REVIEWS

SLENDER: THE ARRIVAL

Η δημιουργία και η δημοτικότητα της Slender Man mythology αποδεικνύει την τρομερή δύναμη των σύγχρονων media. Ο Slender Man, ένα μυστηριώδες πλάσμα με ψιλόλιγνη φιγούρα και ασαφή προέλευση, ξεκίνησε ως δημιούργημα ενός forum και γρήγορα έγινε viral, εμπνέοντας μεταξύ άλλων fan films, εικόνες και το PC game Slender: The Eight Pages. Η επιτυχία του οδήγησε γρήγορα στην παραγωγή πολλαπλών μιμητών στο χώρο του gaming. Το Steam Greenlight γέμισε από ανάλογα projects ενώ ο ίδιος ο Slender Man κατάφερε να πετύχει… guest εμφανίσεις σε παιχνίδια όπως το XCOM: Enemy Unknown (Thin Man) και το Minecraft (Enderman). Το παιχνίδι που παρουσιάζουμε σήμερα είναι προϊόν συνεργασίας μεταξύ του δημιουργού του αρχικού παιχνιδιού, Mark Hadley, και της Blue Isle Studios η οποία δημιούργησε τη δημοφιλή σειρά videos “Marble Hornets” με αντικείμενο, φυσικά, τον Slender Man. Η κυκλοφορία του Slender: The Arrival θέτει ομολογουμένως αρκετά ερωτήματα προς απάντηση. Αρκεί το αρχικό concept του Slender Man να στηρίξει επαρκώς ένα ολόκληρο παιχνίδι; Έχουν οι δημιουργοί το ταλέντο για να παρουσιάσουν ένα ποιοτικό εμπορικό προϊόν; Και το πιο σημαντικό ερώτημα: μπορεί το νέο παιχνίδι να προκαλέσει το ίδιο δυνατά συναισθήματα φόβου και πανικού, τώρα που ο αρχικός “πυρετός” έχει καταλαγιάσει;

SLENDER MAN 2.0

Μπορείτε να αγοράσετε το Slender: The Arrival απευθείας από το site των δημιουργών. Η απλή έκδοση κοστίζει 7,89 €, με τις Soundtrack Edition και Special Edition να προσφέρουν επιπλέον το soundtrack και artwork υψηλής ανάλυσης αλλά όχι επιπλέον in-game περιεχόμενο. Ξεκινώ με αυτά τα στοιχεία γιατί η συνολική διάρκεια του προσφερόμενου gameplay ενδεχομένως να αφήσει ανικανοποίητους ορισμένους αγοραστές, οπότε κρίνω πως πρέπει να σταθούμε πρωτίστως σε αυτό το ζήτημα. Το Slender: The Arrival περιλαμβάνει μια single player campaign αποτελούμενη από πέντε διακριτά κεφάλαια (chapters). Υπάρχει επίσης ένα μυστικό level που δίνει ορισμένα στοιχεία για τα συμβάντα πριν από την campaign καθώς και ένα υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας (Hardcore) με διαφορετικό ending. Αναλόγως της επιθυμίας σας να εξερευνήσετε πλήρως τον κόσμο του The Arrival και να συλλέξετε όλα τα έγγραφα που συμπληρώνουν το παζλ της πλοκής, η διάρκεια μπορεί να φθάσει τις 2-2,5 ώρες για ένα πλήρες playthrough στο Normal συν άλλο τόσο για ένα δεύτερο playthrough στο Hardcore. Όπως καταλαβαίνετε, η μικρή διάρκεια θα προβληματίσει δικαίως αρκετό κόσμο που έχει συνηθίσει στην αγορά πρωτοκλασάτων games σε πολύ χαμηλές τιμές μέσω εκπτώσεων. Από την άλλη θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί οτι το παιχνίδι διαθέτει τη διάρκεια μιας μέσης κινηματογραφικής ταινίας και τιμολογείται ανάλογα, οπότε δεν υπάρχει θέμα. Ισχύει μια τέτοια συλλογιστική; Είναι λογικό να συγκρίνουμε ευθέως games και κινηματογραφικές ταινίες ώστε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα περί value for money; Ποιες θα πρέπει να είναι οι προσδοκίες μας από μια μικρή indie ομάδα με πολύ περιορισμένους οικονομικούς πόρους;

Slender01Η κάμερα που φέρει η Lauren παραπέμπει στην αισθητική του Blair Witch Project.

Δε μπορώ και δε θέλω να απαντήσω γιατί αισθάνομαι οτι η όποια άποψη θα έχει υπερβολικά έντονο το στοιχείο της υποκειμενικότητας. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να σας δώσω όλα τα απαραίτητα δεδομένα σχετικά με τη διάρκεια του παιχνιδιού και τη συνολική εμπειρία, έτσι ώστε να είστε σε θέση να αποφασίσετε μόνοι σας για την αγορά ή όχι του τίτλου αξιοποιώντας τα προσωπικά σας κριτήρια. Φυσικά αν το παιχνίδι ήταν κακό τότε δεν θα είχα κανένα δισταγμό να αποτρέψω τους πάντες από την αγορά του, θα έγραφα περί πρόωρου θανάτου ενός internet meme και θα είχα καθαρίσει εύκολα και απλά. Δυστυχώς για εμένα ως game reviewer, το Slender: The Arrival προσφέρει στον παίκτη δύο απολύτως εφιαλτικές ώρες τρόμου και αγωνίας, με μια ένταση συναισθημάτων που μέχρι τώρα είχα συναντήσει μόνο στο Amnesia: The Dark Descent. Οι δημιουργοί χρησιμοποιούν κάθε διαθέσιμο τέχνασμα για να ανεβάσουν τους σφυγμούς του παίκτη, να τον απορροφήσουν με μαεστρία στο βασίλειο του Slender Man και, πολύ συχνά, να τον πανικοβάλλουν μέσω ενός αισθήματος καταδίωξης ικανό να συντρίψει τις αντοχές ακόμα και του πιο “αναίσθητου” horror fan. Όλα ξεκινούν, όπως σε κάθε καλή ταινία τρόμου, με ένα σπίτι στη μέση του πουθενά.

DON’T LOOK AT HIM

Η Lauren, πρωταγωνίστρια του Slender: The Arrival, αποφασίζει να επισκεφθεί την φίλη της Kate (η οποία πρόσφατα έχασε τη μητέρα της) στο σπίτι που διατηρεί στην εξοχή. Φθάνοντας στο κτήμα της Kate λίγο πριν το σούρουπο, βλέπει το δρόμο προς το σπίτι να φράζεται από έναν πεσμένο κορμό οπότε αποφασίζει να συνεχίσει με τα πόδια. Ο πορτοκαλί φωτισμός από το δύοντα ήλιο, το θρόισμα των φύλλων από το απαλό αεράκι και οι μελαγχολικές νότες του άψογου soundtrack δίνουν αμέσως στον παίκτη να καταλάβει οτι ετοιμάζεται να εισέλθει με τη θέλησή του σε έναν κόσμο ανατριχιαστικό, ψυχρό, μοχθηρό. Οι designers του παιχνιδιού χρησιμοποιούν μαεστρικά τον ήχο για να δώσουν τον κατάλληλο τόνο και να εμφυσήσουν ήδη από το πρώτο chapter  την εντύπωση οτι παρά το άφθονο φως του ήλιου, γύρω σου υπάρχει σκοτάδι. Παρά την ησυχία, πρέπει να έχεις τα αυτιά σου ανοικτά. Παρά την απόλυτη απουσία άλλων ανθρώπων, δεν είσαι μόνος. Η εικόνα του σπιτιού της Kate καθιστά αμέσως σαφές οτι κάτι δεν πάει καλά. Η κεντρική είσοδος είναι ανοικτή και η Kate εξαφανισμένη. Η Lauren συνεπώς ξεκινά την προσπάθειά της να ανακαλύψει την αλήθεια, συλλέγοντας στοιχεία που έχει αφήσει πίσω της η Kate και εξερευνώντας τη γύρω περιοχή. Προτίμησε να αναζητήσει τη φίλη της αντί να πάρει την αστυνομία ή να γυρίσει στο αυτοκίνητο και να φύγει. Κλασικό λάθος. Θα σταματήσω εδώ την αναφορά μου στο σενάριο του The Arrival καθώς δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα πράγματα για έναν ήδη αρκετά σύντομο τίτλο.

slender02Fear of the dark…

Προσπαθώντας να “κλειδώσω” στην κατηγορία εντός της οποίας θα έπρεπε να τοποθετηθεί το Slender με βάση το gameplay, έπεσα σε τοίχο. Ο όρος horror περιγράφει κυρίως την ατμόσφαιρα, όχι τους μηχανισμούς του παιχνιδιού. First-person adventure ίσως; Όχι ακριβώς, γιατί συνήθως ο χαρακτηρισμός “adventure” προϋποθέτει την ύπαρξη γρίφων ή/και διαλόγων. Τείνω λοιπόν να χαρακτηρίσω το Slender: The Arrival ως first-person exploration horror game. Το gameplay βασίζεται στην προσεκτική εξερεύνηση συγκεκριμένων τοποθεσιών, στην ανάκτηση στοιχείων και στην αποφυγή των πλασμάτων που βρίσκονται στο κατόπι της Lauren. Η πρωταγωνίστρια δεν έχει στη διάθεσή της κανέναν τρόπο άμυνας, μόνο έναν αδύναμο φακό για να διασχίσει την ερημιά κατά τη διάρκεια της νύχτας. Δεν υπάρχει μάχη, δεν υπάρχουν γρίφοι, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από την αγωνιώδη προσπάθεια για αποφυγή ενός ανελέητου, πανταχού παρόντα κινδύνου. Αν αυτό δε σας αρκεί και θα προτιμούσατε κάτι πιο “μεστό” στον τομέα του gameplay τότε θα πρέπει να αποφύγετε την αγορά του Slender: The Arrival. Το παιχνίδι απευθύνεται ξεκάθαρα σε εκείνους τους gamers που θα ήθελαν πάνω απ’ όλα να ζήσουν μια αξέχαστη horror εμπειρία και το καταφέρνει τόσο, μα τόσο καλά.

HELP ME

Αφού τα χέρια μου είναι δεμένα από την αδυναμία αναφοράς σε συγκεκριμένα σημεία του gameplay ή του σεναρίου, θα σας μιλήσω για τα συναισθήματα που ένιωσα κατά την ενασχόληση με το Slender. Θεωρώ τον εαυτό μου ως αρκετά… ανθεκτικό σε ταινίες και παιχνίδια με θεματολογία horror, υπό την έννοια οτι ούτε τρομάζω ούτε ξαφνιάζομαι εύκολα, απολαμβάνω όμως τα παιχνίδια με δυνατή ατμόσφαιρα και κάνω συνειδητή προσπάθεια για να εισέλθω νοητά στον κόσμο τους. Ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα της campaign στο Slender: The Arrival άρχισα να νιώθω άβολα, αρχικά χωρίς να ξέρω το γιατί, απλώς είχα μια συνεχή ανησυχία στο πίσω μέρος του μυαλού μου καθώς άρχισα να εισέρχομαι όλο και πιο βαθιά στο δάσος που περιβάλλει το σπίτι της Κate. Τα κλαδιά έμοιαζαν να κλείνουν γύρω μου. Με την υποχώρηση των τελευταίων αχτίδων του ήλιου έμεινα μόνος, μέσα στην ερημιά και το σκοτάδι, να κοιτάζω εμπρός μου την ανοικτή πόρτα του σπιτιού σαν το στόμα ενός τέρατος που περιμένει να με καταπιεί. Μπαίνω μέσα, γυρίζω να κλείσω την πόρτα και ανατριχιάζω σε όλο μου το κορμί. Είναι εδώ. Το απειλητικό ημίφως, τα απονενοημένα σκαλίσματα στους τοίχους, η κραυγή που σκίζει τον αέρα. Βιαστικό Escape στο πληκτρολόγιο και γρήγορο άνοιγμα των φώτων για να ανακτήσω την ψυχραιμία μου. Δε μπορώ, δεν αντέχω, πνίγομαι.

slender03H αναζήτηση στοιχείων μέσα στο σκοτάδι δεν είναι καθόλου εύκολη.

Το σπίτι όμως ήταν μόνο η αρχή. Τα επόμενα κεφάλαια εναλλάσσουν βασανιστικά το ανακουφιστικό φως του ήλιου με το ασφυκτικό αίσθημα της απομόνωσης σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Οι δημιουργοί γνωρίζουν πότε χρειάζεσαι μια μικρή ανάσα και χαλαρώνουν τη μέγγενη, λίγο πριν σε φέρουν ξανά στη θέση του κυνηγημένου χωρίς καμία απολύτως βοήθεια. Η μόνη σου ελπίδα είναι να συνεχίσεις να προχωράς, παρά το γεγονός οτι νιώθεις την ανάσα των διωκτών σου όλο και πιο κοντά. Πρέπει να κινείσαι γιατί θα σε φτάσει. Πρέπει να κρυφτείς γιατί θα σε βρει. Πρέπει να τρέξεις. ΤΩΡΑ. Φθάνοντας στη μέση του παιχνιδιού, στις 02:00 τα ξημερώματα και μέσα σε πλήρες σκοτάδι εκτός από το φως της οθόνης, τα παράτησα. Δεν ήθελα να συνεχίσω ούτε δευτερόλεπτο.

Έχοντας ολοκληρώσει πλέον (μετά από μεγάλη προσπάθεια και σφιγμένα δόντια) και τα πέντε διαθέσιμα κεφάλαια, μπορώ να πω με βεβαιότητα οτι οι developers του Slender: The Arrival πέτυχαν απόλυτα το στόχο τους. Ξεκινώντας από μια απλή ιδέα ως βάση, πέτυχαν να την εμπλουτίσουν με ορισμένα νέα στοιχεία χωρίς να νερώσουν τη συνολική εμπειρία με ανούσιες προσθήκες. Προτίμησαν να κρατήσουν τη διάρκεια του τίτλου μικρή παρά να “φουσκώσουν” τις ώρες του gameplay απλώνοντας το σενάριο σε περισσότερες τοποθεσίες. Δεν ξέρω αν το έκαναν από επιλογή ή από ανάγκη και για να είμαι ειλικρινής, δε με ενδιαφέρει. Το Slender: The Arrival διαρκεί μόλις 2 ώρες, έχει ελάχιστο gameplay με την παραδοσιακή έννοια του όρου και δε θα έλεγα οτι διακρίνεται στον τεχνικό τομέα πλην του ήχου. Αντικειμενικά, ίσως είναι λίγο ακριβό γι’ αυτά που προσφέρει. Εκ των υστέρων όμως, και γνωρίζοντας πλέον το επίπεδο της horror εμπειρίας που επιτυγχάνει, στην ερώτηση “θα έδινες τα χρήματα για να το αγοράσεις;” έχω μία μόνο απάντηση. Ναι, με κλειστά μάτια.

To Slender: The Arrival απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, στους gamers που εκτιμούν πάνω από όλα τη δυνατή ατμόσφαιρα και όχι τόσο το πλούσιο gameplay ή τη μεγάλη διάρκεια. Μπορεί οι ώρες παιχνιδιού να είναι λίγες, αλλά θα τις θυμάστε για πολύ καιρό.

Pros

  • Εκπληκτική ατμόσφαιρα τρόμου
  • Εξαιρετικός ήχος

Cons

  • Πολύ μικρή διάρκεια
  • Λιτό gameplay

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

3 Comments

  1. Για το πρώτο… δε λέω τίποτα υπό το φόβο των spoilers 🙂 Στα chapters δε μαζεύεις συνέχεια σελίδες (υπάρχουν και άλλα objectives, στο ίδιο βασικό μοτίβο) αλλά υπάρχει το στοιχείο του randomization, οι σελίδες π.χ. μπορεί όντως να βρίσκονται σε κάποιο άλλο σημείο όπως γινόταν στο αυθεντικό the eight pages.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL