REVIEWS
Trending

ORCS MUST DIE! 3

Ναι αλλά η Blizzard θα ήταν αντίθετη...

Το Orcs Must Die είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο διασκεδαστικά παιχνίδια που μπορεί να παίξει κανείς σε co-op στο PC. Όχι μόνο στην κατηγορία των Tower Defense αλλά και γενικά (εσείς εκεί στο βάθος που ψιθυρίζετε για κάτι αυτοκινητάκια και πολύχρωμες, διαδραστικές εκδοχές του Κάστρου του Τακέσι, περάστε έξω παρακαλώ). Δεν είναι πως σε single-player δεν προσφέρει διασκέδαση, στο συνεργατικό παιχνίδι είναι όμως που το Orcs Must Die (OMD από εδώ και στο εξής) πραγματικά απογειώνεται. Μεγάλο ατού της σειράς ήταν και είναι αυτό το μοναδικό αμάλγαμα δράσης, στρατηγικής και tower defense που, αν δεν απατώμαι, ήταν η πρώτη που το επιχείρησε και στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι δημιουργοί. Μετά από αρκετά χρόνια απουσίας από το πολύ καλό δεύτερο μέρος (αν συνυπολογίσουμε ότι το Unchained θεωρείται για την πλειοψηφία των φίλων της σειράς το μαύρο πρόβατο, συν τον ένα επιπλέον χρόνο που το τρίτο μέρος διέμεινε στο ανέκδοτο που ονομάζεται Stadia), έφτασε η ώρα να ξαναστήσουμε τις παγίδες μας και να ξεπαστρέψουμε ορδές από orcs, με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο!

Η ιστορία στα παιχνίδια αυτά ποτέ δεν αποσκοπούσε σε κάτι περισσότερο από το να μας παρέχει κάποιο λόγο να εξοντώσουμε δεκάδες εκατοντάδες orcs (και ogres και trolls και gnolls και λοιπά αρχετυπικά κακά πλάσματα). Έτσι λοιπόν κι εδώ το concept παραμένει το ίδιο: όλα αυτά τα διαβολοτελώνια προσπαθούν να εισβάλλουν στον κόσμο των ανθρώπων και το τάγμα των War Mages είναι το μόνο που μπορεί να τα σταματήσει από το να περάσουν στις πύλες (Rifts) που θα τα οδηγήσουν σε αυτόν. Τα γεγονότα του τρίτου μέρους λαμβάνουν χώρα αρκετά χρόνια μετά το 2ο παιχνίδι (το Unchained δε θεωρείται canon). Ο Maximilian έχει εξαφανιστεί και εναπόκειται στα 2 νεαρότερα μέλη του τάγματος να τον βρουν και να προστατεύσουν τα Rifts από τις ορδές των ορκς, υπό την καθοδήγηση της Gabriella. Αν και οι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων, ειδικά κατά τη διάρκεια της μάχης παραμένουν χαβαλετζίδικοι, θεωρώ ότι δεν ξεπερνάνε τη χημεία που υπήρχε μεταξύ Gabriella και Maximilian. Στο παιχνίδι περιλαμβάνεται δωρεάν και το DLC-mini campaign “Drastic Steps” (ξεκλειδώνει μετά το τέλος του campaign και είναι κάτι που τιμά τους developers καθώς αρχικά το προόριζαν για pre-order bonus), που λειτουργεί ως προοίμιο του OMD 3 και προσθέτει 5 νέους χάρτες, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό στους 23.

Γνώριμα σκηνικά για τους παλιούς της σειράς.

Το βασικότερο mode του OMD 3 παραμένει το κεντρικό campaign. Στη μεσαία δυσκολία (War Mage) είναι εμφανώς πιο εύκολο από τα προηγούμενα μέρη, οπότε πιθανόν να έχετε τελειώσει μέσα σε λίγα απογεύματα. Ευτυχώς υπάρχει και μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας όπου εκεί αρχίζει και αποκτά τη σωστή πρόκληση το παιχνίδι. Οι εχθροί είναι πιο ανθεκτικοί και επικίνδυνοι, ενώ οι παύσεις μεταξύ των επιθέσεων (waves) πρακτικά είναι ανύπαρκτες. Ο σκοπός του παιχνιδιού σε ό,τι επίπεδο κι αν το δοκιμάσετε παραμένει ο ίδιος: στήνουμε όσο πιο αποτελεσματικά μπορούμε τις παγίδες που θα επιλέξουμε πριν το πρώτο κύμα επίθεσης και με τη συνδρομή των ηρώων που χειριζόμαστε προσπαθούμε να αντέξουμε συγκεκριμένο αριθμό waves, εμποδίζοντας τις ορδές αντιπάλων που ξεχύνονται να φτάσουν στη Rift. Κάθε ένας που περνάει στοιχίζει συγκεκριμένο αριθμό σε Rift Points και αν ο μετρητής μηδενιστεί, τότε έχουμε ηττηθεί και θα πρέπει να ξαναπροσπαθήσουμε.

Με τα combos που δημιουργούμε από τις παγίδες, από drops εχθρών αλλά και από τον καθένα από αυτούς, κερδίζουμε coins σε κάθε γύρο που ξοδεύουμε για να απλώσουμε τις παγίδες μας. Αρωγός στην προσπάθεια μας είναι τα διάφορα όπλα και trinkets που μπορούμε να εξοπλίσουμε στους χαρακτήρες, αλλά ο καταλυτικότερος παράγοντας που οδηγεί σε νίκη εξακολουθεί να είναι το setup παγίδων που επιλέγουμε και η στρατηγική τοποθέτηση τους, προς δημιουργία “killbox” που συνθλίβει αγόγγυστα τα κακομούτσουνα μπαρμπαδέλια. Μια ενδιαφέρουσα προσθήκη στις κλασικές πίστες είναι τα War Scenarios. Πρόκειται για επικές πολιορκίες όπου καλούμαστε να προστατεύσουμε κάποιο κάστρο από τους πολυάριθμους εισβολείς, τοποθετώντας τεράστιες παγίδες, καταπέλτες κ.α. στο εξωτερικό, ενώ μπορούμε με τις «κανονικές» παγίδες να στήσουμε την τελευταία γραμμή άμυνας στους εσωτερικούς χώρους.

Χτίζοντας combos με διαφορετικούς τύπους ζημιάς (lightning, physical, ice κλπ.) και ανεβάζοντας το killstreak, κερδίζουμε αρκετά χρήματα για να στρώσουμε μια δυσάρεστη διαδρομή για τους αντιπάλους μας…
Θυμίζει λίγο από Helm’s Deep

Αναλόγως των επιδόσεων μας, αμειβόμαστε σε skulls με τα οποία μπορούμε να αγοράσουμε παγίδες, όπλα και trinkets. Κάποια από αυτά ξεκλειδώνουν όσο προχωράμε στην ιστορία, ενώ σε άλλα θα πρέπει να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Τα skulls επίσης χρησιμεύουμε για να ενδυναμώσουμε τα προαναφερθέντα αντικείμενα. Για παράδειγμα μπορούμε να κάνουμε συγκεκριμένες παγίδες να κοστίζουν λιγότερο, να έχουν μικρότερο cooldown χρόνο ή κάποια όπλα να έχουν δυνατότερη δευτερεύουσα ability και ούτω καθεξής.

Εξολοθρεύοντας ένα συγκεκριμένο αριθμό εχθρών με κάθε αντικείμενο, δίνεται η δυνατότητα επιλογής μεταξύ 2 μοναδικών αναβαθμίσεων για το καθένα. Για παράδειγμα η Deep Freeze μπορεί να αναβαθμιστεί ώστε να έχει μεγαλύτερη ακτίνα δράσης ή να προκαλεί acid damage, η Haymaker να είναι για μεγαλύτερο διάστημα ενεργή ή να πετάει τους εχθρούς τριγύρω με μεγαλύτερη δύναμη κλπ.

Επιλέγοντας τις παγίδες μας. Στο πάνω μέρος της οθόνης φαίνονται οι τύποι των εχθρών που εμφανίζονται στο συγκεκριμένο χάρτη.

