Borracho's CantinaEDITORIALS

Interactive Novels Go Home: Κακό Χουνέρι Με Το Shadowrun Hong Kong

Ενημέρωση 20/12/15: O ιδεοψυχαναγκαστικός μέσα μου δεν με άφησε να παρατήσω το Hong Kong στην μέση. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει την campaign του (μετά από 31 ώρες, περισσότερες εκ των οποίων αφιερωμένες στην ανάγνωση ατελείωτων κειμένων), τελικά έρχομαι να συμφωνήσω με την πολύ καλή παρουσίαση του Hellion. Αν και δεν προσεγγίζει την ποιότητα του Dragonfall, από την στιγμή που κάποιος ξεπεράσει την τροχοπέδη των άστοχα τεράστιων διαλόγων/κειμένων και έχει στην διάθεσή του όλο τον απαραίτητο χρόνο που απαιτεί ο τίτλος, το Shadowrun Hong Kong, αποτελεί μια τιμιότατη ολντσκουλιά. Απλώς μην κάνετε ποτέ το λάθος να επιχειρήσετε να παίξετε στο τέλος μιας γεμάτης μέρας με σκοπό να χαλαρώσετε!

Αρχικό Κείμενο : Πρόσφατα μου συνέβη κάτι που θαρρώ δεν μου έχει ξανασυμβεί στην έως τώρα gaming καριέρα μου. Δυσανασχέτησα από τον όγκο και την αναλογία κειμένου προς δράση σε παιχνίδι. Και μάλιστα σε «βαρύ», hardcore, turn based RPG. Από εκείνα που κάποτε ξεκοκκάλιζα μέχρι τελευταίου κόμματος, μέχρι τελευταίας αδιάφορης παρατήρησης του NPC #452. Θορυβήθηκα. Έχει αλλοιωθεί πλέον τόσο πολύ ο gaming χαρακτήρας μου από τις Σειρήνες των Διαδραστικών Φιλμ που αδυνατώ να ασχοληθώ με «πραγματικά» παιχνίδια; Ή όντως, η Harebrained Schemes έχασε κάθε μέτρο σκηνοθεσίας στο Shadowrun: Hong Kong.

Για το ιστορικό της υπόθεσης, να καταθέσω εδώ πως συμπάθησα ιδιαίτερα το Shadowrun Returns, λάτρεψα το Dragonfall (ήταν το αγαπημένο μου RPG για το 2014), στήριξα την Kickstarter καμπάνια του Hong Kong και το ξεκίνησα με πραγματικά μεγάλο ενθουσιασμό.

srhongkong-3

Κάπου στην πορεία όμως, διαπίστωσα κάτι απλό, όσο και τραγικό : παίζοντάς το, δεν διασκέδαζα καθόλου. Ακόμη χειρότερα, μετά από την έντονη και καλογραμμένη εισαγωγή του, όταν μπήκα στο «ψωμί» του παιχνιδιού, αισθανόμουν πως έκανα βαρύτατη αγγαρεία. Ναι μεν ο σχεδιασμός των περιβάλλοντων χώρων ήταν ο καλύτερος που μας είχε δώσει η Harebrained σε παιχνίδι της σειράς έως τώρα και το UI μακράν το χρηστικότερο, αλλά πολύ σύντομα διαπίστωσα το εξής.

