ZENO CLASH 2

Το πρώτο Zeno Clash θεωρείται πλέον ένα από τα πιο cult παιχνίδια των τελευταίων ετών. Ήρθε από το πουθενά, η καλλιτεχνική του διεύθυνση ήταν εξωπραγματική, το αντιλαμβανόσουν μονάχα ως τετράωρο τριπάκι μετά από ολοήμερη επίσκεψη στην Casa Batllo και ήταν και το μοναδικό “First person brawler” που είχες παίξει ποτέ σου. Αν πήγαινες να βγάλεις νόημα, ήσουν φάουλ, άνιωθος.

Στο Zeno Clash ήσουν (και είσαι) απλώς επιβάτης. Το ξεκινάς και δεν ρωτάς τίποτα. Ένα γιγάντιο χέρι φυτρώνει στη βουνοπλαγιά και ζουλάει μια χλαπάτσα ρυθμικά; Σούπερ, κάθε μέρα βλέπουμε τέτοια στο χωριό μου. Ο ερμαφρόδιτος FatherMother κόβει βόλτες εμπνέοντας την αγάπη των θετών του παιδιών και το αβυσσαλέο μίσος των πραγματικών τους γονιών; Τί πιο λογικό. Κτηνάνθρωποι βγαλμένοι από τους εφιάλτες του Ιερώνυμου Μπoς σου κάνουν πεστική ανά τρίλεπτο για μπουκέτα; Κοπιάστε.

WELCOME TO BEAUTIFUL ZENOZOIK, ENJOY THE HOSPITALITY

Κάτι λέγαμε πριν…

Τέσσερα ολόκληρα χρόνια πήρε στα παλλικάρια της ACE να μας δώσουν τον διάδοχο του Zeno Clash. Έχουμε καλά νέα και κακά νέα. Τα καλά είναι πως αν αγαπήσατε το πρώτο παιχνίδι, το δεύτερο τραβάει την κουρτίνα ακόμη πιο πίσω και σας αμολάει σε μια πολύ πιο τολμηρή και φιλόδοξη εκδοχή του Zenozoik απ’αυτή που ίσως φανταστήκατε στην πρώτη σας βόλτα. Όσο απολαυστικά εξωγήινα και να ήταν τα τοπία του πρώτου παιχνιδιού, oι developers πραγματικά ξεπέρασαν τους εαυτούς τους για το δεύτερο μέρος. Mε διάρκεια ακριβώς διπλάσια από τον προκάτοχό του (Το πρώτο Zeno Clash ολοκληρωνόταν άνετα σε τρεις ώρες, γι’αυτό θα χρειαστείτε τουλάχιστον 7-8 και γύρω στις 10 αν θέλετε ν’ανακαλύψετε όλα του τα μυστικά) σας στέλνει σε μερικές πραγματικά απίθανες γωνιές του Zenozoik.

Το σενάριο πάσχει από μια άλφα σχιζοφρένεια, καθώς βρίσκει ουσιαστικά τους πρωταγωνιστές Ghat και Rimat, να μάχονται λυσσαλέα από το πρώτο λεπτό ενάντια σε όλα όσα μάτωσαν για να δημιουργήσουν στο πρώτο παιχνίδι. Σκεφτείτε το κάπως σαν να παίζετε GTA 5.5 ως ένας μετανιωμένος Niko Bellic, ο οποίος όχι μόνο έχει γίνει αστυνομικός στην εισαγωγή, αλλά σε κάθε αποστολή κάνει και κήρυγμα για το πως ήταν “ρέμπελος και επικίνδυνος στα νιάτα του”, δυο ολόκληρους μήνες πριν. Τουλάχιστον, αν καταπιείτε αυτή την αρχική παλαβομάρα, το υπόλοιπο σενάριο είναι αρκετά φιλόδοξο, με μια έντονα Πλατωνική διαμάχη στον πυρήνα του. Θα ταξίδεψετε στα τέσσερα μαγεμένα σημεία του ορίζοντα, σε τοπία βγαλμένα κατευθείαν από πίνακες του Νταλί και τα αγαπημένα σας prog rock εξώφυλλα των δεκαετιών του ’70 και του ’80, σπάζοντας στο ξύλο μια φανταστική ποικιλία εφιαλτικών πλασμάτων. So far, so good.

