνη της Αλχημείας θεϊκή προέλευση και ιδιότητες, πήρε τα όπλα και κατέλαβε την εξουσία, την οποία ασκεί κυριολεκτικά για να αφαιμάξει όσους έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τα λογικά τους. Μια αντιστασιακή οργάνωση ονόματι Gilded Claw προσπαθεί να οργανώσει τους απλούς πολίτες για να καταφέρουν να δραπετεύσουν από την καταραμένη πόλη.  

Αυτά στο εσωτερικό της Grant. Έξω, ο βασιλιάς δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος που το σχέδιο στρατιωτικής κατάληψης της πλούσιας Grant και των εμπορικών οδών της απέτυχε παταγωδώς. Με τον τακτικό στρατό να έχει πρακτικά αχρηστευτεί, αποφασίζει να δοκιμάσει πλάγιους τρόπους εισβολής. Μιας και ακόμα και η υπόσχεση παχυλής αμοιβής δεν πείθει ελεύθερους μισθοφόρους να δοκιμάσουν την τύχη τους με την μαγική ομίχλη, δίνει σε καταδικασμένους για εγκλήματα εναντίον του Στέμματος, την δυνατότητα επιλογής. Μια πιθανότατα σύντομη ζωή στα νταμάρια, ή πλήρης χάρη αν δεχθούν να εισέλθουν στην Grant ως μισθοφόροι, με απώτατο στόχο να βρουν τρόπο να καθαρίσουν την ομίχλη του Mephisto. Αρχηγός μια τέτοιας τετραμελούς μισθοφορικής ομάδας είμαστε κι εμείς.

Ο τεχνικός τομέας δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εντυπωσιάσει. Πάντα δείχνουμε κατανόηση στις indie παραγωγές, αλλά από την αμιγώς τεχνική σκοπιά, το Black Legend θα δυσκολευόταν να σταθεί με αξιώσεις ανάμεσα σε πρωτοκλασάτες παραγωγές το 2011, πόσο μάλλον το 2021. Ούτε το art direction καταφέρνει να σώσει την κατάσταση. Στα θετικά, υπάρχουν τα όπλα και οι στολές-πανοπλίες του 17ου αιώνα, σαφώς τα πιο οπτικά ενδιαφέροντα στοιχεία του παιχνιδιού.

Black Legend Uniforms
Όπλα και στολές σώζουν την αξιοπρέπεια του art direction.

Δεν αρκούν όμως για να αντισταθμίσουν την Αχίλλειο Πτέρνα του Black Legend, που είναι τα περιβάλλοντα. Με το 99% του παιχνιδιού να λαμβάνει χώρα στα σοκάκια και τις πλατείες της όχι ιδιαίτερα ποικιλόμορφης Grant, και με την παλέτα του παιχνιδιού να κυμαίνεται ανάμεσα στο σκούρο γκρι και το πιο σκούρο γκρι, ο παίκτης έχει δει ό,τι έχει να προσφέρει το παιχνίδι σε αυτό το επίπεδο, τα πρώτα πέντε λεπτά. Ειλικρινά δυσκολεύτηκα να διαλέξω screenshots για να συνοδεύσουν το review, μιας και με ελάχιστες εξαιρέσεις προς το endgame και κάποια χαρακτηριστικά τοπόσημα – η βάση μας στο Merchant’s Guild, το δημαρχείο, η εκκλησία, μερικά μνημεία – τα πάντα δείχνουν ίδια. Εναλλακτικός και απόλυτα ταιριαστός τίτλος για το Black Legend θα μπορούσε να είναι Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι, αλλά πρόλαβαν άλλοι.

Black Legend Bleak Environments
Η πρώτη εικόνα που θα αντικρύσετε μετά το Start New Game. Έχετε ήδη δει πρακτικά το σύνολο του διαθέσιμου color gamut.

Στον τομέα του ήχου, το voiceover κινείται λίγο πάνω από το μέτριο, καταφέρνοντας απλά να μη γίνεται ενοχλητικό. Ούτε η μουσική ξεχωρίζει, με εξαίρεση το theme του Grand Piers, δεύτερου boss του παιχνιδιού.