Το παιχνίδι, μηχανικά και σκηνοθετικά, αποτύγχανε πλήρως να δημιουργήσει ένταση, παρά το ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο της γραφής του. Ενώ η κάθε «σεναριακή» ή και παράπλευρη αποστολή ήταν γεμάτη ευφυές γράψιμο και πολλαπλές επιλύσεις ανάλογα με τον χαρακτήρα που είχαμε δημιουργήσει (μεγάλα ατού αμφότερα σε παιχνίδι ρόλων), η κάθε επιστροφή στην Heoi, την βάση μας μεταξύ των αποστολών, με γέμιζε με τρόμο. Πλέον, όχι μόνο ο κάθε NPC μας είχε ένα τεράστιο backstory το οποίο κορυφωνόταν με κάποιο side quest, αλλά και κάθε έμπορος ή τυχαίος NPC είχε διαλόγους αντίστοιχης έκτασης οι οποίοι ενημερώνονταν μετά από κάθε σεναριακή αποστολή. Χωρίς υπερβολή, μπορεί η κανονική αποστολή να διαρκούσε μια με μιάμιση ώρα και κατόπιν θα έπρεπε, προκειμένου να ικανοποιήσω την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ελληνιστί, OCD) που θαρρώ μαστίζει κάθε φίλο των RPG’s που σέβεται τον εαυτό του, να διαβάζω κείμενα κοιτώντας σχεδόν στατικές οθόνες για περίπου τρεις ώρες.

srhongkong-5

Και εάν η αρχική ανακάλυψη των χαρακτήρων είχε κάποιο νόημα, πολύ σύντομα αυτοί «τυποποιούνται» σε κάποιες ευρύτερες κατηγορίες (Η Πληγωμένη Και Απόμακρη Χάκερ, Η Κυνηγημένη Μάγισσα και τα σχετικά) και με ελάχιστες εξαιρέσεις, ουσιαστικά μας αναγκάζουν σε ανάγνωση χιλιάδων λέξεων, οι οποίες εάν αποτελούσαν μέρος κάποιου βιβλίου επιστημονικής φαντασίας δεύτερης διαλογής, θα θεωρούνταν απλώς αποδεκτές στα πλαίσια της κατηγορίας.

Παγώνει δηλαδή εντελώς η δράση του παιχνιδιού και ο παίκτης βρίσκεται να διαβάζει την μια σελίδα κειμένου μετά την άλλη, με τις επιλογές του στους διαλόγους ουσιαστικά να είναι σχεδόν απόλυτα διακοσμητικές. Εάν δηλαδή η ανταμοιβή του παίκτη για την ανάγνωση τόσων σελίδων είναι δυο-τρία επιπλέον karma points (τα αντίστοιχα skill points του παιχνιδιού), υπάρχει προφανώς κάποια πολύ βασική ανισορροπία στην σκηνοθεσία του τίτλου.

Έχοντας πάντοτε στο νου μου την σύγκριση με το ανυπέρβλητο Planescape: Torment, όπου μια φράση μας σε κάποιο διάλογο μπορούσε να μεταβάλλει το ίδιο το alignment του χαρακτήρα μας, χαμογελούσα πικρά όσο βεβαιωνόμουν πως όλοι αυτοί οι διάλογοι στο Hong Kong, υπήρχαν κυρίως για να υπάρχουν. Και ίσως δεν θα με ενοχλούσε τόσο, εάν είχαν μοιραστεί με μεγαλύτερη αίσθηση της σκηνικής οικονομίας. Θεωρώ πως θα ήταν απείρως πιο προσβάσιμοι, εάν προέκυπταν ως αντιδράσεις των συντρόφων μας στα πλαίσια κάποιας αποστολής. Η δράση δηλαδή σε συγκεκριμένα σημεία, να διανθίζεται με την επιλογή να εξερευνήσουμε περισσότερο τον ψυχισμό των συντρόφων μας.

srhongkong-4

Έτσι όπως δίνεται στο παιχνίδι, σαν ένα ξεχωριστό/λογοτεχνικό meta-σύστημα μεταξύ αποστολών, με έκανε πραγματικά να κουτουλάω από νύστα επάνω στο πληκτρολόγιο. Ενδεχομένως φυσικά, όλα αυτά να είναι και απόρροια της ηλικίας μου ως παίκτη και του ολοένα μειούμενου gaming χρόνου μου. Εάν έχω δυο ώρες μέσα στην ημέρα για να αφιερώσω στο αγαπημένο μου χόμπι, θέλω να είναι γεμάτες, εορταστικές, να τις απολαύσω. Να μην αισθάνομαι πως κάνω κάποια αγγαρεία. Να μην ασχολούμαι, με άλλα λόγια, με παιχνίδια που δεν με διασκεδάζουν.