Αφού τελειώσετε με το campaign, μπορείτε να δοκιμάσετε κάποιο από τα άλλα modes που προσφέρει το OMD 3. Αρχικά έχουμε τα Endless και Weekly Challenge που είναι ήδη γνωστά στους φίλους της σειράς. Το δεύτερο είναι αυτοεπεξηγούμενο, ενώ το Endless λειτουργεί τρόπο τινά ως arcade παιχνίδι που παίζουμε για skulls και επίτευξη high score, απέναντι σε ολοένα και αυξανόμενης δυσκολίας κύματα εχθρών. Το Scramble mode αν και φαινομενικά νέα προσθήκη, είναι ουσιαστικά το Chaos Trials από το Unchained, επανασχεδιασμένο και σε στεροειδή: έχουμε 100 Rift Points και προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μία σειρά από 5 χάρτες.

Ξεκινάμε με ένα αρνητικό modifier/debuff (π.χ. οι παγίδες που τοποθετούνται στο ταβάνι κοστίζουν περισσότερο), και κάθε φορά που ολοκληρώνουμε ένα χάρτη επιλέγουμε ένα buff από 3 διαθέσιμα (π.χ. οι παγίδες έχουν μικρότερο cooldown, αυξημένο ποσοστό drops από αντιπάλους κλπ.) και ένα ακόμα debuff, ώστε στον τελευταίο χάρτη να έχουμε 4 θετικά και 5 αρνητικά. Το συγκεκριμένο mode είναι ίσως και ο γρηγορότερος τρόπος να μαζέψουμε skulls, αλλά δε χρειάζεται να πω πόσο ζόρικα μπορεί να γίνουν τα πράγματα στο τέλος… Προβλέπω ότι το συγκεκριμένο mode θα μονοπωλήσει για το μεγαλύτερο διάστημα το ενδιαφέρον των φίλων της σειράς.

54 waves αργότερα στο Endless και βαστάμε γερά
Αντίθετα στο Scramble, τύχη και κακός συνδυασμός modifiers μπορούν να κάνουν την κατάσταση αρκετά ζόρικη…

Στον τομέα των γραφικών τα πράγματα έχουν αλλάξει, αν και όχι δραματικά. Το καρτουνίστικο στυλ είναι ακόμα σχετικά αισθητό αλλά υποχωρούν οι παστέλ χρωματισμοί του Unchained και δίνουν τη θέση τους σε μια πιο ρεαλιστική 3d απεικόνιση. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για την κορυφή της σειράς στον τεχνικό τομέα. Το optimization πάντως, σήκωνε λίγη δουλειά παραπάνω. Το παιχνίδι όχι μόνο ανέβαζε θερμοκρασία στην κάρτα του συστήματος δοκιμής αλλά και στα Endless sessions παρατηρούνταν περιστασιακά frame skips σε μεταγενέστερα waves που ο αριθμός των παγίδων και των εχθρών στο χάρτη ήταν αναπόφευκτα υψηλός. Οι μελωδίες αν και δεν είναι όλες τις ίδιο αξιομνημόνευτες, ταιριάζουν άψογα στο παιχνίδι, με τα War Scenarios να έχουν πιο σκοτεινές και επικές μουσικές που αποδίδουν καλύτερη την ένταση των πολιορκιών και της επέλασης των μεγάλων στρατιών.

Σοβαρά μειονεκτήματα δεν παρατηρήσαμε – να σημειωθεί εδώ πως οι εντυπώσεις που καταγράφονται στον παρόν κείμενο είναι απόρροια συνεργατικού παιχνιδιού με τον αδερφό μου. Κάποια μικρά θέματα στην A.I. υπήρξαν, όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια. Για παράδειγμα, κάποιες φορές μονάδες που δίνουν προτεραιότητα στην καταστροφή barricades, τα αγνοούσαν και ερχόντουσαν προς το μέρος μας. Ή αργότερα κατά τη διάρκεια Endless παιχνιδιού, οι μεγαλύτεροι εχθροί σταμάταγαν για να επιτεθούν σε barricades. Ίσως είχε να κάνει με το ότι είχαν πλέον αυξημένη ταχύτητα και αγνοούσαν ακόμα και τους ήρωες ώστε να φτάσουν στην πύλη, ότι τα barricades δε σχημάτιζαν ευθύ μονοπάτι, ή υπήρξε συμφόρηση από τα crowd control effects, αλλά όπως και να ‘χει είναι κάτι που αντιβαίνει τους κανόνες του παιχνιδιού.

Σε σχέση με το 2ο παιχνίδι, το OMD 3 μοιάζει περισσότερο με 2.5. Δεν φέρνει κάποια κοσμογονική αλλαγή δηλαδή. Έχει εντελώς νέους χάρτες (αν και οι περισσότεροι έχουν απλό layout), μερικές νέες παγίδες (αφαιρέθηκαν κάποιες παλιές, ευτυχώς ανάμεσα τους και κάποιες με ελάχιστη χρησιμότητα) και τα War Scenarios που δεν χρησιμοποιούνται όμως αρκετά. Από την άλλη το 2 σε σχέση με το 1, πέρα από τις αναμενόμενες προσθήκες σε υλικό, έφερνε κάτι πολύ σημαντικό: το co-op. Αν είστε από εκείνους που έπαιξαν το Unchained, ίσως απογοητευθείτε λίγο. Ναι η free to play νοοτροπία με το grinding κλπ. ήταν κλωτσιά στα αχαμνά μετά το φοβερό δεύτερο μέρος. Αλλά αν το παραμερίσατε για λίγο θα είδατε πως εκείνο το παιχνίδι έκανε κάποια βήματα μπροστά, με πολλά modes, πολλούς διαφορετικούς ήρωες με ξεχωριστές ικανότητες, αναβάθμιση τους κατά τη διάρκεια της μάχης, ύπαρξης διαφορετικών decks-setups με ήρωες, traits και παγίδες, πολύπλοκους χάρτες κ.α.

Μακελειό σε πανδαισία χρωμάτων!

Είναι αυτό ικανό να μειώσει την αίσθηση που αποκομίζεις από το OMD 3; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει είναι πόσο διασκεδάζεις με το παιχνίδι. Μία επιστροφή σε κλασικές φόρμες ζήταγαν οι οπαδοί και αυτό παρέδωσαν τελικά οι δημιουργοί. Έχουν υποσχεθεί μεταξύ άλλων και άλλους ήρωες και χάρτες σε dlc (εκ των οποίων κάποια δωρεάν), συνεπώς το παιχνίδι θα μας απασχολεί για κάποιο καιρό ακόμα. Ναι μπορεί να ακολουθεί την “more of the same” σχεδιαστική φόρμα αλλά από τη στιγμή που λειτουργεί σωστά, δε βλέπω κάτι το κατάφορα μεμπτό. Αν σας άρεσαν τα προηγούμενα της σειράς ή σας αρέσει η κατηγορία των Tower Defense, αξίζει να το δοκιμάσετε.

ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΟΡΚΣ - 83%

83%

Περισσότερο Orcs Must Die 2.5 και λιγότερο φρέσκος αέρας. Παρόλα αυτά, το να βλέπεις κομμένα μέλη και πτώματα από ορκς να πετάγονται δεξιά κι αριστερά, παραμένει απολαυστικό ακόμα και τόσα χρόνια μετά.

Παναγιώτης Μητράκης

Τέκνο των 80's, ξεκίνησε τη gaming πορεία του με coin-ops και το κλασικό Game Boy. Ξαπόστασε στο αγαπημένο του SNES και ήρθε σε επαφή με το PC gaming το 1998, με παιχνίδια-σταθμούς όπως Half-Life και Baldur's Gate. Δε λέει όχι σε (σχεδόν) κανένα είδος αλλά έχει μια προτίμηση σε RPG και survival horror και προσπαθεί να μυήσει κι άλλους στα Silent Hill, τα S.T.A.L.K.E.R. και τις δημιουργίες της Looking Glass και της Obsidian.

10 Comments

  1. Άπειροι πόντοι για τη διατήρηση της λέξης ‘ΜΠΑΡΜΠΑΔΕΛΙΑ’ στο προσκήνιο και την εξαιρετική, εις βάθος παρουσίαση.

    Το Plants vs. Zombies μπορεί να έκλεισε την καρδιά μου για τα υπόλοιπα του είδους, αλλά ΑΝ ΕΠΑΙΖΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΚΟΜΑ…θα το τιμούσα 🙂

  2. Ξέχασα να το σχολιάσω εδώ, αλλά τρεις μέρες από το ρηλής είχε πάει στον κινγκουίνο στο τάληρο και ακόμα απορώ γιατί. Χτύπησαν κανένα βανάκι που μετέφερε μόνο κλειδιά του Ορξ Μαστ Ντάι 3 ή κάτι τέτοιο; Tώρα έχει ανέβει αισθητά η τιμή του στα 7 ευρώ.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL