EDITORIALS

Νοσταλγία, όχι Retroλαγνεία…

Κάθε φορά που επιστρέφω στο πατρικό μου σπίτι και στο όπως το άφησα δωμάτιο μου, φεύγοντας κάπου το μακρινό πλέον 2006, (ξανά)ανακαλύπτω τα εφηβικά μου χρόνια, ίσως και λίγο τα παιδικά μου. Τουλάχιστον αυτό το μέρος που σχετίζεται με την τεχνολογία και τα video games.

Παλιά cd από περιοδικά όπως RAM, USER, PCMaster, demo και utilities ή και ολόκληρα παιχνίδια που δεν έβαλα να παίξω ποτέ, ξεχασμένα κομμάτια hardware χωρίς καμία χρήση πλέον, ολόκληρα συστήματα που είτε είχα, είτε μάζεψα παλιότερα γιατί “μπορεί κάποια μέρα να έχουν μουσειακή αξία”, walkman, CD/MP3 και ένα σορό άλλα πράγματα.

amstard

Όλα αυτά τα κοιτάζω με νοσταλγία για τις όμορφες στιγμές μου μου προσέφεραν στο παρελθόν, την χαρά της πρώτης αναβάθμισης μνήμης που έκανα μόνος μου, την πρώτη μου κονσόλα (Atari 2600), τις φωτογραφίες που τράβαγα με φιλμ, το πρώτο μου κινητό τηλέφωνο που ήταν και πολύ ντιζαϊνάτο σε σχέση με τα “τούβλα” που είχαν οι φίλοι μου, το αχόρταγο από μπαταρίες GameBoy μου…

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αρκετά συχνά πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτομαι “δε τα φτιάχνουν όπως κάποτε”, για διάφορα άσχετα πράγματα μεταξύ τους, και αναρωτιέμαι αν θα επέστρεφα στο παρελθόν αν είχα την δυνατότητα…
Η απάντηση είναι όχι, ξεκάθαρα ΟΧΙ!

books

Ναι σίγουρα έζησα τα πολύ νεώτερα χρόνια μου σε μια εντυπωσιακή εποχή που έβλεπα πολλά πρωτόγνωρα πράγματα, ακολούθησα το 3D animation από τα σπάργανα, είδα τα πρώτα ψηφιακά εφέ στο σινεμά, έπαιξα με τις πρώτες κονσόλες και τους πρώτους Η/Υ, έπαιξα παιχνίδια που ξεκίνησαν είδη ολόκληρα (Myst, Doom) στην εποχή τους, έζησα μια εποχή που πραγματικά τα Mac ήταν εργαλεία δουλειάς και όχι πανάκριβα all in one PC, έζησα το να γράφω εντολές για να παίξω τα παιχνίδια που αγόραζα πειρατικά σε δισκέτες (σ.σ. μεγάλες χάρτινες) από ένα κρυμμένο μαγαζάκι με 286 και ταμιακές μηχανές, πίσω από την εκκλησία της Παναγίας της Φανερωμένης, έζησα να μπορώ να ζωγραφίζω στον Η/Υ, να σχεδιάζω τρισδιάστατα αντικείμενα και γενικά τα πρώτα βήματα των λειτουργικών με ποντίκι και παράθυρα.

napa

Δε θα το άλλαζα για κανέναν λόγο αυτό, αλλά επίσης δεν θα άλλαζα για κανένα λόγο το σήμερα με το παρελθόν, το μόνο που μου λείπει από το ένδοξο παρελθόν, είναι η μάνα μου να μου μαγειρεύει και να μου πλένει! (που ο Gabe να την έχει καλά, μπορεί να το κάνει πάλι σε μερικούς μήνες)

Δεν μου λείπουν τα άθλια γραφικά, τα ανύπαρκτα saves, το μοντεμάκι των 33.6Kbps, οι οθόνες που ζύγιζαν όσο το μηχανάκι μου, τα πρώτα windows που πέταγαν τις μπλε οθόνες σαν καραμέλες σε παιδική γιορτή, τα loading times που πραγματικά σου άφηναν περιθώριο να φτιάξεις καφέ, τα ΑΘΛΙΑ animated gifs και midi που κατέκλυζαν το πρώιμο internet…
Δεν μου λείπει το walkman που πήγαινα μπρος πίσω τις κασέτες, με στυλό… γιατί με το μοτεράκι άδειαζε τις μπαταρίες σε 10 λεπτά, δε μου λείπουν οι φωτογραφικές μηχανές με φιλμ που τράβαγα και ο Gabe βοηθός, που μπορεί να μου καιγόταν κιόλας αν δεν μάζευα καλά το φιλμ για να το αλλάξω..
Δε μου λείπει το κινητό (δε θα πω τεράστιο, ίσως το μόνο που μου λείπει είναι τα μικρά κινητά σαν το Nokia 8210) που είχα, με 2 ολόκληρες γραμμές οθόνη για να δείχνει κείμενο και δεν είχε ούτε ξυπνητήρι… δεν μου λείπει ο εκτυπωτής με την κορδέλα που έκανε τόσο θόρυβο όσο το παλιοντάτσουν του παππού μου…

mobile

Όχι λοιπόν, το παρελθόν ήταν εντυπωσιακό γιατί είδα νέα πράγματα, όχι γιατί ήταν καλά πράγματα, σίγουρα το βάθος στο gameplay λείπει σε αρκετά παιχνίδια σήμερα, αλλά σε καμία περίπτωση δε θέλω να θυσιάσω τα πανέμορφα γραφικά του σήμερα για αυτό, ούτε με ενοχλεί βέβαια να παίζω κανένα παλιό παιχνίδι για την ρετροκαούρα, αλλά θέλω να έχω καλό gameplay και γραφικά μαζί σήμερα.

Δεν ήταν το μαγικό παρελθόν που δε θα ξανά έρθει, έρχεται κάθε χρόνο! Πριν από μερικά χρόνια όλοι είχαμε “χαζά” κινητά που κάναμε τούμπες αν έπαιζε καμία εφαρμογή σε java, τώρα οι περισσότεροι έχουμε smartphones, που μπορούν να μας πούνε τον καιρό, να στείλουν emails, να μπούνε στο facebook και να τραβήξουν φωτογραφίες που βλέπονται.
Πριν από μερικά χρόνια ακούγαμε για τα eBook readers και λέγαμε “δε τα βλέπω να αντικαταστήσουν τα βιβλία”, τώρα όχι μόνο όλο και περισσότερα πράγματα είναι ψηφιακά, αλλά τα ebooks έχουν εμπλουτιστεί με τα tablets που κάνουν συν άλλα τόσα πράγματα επιπλέον!

Πριν μερικά χρόνια βλέπαμε τα φορητά να είναι τόσο βαριά που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πυρομαχικά σε καταπέλτη και σήμερα έχουμε ultrathins που είναι πιο λεπτά και από το κλειδί της πόρτας μας.

Πριν από μερικά χρόνια βλέπαμε 3D γραφικά και τα τριγωνικά βυζιά της Lara Croft και λέγαμε “γουαου, θρι ντι!” και τώρα βλέπουμε γραφικά τόσο ρεαλιστικά που αναρωτιέσαι αν είναι rendered σταθερές εικόνες, σαν εκείνες στο Riven, αλλά είναι απολύτως real time 3D environments (πως τα γράφω τα Εγγλέζικα μωρέ ο άτιμος) που σε συνδυασμό με τον απίστευτο ήχο μπορούν να κάνουν το σκατό να φτάσει στην κάλτσα ή να σε κάνουν να πωρωθείς λες και το ζεις πραγματικά το παιχνίδι!

GB

Πρέπει να μας λείπει το παρελθόν λοιπόν; Όχι, καθόλου. Πιστεύω ότι καλύτερα να κρατήσουμε τις όμορφες στιγμές από το παρελθόν, αλλά να μην τις αφήσουμε να φουσκώσουν τόσο που πέρα ότι δε θα είναι αληθινές (δεν παίξατε πρόσφατα κανένα “φοβερό” παιχνίδι του παρελθόντος, που να σας φάνηκε ανυπόφορο;) θα επισκιάσουν και το πραγματικά εντυπωσιακό παρόν που ζούμε.

Δεν είναι λοιπόν ότι δε τα φτιάχνουν όπως τότε, είναι απλά ότι από το μουλάρι με το άροτρο, το παλιοντάτσουν ήταν τόσο εντυπωσιακό, που μας έκανε να ξεχάσουμε ότι χάλαγε κάθε τόσο, αν και ήταν τόσο απλό που άνοιγε ο παππούς το καπό, έκανε κάτι κούμαν τσου και το έφτιαχνε.

 

Υ.Γ. Αυτό δεν πάει να πει ότι πρέπει να σταματήσουμε να ζητάμε διάφορα πράγματα για τα παιχνίδια μας, ε;
Για παράδειγμα, σίγουρα τα platform είναι ξεπερασμένο είδος, και νοσταλγώ το παρελθόν για τα πόσα είχαμε κάποτε, αλλά δε με χάλασε καθόλου το Trine 1 και 2 με γραφικά του σήμερα! Όπως δεν χάλασε κανέναν το σύγχρονο dungeon crawler Legend of Grimrock, που έφερε ένα πεθαμένο είδος στην εποχή μας, με γραφικά και ήχο της προκοπής. (Δεν λέω ότι εμένα με χάλασε, απλά δε το έχω παίξει ακόμα).

13 Comments

  1. Περίπου έτσι είναι τα πράγματα.Δε θα θέλαμε να γυρίσουμε στο παρελθόν τελείως αλλά κάποια πράγματα θα θέλαμε να τα σώσουμε όπως τα κινητά που είπες(αυτό το ericsson t28 μου λείπει).Δε ξέρω τι άλλο να γράψω,με κάλυψες 🙂

  2. Πο τι μου θύμισες! Το πρώτο μου pc ήταν ένας Amstrad CPC 464! Με Basic 1.0 και φόρτωμα παιχνιδιών και προγραμμάτων από κασσέτα (με αυτόν τον ελεεινό ήχο)! Θύμαμαι είχε και ένα manual τεράστιο, με προγράμματα μέσα που αντέγραφα τον κώδικα μη καταλαβαίνοντας και πολλά!

  3. Respect για το άρθρο (και τις χάρτινες δισκέτες!), θα γκρινιάξω όμως λίγο για τον ισχυρισμό ότι το Myst ξεκίνησε κάποιο είδος. Έκανε φιλότιμες προσπάθειες για να *καταστρέψει* ένα είδος, αλλά ευτυχώς απέτυχε. 🙂
    Είχαμε και σχεδόν το ίδιο κινητό! Εγώ με το Siemens C10 ξεκίνησα.
    Η εκκλησία της Φανερωμένης που αναφέρεις είναι αυτή στον Χολαργό ή άσχετο;
    Κι άλλη μια απορία, αν σπούδασες graphics design τι δουλειά είχαν όλα τα βιβλία δικτύων & πληροφορικής στην βιβλιοθήκη σου;

  4. Όπως είπα και στο fb, η εκκλησία είναι η Μητρόπολη στο Αίγιο που μεγάλωσα.
    Για το Myst/Riven η αγάπη μου είναι καθαρά εικαστική, αφού οι γρίφοι είναι για κλωτσιές τουλάχιστον.
    Το graphics design προέκυψε στην πορεία, είχα πάει πρώτα τεχνικό λύκειο πληροφορική, αλλά στο ΤΕΕ τότε έδιναν λίγες θέσεις για ΤΕΙ οπότε εγώ έβγαλα 15.8 στις πανελλαδικές και η κατώτερη σχολή ήταν 16κάτι.
    Μέχρι να δω τι θα κάνω μετά από την δεύτερη αποτυχία μου να περάσω σε κάποιο ΤΕΙ πληροφορικής, αποφάσισα ότι αγαπάω τόσο την τεχνολογία, όσο και την τέχνη, και αποφάσισα ότι η εφαρμοσμένες τέχνες (που κατά 90% είναι ψηφιακές πλέον) συνδυάζουν και τα 2.
    Ευτυχώς πρόλαβα να πάω λοιπόν στον ΑΚΤΟ πριν πέσει η κρίση (γιατί πλέον αμφιβάλω αν θα μπορούσα να περάσω καν από έξω με τα δίδακτρα που έχει).

  5. Ήδη από τον τίτλο είχα αρχίσει να συμφωνώ με την άποψη του Νίκου 🙂 Τιμή και δόξα στα μηχανήματα που μας άνδρωσαν, όμως η σύγχρονη τεχνολογία είναι πραγματικά υπέροχη και έχει διευκολύνει τη ζωή μας σε απίστευτο βαθμό. Φανταστείτε τι θα δούμε τα επόμενα χρόνια!

  6. Τη δεκαετία του ’80, θυμάμαι τον μπαρμπα-Γιώργη-ηλεκτρονικό στο επάγγελμα-που μάζευε τηλεοράσεις ασπρόμαυρες κυρίως, παλιά “λαμπάτα’ ραδιόφωνα, πικάπ και μπομπινόφωνα και άλλες οικιακές συσκευές, που είτε ξέμεναν στο εργαστήρι του απο το σέρβις, είτε οι παππούδες-κάτοχοι μας άφηναν χρόνους, ή απλά δεν τα ήθελε κανένας πλέον.

    Όταν τον ρωτούσαμε “γιατί ρε θείο ακούς από αυτό το παλιό πικάπ και όχι απο το νέο σαρπ που έχει την κασέτα” η απάντησή του ήταν “γιατί έχει καλύτερο ήχο παιδιά μου”. Και όντως είχε. Ένα καλό πικάπ ήταν σαφώς καλύτερο από τη σαβούρα boombox που κυκλοφορούσε τότε. Το ίδιο μας απαντούσε και για τον ζεστό, αναλογικό ήχο του παλιού ραδιοφώνου με τις λάμπες σε σχέση με τα τρανζιστεροειδή (sic).

    Φυσικά αυτές οι απόψεις ανήκουν στη σφαίρα της ψυχοακουστικής για μένα. Άλλοι προτιμούν τον κρυστάλλινο ψηφιακό ήχο ενός SACD ή DVD-AUDIO, ο περισσότερο κόσμος είναι απόλυτα ικανοποιημένος με το CD και τα πιτσιρίκια γουστάρουν τη σαβούρα των MP3 στα 128Kbps.

    Το αντίστοιχο του μπαρμπαγιώργη σήμερα λέγεται χίπστερ. Αντί για πικάπ μαζεύει παλιές φωτογραφικές μηχανές, περιοδικά, ρούχα και φυσικά υπολογιστές.Όχι για λόγους νοσταλγικούς (αφού πολλοί είναι πιτσιρικάδες). Όχι για να το χρησιμοποιήσει, αλλά απλώς να το λατρέψει σαν ένα τοτέμ, όπως οι πρωτόγονοι λαοί. Να πουλήσει μούρη επίσης. Και να διακοσμήσει το χώρο του.

    Συνεπώς, ρετρολαγνεία είναι μια μόδα που θα περάσει. και θα επανέλθει. και θα ξαναφύγει.

    Πριν κάποια χρόνια είχα πάει σε ένα Amigathering. Kαι είδα πολλά μοντέλα σε άψογη κατάσταση, διατηρημένα απο τους χρήστες τους, να παίζουν kick off ή κάποια demos. Με φρίκη μου διαπίστωσα πως ήμασταν η γενιά-πειραματόζωων του home computing. Άθλιες αναλύσεις με “τρελό” Interlacing και refresh rate που σε κάνουν να ξερνάς στο μισάωρο. Θυμάμαι άλλωστε, πως μετά από μερικές ωρίτσες παιxνιδιού στον amstrad, το κεφάλι μου πονούσε. Και τα νεύρα μου έσπαγαν με τον Spectrum ZX 48K, όταν μετά απο 5 λεπτά έπρεπε να ξαναγυρίσω πίσω την κασέτα γιατί είχε γίνει λάθος στο φόρτωμα. Οι δισκέτες είχαν εντυπωσιακά υψηλά failure rates, όπως και οι σκληροί δίσκοι.

    Το πλέον επαχθές στην όλη υπόθεση, ήταν πως ο υπολογιστής ανήκε στους ολίγους έχοντες και εύπορους. Ο εκδημοκρατισμός επήλθε ξεκάθαρα με το baby-boom των IBM PCs από τα τέλη της δεκαετίας του 80 και σε όλη τη δεκαετία του 90. Και σήμερα μπορείς να πάρεις ένα android pc-in-a-box με 80 ευρώ και να το συνδέσεις στην τηλεόραση.

    Τώρα, αν θες πραγματικά να γίνεις game designer/developer καλό είναι να έχεις παίξει ΠΟΛΛΑ computer games και φυσικά, παλιά games.
    Η έμπνευση δεν έρχεται ουρανοκατέβατη.

    ΥΓ: Περιμένω πως και πως το Project CARS στο PC, αλλά προς το παρόν έχω φάει ανυπέρβλητο εγκεφαλικό κάψιμο με τα Gran Turismo 2, 3 και 4 σε epsxe και PCSX2 emulators. Και έτσι έπαψα να βρίζω τους κονσολιέρηδες, αφού άρχισα να τους νοιώθω.

Αφήστε μια απάντηση

Back to top button
elEL