Με το Hong Kong, διαπίστωσα πως ο αρχικός μου ενθουσιασμός είχε μετατραπεί σιγά σιγά σε απάθεια, κατόπιν σε ενόχληση και τέλος απλά βρέθηκα να ρωτάω τον εαυτό μου γιατί συνεχίζω, αφού δεν διασκεδάζω πια καθόλου. Η απάντηση ήταν προφανής. Quit, uninstall και μισή απολαυστική ώρα ανεγκέφαλης διασκέδασης με το εξαιρετικό Zombie Vikings. Πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Χαζογέλασα, χτυπήθηκα σαν χταπόδι με το χειριστήριο, το διασκέδασα. Σίγουρα, δεν ήταν κάποια αποκάλυψη, ούτε το παιχνίδι της χρονιάς. Αλλά με διασκέδαζε, περνούσα όμορφα, καθάριζε η ψυχή μου από τη βαβούρα και τη χλαλοή της ημέρας.

Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που απολαμβάνω την ανάγνωση βιβλίων και συγκεκριμένος που απολαμβάνω τα video games. Μου προσφέρει το καθένα κάτι πολύ ξεχωριστό, που έχω μάθει να αγαπώ από μικρός. Δεν είμαι αντίθετος στη δημιουργική ένωση των δυο μορφών ψυχαγωγίας. Αλλά η απευθείας μεταφορά του βιβλίου στον υπολογιστή, θεωρώ πως είναι καταδικασμένη στην αποτυχία. Η δύναμη του μέσου των video-games έγκειται στο γεγονός ότι μας εισάγει απευθείας στην αφήγηση. Πως οι επιλογές μας διαμορφώνουν άμεσα τα συστήματα που καθορίζουν την πορεία και την δεινότητά μας στο παιχνίδι. Αντίθετα, το βιβλίο αναλαμβάνει να σε ταξιδέψει στην φαντασία του συγγραφέα, από την άνεση της πολυθρόνας και του γουισκοπότηρού σου.

srhongkong-1

Η ιδανική αναλογία μεταξύ παθητικής παρακολούθησης και ενεργής συμμετοχής στην αφήγηση, προσδιορίζει τα κορυφαία των video games. Όταν αυτή η ισορροπία διαταράσσεται, καταλήγουμε με ένα οικοδόμημα που ούτε ως βιβλίο στέκει, αλλά ούτε και ως παιχνίδι.

Η σημαντική μας ερώτηση για σήμερα λοιπόν : όσοι από εσάς ασχοληθήκατε, την παλέψατε με το Hong Kong; Το βρήκατε έτσι ευχάριστο και στρωτό και εμένα ένα σκεβρωμένο γερομανούρη, οριστικά αποχαυνωμένο από τη χλιδή της Telltale/Dontnod ή συλλάβατε τον εαυτό σας να πατάει το «Next» στους διαλόγους χωρίς ιδιαίτερη σκέψη;

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

15 Comments

  1. Πιθανό. Ιδιαίτερα πιθανό. Αλλά ρε, ισχύει. Το Ζόμπι Βαϊκινγκς 20 λεπτά το έβαλα, άνοιξε η ψυχή μου. Στο άλλο έτρεμα πότε θα γυρίσω Heoi γιατί θα έπρεπε να κάνω click through 30 backstories άκυρα που σκάγαν ΟΛΑ ΜΑΖΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ. Για τρεις ώρες. Έ όχι ρε φίλε, OCD ψυχάκια είμαστε, όχι μαζόχες!

  2. Και μετά σου λέει ξεκοκάλισε τα πάντα στο Pillars. Χα! Πάω στοίχημα ότι ούτε περιγραφές αντικειμένων διάβασε, ούτε τις ιστορίες των npc με τα χρυσά ονόματα και πόσο μάλλον τα διάφορα βιβλία με το lore του παιχνιδιού… OCD σου λέει ο ένας, καμένος οδοστρωτήρας σου λέει ο άλλος, χεχε γατάκια 🙂
    (κανόνας για μένα- παίρνουμε ότι μπορεί να μας προσφέρει ένα rpg την πρώτη φορά, skip χωρίς τύψεις σε επαναληπτικό playthrough)
    Ωραία καμουφλαρισμένη γκρίνια σε editorial. :p
    Μήπως στο torment όλοι οι διάλογοι οδηγούσαν σε ουσιώδεις επιλογείς ή ανταμοιβές? Ούτε οι μισοί θα έλεγα.
    Επίσης, inb4 ΣΙΣΙΑΡΝΤΑΜΠΛΟYΓΙΟΥ ” ΔΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΑΝ ΟΙ ΜΟΝΟΛΕΚΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΡΑΔΩΝ ΣΤΟ ΦΛΟΜΠΑΟΥΤ 4, ΑΡΠΑ ΤΗ <ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΙΜΟΤΙΚΟΝ ΧΙΑΡ>.

  3. Χρυσούς NPC’s με το fanfic κάθε καμμένου Κικσταρτερά ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν θα διάβαζα. Περιγραφές αντικειμένων διάβαζα όταν μου έκανε “κλικ” το αντικείμενο και το Lore παραδόξως το διάβασα λίγο ξώφαλτσα, χωρίς να έχω πρόθεση. Με κούρασε *λίγο* το Πίλαρς, αλλά ήταν τόσο όμορφο και καλοστημένο που το έπαιξα μέχρι τέλους, με όλα τα side quests και το ευχαριστήθηκα. Είχε σωστή ισορροπία μεταξύ δράσης, διαλόγων και ιστοριών, δεν ήταν αυτό το “Ήρθες στη βάση, ΓΚΝΤΟΥΠ 5 ώρες διάβασμα” που κάνει άστοχα το Hong Kong.

    Προφανώς και το Ουίτσερ έχει τους μπέστεστ διαλόγους έβερ, αυτό είναι δεδομένο. Από ‘κει και πέρα, όταν έχω τόσο λίγο gaming χρόνο, στοχεύω στο maximum της συναισθηματικής εμπειρίας, όχι στο να αποστηθίσω ανύπαρκτη αρχαία ιστορία. Πράγμα που μου θυμίζει, κάπου τώρα δεν ολοκληρώνεται και το White March; Θα συμβούν γλέντια!

  4. Μια ψιλοεπισημάνση… οι ιστορίες των χρυσών npcs, σαν ιδέες ήταν των backers, αλλά η αποτύπωση στο παιχνίδι (aka γράψιμο) ήταν της obdisian, γεγονός που τις έκανε αρκετά ενδιαφέρουσες στην ανάγνωση (θυμάμαι μάλιστα μερικές που είχαν κάποια ωραία ανατροπή μέσα). Ναι, δε σχετίζονταν άμεσα με την κεντρική ιστορία αλλά σαν μικρές αποκομένες περιπέτειες μέσα στον ευρύτερο σύμπαν του PioE βγάζαν γούστο.
    To white march κανονικά ήταν για δεκέμβριο αλλά πήγε κάπου τέλη Ιανουαρίου αν ενθυμούμαι. Υπομονή.
    Κρίμα πάντως που το άφησες, έστω και σαν εμπειρία για να δεις την ιστορία και τους χαρακτήρες θα ήταν καλό. Πάντως και στο dragonfall μετά από ΚΑΘΕ run οι npcs στο Κρούτζενμπρούγκερπωςτολέγανε είχανε κάτι νέο να σου πουν…

  5. Kreuzbazar, το θυμάμαι ακόμη. Αλλά σου έλεγαν ένα πράγμα, στακάτο, ωραίο, κεντραρισμένο, όχι την ιστορία της ζωής τους. Άσε που ήταν απείρως πιο ενιδαφέροντες όλοι από τις emo Gobett και Is()bel. Μόνο οι Racter και Gaichu άξιζαν αληθινά ως NPC’s. Ίσως, λέγω ίσως, ασχοληθώ για να το τελειώσω, αλλά προς ώρας χρειάζομαι αποθεραπεία.

    Μάβερικ, το ‘χει εργολαβία ο Γκουνελιώτης το Πίλαρς, που είναι Truest Hardcore και παίζει ΜΟΝΟ RPG, δεν λερώνει τα χέρια του με βδελυρά κάζουαλ διαδραστικά αφηγήματα.

  6. Kreuzbazar, το θυμάμαι ακόμη. Αλλά σου έλεγαν ένα πράγμα, στακάτο, ωραίο, κεντραρισμένο, όχι την ιστορία της ζωής τους.

    Βασικά και στο Dragonfall σου λέγανε την ιστορία της ζωής τους. :p Απλά ισχύει αυτό που λες, ήταν πιο ενδιαφέροντες οι χαρακτήρες. Το Hong Kong το έχω στο πάγο και μπορώ να πω ότι όντως κάπου το παρατραβάει με τους διαλόγους, αλλά δεν είναι λόγος για να το παρατήσω. Λογικά μέσα στα Χριστούγεννα που θα έχω χρόνο θα αφιερώσω περισσότερο χρόνο σ’ αυτό.

  7. Παίζει για την τρουίλα να το συνεχίσω και να το τελειώσω, μήπως και διανύω ανεγκέφαλη φάση και θα πρέπει να το δω λίγο πιο φρέσκος. Όπως και να ‘χει, θα ενημερώσω το παρόν άρθρο αν το ολοκληρώσω και αλλάξω γνώμη 🙂

  8. “Το Ζόμπι Βαϊκινγκς 20 λεπτά το έβαλα, άνοιξε η ψυχή μου. Στο άλλο έτρεμα πότε θα γυρίσω Heoi γιατί θα έπρεπε να κάνω click through 30 backstories άκυρα που σκάγαν ΟΛΑ ΜΑΖΙ”

    ” μήπως και διανύω ανεγκέφαλη φάση και θα πρέπει να το δω λίγο πιο φρέσκος. “

    Αφού τη ξες την απάντηση τι μας απασχολείς εμάς; :p

    Σοβαρά τώρα, φάση είναι θα σου περάσει. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Απλά κόψε την πολλή telltale..:D

    Also…
    “Κρούτζενμπρούγκερ” μικρή Γερμανική κωμόπολη στα περίχωρα του Βερολίνου. Εκεί αποσύρονται όλοι οι ήρωες του shadowrun και τρώνε φαλάφελς (από τα καλά που τρώει ό Στεφ όχι από delivery) και μπούργκερς όλη μέρα

  9. Συνεχίζω ηρωϊκά. Τα main missions/side missions είναι εξαιρετικά γραμμένα. Αλλά η Γκόμπετ είναι αχώνευτη. Και η Ίζομπελ αυτιστική. Και ο Ντάνκαν το ‘χει σκάσει από 90’ίλα με Σταλόνε. Πάλι καλά έχω ψυχασθενή Ράκτερ και προβλέψιμο-αλλά-πάντα-κουλ-Γκαϊτσου να σώζουν την κατάσταση. Αλλά πολύ διάβασμα ρε παιδί μου, δεν γινόταν να ‘χει περισσότερα φωτάκια ας πούμε; 😀

  10. Next στους διαλόγους πριν τους διαβάσεις; ΝΕΧΤ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ; Κουτσούκο, χρειάζεσαι θεραπεία με ηλεκτροσόκ για να συνέρθεις από την αποχαύνωση που έχουν προκαλέσει τα καθρεφτάκια και οι γυάλινες χάντρες της Telltale μου φαίνεται.

  11. Η απάντηση ήταν προφανής. Quit, uninstall και μισή απολαυστική ώρα ανεγκέφαλης διασκέδασης με το εξαιρετικό Zombie Vikings. Πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Χαζογέλασα, χτυπήθηκα σαν χταπόδι με το χειριστήριο, το διασκέδασα.

    Με το ποιο?

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL