“EN TOYTΩ RAGEQUIT” – PART II: Rise of the Bear

Στο πρώτο κεφάλαιο του ιστορικού έπους που κρατάς στα χέρια σου, τιμημένε αναγνώστη, ο ταπεινός ιστοριογράφος παρουσίασε την εμφάνιση του Hellion του Οίκου RageQuit στο ιστορικό γίγνεσθαι, την ανάδειξή του σε αδιαμφισβήτητο ηγέτη των Μαγυαρικών Φυλών που κατοικούσαν ανάμεσα στους ποταμούς Δνείστερο και Ντον, τις πρώτες σημαντικές κατακτήσεις του – τόσο στα πεδία των μαχών όσο και… στις κρεβατοκάμαρες (των γειτονικών βασιλισσών κυρίως), αλλά και την σταδιακή κατάπτωσή του σε μια κατάσταση που κάποιοι θα αποκαλούσαν “απευθείας επικοινωνία με τους Θεούς”, κάποιοι άλλοι πιο κακοπροαίρετοι (και ρεαλιστές) “εξέχουσα, ανίατη και επικίνδυνη παράνοια”.

Παρ’όλο τον ταραχώδη βίο του και την αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του όμως, κανένας δεν μπορούσε να αμφισβητήσει πως ο Hellion του Οίκου RageQuit ήταν ένας οραματιστής της εποχής του, ένας άνθρωπος με σχέδιο (σχέδιο διάστικτο με υπέροχες αρκούδες). Το υψηλότερο σχέδιό του παρέμενε το να μετασχηματίσει την χαλαρή φυλετική σύνδεση των Μαγυάρων σε κανονικό (και σταδιακά πλήρως εξελληνισμένο) Βασίλειο-Κράτος. Και επειδή όλοι οι Βασιλείς χρειάζονται το κάστρο τους, διέταξε την ανέγερση ενός φρουρίου στο Oleshye της Κριμαίας, περιοχή που προόριζε για αρχική πρωτεύουσα του βασιλείου του. Μια ταπεινή και αρκετά πρόχειρη κατασκευή, το δίχως άλλο, ειδικά σε σύγκριση με τα υπέρλαμπρα λίθινα οικοδομήματα που κτίζονταν από τους ομολόγους του Hellion στη Δύση την ίδια εποχή – ακόμα και έτσι όμως, η θέα μιας οχυρωμένης κατασκευής σε τεχνιτό λοφίσκο που υψωνόταν πάνω από τις ταπεινές καλύβες τους, πρέπει να γέμιζε με δέος τους άμαθους σε τέτοια μεγαλεία Ελληνομαγυάρους…

Το ευγενές απώτερο σχέδιο για τις τύχες του λαού του βέβαια δεν περιόρισε τις ορέξεις του Hellion όσον αφορά τα πεδία των μαχών. Κοιτάζοντας τον χάρτη της επικράτειάς του ένα ήσυχο απόγευμα μετά την μεσημεριανή του σιέστα, φαίνεται να παρατηρεί και να συλλογίζεται κάτι το οποίο τον προβλημάτισε και, στην συνέχεια, τον εξόργισε αφάνταστα. Άμεσα διέταξε τον υπασπιστή του να σπεύσει και να ενημερώσει τους αξιωματικούς για την σύγκλιση έκτακτου πολεμικού συμβουλίου και, αφού έριξε ένα πρόχειρο αρκουδοτόμαρο πάνω του, κατευθύνθηκε προς την περίφημη πεντάγωνη αίθουσα στρατηγικού σχεδιασμού όπου είχαν ήδη αρχίσει να καταφθάνουν στρατηγοί και λοιποί υψηλόβαθμοι πολεμιστές. Αφού στρογγυλοκάθισε στην εργονομική πολυθρόνα του από ξύλο αρκουδιάς (σπάνιο δέντρο που ευδοκιμούσε τότε στις όχθες του Δνείπερου – φήμες λένε πως ο κορμός του συγκεκριμένου δέντρου ήταν επικαλυμένος με γούνα, αναμφίβολα ακόμα ένα δώρο των Ελληνομαγυάρων θεών προς τον περιούσιο λαό Τους), ο Hellion ανακοίνωσε στους έκπληκτους στρατηγούς του πως για να εξασφαλιστεί η συνεχιζόμενη ευημερία του κράτος, ήταν επιβεβλημένη ανάγκη να επεκταθεί η επικυριαρχία του Οίκου RageQuit προς βορράν, στην επαρχία Chernigov. Ερωτηθείς ως προς το γιατί ήταν τόσο επιτακτική η ανάγκη για επέκταση, η σοφή και αποστομωτική απάντηση του Hellion δεν άφησε περιθώρια για αμφισβήτηση: “ΤΑ ΞΥΝΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ ΣΒΙΑΤΟΣΛΑΒΟΥ ΜΟΥ ΚΟΒΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ” (αναφερόμενος, προφανώς, στον “Σβιατοσλάβο τον Σκληρό”, τοπικό ευγενή-φύλαρχο της επαρχίας την εποχή εκείνη). Θεωρώντας σώφρον το να μην προκαλέσουν την οργή του ιδιόμορφου ηγεμόνα με διερευνητικές ερωτήσεις, οι παρευρισκόμενοι αποχώρησαν με σκυφτό το κεφάλι και ξεκίνησαν την οργάνωση του φυλετικού στρατεύματος για την εκστρατεία προς το Chernigov.

Παρά την για ακόμη μια φορά νικηφόρα εκστρατεία, ο Ηellion σε μια σπάνια στιγμή ελέους αποφασίζει να μην φυλακίσει τον Σβιατοσλάβο, ο οποίος αφήνεται ελεύθερος να επιστρέψει για ανασύνταξη προς τις κτήσεις του στο Novgorod Sever. Μετά και από αυτήν την φαινομενικά αψυχολόγητη απόφαση (ας μην ξεχνάμε, τιμημένε αναγνώση, πως τα ξυνά μούτρα του Σβιατοσλάβου υποτίθεται πως ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο είχε κυρηχθεί αυτός ο πόλεμος) σηματοδοτείται η αναπόφευκτη μεταστροφή στον τρόπο που αντιμετώπιζε ο λαός την αυξανόμενη “ιδιαιτερότητα” του βασιλιά, ο οποίος προσφωνούνταν πλέον ως “Hellion the Mad” πίσω από την πλάτη του (προφανώς ουδείς είχε ακόμα το θάρρος να το ξεστομίσει μπροστά του…). Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό ίσως με τον συσσωρευόμενο φθόνο των φυλάρχων προς τις πρωτοφανείς επιτυχίες του Hellion, συν το γεγονός ότι παρά την κατάστασή του έβρισκε ακόμα την απαραίτητη διαύγεια ώστε να συνεχίσει σταθερά και απροκάλυπτα να ζμπρώχνει όλες τις βασίλισσες βόρεια του Δούναβη, σημειώνεται μια περαιτέρω επιδείνωση του ίματζ και της διπλωματικής θέσης του Hellion απέναντι στους υποτελείς φυλάρχους του αλλά και στους ξένους ομολόγους του. Αμεσότερο αποτέλεσμα αυτού ήταν να αρχίσει μια εκτεταμένη περίοδος δολοπλοκιών και ίντριγκας ποικίλης φύσεως, που αποσκοπούσε είτε στην αποδυνάμωση των εδαφικών κτήσεων που είχαν περιέλθει στην κατοχή της άρχουσας Οικογένειας, είτε σε στυγνές και άμεσες απόπειρες προς τη ζωή μελών της βασιλικής οικογένειας. Ευτυχώς για τον Hellion, ο βασιλικός Αρχικατάσκοπος κατάφερε μέσω του άρτιου δικτύου του να αποκαλύψει και να αποσοβήσει εν τη γενέσει της μια απόπειρα προς την ζωή του Lofwyr, δευτερότοκου γιου του Βασιλιά, όμως το μόνο σίγουρο ήταν πως αντίστοιχες απόπειρες θα πλήθαιναν στο μέλλον.

Για να σχηματίσεις μια ιδέα για το πόσο ανεξέλεγκτες και καθοριστικές για την τύχη ολόκληρης της ευρύτερης περιοχής είχαν καταλήξει να είναι οι ερωτικές διεισδύσεις (αχέμ) του Hellion, αγαπητέ αναγνώστη, αλλά και για το πόσο φανερό είχε καταστεί πως ο Hellion ήταν πράγματι υπό την προστασία των Θεών, ο ιστοριογράφος οφείλει να διηγηθεί την ιστορία του περιβόητου Τετραετούς Πολέμου με το κράτος των Χαζάρων. Το οποίο κράτος ήταν μια πραγματική υπερδύναμη της εποχής, με τον επικεφαλής του, τον πανίσχυρο Χαγάνο Baghatur (που έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο “ο Νικητής”), να διοικεί με σιδηρά πυγμή μια απέραντη έκταση που εκτεινόταν από την βόρεια ακτή του Ευξείνου Πόντου έως τα βάθη της ασιατικής στέπας.

Η ιστορία όμως έχει γράψει πως ο “Νικητής” ηττήθηκε τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του, και αυτό οφείλεται στον Hellion. Ο οποίος, μη λογαριάζοντας από εκτάσεις και υπερδυνάμεις και στέπες (“γιατί θα έπρεπε να με τρομάζει η Στέππα, τη στιγμή που οι αρκούδες ευδοκιμούν εκεί;” φέρεται να δήλωσε εύστοχα και σοφά εκείνη την εποχή κατά τη διάρκεια του μανικιούρ του ο Βασιλεύς), θεώρησε για κάποιο λόγο πολύ καλή ιδέα το να συμπεριλάβει την σύζυγο του Baghatur (μια ταπεινής καταγωγής γυναίκα ονόματι Yartilek) ανάμεσα στις πολλές ερωμένες του. Αποτέλεσμα των παραβατικών ερωτοτροπιών του Hellion ήταν η σύλληψη ενός ακόμη νόθου παιδιού. Όμως, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των δύστυχων ευγενών που είχαν βρεθεί σε παρόμοια θέση, ο ιστοριογράφος οφείλει να αναγνωρίσει πως ο Baghatur ήταν απείρως πιο οξυδερκής και διορατικός ηγέτης. Αποτέλεσμα ήταν να έχει τα κατάλληλα μέσα στη διάθεσή του ώστε, με τον εύκολο τρόπο ή με τον δύσκολο, να καταφέρει να ανακαλύψει πως το παιδί που κυοφορούσε η Yartilek δεν ήταν δικό του…

Ένας ηγέτης σαν τον Baghatur δεν μπορούσε να αφήσει αυτήν την προσβολή αναπάντητη, και, αναπόφευκτα, το Κράτος των Χαζάρων κυρήττει τον πόλεμο προς τους Ελληνομαγυάρους του Hellion για να ξεπλύνει την ντροπή της μοιχείας. Η είδηση της κύρηξης του πολέμου προκαλεί αναστάτωση και πανικό στην πατρώα γη, καθώς οι υπήκοοι θεωρούσαν (και ορθώς) πως το κοινό στράτευμα των συνασπισμένων φυλών ακόμα και σε συνδυασμό με τους προσωπικούς στρατούς των κατά τόπον φυλάρχων δεν μπορούσε να αμυνθεί αποτελεσματικά απέναντι στις Χαζαρικές ορδές της στέππας. Και εκεί που κάποιοι από τους ανώτερους αξιωματούχους προστρέχουν στον Hellion για καθοδήγηση ενώ άλλοι σκέφτονται ανοιχτά μέχρι και το ενδεχόμενο εξέγερσης ή και δολοφονίας του Βασιλέως προκειμένου να εξευμενιστεί η οργή του Baghatur, ο Hellion εμφανίζεται μπροστά στα πλήθη της πρωτεύουσας Oleshye φορώντας ένα επιβλητικό ασημότριχο αρκουδοτόμαρο και δηλώνει ατάραχος “ΜΗΝ ΑΓΧΩΝΕΣΤΕ μενς μου, χαβ ε λήτολ φέηθ στην Αρκούδα να πούμε“, διατάσσοντας παράλληλα τον στρατό του να συγκεντρωθεί ακριβώς στα σύνορα με το κράτος των Χαζάρων. Ο μουδιασμένος λαός διχάζεται, αλλά η πλειοψηφία αποφασίζει να δώσει μια τελευταία ευκαιρία στον Hellion – εξάλλου, μας καθοδήγησε μέχρι εδώ, ποιος ξέρει τι άσσο θα έχει στο μανίκι του…

Και τότε, συμβαίνει το “θαύμα”: ενώ οι ορδές του Baghatur βάδιζαν προς τα εδάφη των Ελληνομαγυάρων, λαμβάνει χώρα ανάμεσα στους Χαζάρους μια τεράστιας έκτασης εξέγερση. Πυρήνες της εξέγερσης εμφανίστηκαν σε όλη την έκταση του τεράστιου κράτους, από τα βάθη της Ασίας μέχρι τις όχθες της Μαύρης Θάλασσας, και ο στρατός του Baghatur αναγκάζεται να αλλάξει πορεία και να σπεύσει να χτυπηθεί με τους στασιαστές. Παράλληλα ο Hellion συνάπτει σχέσεις με τους επαναστάτες Χαζάρους, ενώνει το στρατό του μαζί τους, περνάει τα σύνορα και αρχίζει να πολιορκεί τις γειτονικές Χαζαρικές κτήσεις του Baghatur.

Ήταν η εξέγερση των Χαζάρων την ύστατη στιγμή ένα τελείως συγκυριακό γεγονός και προϊόν “ακραίας κωλοφαρδίας” (λαϊκή έκφραση αγαπητή στους Ελληνομαγυάρους της εποχής); Ήταν μια δαιμόνια διπλωματική κίνηση και καλοστημένη πλεκτάνη του Hellion ώστε να αποδυναμώσει τον Baghatur και να του αποσπάσει εδάφη; Ήταν όντως αποτέλεσμα θεϊκής παρέμβασης; Αυτό μπορείς να το κρίνεις μόνο εσύ, τιμημένε αναγνώστη. Το γεγονός παραμένει πως, μπροστά στον κίνδυνο, ο Hellion για ακόμη μια φορά παρέμεινε ακλόνητος, δικαίωσε τα πλήθη που πίστεψαν σε αυτόν, πέρασε στην αντεπίθεση και για τα επόμενα 4 χρόνια εκστρατεύει μαζί με τους Επαναστάτες μέχρι την καρδιά του κράτους των Χαζάρων. Αποτέλεσμα: ο ταπεινομένος εις διπλούν πλέον Baghatur αναγκάζεται να καταπιεί την υπερηφάνειά του και να συνθηκολογήσει με τον Hellion, για να τον πείσει να αποσύρει τα στρατεύματά του από το έδαφός του και να μπορέσει να εστιάσει στην καταστολή της επανάστασης πιο αποτελεσματικά. Για να κλείσει την ειρήνη όπως-όπως, προσφέρει στον Hellion γενναίο χρηματικό ποσό συν την επαρχία Desht-I-Kipchak στα ανατολικά της πατρώας γης των Ελληνομαγυάρων. Ο Βασιλεύς αποδέχεται άμεσα, μην θέλοντας να προκαλέσει την τύχη του (και την εύνοια των Θεών) περαιτέρω…

Μεθυσμένος από το νέκταρ της νίκης, ο Hellion συγκαλεί ένα πανηγυρικό δείπνο στο οποίο προσκαλούνται ντόπιοι ευγενείς κι λοιποί αυλικοί. Σε κάποια φάση του δείπνου ο Βασιλεύς ζητάει συγνώμη και αποχωρεί εσπευσμένα προς τα ιδιαίτερα διαμερίσματά του, εμφανώς αναστατωμένος για κάποιο λόγο. Σε αυτό το σημείο ο ιστορικός θα όφειλε να διαχωρίσει τα αντικειμενικά αληθή γεγονότα από τις φήμες και τα κακόβουλα ψέμματα – η αλήθεια όμως, τιμημένε αναγνώστη, είναι πως μέχρι και σήμερα ουδείς γνωρίζει από που ακριβώς προήλθαν οι απόκοσμοι ήχοι που κατέκλυσαν την ατμόσφαιρα λίγη ώρα μετά την αποχώρηση του Βασιλέως…

Ήταν σαφές πλέον πως η εξέχουσα παράνοια του Hellion είχε αρχίσει να επηρεάζει δυσμενώς την ίδια την λειτουργία του κράτους, και σε μια κρισιμότατη στιγμή – η Χαζαρική επανάσταση μετά από λίγο κατεστάλη και ήταν βέβαιο πως ο Baghatur θα αναζητούσε εκδίκηση, ενώ ο πάντα επικίνδυνος ξυνομούρης Σβιατοσλάβος καιροφυλακτούσε και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη του. Θα κατάφερνε ο θεότρελος Βασιλεύς να συγκρατήσει στοιχειωδώς τις ορμές του ώστε να αποσοβήσει τους εντός κι εκτός συνόρων αναδυόμενους κινδύνους, ή Θα τελείωνε έτσι άδοξα η ευγενής απόπειρα εξελληνισμού των Μαγυάρων;

Η συνέχεια προσεχώς…