SPECIALS
Trending

Αξιοσημείωτα Games της Δεκαετίας: FPS

Shoot to kill, life's a thrill...

Θα μπορούσε κανείς με μία πρώτη ματιά να ισχυριστεί ότι το είδος των first-person shooters δεν άλλαξε σημαντικά την προηγούμενη δεκαετία. Παρόλα αυτά παρατηρήσαμε τη σχετική μετάβαση από το δημοφιλές CounterStrike σε άλλους multiplayer τίτλους (PUBG, Fortnite), ειδικότερα προς το τέλος της. Εν ολίγοις, η ιστορία επαναλαμβάνεται αφού το πρώτο είχε καταφέρει να εκθρονίσει τα arena-shooters (Quake III, Unreal Tournament) την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. The King is dead. Long live the King.

Εντούτοις, γίναμε τυχεροί μάρτυρες κυκλοφοριών που απέδιδαν τους απαραίτητους φόρους τιμής σε παιχνίδια που εδραίωσαν το είδος, ενσωματώνοντας παράλληλα όλη την νέα τεχνολογία αλλά και νεωτερισμούς στο gameplay. Σε αυτόν τον τομέα, η προσθήκη νεωτερισμών επαναπροσδιόρισε το είδος σε μεγάλο βαθμό, καθιστώντας το ολίγον τι περιπλοκότερο (με στοιχεία RPG και σχεδιασμού των βελτιώσεων του χαρακτήρα μας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάδυση – ή καλύτερα την αναγέννηση των immersive sims – τα οποία, ως άλλα Thief, κατέχουν θέσεις στη λίστα μας.

Τέλος, μεγάλος “παίκτης” στην κατηγορία των publishers ήρθε από το πουθενά η Bethesda, η οποία με τεράστια επιμονή εξακολουθεί να στηρίζει τη θέση ότι “οι single-player τίτλοι έχουν θέση στη διαμορφωμένη βιομηχανία”. Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό και το είδος δεν θα εκλείψει σύντομα.

Πέραν των παραπάνω, οφείλουν να παρατεθούν μερικά ακόμα (γνωστά από το προηγούμενο άρθρο μας για τα RPG) disclaimers:

– Θεωρήσαμε βολικό να συμπεριλάβουμε στην παρακάτω λίστα και games ανήκοντα στο είδος τόσο των παραδοσιακών FPS της λογικής “shoot first, ask questions later”, όσο και των λεγόμενων “immersive sims”. Ποια είναι τα τελευταία; Διαβάστε παρακάτω και θα δείτε! Ο λόγος: η βιομηχανία έχει προχωρήσει άρδην από τo 1992, οπότε και το gameplay του Wolfenstein 3D κρινόταν ικανοποιητικό. Πλέον στοιχεία από άλλα είδη έχουν “κολλήσει” στο είδος, γεγονός που μας επιτρέπει να εξετάσουμε μία ευρεία γκάμα με χαλαρά κριτήρια κατηγοριοποίησης.

– Βάσει επιστημονικής ανάλυσης και προηγμένων μαθηματικών πρώτης γυμνασίου, το διάστημα μίας δεκαετίας ορίζεται ως αρχή γενομένης Ιανουαρίου 2010 και λήξη αυτής τον Δεκέμβριο του 2019. Όπως όταν σβήνετε κεράκια και λέτε πόσα κλείνετε και στα πόσα μπαίνετε. Ευγενική χορηγία του RQ προς όσους είχαν έτοιμη την ατάκα “η δεκαετία κανονικά τελειώνει στα τέλη του 2020 ρε αγύρτες”.

– Τα υπό συζήτηση games αντικατοπτρίζουν καθαρά τις υποκειμενικές απόψεις των συντακτών που συμμετέχουν στη συζήτηση, και παρατίθενται σε καθαρά τυχαία σειρά. Δεν βαζουμε σειρά προτίμησης γιατί τέτοιες πρακτικές κρίθηκαν δημοκρατικά ως clickbait παπάτζες. Ελπίζουμε επίσης έτσι να αποφευχθούν αντιδράσεις του στυλ “Βάλατε αυτήν την αηδία στο #1 αλλά την παιχνιδάρα που γουστάρω εγώ στο #12 ρε αλήτες? Η λίστα είναι αισχρή και εύχομαι να μαραθούν τα καλαμπόκια σας” κτλ.

Borderlands 2 (2012)

Παναγιώτης Μητράκης: Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, η καφρίλα, το χιούμορ, η ξέφρενη δράση και το loot είναι εδώ, σε υπερθετικό βαθμό. Και σε co-op η διασκέδαση απογειώνεται. Guns, guns, guns!!

Γιώργος Δεμπεγιώτης: Το απόλυτο meme-game. Ένας εξαιρετικά εύστοχος συνδυασμός looter shooter με στοιχεία από action/RPG’s, αμέτρητα όπλα και διασκεδαστικότατο co-op, το Borderlands 2 ήταν (και είναι) ένα must-play. Ακόμα και τώρα.

Παύλος Γεράνιος: Το Borderlands ήταν ήδη κάτι το ξεχωριστό με τα cel-shaded γραφικά του και το Diablo-like loot system του. Το Borderlands 2 κατάφερε να ξεπεράσει τον προκάτοχό του σε όλες τις πτυχές: σενάριο, μηχανισμοί, σχεδιασμός, έναν από τους πλέον αξιομνημόνευτους villains στο πρόσωπο του Handsome Jack. Το μόνο μειονέκτημά του ήταν ότι ήταν εξαρχής σχεδιασμένο για co-op που έκανε όσους ήθελαν να το παίξουν μόνοι τους να κοιτάζουν το backtracking με δυσφορία.

Κώστας Καλλιανιώτης: Αναμφίβολα, από τα πιο διασκεδαστικά games που έχω παίξει ποτέ. Το επόμενο επίσημο sequel της σειράς δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον ανέμελο χαβαλέ του, και ο Handsome Jack προφανώς εξυψώνεται στο πάνθεον των game villains.

Αλέξανδρος Γκέκας: Έπαιξα το Borderlands 1 για μερικές ώρες και βαρέθηκα, έπαιξα το Borderlands 2 για κάποιες ώρες και βαρέθηκα ξανά. Oh well, φαίνεται πως τα looter shooters δεν είναι για μένα.

Βασίλης Ξερικός: Το καλύτερο παιχνίδι της σειράς και ένα κλασικό παράδειγμα για το πόσο μπορεί το εμπνευσμένο γράψιμο (ναι και εγώ θα αναφέρω τον Handsome Jack) να εξυψώσει κάθε τίτλο.

Doom (2016)

ΓΔ: Εκτιμώ ότι δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιστροφή του “μπαμπά” των FPS. Έχοντας το βλέμμα στραμμένο στη σύγχρονη άποψη ενός καλού shooter και διατηρώντας, στο βαθμό που χρειάζεται, τη σύνδεση με το ξακουστό παρελθόν του, το DOOM είναι ένα πραγματικό διαμάντι. Μετράμε μέρες για το DOOM: Eternal…

ΠΓ: Ομολογώ ότι δεν περίμενα το DOOM να είναι ΤΟΣΟ ΜΕΤΩΛ ΚΑΛΟ. Μακριά από τους πειραματισμούς του τρίτου μέρους της σειράς (που δίχασε αρκετό κόσμο), το γεγονός ότι δεν έχει καν αριθμό κυκλοφορίας έπρεπε να ψιλιάσει το κοινό του για τις προθέσεις του. Ακατάπαυστοι ρυθμοί, αγνά 80-90s σκηνικά άμυαλης δράσης, η κατάλληλη μουσική επένδυση από τον Mick Gordon. Η μικρή καθυστέρηση για την επόμενη περιπέτεια του Doomslayer δεν έχει μετριάσει το hype!

ΒΞ: Στο δικό μου πάνθεον των remake ιστορικών τίτλων, το DOOM καταλαμβάνει μια θέση κοντά στην κορυφή. Η ID πέτυχε όχι απλά να αναπαράγει την κλασική συνταγή των 90s, αλλά ουσιαστικά να αναστήσει εναν κολοσσό του gaming από τις στάχτες του. ΟΛΑ τα στοιχεία που ανύψωσαν τον αυθεντικό τίτλο στη σφαίρα του μύθου (ωμά απολαυστικό gameplay, άψογος ρυθμός, καυτή μέταλ υπόκρουση, γρίφοι εξερεύνησης) λαξευμένα σε μια μηχανή γραφικών σωστό ποίημα (ο Tiago Sousa άξιος συνεχιστής του Carmack). Μέχρι και ταιριαστό lore προσέθεσαν οι κερατάδες. We are not worthy, ID…

Duke Nukem Forever (2011)

ΠΓ: Το παιχνίδι κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας που μας πέρασε. Λίγοι περίμεναν τέτοια εξέλιξη!

ΓΔ: Η κυκλοφορία του ανέκδοτο που γυρόφερνε για πολλά χρόνια στα Ίντερνετς, με κύριο εκφραστή του το συνοδευτικό τίτλο “Forever”. Το ανέκδοτο όμως… εκδόθηκε τελικά, με ένα αποτέλεσμα σαφώς κατώτερο των προσδοκιών. Περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό;

ΚΚ: Το γεγονός ότι ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΟΝΤΩΣ, ξεπερνά σε σημασία οποιαδήποτε συζήτηση για την ποιότητά του. Σημεία των καιρών.

ΒΞ: Η ανάπτυξή του σωστή Οδύσσεια, το τελικό αποτέλεσμα μετριότατο ακόμη και την εποχή που κυκλοφόρησε. Δύσκολα να αναγεννηθεί με τρόπο αντίστοιχο του DOOM όταν ο κλασικός του χαρακτήρας φαντάζει εντελώς παράταιρος σήμερα.

Battlefield 1 (2016)

ΠΓ: Σίγουρα υπάρχουν πολύ καλύτερα Battlefield από το παραπάνω. Παρόλα αυτά το BF1 βγήκε σε μία περίεργη περίοδο για την ΕΑ όπου έβλεπε παντού microtransactions (και είχε άμεση επίδραση και στη μεγάλη κυκλοφορία της εταιρείας το επόμενο έτος). Συνδυάστε το παραπάνω με το γεγονός ότι αποφάσισε στα πλαίσια του “βάζω ό,τι όπλο υπήρχε τότε ακόμη και σε προσχέδιο, αψηφώντας κάθε έννοια ιστορικότητας” και το BF1 ήταν δικαίως από τους πλέον αμφιλεγόμενους τίτλους. Παρά τις αδυναμίες του όμως το BF1 χάριζε μεγάλες συγκινήσεις στις πλέον γνωστές γαργαντουανές κλίμακες και χάρτες. Η ευχαρίστηση να τυχαίνεις μέλος μίας καλά οργανωμένης ομάδας που θερίζει και καθορίζει την έκβαση του χάρτη εξακολουθεί να είναι ανεκτίμητη.

ΚΚ: Το εν πολλοίς αναξιοποίητο setting του Μεγάλου Πολέμου αποπνέει μια ατμόσφαιρα τόσο ιδιαίτερη και πλήρως διαφορετική από όλα τα υπόλοιπα σκηνικά “μοντέρνου πολέμου”, και το Battlefield 1 ήρθε για να την εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Παρά τις όποιες (δικαιολογημένες, εν πολλοίς) ιστορικές ανακρίβειες, την αίσθηση του να chargeάρεις στην επόμενη σειρά χαρακωμάτων και να πολεμάς μαζί με άλλους 60φεύγα παίκτες ενώ τριγύρω οργώνουν τις λάσπες πρωτόγονα τανκς, δεν μπορούν να την ξεπεράσουν πολλά games.

ΑΓ: Έπαιξα μόνο το singleplayer για να πω την αλήθεια. Ήταν ικανοποιητικό αλλά μέχρι εκεί.

ΒΞ: Κατά τη γνώμη μου ο χειρότερος Battlefield τίτλος της δεκαετίας, που δίχασε την κοινότητα των φαν με τις επιλογές στο gunplay (Random bullet deviation/sweet spot mechanic) και αυτός που έχω τις λιγότερες ώρες παιχνιδιού σε όλο το franchise. Κρίμα γιατί είναι προικισμένος με δεκάδες ενδιαφέροντες χάρτες (μέχρι και τον ρωσικό εμφύλιο περιέλαβαν) και εκπληκτική ατμόσφαιρα η οποία εκτοξεύει το A’ΠΠ immersion, ώντας ακόμα ο μόνος σχετικός ΑΑΑ τίτλος στην αγορά.

Far Cry 3 (2012)

ΓΔ: Μπορεί πλέον η Ubisoft να μας έχει βομβαρδίσει με κάμποσες εκδόσεις του Far Cry, το τρίτο μέρος όμως ήταν εκείνο που κατόρθωσε να συνδυάσει τόσο επιτυχημένα το ανοικτού τύπου gameplay με το FPS στοιχείο και έγινε σημείο αναφοράς για όλα τα υπόλοιπα. Τεράστιο σε μέγεθος, γεμάτο ποικίλες δραστηριότητες και καλοστημένους FPS μηχανισμούς, ενώ διέθετε έναν από τους καλύτερους villain που έχουμε δει ποτέ σε παιχνίδι του είδους, τον οποίο ακόμα η Γαλλική εταιρία προσπαθεί (ανεπιτυχώς) να ξεπεράσει.

ΠΓ: Ομολογώ ότι χάθηκα με το Far Cry 3. Τεράστιος κόσμος που σε προσκαλούσε να τον εξερευνήσεις, το gameplay για μένα κατέληξε να είναι λίγο επαναλαμβανόμενο. Προϊόν εσωτερικού δανεισμού στοιχείων από το Assassin’s Creed, το FC3 αν μη τι άλλο προσδιόρισε την ταυτότητα των open-world παιχνιδιών και του μετέπειτα σχεδιασμού της Ubisoft σε άλλους τίτλους της. Όπως είπε και ο Γιώργος αυτό που εν τέλει έκανε ξεχωριστό το FC3 δεν ήταν το πάντρεμα των gameplay στοιχείων του, αλλά η σκηνοθεσία και οι χαρακτήρες του. To Far Cry 3: Blood Dragon ίσως είναι το καλύτερο stand-alone expansion που είχα την τύχη να παίξω την περασμένη δεκαετία. LASER T-REX MOUNT.

ΒΞ: Did I ever tell you what the definition of insanity is? Insanity is doing the exact… same fucking thing… over and over again, expecting… shit to change.
Vaas Montenegro κυρίες και κύριοι. Το FC3 είναι ουσιαστικά αυτό που τελειοποίησε την Ubisoft open world FPS συνταγή (τη λες και μανιέρα πια) την οποία ακολουθεί η εταιρεία ακόμα και σήμερα (και έχουν αντιγράψει και άλλοι λχ. Homefront The Revolution). Να υπενθυμίσω πως τον πρωταγωνιστή αρχικά ενσάρκωνε ο πολλά βαρύς Ηλίας Τουφεξής, η εκκωφαντική ομως επιτυχία του οποίου στο ρόλο του Adam Jensen (μεσουρανούσε οταν το FC3 ήταν ακόμα υπό ανάπτυξη), έσπρωξε την Ubi στο να τον αντικαταστήσει με έναν φιλότιμο αλλά generic νέο, στερώντας μας την αντιπαράθεση των δύο φίλων (με τον Michael Mando στο ρόλο του Vaas).

Dying Light (2015)

ΓΔ: Παιχνίδι-έκπληξη σε ένα μάλλον κορεσμένο είδος, όπως αυτό των zombies. Παρ’ όλο που δεν το περίμενα όταν το ξεκινούσα, το Dying Light αποδείχθηκε μια εξαιρετική εμπειρία που αναμένεται να είναι ακόμα καλύτερη στο sequel που κυκλοφορεί (λογικά) φέτος.

ΑΓ: Μάλλον το καλύτερο open world zombie shooter της αγοράς, αν και για να πω την αλήθεια η αργή του εκκίνηση παραλίγο να με κάνει να το παρατήσω. Θα χρειαστείτε τουλάχιστον 4-5 ώρες μέχρι να πάρετε εξοπλισμό και upgrades που θα αναδείξουν επιτέλους τις χάρες του παιχνιδιού αλλά πιστέψτε με, αξίζει απόλυτα τον κόπο. Μάλιστα το παιχνίδι συνεχίζει να παίρνει ακόμα και μέχρι σήμερα πολλαπλά ενδιαφέροντα updates.

Aliens: Colonial Marines (2013)

ΠΓ: Ευχαριστώ τον Γιώργο, και κάθε άλλο reviewer που συμφωνεί, που “θυσιάστηκε” για να μου πει να ότι δεν πρέπει να το δω ούτε με κιάλια. Το πλέον οικτρό FPS που είχε την ατυχία να κυκλοφορήσει…

ΓΔ: Δεν ευχαριστώ τον Παύλο που μου το θύμισε.

ΒΞ: https://youtu.be/dL4gbi7RycI?t=21

1 2Επόμενη σελίδα

Team Ragequit

Semi Hardcore Gestalt Consciousness

12 Comments

  1. Πραγματικά το nukem δεν είχε καμία ελπίδα σε έναν κόσμο που οργιάζει από πολιτική κορεκτίλα (αν και βγήκε στα ξεκινήματα) και το ξανθομπάμπουρας ράμπο σώζει το σύμπαν και γελάμε με τα σαχλά αστεία για γκόμενες έχει πεθάνει (εκτός από την κάτω ραχούλα και λοιπά χωριά) για τα καλά.
    Από την άλλη το doom είχε μια πιο διαχρονική κατασκευή. Όσο και αν ανεβαίνουν τα ποσοστά των άθεων παγκοσμίως, κανένας δεν θα έχει αντίρρηση να σφάζει φανταστικούς δαίμονες cyborgs. (σε αντίθεση με το 3 που το έκανε πιο alien like).

    battlefield 1 γούσταρα τρελά, αλλά μόλις τελείωσα στο single player και προσπάθησα για μούλτι, απλά δεν δούλευε… έσκαγε κάτι άκυρα input lags που είδα έχουν και άλλοι, και δεν βρήκα τρόπο να το διορθώσω ποτέ. Τα περί ιστορικής εγκυρότητας με αφήνουν παγερά αδιάφορο και όποιος σχεδίασε την αποστολή με το περιστέρι μπορεί να καεί στην κόλαση…

    Ο [USER=102598]@Admiral[/USER] γιατί δεν σχολιάζει Bioshock? 😛

  2. [QUOTE=”nitro912gr, post: 526097, member: 102594″]
    Ο @Admiral γιατί δεν σχολιάζει Bioshock? :p
    [/QUOTE]

    Δεν είχα τίποτα ενδιαφέρον να πω και είχα ήδη γράψει για 2-3 παιχνίδια “ήταν οκ, δεν με ενθουσίασε”. Τα settings των Bioshock είναι ατμοσφαιρικά αλλά το gameplay δεν μου αρέσει. Τα όπλα δεν έχουν το feedback που πρέπει, οι εχθροί δεν αντιδρούν σωστά και τα πρώτα δυο games είχαν θέματα με το mouse acceleration. Έπαιξα και τα τρία άλλα δεν τα θυμάμαι με νοσταλγία για να πω την αλήθεια.

  3. Κυριότερο πρόβλημα του Duke Nukem Forever ήταν ότι ως level design, ως gameplay και από πλευράς γραφικών ήταν σα game του 2000κάτι που κυκλοφόρησε καθυστερημένα μια δεκαετία αργότερα απλά για να βγει η υποχρέωση. Το πολιτικά μη-ορθό στυλάκι του προφανώς και θα τσιγκλούσε συγκεκριμένες σούφρες όπως και να έχει, αλλά θα περνούσε στο ντούκου αν το υπόλοιπο game ήταν άρτιο.

  4. [QUOTE=”Admiral, post: 526099, member: 102598″]
    Δεν είχα τίποτα ενδιαφέρον να πω και είχα ήδη γράψει για 2-3 παιχνίδια “ήταν οκ, δεν με ενθουσίασε”. Τα settings των Bioshock είναι ατμοσφαιρικά αλλά το gameplay δεν μου αρέσει. Τα όπλα δεν έχουν το feedback που πρέπει, οι εχθροί δεν αντιδρούν σωστά και τα πρώτα δυο games είχαν θέματα με το mouse acceleration. Έπαιξα και τα τρία άλλα δεν τα θυμάμαι με νοσταλγία για να πω την αλήθεια.
    [/QUOTE]
    θυμάμαι μας έλεγες ότι μας τύφλωσε το art deco και δεν τα βλέπαμε τα χούγια 😛

  5. Δεν είχε βγει καν το Infinite όταν τα έλεγε αυτά. Και ο ίδιος είχε την ψευδαίσθηση ότι διασκέδαζε με το Bioshock, ο αδερφός του τού άνοιξε τα μάτια με ράντομ ατάκα σε άκυρη στιγμή.

    [SPOILER]Όσο και να προσπαθώ να κρύψω πως στην πραγματικότητα είμαι το Skynet, μερικές φορές δεν αντέχω, καρφώνομαι.[/SPOILER]

  6. To Ντουκ Νάκεμ μία μετριότητα σε όλα του, αλλά το ευχαριστήθηκα σε γενικές γραμμές. Το Άλιεν Μαρίνς δεν το έπαιξα και ένα γκέημπλεϊ βίντεο ήταν αρκετό να με πείσει να μην το παίξω ποτέ. Το Ντασκ δεν το έπαιξα και δεν ξέρω αν θέλω να το παίξω. Το Πρέυ από την άλλη θέλω να το παίξω σίγουρα κάποια στιγμή μέχρι να βγει το Σταρ Σίτιζεν. Τα υπόλοιπα τα έλιωσα και κατευχαριστήθηκα όλα. Τα Μπάταφληντ 1 και Βέρμιταϊ 2 λιγότερο απ’ όσο θα ‘θελα, αλλά οκ πόσα ονλάι γκέημς που σου τρώνε χρόνο από το ροκελί ν’ αντέξει κάποιος;

    Σπήκιν οφ, αφιέρωμα στο ροκελί που είναι μια κατηγορία από μόνο του θα κάνετε; Που ήρθε κι άλλαξε τα πάντα στην προηγούμενη αλλά και στην δεκαετία που ήρθε, ανεξαρτήτως τζενρέ, πολιτικών πεποιθήσεων ή σεξουαλικού προσανατολισμού..

  7. Θα υπάρξει και τέτοια κατηγορία. Γενικώς έχουμε 2-3 άρθρα που ακολουθούν αυστηρά το είδος, αλλά πλέον υπάρχει τόσο μεγάλη παρύσφρηση στοιχείων που δεν υπάρχουν καθαρά είδη.

    Next in line, το πραγματικά νεκρό-κοιμώμενο είδος του gaming.

  8. [QUOTE=”Great0ldOne, post: 526103, member: 102687″]
    Δεν είχε βγει καν το Infinite όταν τα έλεγε αυτά. Και ο ίδιος είχε την ψευδαίσθηση ότι διασκέδαζε με το Bioshock, ο αδερφός του τού άνοιξε τα μάτια με ράντομ ατάκα σε άκυρη στιγμή.

    [SPOILER]Όσο και να προσπαθώ να κρύψω πως στην πραγματικότητα είμαι το Skynet, μερικές φορές δεν αντέχω, καρφώνομαι.[/SPOILER]
    [/QUOTE]

    Τι θυμήθηκες ρε σκύλε, μπράβο!

  9. Εύκολα μπορώ να ξεχωρίσω τα 4 αγαπημένα μου fps, [B]Titanfall 2[/B] για την παικτική του άισθηση και το απρόσμενα καλό campaign, τόνοι ευχαρίστησης στο [B]New Colossus[/B] με τον υπέροχο αφηγηματικό του ρυθμό (από τις πιο καλογραμμένες κωμωδίες του gaming; ) και ατμοσφαιρικότατες εμπειρίες στα [B]Metro 2033[/B] και [B]Last Light[/B] (τι ωραίοι φωτισμοί στο LL!) και τα δύο με το play style του Last Light από την αντίστοιχη επιλογή στο Redux). Λίγο παραπάνω θυμάμαι μου άρεσε η ιστορία του 2033.

    To Doom ήταν πάαααρα πολύ καλό αλλά για κάποιο λόγο προς το τέλος βέλαξα, έλεγα άντε τι θα γίνει δε θα τελειώσει; Δεν με τρέλαναν και τα boss fights. Αλλά μη με κάνετε ban, πάααρα πολύ καλη αναβίωση.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL