REVIEWS

SONIC FRONTIERS

Το Sonic Frontiers της Sonic Team/SEGA φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει μια από τις πλέον ιστορικές σειρές platform παιχνιδιών, και να την εναρμονίσει με πιο σύγχρονες σχεδιαστικές τάσεις.

Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη τέτοια προσπάθεια για τον Sonic και την παρέα του. Ενώ το αντίπαλο δέος, ο Super Mario, έκανε πετυχημένη μετάβαση στη 3D εποχή ήδη από το Super Mario 64 εν έτη 1996, ο υπερηχητικός σκαντζόχοιρος της καρδιάς μας ποτέ δεν μπόρεσε να ακολουθήσει απροβλημάτιστα, με τις περιστασιακές περιπέτειες του σε πατροπαράδοτο 2D να τυγχάνουν πάντα πολύ θερμότερης υποδοχής από κοινό και κριτικούς από τις τρισδιάστατες απόπειρες – ορισμένες από τις οποίες συγκαταλέγονται συχνά σε λίστες με τα χειρότερα παιχνίδια όλων των εποχών.

A whole new world.

Η Sonic Team με το Sonic Frontiers αποφασίζει να κάνει all-in στην απόπειρα εκσυγχρονισμού της σειράς, και παραδίδει όχι απλά ένα 3D platform game, αλλά ένα open-world 3D game, με όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία αυτών των παιχνιδιών, ήτοι τεράστιοι χάρτες γεμάτοι δραστηριότητες, challenges, αξιοθέατα, εχθρούς και λογιών-λογιών collectibles.

Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια μικρή (λέμε τώρα) παρένθεση με την προσωπική μου σύνδεση με τη σειρά, αλλά και το platform gaming γενικότερα. Όταν ήμουν εγώ στην προ-εφηβεία, τα πηγαδάκια των νεαρών geeks είχαν μία κύρια διαμάχη, Sonic vs. Mario – άλλες διάσημες κόντρες όπως Street Fighter 2 vs. Mortal Kombat, Doom vs. Duke Nukem και δεν συμμαζεύεται, ήρθαν αργότερα. Σε αυτό τον πόλεμο ανήκα στο στρατόπεδο της SEGA και του Sonic, έχοντας καταπιεί αμάσητο το στοχευόμενο marketing που ήθελε να κάνει ορισμένα αμούστακα σπυριάρικα να νιώθουν πιο cool και edgy από κάποια άλλα αμούστακα σπυριάρικα που τους άρεσε ο πιο family-friendly μυστακοφόρος Ιταλός υδραυλικός. Τι σημασία είχε ποιο είναι το καλύτερο παιχνίδι (άλλωστε σχεδόν κανείς δεν είχε τη δυνατότητα να ασχοληθεί διεξοδικά και με τις δύο σειρές), το σημαντικό ήταν πως ο Mario ήταν για τους μπέμπηδες και ο Sonic για τους περπατημένους!

Σοβαρά τώρα, when was Mario this cool?

Αυτά σήμερα μοιάζουν όσο αστεία ήταν. Αλλά η αγάπη που είχα στο Sonic από τα δέκα μέχρι τα δεκατρία (κάπου εκεί συναντήθηκα με το Doom αλλά και το Secret of Monkey Island 2, και άλλαξα gaming ρότα), διατηρήθηκε για το 2D platform gaming εν γένει… η οποία ποτέ δεν έγινε αγάπη για το 3D platforming, τουναντίων πάντα το έβλεπα με ελαφρά αντιπάθεια, ίσως και λόγω των δυσκολιών που είχε από νωρίς ο υπερηχητικός σκαντζόχοιρος με τις τρεις διαστάσεις. Με αυτή τη διαδρομή λοιπόν, καλούμαι σήμερα να κρίνω το πλέον πρόσφατο Sonic game, το οποίο είναι πιο 3D από ποτέ.

Η ιστορία ξεκινάει σχετικά απλά. Ο αιώνιος αντίπαλος του Sonic, Dr. Robotnik, προσπαθεί να ενεργοποιήσει ένα portal που έχει βρει σε ένα νησί. Πετυχαίνει αλλά με σοβαρές συνέπειες, μιας και το portal τον απορροφά πλήρως. Σχεδόν την ίδια στιγμή, ένα παράξενο κύμα δύναμης χτυπάει τον Sonic και την παρέα του, και ενώ ο Sonic βρίσκεται φαινομενικά αβλαβής σε ένα άγνωστο νησί, οι Tails, Knuckles και Amy είναι άφαντοι, και μια αιθαίρια φωνή ενημερώνει τον Sonic πως αν θέλει να σώσει τους φίλους του, θα πρέπει να ακολουθήσει τις οδηγίες της… Από εκεί και πέρα, στις σχεδόν εικοσιπέντε ώρες που διαρκεί το Sonic Frontiers, η ιστορία εξελίσσεται με περισσότερο βάθος από όσο πιθανώς αναμένουμε από ένα Sonic game, ενώ υπάρχει και μια, αρκετά επιτυχημένη, προσπάθεια να μπουν νέες, πιο υγιείς βάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις του Sonic με όλους τους φίλους του – ειδικά η Amy το χρειαζόταν επειγόντως.

Κανείς όμως δεν παίζει Sonic για να βρει εντός τις απαντήσεις στα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπινου είδους. Με το gameplay τι γίνεται, και κυρίως, τι τελική ταχύτητα πιάνει ο ήρωας μας;

Και φιλοσοφικές συζητήσεις, αμ πώς!

Η αρχική αίσθηση που δημιουργεί το Sonic Frontiers είναι η αμηχανία. Sonic που κινείται ελεύθερα σε ένα 3D χάρτη, που κάτι κλειδιά και κάτι γρανάζια έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα δαχτυλίδια, που μια σειρά από απλούστατα mini-games για την αποκάλυψη του χάρτη είναι πιο σημαντικά για την πρόοδο από τα ακροβατικά με ιλλιγγιώδη ταχύτητα, όσο κι αν τα τελευταία προσφέρονται απλόχερα; Not my Sonic!

Με λίγη υπομονή όμως, και με κύριο βοηθό κατά την αρχική περίοδο προσαρμογής το καταπληκτικό soundtrack που απλά δεν χορταίνεις να το ακούς, σιγά-σιγά μπαίνεις στο κλίμα. Από τα πέντε νησιά του παιχνιδιού, τα τέσσερα έχουν το ίδιο μοτίβο – το νησί Rhea ξεχωρίζει γιατί περιέχει μόνο μια σειρά από platforming challenges. Τελικός στόχος σε κάθε νησί είναι η ήττα του πελώριου Titan, ενάντια στον οποίο ο Sonic δεν έχει καμία πιθανότητα νίκης αν δεν μαζέψει τα 7 chaos emeralds που τον μετατρέπουν σε Super Sonic. Για να ανοίξουν τα pedestals με τα emeralds, απαιτούνται κλειδιά, τα οποία ο Sonic μαζεύει κυρίως από τα portals. Τα portals είναι τα κλασικά Sonic levels σε 2D και on-rails 3D, όπως τα γνωρίζουμε από παιχνίδια όπως το Sonic Generations. Και για να ανοίξουν τα portals, απαιτούνται γρανάζια που ρίχνουν τα guardian mini-bosses. Παράλληλα με αυτά, διάσπαρτα σε κάθε χάρτη υπάρχουν tokens απαραίτητα για την επικοινωνία με άλλους χαρακτήρες και το story progression.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε.

Καθώς γίνεται ξεκάθαρη η ιεραρχία των collectibles και οι απαιτήσεις για την πρόοδο στο παιχνίδι, ο παίκτης βάζει στόχους και η αρχική αμηχανία μετατρέπεται σε ένα εθιστικό gameplay loop πρωτίστως εξερεύνησης (σε υψηλές ταχύτητες φυσικά!), που μπορεί να απορροφήσει πλήρως για ώρες. Για άλλη μια φορά θα τονίσω το πόσο σημαντικό για αυτό το immersion είναι το κορυφαίο soundtrack, που στη διάρκεια του free roaming αποτελείται από υπέροχες, χαλαρωτικές μελωδίες, ασυνήθιστες για τα δεδομένα του Sonic. Οι κλασικές πίστες και τα boss fights βέβαια, συνοδεύονται από πολύ πιο δυναμικές συνθέσεις, αλλά και τραγούδια.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια εξαιρετική κυκλοφορία, αν δεν υπήρχαν ορισμένα προβλήματα, τόσο τεχνικής, όσο και σχεδιαστικής φύσης.

Με αυτό το review να έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά, το πιθανότερο είναι πως όσοι αναγνώστες έχουν έστω και ελάχιστο ενδιαφέρον για το Sonic Frontiers, θα έχουν δει τα βίντεο που κατέκλυσαν το Youtube και σχετικές πλατφόρμες κατά την κυκλοφορία, που δείχνουν τραγελαφικές καταστάσεις με το pop-in των διαφόρων αντικειμένων. Παρόλο που δεν είδα κάτι τόσο χτυπητό, το πρόβλημα είναι σίγουρα υπαρκτό, και δυστυχώς μπορεί να επηρεάσει και το gameplay, μιας και ενώ προσπαθείς να προσανατολιστείς και να καταλάβεις πώς γίνεται προσβάσιμη κάποια περιοχή, σημαντικές πλατφόρμες μπορεί να μην εμφανίζονται μέχρι το τελευταίο χιλιοστό, ή δευτερόλεπτο.

Δεν λέω, είσαι ψηλός, αλλά άμα δεν σε βοηθούσε η κάμερα, δεν θα φτουρούσες μία.

Σε πιο δομικά προβλήματα, από το δεύτερο νησί και μετά είναι αρκετά συχνή η μετάβαση σε 2D plane σε ορισμένες διαδρομές εντός του ανοιχτού κόσμου. Αυτή η μετάβαση δυστυχώς δεν είναι απροβλημάτιστη, και κυρίως δημιουργεί αβεβαιότητα σχετικά με την κίνηση του Sonic όταν έρχεται η ώρα του precision platforming – μην φανταστείτε απαιτήσεις Super Meat Boy, αλλά είναι ώρα στην οποία πραγματικά δεν θέλεις αβεβαιότητα στην κίνηση του χαρακτήρα. Όταν έρχεται η στιγμή του platforming challenge στο Rhea Island, μπορεί να φέρει τον παίκτη στα πρόθυρα του ragequit, και το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι ότι οι developers, σε μια πλάγια αναγνώριση του προβλήματος, έχουν φροντίσει να τοποθετήσουν άφθονα shortcuts σε κομβικά σημεία των θεόρατων pylons που πρέπει να σκαρφαλώσει ο Sonic.

Η κάμερα, ένα από τα πιο σημαντικά αλλά και επισφαλή στοιχεία ενός third-person 3D game, δουλεύει ως επί το πλείστον σωστά, με μια συγκεκριμένη αλλά σημαντική εξαίρεση, την αναμέτρηση με τους ενίοτε τεράστιους guardians και Titans. Η απαραίτητη αναρρίχηση του Sonic πάνω σε αυτούς τους εχθρούς, με την μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα, συχνά μπερδεύει την κάμερα που δείχνει αλλού για αλλού, και σίγουρα όχι στη σωστή διαδρομή. Αργά ή γρήγορα (για να λέμε την αλήθεια, συνήθως γρήγορα), επανέρχεται στα ίσια της, αλλά ακόμα και έτσι, είναι εκνευριστικό.

Το παιχνίδι είναι γενικά εύκολο, αλλά υπάρχουν απότομα difficulty spikes και skill gates. Μεγάλο προσωπικό παράπονο ο δεύτερος Titan, που δεν δίνει καμία εναλλακτική στον τρόπο αντιμετώπισής του. Ή θα εκτελέσει ο παίκτης τέλεια, με ακρίβεια δευτερολέπτου και υπό χρονική πίεση μια σειρά από parries, κίνηση που απαιτεί έναν άγαρμπο συνδυασμό πλήκτρων (είτε με keyboard είτε με gamepad), ή δεν θα κερδίσει και προχωρήσει στο παιχνίδι ποτέ. Αντίστοιχα, το pinball minigame στο τέλος του Chaos Island μπορεί να σας κολλήσει για ώρες… ή απλά για μερικά λεπτά, μιας και βασίζεται υπερβολικά στην τύχη. Ξέρω πως το pinball είναι κομμάτι της ιστορίας του Sonic, αλλά ειλικρινά θα προτιμούσα ο φόρος τιμής να είναι καθαρά optional. Δεν έχω γενικά πρόβλημα με το git gud, αλλά όταν το απαιτεί το παιχνίδι, έχω με τη σειρά μου την απαίτηση καλύτερου σχεδιασμού της πρόκλησης, και όχι άτσαλο χειρισμό και τυχαία resets.

Μια τσιπούρα, ΝΑ.

Μια τελευταία παρατήρηση που δεν είναι ακριβώς μειονέκτημα, ειδικά από τη στιγμή που το Sonic Frontiers δίνει εναλλακτικές δυνατότητες. Ο παίκτης που θα αφιερωθεί στην εξερεύνηση, θα βιώσει ένα πολύ ομαλό progression σε ότι αφορά τη συλλογή των collectibles. Ο παίκτης όμως που θα προτιμήσει να πάει καρφί από story node σε story node, πιθανότατα θα νιώσει ότι το παιχνίδι είναι υπερβολικά grindy, ειδικά σε ότι αφορά των αριθμό των απαραίτητων tokens. Κυριολεκτικά την τελευταία ώρα ενασχόλησής μου με το παιχνίδι, ανακάλυψα ότι αυτό το grind μπορεί να παρακαμφθεί μέσω του fishing mini-game, που επιτρέπει γρήγορη συγκομιδή σημαντικού αριθμού keys, tokens, gears και λοιπών προμηθειών, κάτι που με οδήγησε στο να αυξήσω ελαφρώς τη βαθμολογία του.

Όπως παραδέχτηκα ήδη, αυτό το review ολοκληρώθηκε με καθυστέρηση, αρκετή ώστε να είναι ξεκάθαρο ότι το Sonic Frontiers έχει διχάσει – ίσως τους κριτικούς περισσότερο από το κοινό, που φαίνεται έτοιμο να συγχωρήσει πολλά στον αγαπημένο του σκαντζόχοιρο. Τα προβλήματα είναι υπαρκτά, αλλά για εμένα το Sonic Frontiers κέρδισε το στοίχημα τόσο ως αυτόνομο παιχνίδι, όσο και ως στίγμα για το μέλλον της σειράς.

Ευχαριστούμε θερμά τη Zegetron για την παροχή του review code.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 83%

83%

Super Sonic

Η είσοδος του Sonic σε νέα, για τον ίδιο, gaming μονοπάτια είναι συνολικά επιτυχημένη, παρά τα όποια προβλήματα. Με λίγο γυάλισμα και προσοχή στις λεπτομέριες, το επόμενο παιχνίδι της σειράς (εγώ τουλάχιστον θεωρώ δεδομένο ότι θα υπάρξει), έχει τις βάσεις για να κοιτάξει επιτέλους τον αιώνιο αντίπαλο Mario στα τρισδιάστατα, μπιρμπιλωτά μάτια του.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

3 comments

Related Articles

Back to top button
elEL