Δεν συνάντησα ιδιαίτερα bugs. Το Black Legend χρησιμοποιεί την Unreal 4, ώριμη μηχανή που οι περισσότεροι devs γνωρίζουν καλά. Στις είκοσι δύο ώρες που ασχολήθηκα με το παιχνίδι, είχα 3 crashes to desktop, το ένα σε ιδιαίτερα εκνευριστική στιγμή. Επίσης, ένα side quest ολοκληρώθηκε ενώ είχα κάνει μόνο δύο από τα τρία θελήματα που απαιτούσε, αλλά αυτό το θεωρώ πταίσμα.

Με τον τεχνικό τομέα να πιάνει με το ζόρι τη βάση, τι έχει να προσφέρει το Black Legend στους παίκτες;

Τα μεγαλύτερα ατού του παιχνιδιού είναι σαφώς το σύστημα μάχης, και το ευέλικτο σύστημα ανάπτυξης χαρακτήρων. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Από τους τέσσερις χαρακτήρες της ομάδας μας, στο character creation δημιουργούμε μόνο τον αρχηγό, και αυτό σε επίπεδο εμφάνισης – οι άλλοι τρεις γίνονται random generated. Αυτό δεν έχει σημασία πέραν της ομορφιάς,  καθώς στο Black Legend το ζουμί είναι το character class, και όλοι οι χαρακτήρες ξεκινούν ως ταπεινοί Mercenaries. Οι mercenaries είναι καλοί για αρχή και έχουν το χρήσιμο first aid skill, αλλά είναι ψοφίμια σε ότι αφορά την (αυτόματη) αναβάθμιση των βασικών attributes στο leveling. Αυτά είναι τα strength, marksmanship, skill, agility και stamina, και η κάθε κλάση έχει διαφορετικό scaling σε αυτά κατά το level up. Κάθε φορά που ένας χαρακτήρας κάνει οποιοδήποτε action, κερδίζει xp. Οι βετεράνοι του theorycrafting πιθανότατα ήδη εντόπισαν ένα exploit ΝΑ με το συμπάθιο, αλλά σε αυτό θα επανέλθω αργότερα. Καινούργια classes γίνονται διαθέσιμα είτε ως loot (!), είτε όταν σφάζουμε εχθρούς που έχουν το επιθυμητό class. Μέχρι το τέλος του παιχνιδιού είχα βρει 15 διαφορετικά classes. Όλοι οι χαρακτήρες μας μπορούν να αλλάξουν class οποιαδήποτε στιγμή εκτός μάχης.

Black Legend Class Menu
Δείγμα του Class menu. Καλό το flavor text, αλλά σημασία έχει μόνο το attribute growth από κάτω.

Κάθε class μπορεί να χρησιμοποιήσει διαφορετικά όπλα, και τα όπλα δίνουν διαφορετικά active και passive skills. Η πολυπλοκότητα του συστήματος έγκειται στο ότι το multi-classing δίνει στους χαρακτήρες, εκτός από την ευχέρεια να κουμαντάρουν το attribute growth τους, τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν skills άλλων κλάσεων.

Όλα αυτά σκοπό έχουν να κάνουν την ομάδα μας αξιόμαχη, μιας και η συντριπτική πλειονότητα του game time μας θα αναλωθεί σε μάχες. Μάχες ενάντια σε μια μικρή ποικιλία εχθρών δυστυχώς, μιας και οι cultists, οι σαλεμένοι πρώην μισθοφόροι, και τα αδέσποτα σκυλιά είναι ουσιαστικά το σύνολο των αντιπάλων μας. Το bestiary καταγράφει 23 διαφορετικούς εχθρούς, εκ των οποίων 7 είναι uniques/bosses. Οι 16 που απομένουν, με το μάτι χωρίζονται σε μόλις τέσσερις κατηγορίες, τύποι με κόκκινες κουκούλες, τύποι με μαύρες στολές, τύποι ημίγυμνοι γιατί you only go mad once, και τετράποδα. Η κατάσταση σώζεται από το γεγονός ότι οι εχθροί ακολουθούν το ίδιο class system με εμάς, οπότε η ποικιλία που λείπει σε εμφάνιση, υπάρχει σε διαθέσιμα abilities και battle tactics.

Οι ίδιες οι μάχες είναι το μόνο στοιχείο του παιχνιδιού που μπορεί να χαρακτηριστεί ως καλό, χωρίς ναι μεν αλλά, και αυτό σώζει το παιχνίδι από την απόλυτη μετριότητα. Στην αρχή κάθε encounter, έχουμε τη δυνατότητα να τοποθετήσουμε τους χαρακτήρες μας στο grid-based πεδίο της μάχης. Με τα περισσότερα σκηνικά να είναι αρκετά στριμωγμένα και να έχουν διάσπαρτα εμπόδια, μεγαλύτερη σημασία έχει να φροντίσουμε να μην αποκλείουμε τις διόδους κίνησης των ίδιων μας των χαρακτήρων με απρόσεκτο starting formation. Έπειτα όλοι, εχθροί και party members, κινούνται ανάλογα με το initiative τους, που είναι agility derived στατιστικό και όχι random roll. Σε κάθε γύρο, ένας χαρακτήρας μπορεί να κινηθεί ανάλογα με τα movement points του, και να επιτεθεί με τα ability points του – chance to hit/miss δεν υπάρχει, τα offensive abilities πάντα βρίσκουν το στόχο τους. Εδώ είναι που εισέρχεται το Alchemy system του παιχνιδιού, που δεν έχει να κάνει με potions ή μετατροπή χαλκού σε χρυσό, αλλά με damage dealing. Από μόνες τους, οι επιθέσεις δεν επιφέρουν μεγάλο damage. Εμβαπτίζουν όμως τον αντίπαλο με τουλάχιστον ένα εκ των τεσσάρων Καταλυτών, που αντιπροσωπεύονται με χρώματα, κόκκινο, λευκό, μαύρο και κίτρινο. Κάθε Καταλύτης μπορεί να κάνει stack έως τρεις φορές σε έναν αντίπαλο, αλλά  μόνος του δεν κάνει τίποτα. Ο συνδυασμός με άλλους Καταλύτες είναι που μπορεί να δημιουργήσει εκρηκτικά αποτελέσματα. Όταν ένας εχθρός είναι πλέον καλά μαριναρισμένος, ένα catalyzing strike, διαθέσιμο σε όλους τους χαρακτήρες, επιφέρει μεγάλο damage, απαραίτητο για το γρήγορο ξεπάστρεμα των πιο δυνατών εχθρών. Φυσικά, οι αντίπαλοι προσπαθούν με τη σειρά τους να μας λούσουν με Καταλύτες, και η enemy AI είναι ευτυχώς αξιόμαχη, χωρίς να κάνει εξόφθαλμα λάθη, αλλά ούτε να καταφεύγει σε cheating. Οι μάχες από την αρχή, μέχρι λίγο πριν το late game είναι σαφώς το highlight του Black Legend, και μπορούν να προσφέρουν μεγάλη διασκέδαση στους φίλους των turn-based tactics. Δυστυχώς, στο late game ένα σοβαρό θέμα balancing, που θα αναφέρω πιο αναλυτικά στο τέλος του review, κάνει τις μάχες υπερβολικά εύκολες.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στο ότι δεν υπάρχει quest compass, αλλά ούτε και automap, στην παρούσα version του παιχνιδιού. Όταν ένας quest giver μας λέει «πήγαινε στην Graveyard district και βρες το War Memorial», το δρόμο μπορούμε να τον βρούμε μόνο ακολουθώντας τις πινακίδες που βρίσκονται διάσπαρτες στην πόλη, just like in real life (άμα στο real life δεν είχαμε Google maps και οι περαστικοί ήταν σαλεμένοι cultists). Είναι κάτι που δεν με ενόχλησε καθόλου, αλλά έπεσε ατελείωτη γκρίνια, και τελικά automap θα προστεθεί με patch σύντομα.

Black Legend Signpost Directions
Μόνο οι οδηγίες από τα sign posts μπορούν να μας κατευθύνουν, τουλάχιστον μέχρι το μελλοντικό patch.

Random encounters δεν υπάρχουν. Κατά την περιήγηση στην πόλη, οι εχθροί είναι πάντα ορατοί, και βλέπουμε το cone of vision τους, κάτι που ορισμένες φορές επιτρέπει να τους αποφύγουμε. Δεν είναι εύκολο λόγω του ότι κινούμαστε κυρίως μέσα σε στενά σοκάκια, αλλά σίγουρα θα θελήσουμε να το προσπαθήσουμε όταν τρέχουμε να ολοκληρώσουμε κάποιο quest, και δεν ψηνόμαστε να σταματάμε κάθε δύο λεπτά για να πολεμήσουμε μια αγέλη τεσσάρων λυσσασμένων σκυλιών για ογδοηκοστή φορά. Μάχες έτσι κι αλλιώς, δεν θα μας λείψουν.

Black Legend vision cones
Τα vision cones επιτρέπουν το υποτυπώδες αλλά χρήσιμο stealth του παιχνιδιού.

Δυνατότητα rest δεν υπάρχει. Μοναδικός τρόπος να γίνει heal εκτός μάχης και χωρίς τη χρήση αναλώσιμων, είναι στο κεντρικό Quarter Tree στην αυλή του Merchant’s Guild, κάτι που το παιχνίδι ουδέποτε εξηγεί ξεκάθαρα. Quarter trees υπάρχουν και σε άλλα σημεία της πόλης, αλλά εκεί το heal της ομάδας απαιτεί τη χρήση των bloodstained nails, που είναι ακριβά να αγοραστούν και σπάνια βρίσκονται ως loot. Τελικά ο πιο προσιτός και εύκολος τρόπος healing καταλήγει να είναι τα απλά healing potions (που για κάποιο μυστήριο λόγο ονομάζονται vitriol), τα οποία στην αρχή φαντάζουν πανάκριβα σε σχέση με το 25% heal που προσφέρουν, αλλά πέφτουν σαν στραγάλια από τους αντιπάλους.

Παρόλο που θεωρητικά το εξαιρετικά ευέλικτο σύστημα ανάπτυξης χαρακτήρων θα έπρεπε να κάνει το Black Legend τον παράδεισο των gamers που αρέσκονται στο theorycrafting, πρακτικά υπάρχουν λίγοι και ξεκάθαροι βέλτιστοι συνδυασμοί. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαθηματική ιδιοφυία για να καταλάβει ότι αφού οι χαρακτήρες κερδίζουν xp ανά action, το attribute που δίνει παραπάνω actions (δηλαδή το agility) δίνει τεράστιο αβαντάζ στις κλάσεις που ευνοούν την ανάπτυξή του. Long story short, ο Duelist είναι τραγικά overpowered προς το τέλος του παιχνιδιού. Δεν έχω ιδέα τι abilities και moves set έχει ο τελικός αρχηγός του παιχνιδιού, ο level 180 Duelist μου τον έσφαξε με μια κίνηση. Να σημειώσω εδώ πως το παιχνίδι έχει δύο τερματισμούς, ανάλογα με μια επιλογή που ο παίκτης καλείται να κάνει μετά το θάνατο του τελευταίου boss, οι οποίοι έχουν ένα κοινό στοιχείο – δεν βγάζουν απολύτως κανένα νόημα.

Η βαθμολογία αντικατοπτρίζει το ότι, παρά τα σημαντικά προβλήματα κυρίως στο presentation, οι θιασώτες του είδους θα ευχαριστηθούν ένα playthrough των περίπου είκοσι ωρών. Για να διεκδικήσει όμως κάτι καλύτερο, χρειάζεται σαφώς μεγαλύτερη ποικιλία σε εχθρούς και περιβάλλοντα, αλλά κυρίως ένα rebalancing που να δίνει νόημα στους  πειραματισμούς που ήδη επιτρέπει το σύστημα ανάπτυξης χαρακτήρων.

In the grim darkness of the 17th century, there is only gray.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 68%

68%

Παρά τα σημαντικά προβλήματα, οι θιασώτες του είδους θα ευχαριστηθούν ένα playthrough των περίπου είκοσι ωρών. Χρειάζεται όμως δουλειά αν θέλει να διεκδικήσει κάτι καλύτερο.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

15 Comments

  1. Notice: Η συνάρτηση WP_Object_Cache::add κλήθηκε εσφαλμένα. Το κλειδί της προσωρινής μνήμης δεν πρέπει να είναι κενή συμβολοσειρά. Παρακαλώ δείτε τη σελίδα Debugging in WordPress για περισσότερες πληροφορίες. (Το μήνυμα αυτό προστέθηκε στην έκδ. 6.1.0.) in /home/admin/web/ragequit.gr/public_html/wp-includes/functions.php on line 6031
    class="comment byuser comment-author-104373 odd alt thread-odd thread-alt depth-1 has-avatar">

    σε κανεναν δεν λειπουν (βασικα σε μενα εννοω, αλλά καταλαβαινεις, ηθελα να μπουσταρω την αποψη μου με ψευτικα κρεντενσιαλς) τα ξερά, στεγνα, “σοβαρα” υποτιθεται ρηβιους. αν καταφερεις να περασεις στα κειμενα σου την λεπτη υποδορρια ειρωνια καθως και το αφ υψηλου σηκωμα του φρυδιου που συνοδευουν το ξεκαθαρα βρεττανικο σου χιουμορ οπως το εχωμε γνωρισει στον καθημερινο σου λογο, θα εχεις επιτυχει σπουδαια πραγματα. και η σημερινη αρχη ηταν προς αυτη την κατευθυνση.

    tldr: στηριζω γκού.

    υγ: μη με βαζεις στην κληρωση.

  2. Δυνατό review, καλή αρχή κι από εμένα. Ως φαν του Warhammer Fantasy κι οτιδήποτε tactical/XCOM-esque το είχα σταμπάρει κι είχα παίξει το demo που με άφησε με τις ίδιες ακριβώς εντυπώσεις: πολύ γκρι και μονότονα τοπία και γενικά κάτι που ήθελε ακόμη δουλειά για ένα πιο στιβαρό αποτέλεσμα. Εν τέλει δεν είχα ψηθεί να παίξω το πλήρες παιχνίδι και διαβάζοντας τώρα και το review ενισχύεται αυτή η άποψη. Το πολύ πολύ αν βγει σε βαριά προσφορά στο μέλλον.

  3. Κυκλοφόρησε σήμερα το patch που προσθέτει automap, αλλά το πιο σημαντικό κάνει εκτενές rebalance.

    Ο Duelist γενικά και το πιο ισχυρό του ability ειδικά (Blade Flurry) έφαγαν μεγάλο nerf (ο Duelist μου που πρόλαβε να μαζέψει σχεδόν 200 level pre-patch βέβαια, παραμένει τέρας), το τελικό boss δυνάμωσε αρκετά, αλλά το highlight είναι ο πλήρως reworked και εξορθολογισμένος τρόπος που κερδίζει xp όλη η ομάδα.

    Φυσικά δεν μπορώ να ξαναπαίξω όλο το παιχνίδι για να διαπιστώσω αν το rebalance όντως προσφέρει καλύτερη εμπειρία (ψέματα, μπορώ, και πιθανώς να το κάνω κυνηγώντας achievements, αλλά όχι άμεσα), αλλά στα χαρτιά η αλλαγή είναι προς το σωστό δρόμο.

    Σκέφτομαι καμιά φορά πως οι devs αδικούν τον εαυτό τους με παράξενες επιλογές (εν προκειμένω απουσία minimap και action based xp reward που ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς δεν είδαν ότι θα δημιουργήσει προβλήματα), και πως το Black Legend θα είχε ωφεληθεί τα μάλα από μια σύντομη Early Access release. Μόλις είκοσι μέρες μετά την αρχική κυκλοφορία, το community feedback οδήγησε σε ένα patch που πιθανότατα βελτιώνει πολύ το game και ίσως τα αρχικά reviews να μην είναι πλέον αντιπροσωπευτικά (το δικό μου ήταν μάλλον από τα πιο θετικά, από αυτά που είδα).

  4. Καλή αρχή GoO!

    Σχετικά με το παιχνίδι, αφού από ότι κατάλαβα, η πόλη βρίσκεται υπό μια μόνιμη ομίχλη, δεν είναι ταιριαστό το έντονο γκρίζο στοιχείο ή το παραέκαναν?

    Σαν φιλοσοφία παιχνιδιού μου θυμίζει το Mordheim: City of the Damned, το οποίο ήταν καλό (αν και κουραστικό) παιχνίδι. Πόσο κοντά είναι το Black Legend στο Mordheim?

  5. Δεν έχω παίξει Mordheim για να σου πω, αλλά έχω δει κι άλλους να κάνουν την σύγκριση, συνήθως υπέρ του Mordheim.

    Εντάξει, σεναριακά η μουντίλα δικαιολογείται, αλλά άλλο αυτό, άλλο η σχεδόν μονοχρωματική παλέτα. Και στην τελική, και το σενάριο οι devs το έγραψαν, δεν τους έβαλε κανείς το μαχαίρι στο λαιμό με έτοιμο setting πχ.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL