REVIEWS

LEGENDARY ELEVEN

Το Mega θυμάται...

Υπήρχε μια εποχή, που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, όπου οι καμπίνες των coin-op και οι διάφοροι «ναοί» τους μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον των παικτών. Ανάμεσα λοιπόν στα διάφορα Street Fighter, Mortal Kombat, Sega Rally και δεν συμμαζεύεται, υπήρχαν και τα αθλητικά games, που βέβαια κάθε άλλο παρά προσπαθούσαν να προσομοιώσουν την πραγματικότητα. Αντίθετα, υλοποιούσαν μια απλή εκδοχή του εκάστοτε αθλήματος, με διάφορες ευκολίες και υπερβολές (όπως οι super κινήσεις), που ήταν μεν διασκεδαστικές, αλλά σίγουρα όχι πραγματικό ποδόσφαιρο ή μπάσκετ.

Ο κατάλογος των εν λόγω παιχνιδιών είναι μακρύς, αλλά από την ημέρα που εμφανίστηκαν τα πρώτα “next-gen” Pro Evolution στα σαλόνια των σπιτιών, το ενδιαφέρον για αυτά συρρικνώθηκε, καθώς ο περισσότερος κόσμος προτίμησε το ρεαλισμό που προσέφεραν οι τίτλοι της Konami από την άνεση του καναπέ του παρά τα «βασισμένα στο άθλημα του ποδοσφαίρου» προϊόντα της Sega και της SNK. Εντούτοις, υπάρχουν κάποιοι developers που αναπολούν το gameplay των arcade «ποδοσφαιρακίων» και δεν διστάζουν να τα φέρουν στη σύγχρονη εποχή, πολλές φορές με πραγματικά θετικά αποτελέσματα, όπως το Kopanito All Stars Soccer ή το Pixel Cup Soccer.

Κλασική απεικόνιση για arcade ποδοσφαιράκι.

Το Legendary Eleven της Eclipse Games, μιας μικρής ομάδας ανάπτυξης από την Ισπανία, αποτελεί μία πρόταση στο ίδιο ύφος με τα προαναφερθέντα παιχνίδια, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί και έναν φόρο τιμής στα ποδοσφαιράκια των προ-1989 εποχών, συμπεριλαμβάνοντας ομάδες από κράτη που δεν υφίστανται πια, όπως η Σοβιετική Ένωση, η Γιουγκοσλαβία, αλλά και η Δυτική/Ανατολική Γερμανία. Ακούγεται και είναι ενδιαφέρον μέχρι ενός σημείου, αλλά το Legendary Eleven πάσχει από πολύ σοβαρή έλλειψη περιεχομένου.

Πιο συγκεκριμένα, το παιχνίδι περιλαμβάνει μόνο τρία modes. Υπάρχει το κλασικό Friendly Match, όπου επιλέγετε μια ομάδα και παίζετε ενάντια σε κάποια άλλη της επιλογής σας (μόνο εθνικές, ΦΥΣΙΚΑ, ενώ η Ελλάδα λείπει εντελώς – όπως συνέβαινε πάντα στα παλιά ποδοσφαιράκια) και το Championship Mode. Το τελευταίο περιλαμβάνει πέντε διοργανώσεις (Africa, Asia, America, Europe και World Cup), όπου απλώς επιλέγετε την ομάδα της αρεσκείας σας (συνήθως, την πιο δυνατή της περιοχής) και ανταγωνίζεστε τις υπόλοιπες με έπαθλο το κύπελλο. Το τρίτο mode είναι το Legendary Matches, όπου το παιχνίδι αναβιώνει κάποιους κλασικούς αγώνες που έμειναν στην ιστορία, όπως ο περιβόητος αγώνας-ντροπή του 1982, Δυτικής Γερμανίας-Αυστρίας, όπου οι δύο ομάδες έμειναν απροκάλυπτα επίτηδες στο 1-1, έτσι ώστε να αποκλειστεί η Αλγερία από τη συνέχεια της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Δίχως άλλο, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσθήκη με ιστορικές (και διδακτικές) προεκτάσεις, κρίμα μόνο που οι διαθέσιμοι αγώνες είναι τόσο λίγοι και μπορείτε να τους δείτε όλους μέσα σε ένα απόγευμα. Μετά δε θα τους αγγίξετε ποτέ ξανά. Αν μάλιστα μας πείτε πρώτοι και τον αγαπημένο σας παίκτη των 80’s, όλο και κάτι απρόοπτο θα συμβεί.

Στα κοντινά προς το τέρμα φάουλ, η απεικόνιση αλλάζει εντελώς. Το να σκοράρετε από εδώ δεν είναι και τόσο δύσκολο.

Στο κυρίως παιχνίδι, το Legendary Eleven διαθέτει έναν ασυνήθιστο τρόπο απεικόνισης των ποδοσφαιριστών, όντας όλοι ψιλόλιγνοι και με αυξημένη τριχοφυΐα (μαλλιά-αφάνα, μουστάκια, φαβορίτες) που ενισχύουν την «old times» και arcade αισθητική του, ενώ αυτό που την ολοκληρώνει είναι οι «κάρτες ενίσχυσης». Πριν από κάθε αγώνα έχετε τη δυνατότητα να επιλέξετε κάποιες κάρτες, οι οποίες παρέχουν κάποια ξεχωριστά boosts στην ομάδα σας, όπως για παράδειγμα ενισχυμένο κέντρο, καλύτερες αποφάσεις του διαιτητή (!) κλπ. Χωρίς οι διαφορές να είναι τρομακτικά αισθητές (γίνονται αντιληπτές μόνο σε μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας), πρόκειται για ένα είδος τακτικής που μπορείτε να εφαρμόσετε όταν παίζετε ενάντια σε κάποια σοβαρή ομάδα – γιατί εννιά στις δέκα φορές, οι αγώνες ενάντια σε αδύναμες ομάδες καταλήγουν με σκορ τύπου 8-0 ή 10-1. Καλή προσθήκη, αλλά όχι τόσο game-changing όσο θα περίμενε κανείς.

Το Super-Shot είναι σχεδόν σίγουρο γκολ. Πόσο μάλλον από τόσο κοντά. Εδώ ο… Pepeto είναι έτοιμος να κάνει το 4-0.

Στο γήπεδο τώρα, τα πράγματα είναι όσο απλά επιβάλλει το ύφος που υπηρετεί το παιχνίδι. Χρησιμοποιούνται λίγα κουμπιά, το καθένα με το δικό του ρόλο (ως και «προωθημένη» πάσα υπάρχει) και δεν θα χρειαστούν παρά ελάχιστα λεπτά της ώρας μέχρι να συνηθίσετε το χειρισμό του. Από εκεί και πέρα, η επίτευξη ενός γκολ, στην αρχή τουλάχιστον, αποδεικνύεται δύσκολη υπόθεση, μέχρι να μάθετε τα «χούγια» του και να σκοράρετε κατά ριπάς. Αν μάλιστα ενεργοποιήσετε τη δυνατότητα για Super-Shots, η υπόθεση γκολ γίνεται ακόμα πιο εύκολη. Φυσικά, τα Super-Shots δεν επιτυγχάνονται πατώντας μόνο ένα κουμπί, αλλά γίνονται διαθέσιμα μόνο εφόσον ολοκληρώσετε πετυχημένα μια σειρά από πάσες ή/και ντρίμπλες, οπότε γεμίζει η σχετική μπάρα του επιθετικού και με μια «φαντεζί» ενέργεια σουτάρει προς τα δίχτυα, με 90% επιτυχία. Εννοείται ότι το ίδιο μπορεί να κάνει και ο αντίπαλος, οπότε επιβάλλεται να τον εμποδίσετε να φτάσει στη περιοχή σας, πριν εκτελέσει το Super-Shot του, κάτι που ορισμένες φορές δεν είναι και τόσο εύκολο.

Η arcade φύση του παιχνιδιού είναι κατάλληλη για να προσφέρει μερικές ξένοιαστες στιγμές, αλλά όπως συμβαίνει συχνά σε τέτοιου τύπου παιχνίδια, άπαξ και μάθετε τον τρόπο επίτευξης γκολ και συμπεριφοράς στο γήπεδο, το ενδιαφέρον καταρρέει. Όπως επίσης μόλις μάθετε τι ΔΕΝ πρέπει να κάνετε. Για παράδειγμα, η υπόθεση τάκλιν δείχνει να είναι εντελώς τυχαία, καθώς ένα τάκλιν από πίσω μπορεί να μην επιφέρει ούτε καν φάουλ, ενώ ένα κανονικό, στο κέντρο του γηπέδου, που πετυχαίνει τη μπάλα, σε απευθείας κόκκινη κάρτα. Επίσης οι ντρίμπλες, που έχουν ξεχωριστό κουμπί, είναι αρκετά overpowered και καταλήγουν σε άνετα τετ-α-τετ με τους τερματοφύλακες. Γενικότερα, υπάρχουν αρκετά τέτοια στοιχεία που δείχνουν αφενός ότι κάποια πράγματα αφέθηκαν στην τύχη τους, πατώντας βολικά πάνω στην arcade φιλοσοφία, αφετέρου την έλλειψη κάποιου σοβαρού budget που θα επέτρεπε στους ανθρώπους της Eclipse Games να δημιουργήσουν κάτι πιο ολοκληρωμένο από αυτό που βλέπουμε τελικά στις οθόνες μας.

Μη σας κάνει εντύπωση η συγκεκριμένη εικόνα, είπαμε, το παιχνίδι θυμάται τις παλιές εποχές.

Και αυτό γιατί η αίσθηση του Early Access (μιας και έτσι ξεκίνησε την πορεία του στο Steam) είναι διάχυτη, από την κορυφή ως τα νύχια, με το λειψό περιεχόμενο να «χτυπάει» άσχημα και το εντελώς νεκρό online mode (δεν βρήκαμε ποτέ άλλο παίκτη online) να είναι απλώς διακοσμητικό. Σίγουρα, σαν παιχνίδι το Legendary Eleven δεν είναι κακό και ενδείκνυται για μερικούς «χαλαρούς» αγώνες, κυρίως για όσους θέλουν να θυμηθούν για λίγα λεπτά της ώρας την εφηβεία τους, αλλά μέχρι εκεί.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 65%

65%

Λίγα πράγματα

Συμπαθητικό arcade ποδοσφαιράκι, που μπορεί να προσφέρει μερικές όμορφες στιγμές, αλλά τίποτε το συγκλονιστικό.

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

3 Comments

  1. Γαμώτο, είναι περιπτώσεις αυτά τα retro-arcade ποδοσφαιράκια-μπασκετάκια. Από τη μια, όλη η γοητεία της ‘Πέφτουμε δυο άνθρωποι πάνω στο πληκτρολόγιο φωνάζοντας’ προεφηβείας και από την άλλη, η συνειδητοποίηση πως ο καιρός τους έχει περάσει δια παντός.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL