REVIEWS
Trending

IMMORTALS FENYX RISING

Hunting high and low

Το σημερινό κείμενο θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με μόλις τρεις λέξεις. Ubisoft και open world. Είναι γνωστόν τοις πάσι, ότι η συγκεκριμένη εταιρεία με τις τελευταίες της κυκλοφορίες έχει πάει το θέμα των ανοικτών κόσμων σε άλλα επίπεδα. Καταφέρνει με μαεστρία να τους δίνει πνοή και να τα γεμίζει με κάθε λογής ατραξιόν. Τελευταία φορά που είδαμε την Ubi να μεγαλουργεί ήταν στο Valhalla. Αποτέλεσμα μίας σειράς η οποία κυκλοφορία με την κυκλοφορία, έφτασε να αποτελεί ίσως το σήμα κατατεθέν των ανοιχτών κόσμων την σήμερον ημέρα. Με αυτά κατά νου, όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα teasers για το Fenyx Rising αλλά και με το preview που παρουσιάσαμε πριν έναν μήνα δεν μπορούσα παρά να είμαι σίγουρος ότι θα είχα να κάνω με έναν ακόμη εξαιρετικό τίτλο. Κερασάκι στην τούρτα για εμένα αποτέλεσε και η αρχαιοελληνική θεματολογία του, μιας που οι συγκεκριμένοι αξιόλογοι action τίτλοι στην Μητέρα Πλατφόρμα σπανίζουν.

Fenyx gazing at the world with the main splash screen
Ώρα για απογείωση μετά από ένα παραμυθένιο ξεκίνημα

Η ιστορία μας ξεκινάει στον παγωμένο Καύκασο, όπου ο Δέσμιος Προμηθέας διαπραγματεύεται με τον Δία την τιμωρία του με αντάλλαγμα την βοήθεια του Τιτάνα προς τον Βασιλιά των Θεών. Αιτία για αυτό, η δραπέτευση του Τυφώνα από τα Τάρταρα, όπου τον είχε φυλακίσει ο Δίας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποφασίζει να εκδικηθεί τους Ολύμπιους, ξεκινώντας να τους τιμωρεί έναν προς έναν, με αρκετά ευφάνταστους τρόπους. Συνοδοιπόροι του σε αυτό το ταξίδι του χαμού, διεφθαρμένα μυθικά πλάσματα και ήρωες,  με τελικό σκοπό να καταλάβει τον κόσμο σε κάθε επίπεδο. Με τους Θεούς ανήμπορους, μόνο ένας κοινός θνητός μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση. Ένας νέος ήρωας ή μπορεί και ηρωίδα. Έτσι οι Μοίρες τα κανονίζουν ώστε μετά από ένα φοβερό ναυάγιο, η Fenyx να ξεβραστεί στο Χρυσό Νησί (Golden Island ντε), κατοικία Θεών, τεράτων και μύθων. Αναγκαία σημείωση προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Ασχέτως του τι φύλο θα διαλέξουμε, το όνομα της/του πρωταγωνίστριας/ή μας θα είναι το ίδιο. Επιπλέον, επειδή δεν θέλουμε να χαλάσουμε καρδιές, μπορούμε να επιλέξουμε ότι χαρακτηριστικό θέλουμε, λ.χ. μία ξανθιά Αμαζόνα με μουστάκι και φαβορίτες. Στα πλαίσια αυτής της κριτικής, επιλέχθηκε μία τυπική Ελληνίδα, χωρίς μουστάκι.

Fenyx showing off her new wings
Ποζάροντας με το κύριο όπλο του παιχνιδιού

Από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλέχθηκε να ζωντανέψει η Ubisoft τον κόσμο του Immortals. Τα άκρως καρτουνίστικα γραφικά του, βγαλμένα μέσα από παιδικά όνειρα και comic για την Μυθολογία μας, στην αρχή ομολογουμένως δεν μου γέμισαν το μάτι. Μέσα μου ήθελα να ζήσω ένα έπος με τις παλέτες και την αισθητική του God of War. Παρόλα αυτά, όσο περνούσαν οι ώρες και ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με την κωμική γραφή του παιχνιδιού και κυρίως με τις ατάκες του Διός, άρχισα να αλλάζω γνώμη. Μετά από λίγο, ήταν πασιφανές ότι αισθητικά το Immortals είναι άρτιο. Οι πρωταγωνιστές του, η ιστορία του αλλά και ο τρόπος με τον οποίον ξεδιπλώνεται η ιστορία του, δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν καλύτερα. Ακόμη και οι μάχες του, μόνο θετικό πρόσημο έλαβαν από αυτήν του την αισθητική.

Attacking some soldiers from above
Επίθεση από αέρος!

Οι μάχες του λοιπόν χαρακτηρίζονται από φαντασμαγορικά εναέρια σκηνικά απέναντι κυρίως σε τεράστιους εχθρούς. Όπως θα έχετε ήδη δει, ο χαρακτήρας μας φέρει ένα πανέμορφο σετ φτερών στην πλάτη του, εφεύρεση του Δαίδαλου, με τα οποία μπορεί να απογειώνεται για να ταξιδεύει αλλά και να τα χρησιμοποιεί για να πλήξει τους κακούς από αέρος. Σε πιο χειροπιαστό επίπεδο, η μάχη είναι ένα αέναο και βάναυσο κοπάνημα του ποντικιού, μαζί με τις απαραίτητες μανούβρες, αφού για να αυξήσουμε την συνολική ζημιά των χτυπημάτων μας πρέπει να ολοκληρώσουμε όσο περισσότερα combos γίνεται. Αυτό άλλοτε μπορεί να είναι διασκεδαστικό, αλλά κάποιες άλλες φορές κόβει πόντους από τις εντυπωσιακές πιρουέτες που θα μπορούσαμε να δούμε άνευ διακοπών. Σε κάθε περίπτωση, οι μάχες, είτε αφορούν δαιμονισμένα κοτόπουλα, είτε Κύκλωπες είναι εθιστικές, ενώ μας παρέχονται και αρκετές επιλογές όσον αφορά το οπλοστάσιό μας. Κρατήστε βέβαια ένα κρατούμενο για το τελικό ζύγι.

Fenyx flying above the world to explore the map
Where eagles dare

Αυτή όμως που είναι ακόμη πιο εθιστική είναι η εξερεύνηση του Χρυσού Νησιού. Στην πραγματικότητα ο κόσμος του δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα θεματικό πάρκο, γεμάτο ατελείωτες και πολλές φορές επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες. Παρόλα αυτά, κάθε φορά έλεγα στον εαυτό μου, ένα σεντούκι ακόμη και κλείνω και κατέληγα δύο ώρες μετά να αναρωτιέμαι γιατί κρύωσε ο καφές μου. Κατά πως φαίνεται η Ubi έχει βρει την συνταγή και παίζει τόσο καλά με το σύστημα ανταμοιβών όσο κι ένας εκπαιδευτής σκύλων. Προσθέστε σε αυτό και την δυνατότητα να ταξιδεύουμε με ποικίλους τρόπους και δεν θα σας είναι δύσκολο να διαπιστώσετε γιατί είναι δύσκολο να ξεκολλήσει κάποιος από το Fenyx.

Fenyx reading an ancient Greek inscription
Κάτι δεν πήγε και πολύ καλά εδώ

Δυστυχώς όμως, όπως προείπα, ο κόσμος του είναι απλώς μία παιδική χαρά με αρχαίους ελληνικούς ναούς. Και εκτός αυτού, είναι τεράστιος και κατά συνέπεια αχανής. Αυτό σημαίνει ότι πολλές φορές χάνεται το όποιο momentum μπορεί να δημιουργήσει μία ενδιαφέρουσα τροπή στην ιστορία του ή όπως όταν θα πρέπει να διασχίσουμε τεράστια λιβάδια απλώς και μόνο για να πάμε από την σπηλιά Α στην Β, χωρίς προφανή λόγο. Προσθέστε σε αυτά και το αναγκαστικό φαρμάρισμα πρώτων υλών και έχετε μία αρκετά έξυπνη αύξηση των απαιτούμενων ωρών προς την ολοκλήρωση της κεντρικής ιστορίας. Το παιχνίδι βρίθει σεντουκιών, σπηλιών και λοιπών περιοχών προς εξερεύνηση και λεηλασία, κάτι που όσο ενθουσιασμό προκαλεί αρχικώς, άλλη τόση δυσφορία αφήνει σαν επίγευση. Και μπορεί παραπάνω να έκανα λόγο για εθιστικό σχεδιασμό, παρόλα αυτά στο τέλος της ημέρας υπάρχει η επίγνωση της άσκοπης εξερεύνησης, οπότε κι αυτός ο “εθισμός” δεν ξέρω για πόσο μπορεί να κρατήσει.

Stealth approaching some soldiers
Γιατί υπάρχει και αυτή η αντιμετώπιση

Ακόμη ένας άσχημος τρόπος να αυξηθεί δραματικά ο χρόνος gameplay, είναι με το προαναφερθέν φαρμάρισμα πρώτων υλών. Από την μία το παιχνίδι διαθέτει ένα ενδιαφέρον σύστημα ανάπτυξης του χαρακτήρα μας. Πρωτίστως μέσα από το ξεκλείδωμα και την εξέλιξη θεϊκών δυνάμεων και ικανοτήτων, όσο και του εξοπλισμού που συλλέγουμε και αναβαθμίζουμε. Από την άλλη η πιο “ελαφριά” αντιμετώπιση αυτού του συστήματος δεν αποδεικνύεται και τόσο προσοδοφόρα, μιας που με κάθε νέο boss, αυξάνονται οι απαιτήσεις μας σε HP, στατιστικά και γενικότερα απαιτείται μία συνεχής εξέλιξη μας. Αυτό όσο καλό φαίνεται εκ πρώτης όψεως, τόσο κουραστικό και βαρετό κατήντησε αρκετά σύντομα. Είναι τουλάχιστον λάθος, σε normal δυσκολία ενός τέτοιου παιχνιδιού, να πρέπει να περνάω την περισσότερη ώρα ψάχνοντας φρούτα για τα φίλτρα μου ή για κρυστάλλους με την ελπίδα να ανεβάσω αρκετά την ζημιά του σπαθιού μου για να προχωρήσω ένα τέταρτο στον κεντρικό κορμό του.

Hunting a boar with a bow from above using wings and airborne attacks
Κυνήγι αγριόχοιρου από αέρος

Εφόσον οι δημιουργοί θέλησαν να εισαγάγουν ένα τέτοιο σύστημα εξέλιξης, θα μπορούσαν κάλλιστα να μεριμνήσουν προσθέτοντας περισσότερα side quests ή απλώς να εξισορροπήσουν λίγο τις ανάγκες μας για πρώτες ύλες. Για παράδειγμα, βρήκα εξαιρετική την προσθήκη ορισμένων γρίφων που βρίσκονται είτε στους διάσπαρτους ναούς είτε στα Τάρταρα, τόσο σαν ένα διάλειμμα από το γυρολόγημα, όσο και σαν έναν διασκεδαστικό τρόπο για να μαζέψω πρώτες ύλες. Βέβαια αυτό που κάνει τους γρίφους ακόμη καλύτερους είναι το συναίσθημα που βγάζουν, το οποίο έρχεται καρφί από τα Prince of Persia. Αν θέλετε την γνώμη μου, αποτελεί και μία σφυγμομέτρηση για το επερχόμενο remake του Sands of Time. Πολλοί είναι κι αυτοί που κάνουν λόγο για ένα τρόπον τινά του Breath of the Wild, αλλά νομίζω ότι αυτό έγκειται περισσότερο στην ανοιχτού κόσμου φύση του παιχνιδιού και τα γραφικά του και λιγότερο στα χαρακτηριστικά του. Εδώ πέρα σημειώστε ακόμη ένα κρατούμενο για το τελικό πόρισμα.

Trying to solve a fresco puzzle
Ένας ακόμη μέτριος γρίφος

Γραφικά ε; Μπορεί στην αρχή να μην γεμίζουν το μάτι, ειδικά εφόσον έχουμε συνηθίσει σε πιο φωτορεαλιστικές απεικονίσεις, αμέτρητα πολύγωνα και γενικότερα σε μία προσπάθεια να φέρουμε τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών πιο κοντά με τον πραγματικό. Το Fenyx κόντρα σε όλα αυτά, αποδεικνύει ότι με πιο απλά σχέδια και διατηρώντας την “παιδικότητα” μπορείς να πετύχεις την τέλεια ισορροπία. Βέβαια σε αυτό έπαιξε καίριο ρόλο η εμπειρία της Ubisoft στο πάντα σχεδόν τέλειο optimization. Καταρχάς, το παιχνίδι ενώ διαθέτει αρκετές πινελιές φωτορεαλισμού και φοβερών μακρινών τοπίων, τρέχει απρόσκοπτα ακόμη και στο δικό μου αδύναμο μηχάνημα, με τις ανάλογες υποχωρήσεις πάντα. Και όσο ανεβαίνουμε σε ρυθμίσεις, τόσο ομορφαίνει το τελικό αποτέλεσμα, με το τελευταίο επίπεδο, Ultra, να είναι πραγματικά ένας οπτικός οργασμός. Κι αν αυτά από μόνα τους δεν αρκούν για να χτίσουν το απαραίτητο immersion, έρχεται σαν από μηχανής Θεός ο Gareth Coker (Ori and the Blind Forest & Ori and the Will of the Wisps) να ντύσει αυτά τα πανέμορφα τοπία με την εξαιρετική μουσική του. Και συνεχίζοντας στον ακουστικό τομέα, παραδόξως ήταν ίσως η πρώτη φορά όπου μη Έλληνες ηθοποιοί έδωσαν μία ρεαλιστική προφορά στον λόγο τους. Ο δε Τυφώνας είναι λες και έχει βγει από την ελληνική επαρχία, ενώ και οι υπόλοιποι Θεοί, κάνουν τίμιες προσπάθειες να του μοιάσουν. Σίγουρα δεν είναι όλοι εξίσου πετυχημένοι, αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε αυτές τις προφορές βγαλμένες από εξετάσεις προφορικών για πιστοποιητικό ξένων γλωσσών. Αν και εδώ που τα λέμε, είναι τόσο καλογραμμένοι οι διάλογοι και χτίζουν τόσο έξυπνα χούμορ, μιας που η πλοκή είναι ψιλοαδιάφορη, ώστε καταλήγεις να δίνεις περισσότερη σημασία στο τι λέγεται παρά στο πως.

Climbing on the top of Athena's statue to explore the map
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Ασσασσίνος…

Αρνητική εντύπωση μου προκάλεσε και το in-game store. Μπορεί εντός αυτού να πωλούνται μόνο στολές και λοιπά διακοσμητικά στοιχεία, αλλά ειδικά για εμάς που ανδρωθήκαμε σε άλλες εποχές συνεχίζει χτυπάει άσχημα στο μάτι. Ευτυχώς τουλάχιστον που δεν είδαμε ένα μοντέλο pay to win ούτε στο ελάχιστο. Σημείο των καιρών κι αυτό, μιας που τα τελευταία χρόνια η Ubisoft έχει κάνει μία στροφή προς τα loot fests παιχνίδια και ένα κατάστημα αυτού του τύπου, μπορεί εύκολα να σιγονταριστεί από αυτούς που θέλουν να αγοράσουν κάτι εντυπωσιακό και να τελειώνουν οριστικά με το στυλιστικό κομμάτι.

Immortals Fenyx Rising world showing main key places
Όρεξη να υπάρχει, το κυνήγι του θησαυρού δεν τελειώνει ποτέ

Πάμε τώρα στα δύο σημεία που κρατήσαμε. Τόσο το παραπάνω μανιακό lootαρισμ αντικειμένων όσο και η μίξη πολλών διαφορετικών στοιχείων στο παιχνίδι, του δημιουργούν μία κρίση ταυτότητας. Ενώ το παιχνίδι μπορεί να αποβεί διασκεδαστικό και να πετύχει στο έπακρο το ζητούμενο escapism, εντούτοις δεν καταφέρνει να τερματίσει τίποτα από τα δομικά του στοιχεία. Οι δημιουργοί του προσπάθησαν να χωρέσουν σε ένα καλάθι πολλές καλές ιδέες και κάπου το έχασαν. και είναι κρίμα ενώ υπάρχουν οι βάσεις για αρκετές καλές ιδέες να μην μπορεί να τις φτάσει αρκετά μακριά. Ίσως ένα ακόμη σημείο των καιρών μας, όπου οι εταιρείες προσπαθούν να βάλουν RPG και Puzzle στοιχεία σε action τίτλους για να μεγαλώσουν το αγοραστικό κοινό τους. Ευλεπιστώ τουλάχιστον με τα 3 DLCs που θα ακολουθήσουν να δούμε τα πράγματα να παίρνουν μία πιο συγκεκριμένη τροχιά. Εξάλλου η Ubisoft φαίνεται διατεθειμένη να υποστηρίξει το παιχνίδι της, αφού εκτός αυτών θα τρέχουν συνεχώς challenges, daily quests και λοιπές δραστηριότητες που ίσως του προσδώσουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα σε βάθος χρόνου.

Αν πρέπει να εσωκλείσω τα συναισθήματα μου σε μία πρόταση, θα τα περιέγραφα ως έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Οι πρώτες ερωτικές σπίθες ξεπετάγονται με την πρώτη ματιά. Το κυνήγι της ηδονής και της ολοκλήρωσης είναι συνεχές και όσο πλησιάζουμε προς την ολοκλήρωσή, αυτή τόσο απομακρύνεται. Αυτό συμβαίνει πρωτίστως επειδή το Fenyx Rising δεν έχει έναν ξεκάθαρο χαρακτήρα, αλλά αλλάζει συνεχώς σαν χαμαιλέοντας. Το αποτέλεσμα είναι να μην μπορεί να εκπληρώσει στο έπακρο καμία μας επιθυμία. Στο τέλος όμως μας μένει το ταξίδι κι αν το ταξίδι εμπεριέχει τα κατάλληλα συναισθήματα αξίζει τον κόπο. Μένει μόνο να δούμε, τώρα που φτάσαμε στην Ιθάκη, πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό με τις προσθήκες των daily quests και τι αλλαγές θα δούμε με το κομμάτι της κοινωνικής δικτύωσης, το οποίο ή που θα καταργηθεί πλήρως ή που θα γιγαντωθεί. Ευελπιστώ να ωριμάσει σαν ένα καλό κρασί και να μπορούμε να επιστρέφουμε στο Χρυσό Νησί των Θεών για να παίρνουμε τις κατάλληλες δόσεις “μαγείας”.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 75%

75%

Αρχαία Ελλάδα με απ' όλα σε έναν τεράστιο κόσμο

Το Fenyx μπορεί να μην στοχεύει κάπου συγκεκριμένα, εντούτοις όμως δεν παύει να είναι ένας άκρως διασκεδαστικός τίτλος. Τα διάφορα στοιχεία από τα οποία απαρτίζεται μπορούν κάλλιστα να ικανοποιήσουν αρκετούς, όχι όμως και τους πιο απαιτητικούς.

Ηλίας Ιακωβόπουλος

Μεγαλωμένος στην ελληνική επαρχία, μαγεύτηκε γρήγορα από τα φώτα της πρώτης CRT οθόνης του. Σαν περίεργος και παράξενος μπήκε στα βαθιά από νωρίς, όχι πάντοτε με επιτυχία. Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη αποφάσισε να ασχοληθεί με την συγγραφή, οπότε και μπλέχτηκε με τις κριτικές σατανικών βιντεοπαιχνιδιών. Δηλωμένος μεσαιωλάγνος, κρίνει τα πάντα με κριτήριο το πόσα σπαθιά θα βρει στο διάβα του, ενώ στο προσκεφάλι του έχει μια Voodoo 2 να τον φυλάγει.

12 Comments

  1. Κρίμα. Περίμενα να είναι πιο “δεμένο” το συγκεκριμένο παίγνιο και με καλύτερη ιστορία/πλοκή. Ωραία τα “θεματικά πάρκα” της Ubi, ωραία και η εξερεύνηση, αλλά να υπάρχει και λίγη ουσία ρε γμτ…

    Επίσης, καλό και το χιούμορ και τα καρτουνίστικα γραφικά, αλλά δεν ξέρω τι τους πιάνει όλους όταν καταπιάνονται με την Αρχαία Ελλάδα και τη Μυθολογία της. Αναρωτιέμαι πότε θα βγει επιτέλους ένα παιχνίδι με αντίστοιχη θεματολογία, αλλά σοβαρή “χροιά”.

  2. Ωραίο κείμενο Ηλία.

    Προσωπικά μου άρεσε στο 4ωρο session που είχα παίξει πριν μερικές εβδομάδες. Όμως, το φοβόμουν ότι αν συνέχιζε για πολύ στο ίδιο “σύστημα”, ίσως αργότερα γινόταν λιγάκι κουραστικό – όπερ και εγένετο.

    Πάντως μελλοντικά σίγουρα θα ασχοληθώ μαζί του.

  3. [USER=104076]@maximum armor[/USER] Για αυτό λέμε ότι η βαθμολογία είναι απλά ένας αριθμός. Επίσης πολλές φορές οι πόντοι, στα δικά μου κείμενα, δεν αφαιρούνται με βάση ένα ποσοτικό σύστημα αλλά ένα ποιοτικό. Μπορεί να έχεις 5 καλά στοιχεία κι ένα αρνητικό. Αν τ αρνητικό έχει τόσο ισχυρό αντίκτυπο μοιραία θα χαθούν και περισσότεροι πόντοι.

    [USER=102595]@Sephir[/USER] Αν είχε έστω κι ένα από όλα τα στοιχεία του αναπτυγμένο σε βάθος τότε θα μπορούσες να παραβλέψεις τα υπόλοιπα. Τώρα προσπαθεί να χωρέσει δέκα καρπούζια σε δύο μασχάλες. Ευελπιστώ τουλάχιστον ότι με τα DLCs θα δούμε πιο σφιχτοδεμένες ιστορίες και ότι θα υπάρξει και το απαραίτητο balance ώστε τουλάχιστον να μπορείς να τρέχεις την ιστορία χωρίς καθυστερήσεις για crafting.

    [USER=103716]@Dim Gian Bot[/USER] Δυστυχώς μια ζωή καληνοτσες…
    Εν προκειμένω τουλάχιστον οι διάλογοι είναι σε υψηλό επίπεδο και χτίζουν το χιούμορ χωρίς πολλά κλισέ. Βέβαια την ελληνική μυθολογία την έχουν κατασφαξει. Καμία σχέση με το πρόσφατο Hades

  4. καθαρο zelda clone είναι το game. Δεν με χαλάει καθόλου και σίγουρα θα το παίξω στο switch.
    Γενικά το zelda έχει δημιουργήσει δικιά του σχολή και αρκετούς κλώνους.
    Kαι ναι δεν με χαλάει καθόλου αυτοί οι αχανής open world που απλα περιπλανιέσαι αλλά και αυτό είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό του zelda.

  5. [USER=102792]@chek2fire[/USER] Δεν έχω παίξει το BotW στο οποίο υποτίθεται ότι πατάει, αλλά δεν νομίζω ότι το συγκεκριμένο ήταν ένα απλό looter. Επίσης, όταν βγάζεις τον παίκτη για εξερεύνηση θα πρέπει να έχεις το αντίστοιχο υλικό στον προορισμό του. Να περπατήσω την τεράστια κοιλάδα με τα λουλούδια για να βγω στην σπηλιά, αλλά εκτός από το να ρίξω την πέτρα στην ζυγαριά για να ανοίξει η πόρτα, βάλε και ένα μικρό κομμάτι lore ή τέλος πάντων κάτι ενδιαφέρον για να βρω εκτός από το νέο skin του θώρακος των Μυρμιδόνων.

    Τέλος πάντων, γούστα είναι αυτά.

  6. [QUOTE=”Chronomancy, post: 556028, member: 103156″]
    [USER=102792]@chek2fire[/USER] Δεν έχω παίξει το BotW στο οποίο υποτίθεται ότι πατάει, αλλά δεν νομίζω ότι το συγκεκριμένο ήταν ένα απλό looter. Επίσης, όταν βγάζεις τον παίκτη για εξερεύνηση θα πρέπει να έχεις το αντίστοιχο υλικό στον προορισμό του. Να περπατήσω την τεράστια κοιλάδα με τα λουλούδια για να βγω στην σπηλιά, αλλά εκτός από το να ρίξω την πέτρα στην ζυγαριά για να ανοίξει η πόρτα, βάλε και ένα μικρό κομμάτι lore ή τέλος πάντων κάτι ενδιαφέρον για να βρω εκτός από το νέο skin του θώρακος των Μυρμιδόνων.

    Τέλος πάντων, γούστα είναι αυτά.
    [/QUOTE]

    και όμως το zelda είναι ακριβώς έτσι. Δεν υπάρχει lore ούτε καν αξιόλογο loot τις περισσότερες φορές αλλά υπάρχουν μέρη που θέλεις να δεις και που αξίζουν να τα επισκευτείς συν ένα χαλαρό quest και ιστορία που κανείς δεν σε πιέζει να τελειώσεις η να ακολουθήσεις.
    Aλλά μπορείς να πας παντού ακόμα κια στην ποιο απομαμκρυσμένη βουνοκορφή.

  7. Να προσθέσω ότι το πρόβλημα με το αναγκαίο φαρμάρισμα πρώτων υλών, λύθηκε με την προσθήκη των challenges. Κάποια τρέχουν ατομικά και κάποια συλλογικά για ολόκληρη την κοινότητα. ΕΚτός του κινήτρου για κάποιους, πληρώνουν και αρκετά καλά.

  8. Πάντως η τιμή του έπεσε ήδη στο μισό, ακόμα και για αγορά μέσω του [URL=’https://store.ubi.com/ie/game?pid=5cec210a39798c0870c07684&dwvar_5cec210a39798c0870c07684_Platform=pcdl&edition=Standard%20Edition&source=detail’]Ubistore[/URL] (πέρα της 10€ προσφοράς του επικομάγαζου) και τη χρήση του κουπονιού WELCOME2021.

    Λογικά θα πέσει κι’ άλλο αρκετά σύντομα.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL