SONIC SUPERSTARS

Το Sonic Superstars της SEGA είναι η πλέον πρόσφατη προσθήκη στις περιπέτειες του υπερηχητικού σκαντζόχοιρου, ανήκει μάλιστα στις αμιγώς 2D εξορμήσεις, που πάντα του ταίριαζαν περισσότερο.

O Sonic the Hedgehog είναι ένας από τους πλέον εμβληματικούς χαρακτήρες-μασκότ στην ιστορία του gaming. Εντάξει, δέχομαι με βαριά καρδιά ότι ίσως ο Super Mario, σε κάποιους κύκλους, αν υιοθετήσουμε συγκεκριμένα κριτήρια, να ήταν πιο δημοφιλής και επιδραστικός. Ίσως. Αν και δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ, όσο κι αν είμαι υπέρ του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού κάθε υπέροχου πλάσματος, τι το super έχει ένας κοντός υδραυλικός.

Σε κάθε περίπτωση, ο Sonic έχει γράψει τη δική του ιστορία, και έχει το δικό του φανατικό κοινό. Οπότε κάθε νέα κυκλοφορία προσελκύει το ενδιαφέρον, ειδικά όταν υπόσχεται πως θα είναι ταυτόχρονα και επιστροφή στις 16-bit, 2D ρίζες του και εξέλιξη της συνταγής σε πιο σύγχρονα standards. Με λίγα λόγια, τάζει τα πάντα στους πάντες, οπότε μένει να δούμε τι παραδίδει.

Στα του τεχνικού τομέα, έχουμε μια πλήρως 3D engine (για την ακρίβεια, πρόκειται για τη Unity engine, και όχι κάποια dedicated Sonic engine, όπως συνήθιζε η SEGA), με 3D models για όλους τους χαρακτήρες, η οποία όμως αποδίδει ένα αμιγώς side-scrolling 2D platforming game, που θα μπορούσε να έχει κυκλοφορήσει στις ένδοξες ημέρες του Sega Genesis/Mega Drive.

Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του Sonic Superstars, πως σε ό,τι αφορά το level design αλλά και τα controls, είναι από τις κορυφαίες στιγμές τις σειράς, κοιτώντας στα μάτια το απόλυτο love-letter στα κλασικά Sonic, το Sonic Mania. Τα έντεκα διαθέσιμα zones περιλαμβάνουν τόσο γνώριμες τοποθεσίες από την πολυετή ιστορία της σειράς, συχνά διανθισμένες με νέα gameplay elements, όσο και νέες περιοχές προς εξερεύνηση. Πολύ μου άρεσαν τα Sand Sanctuary και Cyber Station, ενώ το Lagoon City δοκίμασε μερικώς την υπομονή μου με τα μεγάλα underwater sections, κι αυτό παρόλο που με ένα συνδυασμό τύχης και skill, μάλλον κατάφερα να ακολουθήσω το, σχετικά στεγνό, high road. Μιας και το ανέφερα αυτό, τα περισσότερα levels έχουν πολλαπλές διαδρομές προς το τελικό road sign, κάτι σίγουρα θετικό για το replayability του τίτλου.

Σε αυτές τις 11 zones, ο Sonic (και οι φίλοι του, στους οποίους θα αναφερθώ αργότερα) κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα ο Sonic, δηλαδή να τρέχει σαν παλαβός και να μαζεύει δαχτυλίδια. Βέβαια, μιας και η έννοια των lives έχει καταργηθεί, η συλλογή 100 rings επιβραβεύει με ένα token που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για customization του online χαρακτήρα μας – και σε αυτό, θα αναφερθώ, το μαντέψατε, αργότερα.

Το Sonic Frontiers, πολύ διαφορετικό παιχνίδι φυσικά, είχε και σενάριο. Εδώ τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Ο κακός Dr. Robotnik είναι πολύ κακός, άρα πρέπει να τον διαλύσουμε. Αυτά. Αν υπάρχει άλλος στόχος, αυτός είναι, κλασικά, η συλλογή των επτά chaos emeralds που επιτρέπουν στον Sonic να γίνει Super Sonic. Τα emeralds προσπαθούμε να τα πιάσουμε σε ειδικές πίστες, πλήρως 3D, που θα μπορούσαν να είχαν και καλύτερο χειρισμό – στην ουσία κάνουμε web-slinging σαν τον Spiderman από node σε node, ενώ το σμαράγδι τρέχει να μας ξεφύγει. Αν και το γενικό concept του «πήγαινε προς το emerald» το καταλαβαίνει και μικρό παιδί, δεν είναι πάντα ξεκάθαρο πως πρέπει να κινηθείς όταν όντως πλησιάσεις, ούτε γιατί όταν βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής, μερικές φορές το πιάνεις, και μερικές φορές όχι. Παρόλα αυτά, είναι μάλλον εύκολο να μαζέψεις και τα επτά emeralds ακόμα και από το πρώτο playthrough – το λέω, ενώ δεν τα κατάφερα, μου ξέφυγε ένα.

Η νέα προσθήκη σε ό,τι αφορά τα chaos emeralds είναι πως δεν χρειάζεται να τα μαζέψουμε όλα για να κάνουν κάτι χρήσιμο. Κάθε ένα τους μας δίνει ένα unique power, που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ανά πάσα στιγμή και ανανεώνεται σε κάθε star post. Ενδεικτικά, μπορούμε να κάνουμε summon κλώνους μας για extra damage σε ό,τι υπάρχει στην οθόνη ή να μεταμορφωθούμε σε ένα water elemental που μπορεί να σκαρφαλώσει καταρράκτες. Όλα αυτά είναι γουστόζικα και καλοδεχούμενα, αλλά θα ήθελα να τα δω να χρησιμοποιούνται ως πιο δομικά στοιχεία του να διαβείς κάποια εμπόδια – καταλαβαίνω πως το βασικό πρόβλημα για κάτι τέτοιο είναι πως οι designers δεν μπορούν να είναι σίγουροι αν και ποια powers έχει διαθέσιμα ο παίκτης.

Αν και έχω αναφερθεί αποκλειστικά στο Sonic, το Sonic Superstars προσφέρει από την αρχή τη δυνατότητα να παίξουμε με άλλους 3 γνωστούς ήρωες. Τον Tails, την αλεπού με τις δίδυμες ουρές, με τις οποίες μπορεί να πετάει για (όχι και τόσο σύντομο) διάστημα, και τον Knuckles που μπορεί να σκαρφαλώνει σε κάθετες επιφάνειες αλλά και να κάνει glide, τους έχουμε ξαναδεί πολλάκις. Πιο σπάνια προσθήκη ως playable character είναι η Amy, που με το πάντα χρήσιμο double jump και το σφυρί της (πρακτικά δίνει λίγο μεγαλύτερο radius στο spin jump) είναι οριακά overpowered. Μετά την πρώτη ολοκλήρωση του παιχνιδιού, προστίθεται στην παρέα ένας νέος φίλος, που συνδυάζει τις δυνάμεις του Knuckles και της Amy, αλλά δεν θα αποκαλύψω περισσότερα για αυτόν.

Πέρα από το αμιγώς single player βέβαια, το Sonic Superstars έχει δύο διαφορετικές επιλογές multiplayer. Δυστυχώς δεν έχω τη δυνατότητα να δοκιμάσω την σαφώς πιο ενδιαφέρουσα, το 4-player co-op από τον ίδιο καναπέ. Λογικά πρέπει να γίνεται κακός χαμός, με την καλή έννοια. Κατά τα άλλα, υπάρχει η δυνατότητα συμμετοχής σε online battles. Έκανα περίπου 20 προσπάθειες για τις ανάγκες του review, αλλά μόνο 3 φορές βρήκα ανθρώπινους συμπαίκτες, όλες τις άλλες ξεκινούσα μόνο με αντίπαλα bots. Τα battle modes είναι απλοϊκά, με το ζόρι μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανείς ως κάτι πιο σύνθετο από mini-games, και γενικά, δεν θεωρώ πως το online mode θα έλειπε σε κανέναν, αν δεν υπήρχε. Ελπίζω να μην δούμε στο μέλλον προσπάθεια monetization της δυνατότητας customization του online character μας, για ένα αδύναμο online mode, σε ένα παιχνίδι που ήδη κοστίζει 60 ευρώ.

Κάπου εδώ όμως πρέπει να αναφέρω και τα άσχημα νέα. Ο νευραλγικός τομέας των boss fights, έχει ακολουθήσει μια φιλοσοφία σχεδιασμού που μπορεί να τα κάνει, αντί για διασκεδαστικές προκλήσεις, κουραστικές ασκήσεις υπομονής. Πολλά από τα επίπεδα του Act 1 έχουν mini-bosses που είναι πιο κοντά σε αυτά που έχουμε συνηθίσει. Όμως, τα bosses του Act 2 έχουν πολύ μεγάλους χρόνους στα οποία είναι invulnerable, πολλά attacks που προκαλούν instadeath ακόμα και αν έχεις δαχτυλίδια και μικρό παράθυρο αντίδρασης, όταν επιτέλους γίνονται τρωτά. Το γεγονός ότι δεν έχουν δικό τους, αποκλειστικό, Act αλλά πρέπει να περάσεις π.χ. ολόκληρο το Act 2, αν απηυδήσεις και αποφασίσεις να προσπαθήσεις αργότερα, δεν βοηθάει. Η τελική μάχη με τον Dr. Eggman μου πήρε πάνω από 3 ώρες, σχεδόν διπλασιάζοντας το χρόνο του πρώτου playthrough. Protip: μην διστάσετε να χρησιμοποιήσετε όσα emerald powers έχετε διαθέσιμα. Φυσικά, κάποιοι θα αναφωνήσουν «git gud», κάτι που άλλωστε έκανα, το θέμα είναι ότι δεν το διασκέδασα.

Ο τελικός απολογισμός βέβαια είναι θετικός. Στην πραγματικότητα, το Sonic Superstars είναι σχεδόν τέλειο, τουλάχιστον στο single player. Και είναι κρίμα που μένει στο «σχεδόν», εξαιτίας των κουραστικών boss fights που δεν ταιριάζουν με το σπιντάτο τέμπο του υπόλοιπου παιχνιδιού. Ελπίζω σε ένα Sonic Superstars 2 που θα αγγίζει την τελειότητα σε όλους τους τομείς!

Ευχαριστούμε θερμά τη Zegetron για την παροχή του review code.

Go to discussion...