Οι VS οθόνες που εμφανίζονται πριν από κάθε “μεγάλη” μάχη, είναι όλα τα λεφτά.

Και κάπου εδώ, ξεκινάνε τα κακά μαντάτα. Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού όχι απλώς δείχνει τις ραφές του, αλλά φαίνεται έτοιμος να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή. Τα γραφικά πλέον απεικονίζονται με τη χρήση της Unreal Engine, αλλά αν εξαιρέσουμε την εκπληκτική καλλιτεχνική διεύθυνση, από κοντά και σε επίπεδο textures δεν είναι σε καμία περίπτωση εντυπωσιακά. Ο ηχητικός τομέας είναι επίσης περιορισμένος, με ορισμένα από τα voice-overs να είναι κυριολεκτικά απαράδεκτα (ειδικά η αδερφή σας Rimat, ακούγεται σαν απάλευτη γκόμενα από το Beverly Hills, που πραγματικά έχει σπαστεί αφάνταστα που αντί για casting του Jersey Shore την τραβάνε στις ερημιές του Zenozoik να πλακώνεται με Καβουροδεινόσαυρους) αλλά εντάξει, κανείς μας δεν παίζει το Zeno Clash για το φοβερό του ηχητικό τομέα. Παίζουμε για το ραφιναρισμένο first person brawler gameplay, σωστά; Σωστά τέκνα μου. Και είναι πουθενά παρόν αυτό το gameplay στο Zeno Clash 2; Είναι. Κατά κάποιο τρόπο. Σε κομμάτια.

Για να λειτουργήσει ένα οποιοδήποτε FPS (πόσο δε μάλλον, ένα FPS που στηρίζεται αποκλειστικά στο “βάρος” των melee χτυπημάτων) χρειάζεται φυσικά μια γερή μηχανή γραφικών όπως και γρήγορα και άψογα αποκρινόμενα controls. Δυστυχώς, το Zeno Clash απογοητεύει και στους δυο αυτούς τομείς. Στην ενασχόλησή μου με το παιχνίδι είδα παράλογα και συχνά frame drops, από τα 60 στα 20-25, χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Μπορεί να έχετε δέκα εχθρούς στην οθόνη και το παιχνίδι να πηγαίνει σφαίρα και μετά από πέντε λεπτά, ενώ διασχίζετε ένα έρημο τοπίο, τα πάντα να σερνόνται. Όσο για τα χτυπήματα…το χάος. Τα hit boxes δείχνουν να έχουν τοποθετηθεί καθαρά προσεγγιστικά, με αποτέλεσμα η τεχνική του ΤηλεΜπουκέτου™ να γίνεται ο καλύτερος φίλος σας. Είναι ο εχθρός στα πέντε μέτρα; Δεν πειράζει, βάραγε εσύ δεξί-αριστερό κροσέ και σε κάποια φάση, θ’αρχίσει να τα τρώει. Συνδύασε τώρα αυτή τη συμπεριφορά και με κάποιο από τα συχνά frame drops και έχεις έναν πρώτης τάξεως εξομοιωτή υποβρύχιου βρωμόξυλου.

THERE ARE MORE THINGS IN HEAVEN AND EARTH, HORATIO, THAN ARE DREAMT OF IN YOUR PHILOSOPHY.

H Γη και η Άρπα του Θεού. Συνεχίστε σφυρίζοντας αδιάφορα και δώστε βάση στo μπάνικο Sun-Moon Gauntlet σας.

O cult πυρήνας της Zeno Clash εμπειρίας φυσικά, παραμένει αναλλοίωτος. Όλα τα τεχνικά προβλήματα του παιχνιδιού δεν είναι αρκετά για να του στερήσουν την πολύ ιδιαίτερη γοητεία του. Το Zenozoik είναι με διαφορά ένας από τους πιο όμορφα σουρεαλιστικούς και καμμένους κόσμους που έχετε επισκεφτεί ποτέ στην γκέημινγκ καριέρα σας, ακόμη κι αν οι επιμέρους μηχανισμοί του είναι ό,τι κάτσει.

Η προσπάθεια της ACE Team να εμπλουτίσει την εμπειρία με side quests και πληθώρα κρυμμένων μυστικών (υπάρχει ένα ολόκληρο RPG-o-ειδές σύστημα upgrades για το χαρακτήρα μας, το οποίο μυστηριωδώς εξαρτάται από την ανακάλυψη ειδικών shrines και όχι από την επιτυχία μας στις μάχες) είναι αξιέπαινη, όπως είναι και η σχεδόν παντελής απουσία κάποιων οδηγιών/tutorials ως προς την λειτουργεία αυτών. Τί εννοώ; Στη διάρκεια του παιχνιδιού βρίσκετε κάποιους μεταλλικούς κύβους με παράξενα σύμβολα, που μαζεύετε από καθαρή Γκέημινγκ Ψυχακοσύνη™, κυρίως γιατί “δείχνουν ωραίοι”. Υπάρχει ένα ολόκληρο mega-secret που σχετίζεται με αυτούς, αλλά κανείς NPC δεν κάνει λόγο γι’αυτό και αν δεν καθίσετε να ξεψαχνίσετε τον κόσμο του παιχνιδιού, δεν πρόκειται καν να αντιληφθείτε πως κάπου υπήρχε η δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε τους κύβους αυτούς. Μια μερίδα παικτών σίγουρα τρελαίνεται για τέτοια, αλλά θα ήταν όμορφο να υπήρχε έστω κάποια ένδειξη για το όλο θέμα. Αγαπώ τη χαρντκορίλα και την ολντσκουλιά, αλλά έχουμε 2013 και είναι όμορφο να μπολιάζεται και λίγο με κάποιες ευκολίες για τον Διακριτικό Παλαίμαχο Δεινόσαυρο™.

Ελάτε για το ξύλο, μείνετε για τα τοπία.

Να σημειώσω πως έχει προστεθεί και δυνατότηα για co-op multiplayer, το οποίο είναι απλώς λειτουργικό. Ενώ στην single player campaign η Rimat και ο όποιος συμμαχός σας εμφανίζεται μόνο κατά τη διάρκεια cut scenes και μαχών, όταν παίζουμε co-op, o δεύτερος παίκτης βρίσκεται πάντα επί της οθόνης. Προσοχή μόνο, καθώς αν θελήσετε να μπείτε στο παιχνίδι κάποιου ο οποίος έχει προχωρήσει περισσότερο από εσάς την single player campaign, αυτόματα μεταφέρεστε στο ίδιο κεφάλαιο με εκείνον. Αν δεν θέλετε λοιπόν να χαλάσει το μυστήριο και η εμπειρία του παιχνιδιού, συνιστώ να τελειώσετε πρώτα μια φορά κανονικά το παιχνίδι ή να το παίξετε ολόκληρο και από την αρχή σε co-op. Σε τελική ανάλυση πάντως, πολύ μικρή διαφορά έχει στην εμπειρία που θα αποκομίσετε από την ενασχόλησή σας με τον τίτλο.

Κάτι από kung fu western, λίγο από Πλάτωνα και μπόλικος Νταλί. Γίναμε.

Το Zeno Clash 2 συνεχίζει άξια -αν και κάπως ατσούμπαλα- την παράδοση του προκατόχου του. Πανέμορφα visuals, σενάριο ό,τι-νά-ναι και μια ενδιαφέρουσα μηχανική gameplay μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σε εκπτώσεις σίγουρα θα αποτελέσει μια εξαιρετική αγορά για όσους από εσάς αρέσκεστε σε κάτι διαφορετικό. Οι υπόλοιποι, μετράτε την full price εκδοχή του κόντρα στην επιθυμία σας για άγριες περιπέτειες στη Μαγική Γη Των Καβουροδεινόσαυρων και αποφάσιζετε αναλόγως.

Pros

Cons