REVIEWS

THE AGE OF DECADENCE

Πάνω από δέκα χρόνια. ΔΕΚΑ. Tην χρονιά που η Iron Tower Studio ξεκίνησε να πρωτοδουλεύει πάνω στο Age of Decadence: οι Ολυμπιακοί Αγώνες επέστρεφαν στην πατρίδα τους, η ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή κέρδισε τις εθνικές εκλογές, η Ελλάδα κατέκτησε το Euro, οι Ελληνοκύπριοι ψήφισαν κατά του Σχεδίου Ανάν, ένα Τσουνάμι έπληξε την Ταϋλάνδη και σκότωσε χιλιάδες κόσμου, ο George Bush Jr. κέρδισε τον John Kerry και ανανέωσε την προεδρική του θητεία για μια ακόμη τετραετία, απεβίωσαν οι Ronald Reagan, Ray Charles, Christopher Reeve, Marlon Brando, Yasser Arafat, ο Quorthon των Bathory, ο Dimebag Darrell των Pantera και o Johnny Ramone. Στα του gaming, κυκλοφορούν μεταξύ άλλων το πρώτο Far Cry, το ορίτζιναλ Star Wars: Battlefront, το Doom 3, το Rome: Total War, το World of Warcraft στην Αμερική, το Knights of the Old Republic 2, το Thief: Deadly Shadows, και μια αποφράδα ημέρα του έτους η Bethesda αποκτάει τα δικαιώματα για την δημιουργία και την κυκλοφορία games στο Fallout license.

Ποιό το point αυτής της μικρής ιστορικής αναδρομής; Απλά να τονιστεί πως από την ημέρα που πρωτοανακοινώθηκε το Age of Decadence μέχρι την πλήρη κυκλοφορία του πριν λίγες ημέρες, έχει περάσει καιρός. Πολύς, ΠΟΛΥΣ καιρός. Σε αυτό το δεκαετές (και βάλε) χρονικό διάστημα που μεσολάβησε έχουν αλλάξει άρδην οι οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες του ίδιου του πλανήτη και της ανθρώπινης ιστορίας, πόσο μάλλον οι συνθήκες και τα δεδομένα στον χώρο του gaming εν γένει και του RPG genre ειδικότερα

Και, ποιό το point του παραπάνω point (τελευταία φορά που γράφω τη λέξη “point” στον πρόλογο, σας ορκίζομαι); Το ότι, παρά την λογική ανησυχία πως ενδεχομένως το Age of Decadence στο release του να είναι πλέον ένας τίτλος τόσο ξεπερασμένος όσο και η εποχή που το γέννησε, εντούτοις η ενασχόληση μαζί του γρήγορα καταφέρνει να καταστήσει σαφές όχι μόνο πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αλλά και πως πρόκειται για έναν τίτλο πραγματικά μοναδικό, που πτυχές του δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ ως τώρα σε game του είδους.

ageofdecadence-1
Το πρώτο παράθυρο που βγαίνει μόλις πατήσουμε “New Game”. Πόσο πιο απλά να μας το πουν δηλαδή;

Αυτή η μοναδικότητα του Age of Decadence μπορεί να “σπάσει” σε τρία ξεχωριστά διακριτά στοιχεία. Το πρώτο στοιχείο είναι το Setting, και η πρωτοτυπία εν προκειμένω έγκειται στο ότι μιλάμε ουσιαστικά για έναν… Ρωμαϊκό Post-Apocalyptic κόσμο. Σε αντίθεση με την “λογική” και την παράδοση της σύγχρονης δυτικής ψυχαγωγίας που θέλουν τις Μετα-Αποκαλυπτικές περιπέτειες σε όλα τα μέσα να λαμβάνουν χώρα στο κοντινό ή μακρινό μέλλον, και την εκάστοτε Αποκάλυψη να εκδηλώνεται είτε με πυρηνικές ανταλλαγές, είτε με ασθένειες, είτε με κάποια φυσική καταστροφή, ο κόσμος του AoD μπορεί να χαρακτηριστεί ως αμιγώς Ρωμαϊκός σε πρώτο επίπεδο (η αρχιτεκτονική του κόσμου, τα όπλα, τα ονόματα των χαρακτήρων, η διοικητική και στρατιωτική οργάνωση, όλα παραπέμπουν σε υπαρκτές πτυχές του Ελληνορωμαϊκού κόσμου – υπάρχει βέβαια και μια εσάνς “τεχνολογίας” όσον αφορά τα προ-αποκαλυπτικά Relics), και η “Καταστροφή” επήλθε ως αποτέλεσμα της αιματηρής σύγκρουσης ανάμεσα στην πάλαι ποτέ κραταιά Αυτοκρατορία και το αντίπαλο δέος της, το βασίλειο των Q’antaar.

Το χρονικό αυτής της σύγκρουσης (που στο timeline του game έλαβε χώρα αρκετούς αιώνες πριν το “παρόν”) είναι αρκετά θολό, με την γραμμή ανάμεσα στην ιστορία και τον μύθο να είναι πλέον αρκετά δυσδιάκριτη. Η επικρατέστερη εκδοχή πάντως λέει πως “μάγοι” των 2 αντιμαχόμενων παρατάξεων χρησιμοποίησαν άγνωστα πλέον μέσα για να επιστρατεύσουν την βοήθεια πανίσχυρων “Θεών” από μια άλλη διάσταση, οι οποίοι Θεοί χρησιμοποίησαν υπέρμετρα την δύναμή τους στις μάχες με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοσχερώς το μεγαλύτερο μέρος του γνωστού κόσμου – πόλεις αφανίστηκαν, ποτάμια εξατμίστηκαν, πληθυσμοί εξολοθρεύτηκαν, γνώση και τεχνολογία χάθηκε… Και κάπως έτσι ο κόσμος εισήλθε σε μια μακροχρόνια περίοδο σκοταδισμού, κατά την οποία η όποια προ-πολεμική τεχνολογία σκεπάστηκε από την έρημο και ξεχάστηκε, με τους πληθυσμούς να ανταλλάσουν αναμεταξύ τους ιστορίες και μύθους για τους “πανίσχυρους Μάγους” και τους “ανίκητους Θεούς” του παρελθόντος, που έφυγαν από τον κόσμο αλλά περιμένουν καρτερικά την επιστροφή τους…

ageofdecadence-2
Ως γνωστόν, όλοι οι Θεοί φυλάττουν τα απόκρυφα μυστικά τους πίσω από Ρομπότ φύλακες και πεδία με θερμικά λέηζερ

Παράλληλα με τις πολλαπλές ιστορικές/φιλοσοφικές/θρησκευτικές ερμηνείες που αποφάσιζε να υιοθετήσει ο καθένας αναφορικά με το παρελθόν, εξίσου πολλαπλή ήταν και η διάσπαση της Αυτοκρατορίας μετά τον καταστροφικό πόλεμο. Τα απομεινάρια του παλαιού κράτους διαχωρίστηκαν σε μια σειρά από Συντεχνίες και Οίκους, καθένας από τους οποίους είχε την δική του πολιτική ατζέντα και εποφθαλμιούσε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να επανιδρύσει την “ένδοξη Αυτοκρατορία”, είτε ερευνώντας υλικά απομεινάρια του παρελθόντος και επιχειρώντας προσέγγιση με τους παλαιούς “Θεούς”, είτε με παλιά καλή στρατιωτική ισχύ, είτε με ύπουλα και σκιερά μέσα. Και μέσα από τις λεπτές ισορροπίες και τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα Factions του AoD εγείρεται το δεύτερο ξεχωριστό στοιχείο του παιχνιδιού: ο μοναδικός πραγματικά τρόπος που ερμηνεύεται η ιστορία ανάλογα με το Character Class και το Faction Affiliation του παίκτη.

Ένα μικρό παράδειγμα για αυτό είχα αναφέρει και στο σύντομο Demo Preview που ανέβηκε στο RQ πριν 3 σχεδόν χρόνια. Εκεί είχα πιαστεί από ένα συγκεκριμένο συμβάν του κυρίως σεναρίου (την εμφάνιση ενός Plot-Critical χαρακτήρα) και ανέλυσα στη συνέχεια το πώς προσεγγίζει ο παίκτης το συμβάν αυτό ανάλογα με το Character Class του (ο Assassin πρέπει να τον δολοφονήσει, ο Thief να κλέψει τα υπάρχοντά του, ο Praetor να τον παρουσιάσει στον τοπικό ηγεμόνα, ο Loremaster να αναλύσει ένα Relic που έχει στην κατοχή του, κτλ), φανερώνοντας ένα τελείως ξεχωριστό play style για την κάθε Class. Πορευόμενος στη συνέχεια του πλήρους, πια, παιχνιδιού, διαπιστώνω πως αυτή η διάθεση ισχύει λίγο-πολύ για ΟΛΟΚΛΗΡΗ την υπόλοιπη διάρκεια του AoD. Μπορεί κάποια side-quests να παραμένουν κοινά για όλους τους χαρακτήρες, όμως τα quests που αφορούν το κεντρικό σενάριο, από την αρχή μέχρι το τέλος του, είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ξεχωριστά για την κάθε class, καθιστώντας απαραίτητο ουσιαστικά το να παίξει κάποιος το game με όλους τους διαθέσιμους χαρακτήρες προκειμένου να βιώσει όλες τις πτυχές της ιστορίας.

ageofdecadence-4
Κάθε φορά που ολοκληρώνουμε το βασικό questline του Class μας σε κάποια πόλη, λαμβάνουμε μια σύνοψη με τα αποτελέσματα των πράξεών μας. Ας σημειωθεί πως η ιστορία της κάθε μεγάλης πόλης του game έχει από 3 έως 7 τουλάχιστον διαφορετικές πιθανές εκβάσεις!

Aυτό το παρασκηνιακό παιχνίδι ανάμεσα στα Factions του κόσμου, και το γεγονός πως ο παίκτης (με όποιο character class κι αν επιλέξει να παίξει) παραμένει ουσιαστικά ένας πράκτορας των συμφερόντων της εκάστοτε παράταξης, οδηγεί αναπόφευκτα στο τρίτο (και σημαντικότερο, ίσως) μοναδικό στοιχείο του AoD: την συνειδητοποίηση πως, σε τελική ανάλυση, o παίκτης δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας απλός ΛΑΚΕΣ. Έτσι για αλλαγή, αυτή τη φορά δεν είμαστε ούτε ο Εκλεκτός, ούτε ο σπουδαίος στρατιωτικός ηγέτης, ούτε ο Μεσσίας, ούτε η μετενσάρκωση της τάδε random θεότητας που θα σώσει ή θα καταστρέψει τον κόσμο – είμαστε ένα απλό ΤΣΟΥΤΣΕΚΙ μιας από τις ανώτερες δυνάμεις, και τέτοιο παραμένουμε στο ευρύτερο πλαίσιο των πραγμάτων, από την αρχή ως το τέλος του παιχνιδιού, όσα quests και να ολοκληρώσουμε και όσα levels και να ανεβάσουμε.

Το παραπάνω επηρεάζει αναπόφευκτα και την δυσκολία του παιχνιδιού ήδη από την οθόνη του character creation και των Skills: το Age of Decadence ΔΕΝ ειναι παιχνιδι για τον τυπικο casual RPGά επιπέδου Skyrim, που θα “ρολλάρει έναν χαρακτήρα Κλέφτη-Ιππότη με λίγη Μαγεία, που μπορεί να μπει και στο Assassins Guild αλλά και να γίνει αρχιμάγος στο Mages Guild πριν σώσει τον κόσμο“. Είναι πραγματικά ασυγχώρητο ως προς την ευρύτερη κατανομή των Skill Points μας, και αν προσεγγίσετε την ανάπτυξη του χαρακτήρα σας όπως θα κάνατε σε οποιοδήποτε άλλο RPG τότε πολύ απλά θα φτάσετε σε αδιέξοδο και θα αναγκαστείτε να αρχίσετε από την αρχή.

Θέλετε να φτιάξετε έναν jack-of-all-trades χαρακτήρα, με “υψηλό Strength, Intelligence, Charisma, λίγο Persuasion, λίγο Sneak, λιγάκι Lore έτσι για να ξέρει και 5 πράγματα, ε και λίγο Trade για να πουλάω το Loot μου προφανώς, αλλά να τώρα ας βάλω και λίγο Sword mastery για να πολεμάω κιόλας, ΑΝΤΕ τελευταίο και λίγο Block για να κρατάω ασπίδα”; Συγχαρητήρια, μόλις εξασφαλίσατε πως θα πεθάνετε μέσα στις πρώτες 2 ώρες παιχνιδιού. Θέλετε να κάνετε ένα απλό υβριδικό μοντέλο Persuasion/Streetwise/Etiquette, με παράλληλη επιλογή Sword/Critical Strike για τις μάχες; Μπορεί να επιζήσετε λίγες ώρες παραπάνω, αλλά μόνο αν είστε έμπειρος παίκτης. Για να μακροημερεύσετε, απλά δεχθείτε το γεγονός πως, σε κάθε playthrough στον κόσμο του AoD, δεν γίνεται να παραβιάσουν ΟΛΟΙ την κλειδαριά, να ανοίξουν ΟΛΟΙ το κρυφό σεντούκι, να γίνουν ΟΛΟΙ Champion στην Αρένα ή να πετύχουν ΟΛΟΙ το Persuasion check και να πείσουν τον στρατιώτη να τους αφήσει να περάσουν στο παλάτι χωρίς μάχη, και πορευτείτε ανάλογα.

ageofdecadence-3
Ο κόσμος του παιχνιδιού δεν περιβάλει τον “εκλεκτό” παίκτη με αγάπη, στοργή και προδέρμ σα να είναι μια ξεχωριστή χιονονιφάδα. Ο χαρακτήρας σας είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, και θα πεθάνει αν τον αντιμετωπίσετε σα να είναι κάτι παραπάνω από αυτό.

Ειδικά κάποιος νέος παίκτης στο πρώτο του playthrough, αν θέλει να επιβιώσει και να προχωρήσει, ανάλογα με το Character Class που θα επιλέξει οφείλει να επικεντρωθεί αποκλειστικά σε 3 (ΤΡΙΑ) skills ΤΟ ΠΟΛΥ, είτε αυτά είναι μόνο Combat είτε μόνο Stealth είτε μόνο ομιλία, και να ανεβάζει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ αυτά για όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Μόλις καταφέρετε να μάθετε τα βασικά του AoD με αυτό το setup, μπορείτε να αρχίσετε να σκέφτεστε το ενδεχόμενο ΜΠΑΣ ΚΑΙ πειραματιστείτε λίγο με κάποιο υβρίδιο, αλλά και πάλι δεν υπάρχει περίπτωση να πάτε μακριά αν επιλέξετε να αφοσιωθείτε σε παραπάνω από 5 skills.

Ευτυχώς είναι απόλυτα playable ένα πλήρως non-combat setup του χαρακτήρα μας, καθώς στο Age of Decadence μπορούν να παρακαμφθούν με τα κατάλληλα skillchecks οι πιο πολλές μάχες που αφορούν το κυρίως questline των περισσότερων Classes. Εξαιρείται προφανώς ο Mercenary, που… πολεμάει για να ζήσει, μιας και το questline του περιλαμβάνει την είσοδο και την άνοδο στην ιεραρχία των αυτοκρατορικών Λεγεώνων. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει πως οι μάχες ξεφεύγουν από το ευρύτερο πλαίσιο δυσκολίας, όπως θα μάθει με τον πιο σκληρό τρόπο ο παίκτης: πάλι σε αντίθεση με τα τυπικά RPG,  όπου οι πρώτες μάχες είναι λίγο-πολύ ένα άτυπο Tutorial και ο παίκτης με συνοπτικές διαδικασίες ισοπεδώνει τους εχθρούς του (και παίρνει και το πρώτο του level ίσως), η πρώτη χρονικά μάχη που μπορείτε να συναντήσετε στο AoD (αν το θέλετε πάντα, είναι τελείως προαιρετική) τοποθετεί τον νουμπά παίκτη μόνο του εναντίον 4 οπλισμένων νταήδων, με τις πιθανότητες σαφώς εις βάρος του.

ageofdecadence-5
Βλέπεις κάτι τέτοια σκηνικά, και σκέφτεσαι μετά και τις… “ΕΠΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ” ανάμεσα σε 5-6 NPCs στα Elder Scrolls…

Παρά τα μοναδικά και αρκετά πρωτοποριακά στοιχεία του, που καταφέρνουν να υπερνικήσουν το δεκαετές development του ώστε στο τέλος το τελικό αποτέλεσμα να μην φαίνεται ούτε στο ελάχιστο “μπαγιάτικο”, το AoD διαθέτει και κάποια στοιχεία που προδίδουν την ηλικία του. Και αυτά αναπόφευκτα εντοπίζονται στον τεχνικό κυρίως τομέα, με το game να μοιάζει σαν μια retextured και ελαφρώς αναβαθμισμένη έκδοση του Tech Demo του Van Buren (το ακυρωθέν Fallout 3 που είχε ξεκινήσει να δημιουργεί η Black Isle Studios στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, πριν το κλείσιμο της εταιρίας) που κυκλοφόρησε από το No Mutants Allowed το 2007. Προφανώς αυτό δηλώνεται απλά ως γεγονός και όχι απαραίτητα ως κάτι το “αρνητικό” per se, μιας και ο μερακλής RPGάς δεν χαμπαριάζει από isometric απεικονίσεις ή turn-based μάχες. Άσχετα που, όπως και να το κάνουμε, αν κάποιος πχ έλιωνε μέχρι χθες το Hearts of Stone expansion του Witcher 3 και ξαφνικά μεταπηδούσε στο AoD τότε θα του καθόταν κάπως βαριά η αλλαγή.

Όμως θα ήταν απλά εγκληματικό κάποιος φίλος των old-school RPGs ή κάποιος που απλά ψάχνει μια διαφορετική gaming εμπειρία απ’ότι έχει ζήσει ως τώρα να προσπεράσει το Age of Decadence μόνο και μόνο επειδή δεν έχει υπερσύγχρονα και φωτορεαλιστικά γραφικά. Σίγουρα δεν είναι ένα παιχνίδι “για τις μάζες” (κάτι θα έχετε καταλάβει επ’αυτού ως τώρα διαβάζοντας το review, υποθέτω), σίγουρα δεν είναι ένα παιχνίδι εύκολο, ούτε ένα παιχνίδι που κάποιος θα ξεπετάξει με ένα μόνο playthrough και θα βιώσει έτσι άκοπα οτιδήποτε έχει να του προσφέρει. Απαιτεί σκέψη, προγραμματισμό στην ανάπτυξη του χαρακτήρα, επιμονή, συμβιβασμό με την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου του, πολλαπλά playthroughs, ίσως και το περιστασιακό Death Screen έτσι για να στρώσουμε χαρακτήρα. Αλλά το μοναδικό “Ρωμαιο-Aποκαλυπτικό” setting του, η πληθώρα επιλογών και διαθέσιμων paths που προσφέρει, σε συνδυασμό με τον μαεστρικό τρόπο που ξεδιπλώνεται η ιστορία του ανάλογα με το Character Class μας, καθιστούν εν τέλει το Age of Decadence την ξεχωριστή Role-Playing εμπειρία που ελπίζαμε πως θα παίζαμε όταν πρωτοανακοινώθηκε ο τίτλος το μακρινό 2004.

Pros

  • Μοναδικός τρόπος εξέλιξης της ιστορίας ανάλογα με τον χαρακτήρα μας
  • Πληθώρα διαφορετικών επιλογών, από τα περισσότερα κύρια και δευτερεύοντα quests μέχρι και το φινάλε
  • Δυνατότητα για ειρηνικό, non-combat playthrough
  • Πρωτότυπο Post-Apocalyptic Ρωμαϊκό setting, με πολύ ενδιαφέρον Lore και κάποιες… εκπλήξεις

Cons

  • Σίγουρα δεν είναι ένα παιχνίδι για τον μέσο gamer (αυτό άνετα μπαίνει και στα θετικά προφανώς)
  • Ασυγχώρητα δύσκολο σε σημεία
  • Παρά τα ξεπερασμένα γραφικά του είναι αναίτια “βαρύ” γενικά
  • Περιστασιακά Crashes to Desktop (θεωρητικά θα διορθωθεί με patches αυτό)

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 91%

91%

Κώστας Καλλιανιώτης

Αρχαιολόγος/Ιστορικός, RPG Player, Οπαδός των Motörhead, Καταναλωτής Προβατίνας.

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL