Disclaimer : Το άρθρο περιλαμβάνει καρά-βαρβάτα spoilers για τη σειρά Assassin’s Creed, οπότε εάν δεν έχετε τελειώσει τα παιχνίδια και σκοπεύετε να ασχοληθείτε μαζί τους στο εγγύς μέλλον, διαβάζετε με δική σας ευθύνη!
Καλωσήλθατε στη νέα, έξτρα δυσσαδερή μας στήλη! Στο “Whatever Happened” , θα εξετάζουμε περιπτώσεις over-hyped παιχνιδιών, τα οποία ναι μεν έφτασαν στα χέρια μας εν τω μέσω τυμπανοκρουσίων και μεγαλείου, αλλά στην πραγματικότητα είχαν ελάχιστα να μας προσφέρουν.
Πρόσφατα κατόρθωσα να ξεπεράσω το κόμα βαρεμάρας που μου προκαλούσε έστω και η δεκάλεπτη ενασχόληση με το Assassin’ Creed 3 και μετά από δυο ολόκληρους μήνες από την ημέρα που το αγόρασα, επιτέλους να το τελειώσω. Μετά το ναρκοληπτικό φινάλε και τα είκοσι εκπληκτικά λεπτά όπου έβλεπα κρέντιντς ακόμη και για τον καφετζή της Ubisoft Saigon, σκέφτηκα πως ίσως έπρεπε να σταματήσω να χτυπάω το κεφάλι μου στο γραφείο. Είχε αρχίσει εξάλλου να κάνει λακούβες.
Μάλιστα αδέρφια. Θα περνούσα στην αντεπίθεση. Την είχα πατήσει ωσάν νιούφης βλάκας και είχα προ-παραγγείλει την Join Or Die Edition, φαντασιωνόμενος πως, εκτός από ένα ΕΠΙΚΟ παιχνίδι, θα έπαιρνα και διάφορα πανέμορφα μπλιτζιμπλόγκια για να αυγαταίψω το ύπουλο γκέημινγκ ντεκόρ μου. Aν ήξερα μόνο…
Και πριν ορμήσετε όλοι με τα δικράνια να φωνάξετε “Βλάκα Μποράτσε επειδή δεν ήταν θολοκουλτουριάρικη σούπα με γκέημπλεϊ τύπου “Push “A” To Watch Cutscene” (Ω, γλυκιά ειρωνία) κάθεσαι και το θάβεις” ,θα σας πω τί έκανε όντως καλά ο τρίτος Ασσασίνος.
Big Empty
Φοβερά γραφικά, εξαιρετική βελτίωση στον τεχνικό τομέα. Παρά τα όσα ακούστηκαν περί κακού port, εγώ έπαιξα στις μέγιστες ρυθμίσεις ,δίχως το framerate μου να πέσει ποτέ κάτω από 45, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Η απόδοση του περιβάλλοντος ήταν -ξανά ειρωνικά- η καλύτερη που έχουμε δει ποτέ σε παιχνίδι της σειράς.
Οι αποστολές του Captain Kidd. Μπορεί να ήταν διασκευή των Goonies δια χειρός Ubisoft, αλλά τουλάχιστον ήταν όμορφες, είχαν ενδιαφέρον, σε έκαναν να αισθάνεσαι πως συμμετέχεις σε κάποια μεγάλη περιπέτεια η οποία ζητούσε κάτι από εσένα πέρα από το να τρέξεις από το σημείο Α στο Β και να παρακολουθήσεις 12 λεπτών υπερ-αδιάφορων cutscenes.
Και αυτά. Και πάμε.
Το ένα πράγμα που είχαν οι προκάτοχοί του και πραγματικά έλαμπε δια της απουσίας του στο AC3, ήταν η ψυχή. Δεν το γράφω ως κολληματίας Αλταϊρετζιακός. Κάθε άλλο. Ανέκαθεν είχα μια παράξενη σχέση με τα παιχνίδια της σειράς. Τα αγνοούσα ολότελα την ημέρα της κυκλοφορίας τους, τα αγόραζα συνήθως σε Steam Sales για 5E το κομμάτι και κατόπιν τα έλιωνα, χαμένος ευτυχισμένα στην εναλλακτική τους πραγματικότητα. Πάντοτε αισθανόμουν ότι είχα κάνει μια εξαιρετική επένδυση, καθώς για μια πολύ χαμηλή τιμή έπαιρνα φοβερές ψευδοιστορικές περιπέτειες, με διαβολεμένα διασκεδαστικό gameplay, δυνατούς χαρακτήρες και κινηματογραφικό στήσιμο.
Είχα τάξει λοιπόν στον εαυτό μου πως θ’αντάμοιβα επιτέλους τη Ubisoft για τις συγκινήσεις που μου είχε προσφέρει. Θα προπαράγγελνα το AC3 και δη συλλεκτικό. Καλύτερη έκδοση δεν θα μπορούσα να διαλέξω. Αμερικάνικη Επανάσταση, Ινδιάνος πρωταγωνιστής (έστω και κατά το ήμισυ) και υποσχέσεις για το μεγαλύτερο κόσμο που είχε φτιάξει η εταιρεία μέχρι σήμερα. Ολ’αυτά, ήταν αλήθεια. Φρικτή, άχρωμη, τζούφια, τσίγκινη αλήθεια.
Master And Assassin Commander of Homestead Logistics : The Game.
Ναι, το AC3 έχει το μεγαλύτερο κόσμο απ’οποιοδήποτε Assassin’s Creed μέχρι σήμερα. Ναι, έχει τα περισσότερα ανεγκέφαλα fetch quests. Ναι, γεμίζει το χάρτη με ψυχαναγκαστικά markers. Αυτό που *δεν* κάνει όμως, είναι να σου δώσει έναν έστω υποτυπώδη λόγο να τα κηνυγήσεις, πέρα από τη δικιά σου ψυχασθενή προσήλωση στο achievement counter. Αν αυτή απουσιάζει, λυπούμεθα, αλλά χάσατε. Ακόμη θυμάμαι τη συγκινητική αρχή του AC2, όπου ο χαμός του Πετρούτσιο έδενε αρμονικά με τη συλλογή των φτερών. Ένα collectible που στο 3 φαίνεται προφανώς ότι μπήκε με τη λογική “Α, βάλε εδώ ένα φτερό!” “Μα…γιατί;” “Έλα ρε, είχε αετούς στην Αμερική, βάλε ένα φτερό!” “Ναι…αλλά…γιατί;” “…” “…” “Βάλε μωρέ που σου λέω ‘κει χάμω, τους αρέσει!”. Οι ντόνες που σου ζητάγαν να σαπακιάσεις στις ανάποδες τους επίμονους εραστές τους, δέναν και με την περσόνα του Έτζιου και με την ρομαντική εικόνα που έχουμε για την Ιταλία του 16ου αιώνα. Οι ξεκάρφωτοι που ζητάνε από τον Κόνορ κουκιά, ρεβύθια, προξενιά και ταβανόπροκες έρχονται από το πουθενά και ‘κει ακριβώς πηγαίνουν.
Είναι τρομερό πόσο άψυχη είναι κάθε τελευταία πτυχή του AC3. Δεν μιλάω για την αρχή. Το 6ωρο τουτόριαλ ενόχλησε αρκετό κόσμο, αλλά εγώ το κατάπια με ευχαρίστηση. Για την ακρίβεια, ήταν ίσως το πιο καλογραμμένο μέρος του παιχνιδιού. Υπήρχε κάποια στοιχειώδης σχέση αιτίας και αιτιατού εκεί μέσα. Από τη Sequence 6 και μετά άρχιζε η ελεύθερη πτώση. Κάποια ιδιοφυία στη Ubisoft άνοιξε την Εικονογραφημένη Έκδοση της Αμερικανικής Επανάστασης και αποφάσισε πως “αυτά τα 20 άτομα θα είναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ στο παιχνίδι!” “Μα…δεν κολλάνε” φώναξε ένας φουκαράς junior assistant writer. “Με λαδάκι όλα κολλάνε!” ανέκραξε ο lead designer και καταλήξαμε στις τραγελαφικές εμφανίσεις “διασημοτήτων” της περιόδου ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο παιχνίδι.
Εμφανίσεις τόσο βεβιασμένες που όχι ως παίκτης, ούτε καν ως Κόνορ δεν συνδέεσαι μαζί τους. Για την ακρίβεια, το παιχνίδι καταντάει σχεδόν ρατσιστικό ως προς τον τρόπο που βάζει τον Κόνορ, τον υποτιθέμενο φοβερό πολεμισταρά, να ακολουθεί κάθε βλάκα περουκάτο, με θρησκευτική ευλάβεια. “Tell me what to do Great White Man! Yes Great White Man!”. Ούτε προσωπικότητα, ούτε άποψη, τίποτα. “Πες αρχηγέ, ποιόν να βαρέσω, μάλιστα αρχηγέ!”.
Ακόμη κι ο Αλταϊρ που στο μεγαλύτερο μέρος του πρώτου παιχνιδιού απλώς εκτελεί τις εντολές του Αλ Μουαλίμ, γυρίζει τα πάντα τούμπα στα δυο τελευταία κεφάλαια, αναδύεται ως ένας χαρακτήρας με άποψη, προσωπικότητα και πυγμή. Ο Κόνορ, ακόμη και στις μεγαλύτερες τραγωδίες, ακόμη και όταν σκοτώνει τον ίδιο τον πατέρα του, όχι απλώς δεν νιώθει, αλλά προσπερνά με καρτερική έκφραση Ηλίθιου του Χωριού. Κατά τ’άλλα, όλοι τον σέβονται και τον θεωρούν “Μεγάλο Ηγέτη”.
Θα πεθάνετε όλοι. Το είπε ο Μεγάλος Λευκός. I don’t have a single original thought in my head. Herp derp και τα σχετικά.
Εδώ έρχεται η μεγαλύτερη ένστασή μου αναφορικά με το παιχνίδι. Δεν πλήρωσα για Open World 1770 Sim. Δεν αγόρασα το “Indian Reservation Hunting Day : The Simulation”. Η ιδέα ενός naval warfare “Master And Commander” simulator πολύ μου άρεσε, αλλά δεν πλήρωσα ούτε γι’αυτήν. Πλήρωσα για ένα παιχνίδι που λέγεται Assassin’s Creed, με την ελπίδα πως θα δολοφούνσα κόσμο και λαό στα πλαίσια ενός όμορφα -και γιατί όχι, χαλαρά- δομημένου ψευδοιστορικού αχταρμά. Ζήτημα αν σε όλο το παιχνίδι “δολοφονείς” 5-6 άτομα και τα μισά από αυτά είναι μέσα από cutscenes τόσο scripted που αισθάνεσαι ότι ελάχιστη συμμετοχή ή ανάμειξη είχες στα τεκταινόμενα. Και επέμεινα. Το δούλεψα. Μέχρι το φινάλε, το παιχνίδι μου έλεγε πως είμαι στο top 10% των παικτών για completion. Ένα βαρετό fetch quest τη φορά, συνεχώς διερωτώμενος γιατί κάθομαι και ασχολούμαι, πήγαινα και για ρεκόρ. Ήταν περισσότερο από αστείο. Τελείωσα το παιχνίδι μόνο για να μην κλαίω τα χρήματά μου και αν μπορούσα να το χαρίσω σε κάποιον, θα το έκανα δίχως άλλη σκέψη.
Τώρα σκεφτείτε ότι αυτό το άψυχο, λευκοντυμένο tech demo έκανε συνολικές πωλήσεις πάνω από 7 εκατομμύρια κομμάτια, στηριγμένο κυρίως στη γοητεία του Έτζιο και το γράψιμο μιας ομάδας ολότελα διαφορετικής. Ο Κόνορ είναι ένα ανδρείκελο, ένα 12χρονο άγραφο χαρτί που όλοι χαιρετίζουν ως Σωτήρα. Ακόμα και ο Marcus Fenix, το έτερο emo αγγούρι του γκέημινγκ, εκπληρώνει τουλάχιστον το 80’s macho κλισέ. Είναι ΟΚ αν είσαι 11 χρονών. Ο Κόνορ που θέλει και 18+ ρέητινγκ τρομάρα του (πραγματικά, αδυνατώ να καταλάβω το γιατί, καθώς σε ολόκληρο το παιχνίδι δεν συμπεριλαμβάνεται ούτε μια στιγμή που να θεώρησα “ενήλικη”) δεν πείθει ούτε με όλες τις σφαίρες στο μουσκέτο του.
Ίσως η μεγαλύτερη περίπτωση Γυμνού Βασιλιά για το 2012, το Assassin’s Creed 3 είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Επί χάρτου, είναι ένα τεράστιο παιχνίδι γεμάτο πράγματα για να κάνεις. Στην πράξη, δεν σου δίνει κανένα απολύτως κίνητρο να κηνυγήσεις τα άπειρα μάρκερς του. Μια γραμμή speech από έναν άσχετο NPC, *δεν* είναι κίνητρο Ubisoft. Τελειώνοντας το παιχνίδι, νιώθω εξαπατημένος. Όχι μόνο δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με κάποιο από τα DLC του, αλλά θα είμαι και ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι σε οποιαδήποτε μελλοντική κυκλοφορία της σειράς. Συγχαρητήρια Κόνορ, γκρέμισες όσα έχτισαν τέσσερα παιχνίδια πίσω σου. Μπορείς να ανοιγοκλείσεις συναισθηματικά (not) τα μάτια σου και να πας για το επόμενο fetch quest.
Εγώ πάντως, το κουβαδάκι μου και σε άλλη παραλία.
EL 
EN
Δεν συμφωνώ με όλα όσα αναφέρεις Στέφανε καθώς έχοντας παίξει όλα τα AC της σειράς μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ σαν παιχνίδι και ιδιαίτερα τα πλοία και τις ναυμαχίες τις λάτρεψα, αλλά αυτό ίσως είναι γιατί έχω και ένα πάθος για τα πολεμικά πλοία 16ου+ αιώνα. Θα συμφωνήσω όμως ότι σε σύγκριση ειδικά με τον Ezio, ο Connor είναι άψυχος και πολλές φορές μου την έδινε πως ενώ κάπου κάπου το έπαιζε μάγκας και επαναστάτης, όταν του λέγανε να κάνει κάτι οι “μεγάλοι” ηγέτες της Αμερικής τους υπάκουε σαν πρόβατο (μία φάση renfield από Δράκουλας νεκρός αλλά μ’αρέσει!). Καλά τα είπες σε αυτό το θέμα!
Συμφωνώ σε όλα. Πέρα από 1-2 λαμπρές στιγμές, στον πυρήνα του είναι ένα theme park της Αμερικανικής Επανάστασης, που προσπαθεί να σου φτυαρίσει όση ιστορία μπορεί με το ζόρι. “Α, ο Paul Revere! Μπαίνετε στο κτίριο που ανακοινώθηκε το Stamp Act! Και μόλις βγαίνετε, πετυχαίνετε μπροστά σας το Boston Massacre!”. Και ο Connor…ο πιο ημίγλυκος και αδιάφορος Assassin στα χρονικά. Χαλαρά η μεγαλύτερη απογοήτευση του 2012 όσον αφορά εμένα, όπως είχα γράψει και στο πρώτο Group Therapy (”http://www.ragequit.gr/specials/item/group-therapy”).
Περισσότερο θα μου έκανε αίσθηση αν είχε βγει ως ένα τρόπον τινά spin-off, με τίτλο “Assassin’s Creed: Liberty” ή “AC: The Frontier” ή κάπως έτσι, που απλά θα εμπλούτιζε τον κόσμο του AC προσφέροντας τελείως διαφορετικό στυλ παιχνιδιού σε σχέση με τα κυρίως μέρη της σειράς. Αλλά φευ…
Νομίζω ότι δεν διαφωνεί κανείς ότι σε θέμα gameplay και μηχανισμών, το Assassin’s Creed 3 είναι το αρτιότερο της σειράς. Εκεί που αποτυγχάνει είναι στο σενάριο, στον “λίγο” Connor (Haytham FTW) και στην εμμονή τους να ταιριάξουν σώνει και καλά την Αμερικανική Επανάσταση και τους πρωταγωνιστές της στο παιχνίδι. Για μένα, αν ήθελαν τόσο πολύ να φτιάξουν ένα Assassin’s που να διαδραματίζεται εκείνη την περίοδο, η Γαλλική Επανάσταση θα ήταν η πιο λογική κίνηση. FFS, Γαλλική είναι η Ubisoft!
Στέφανε,πιστεύω πως ήσουν προδιατεθειμένος για το παίγνιο και δε το άφησες να σου μιλήσει.Πέρασα αρκετές ώρες εξερευνώντας σπιθαμή προς σπιθαμή το χάρτη και μαγεύτηκα από τα τρομερά τοπία με τους φωτισμούς ενώ πηδάς από δέντρο σε δέντρο.Οι πόλεις ήταν ολοζώντανες και γενικότερα δε βαρέθηκα.Για το σενάριο έχεις δίκιο,δεν ήταν ότι καλύτερο(ειδικά σε σύγκριση με την τριλογία του Ezio)και το τέλος ήταν τουλάχιστον απογοητευτικό.
Πέρα απ’όλα αυτά πάντως εγώ πήρα το AC3 που μου τάξανε.Ναι θα ήθελα να ήταν καλύτερο αλλά αυτό μπορείς να το πεις για όλα τα παιχνίδια.:)
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Στέφανε. Βασικά εμένα ποτέ δεν με ενδιέφερε η σειρά assasins creed αλλά λόγω του απίστευτου hype που είχε δημιουργηθεί για το παιχνίδι αυτό σκεφτόμουν να το κάνω δώρο στον αδερφό μου.
Βέβαια, όταν στην συνέχεια κάθισα να δω λίγο τα playthrough στο youtube για το “υπέρτατο” αυτό παιχνίδι, άλλαξα τελείως γνώμη και δεν το αγόρασα ποτέ!! Σκέφτηκα ακριβώς όσα είπες : φτιαγμένο για ανήλικους, ιστορικός αχταρμάς, τραγελαφική A.I. αντιπάλων (*οι Άγγλοι σκοποί μάλλον παίρνανε ναρκωτικά γιατί περνούσες από κοντά τους και δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα!! ), συνολικά δηλαδή ένα super θέαμα για κλάμματα!!
Υ.Γ Στέφανε, το επόμενο παρεμφερές παιχνίδι που μου έρχεται στο μυαλό είναι πιστεύω το StarWars: T.O.R. Έκοψαν ένα ΜΜΟ για ενήλικους όπως το StarWars: Galaxies, και το αντικατέστησαν με το παραπάνω παιχνίδι για παιδάκια (*ίσως να το έκρινα ποιο ήπια ΑΝ δεν είχα δει ποτέ το Galaxies, αλλά δυστυχώς για κακή μου τύχη και το είδα και το έπαιξα, οπότε φαντάζεστε τι νεύρα έχω με την κατάντια της Bioware. (αλλά από την στιγμή που την αγόρασε η Ε.Α έπρεπε να περιμένω την κατάντια αυτή).
Μερακλίδικα σχόλια βλέπω και χαίρομαι 🙂
Μelkor- Άνετα οι ναυμαχίες και η φάση με τον Κάπταιν Kidd ήταν το ποιοτικότερο, πιο καλοδουλεμένο μέρος του τίτλου.
Sephir- Πραγματικά, το gameplay και οι μηχανισμοί (πλην της AI) ήταν όλα αρτιότατα. Αν δεν μου καιγόταν καρφί για το στόρι, παίζει να έδινα πάσο, αλλά η σειρά έχει στηριχτεί και στους δυο πυλώνες, όχι μόνο στον έναν.
Τομ- Τα τοπία και ο ανοιχτός κόσμος τελικά κράτησαν και εμένα ως το τέλος. Αλλά πόσο κάρβουνο σε σεναριακό επίπεδο και πόσο βούπα πρωταγωνιστή ν’αντέξει ένας άνθρωπος;
Σί8- Δεν έχω ασχοληθεί με TOR πέρα από 20 λεπτά στη beta, αλλά είχα διαβάσει τα καλύτερα για το Galaxies, οπότε λογικό μου φαίνεται αυτό που γράφεις. Θα ερευνηθεί το θέμα για προσεχές Whatever Happened!
Χέλιον- Μεγάλος Λευκός Πατερούλης διατάζει θάνατο σε όλους. Ούπς, κοίτα, Βενιαμίν Φραγκλίνος με άκυρο φέτς κουέστ! Γενοκτονία Άγγλων αναβάλλεται! Α, ένα φτερό! Προυσ’χη! Ημι’ ανας! Πάμι Κούνουρ, δεν έχουμι ούλη μέρα!
Έγραψε.
😀
Κι όμως πιστεύω πως το ξύλινο του χαρακτήρα του Κόνορ εξυπηρετούσε το σκοπό του, καθώς αναδείκνυε τον μεγάλο ήρωα του παιχνιδιού Haytham. Ο Connor παρότι ασσασίνος ήταν τυφλά και φανατικά προσηλωμένος στον εκάστοτε σκοπό του και εν τέλει μέσω την απλοϊκότητάς του έκανε μεγαλύτερο κακό απ όλους τους Ναϊτες μαζί. Το πήγα το παιχνίδι (παρότι και εγώ είμαι συναισθηματικά δεμένος με τα Ιταλικά parts) γιατί εμβάθυνε λίγο περισσότερο στην κόντρα ασσασίνων/ναϊτών όχι ως καλό/κακό αλλά ως διαφορά φιλοσοφίας και οπτικής του κόσμου.
Μερακλίδικη οπτική και καταλαβαίνω τι λες. Ο Haytham ήταν με διαφορά ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας εκεί μέσα, αλλά τόσες ώρες στο πετσί του βούπα Κόνορ, κάπου με τσάντισαν, έσπασα ο άνθρωπος, δεν ήθελα να παίζω άλλο αυτό το δήθεν ηρωϊκό υποχείριο.