REVIEWS

AMNESIA: THE BUNKER

The Great Nightmare

Είχα την εντύπωση ότι ήμουν ένας ατρόμητος gamer όσον αφορά στα horror games μέχρι που έπαιξα το πρώτο Amnesia (The Dark Descent). Εκείνο το παιχνίδι άλλαξε όλη την εικόνα που είχα για το είδος και με μετέτρεψε απευθείας σε πολύ μεγάλο οπαδό της Frictional Games. Μάλιστα το επόμενο παιχνίδι της εταιρίας, το μελαγχολικό και υποβλητικό SOMA, ήταν εξίσου ποιοτικό, ενώ ακόμη και το Amnesia: Rebirth μπορεί να ήταν ένα σκαλί πιο κάτω αλλά παρέμενε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι τρόμου. Έπειτα από το Rebirth η Frictional αποφάσισε, σωστά κατά την γνώμη μου, ότι η φόρμουλά της χρειαζόταν ένα φρεσκάρισμα και το αποτέλεσμα είναι το παιχνίδι που παρουσιάζουμε σήμερα. Οπλιστείτε με θάρρος και ελάτε να μπούμε μαζί στον εφιάλτη.

Απολαύστε το φως του φεγγαριού γιατί θα αργήσετε πολύ να το ξαναδείτε. Αν το ξαναδείτε.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι τόσο η (πολύ σύντομη) περιγραφή της πλοκής όσο και οι εικόνες που θα συνοδεύσουν το άρθρο είναι εντελώς spoiler free. Η σταδιακή αποκάλυψη της ιστορίας είναι βασικό κομμάτι της campaign και θα σας αφήσω να την ξεδιπλώσετε μόνοι σας όταν παίξετε. Ο πρωταγωνιστής μας είναι μία από τις πολλές άτυχες ψυχές που επιστρατεύθηκαν για να πολεμήσουν στον World War I και τραυματίζεται σοβαρά στην προσπάθειά του να ξεφύγει από μια εχθρική ενέδρα. Όταν ανακτά τις αισθήσεις του διαπιστώνει πως έχει μεταφερθεί σε ένα υπόγειο οχυρό στο οποίο προφανέστατα συνέβη κάτι φρικτό δεδομένου ότι δεν υπάρχει ψυχή, οι χώροι του είναι διάσπαρτοι με πτώματα και η μοναδική έξοδος έχει αποκλειστεί με μπάζα. Και το χειρότερο; Δεν είναι εντελώς μόνος εκεί μέσα…

Το bunker είναι κλειστοφοβικό, με λίγες πηγές φωτός και πολλές σκοτεινές γωνίες.

Πολλά από τα δομικά στοιχεία των παιχνιδιών της Frictional δίνουν κανονικά το “παρών”: Η σημασία του φωτός, η επικινδυνότητα αλλά και η ασφάλεια του σκοταδιού αναλόγως της περίστασης, ο θόρυβος ως αναγκαίο κακό, οι physics-based interactions με τα κάθε λογής αντικείμενα και η προσεκτική διαχείριση των διαθέσιμων resources. Παρ’ όλα αυτά δεν λείπουν και ορισμένες ενδιαφέρουσες καινοτομίες. Για παράδειγμα, έχετε για πρώτη φορά την δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε πυροβόλα όπλα! Μην φανταστείτε όμως ότι το The Bunker έχει μετατραπεί πλέον σε FPS, αφενός διότι τα πυρομαχικά είναι εξαιρετικά περιορισμένα, αφετέρου τα όπλα δεν χρησιμεύουν μόνο για άμυνα αλλά και για την υπερκέραση διάφορων εμποδίων που θα βρείτε στον δρόμο σας. Είναι άραγε φρόνιμο να ξοδέψετε σφαίρες υπερασπίζοντας τον εαυτό σας σε μια δύσκολη στιγμή, ή θα ήταν καλύτερο να τις φυλάξετε για να πυροβολήσετε ένα λουκέτο και να αποκτήσετε πρόσβαση σε άλλα εφόδια; Το παιχνίδι είναι γεμάτο με τέτοια διλήμματα για τον παίκτη, εξ’ ων προκύπτει και ο survival χαρακτήρας.

Κάθε αντικείμενο που κουβαλάτε μαζί σας έχει κομβική σημασία για την επιβίωσή σας. Η διαχείριση του inventory δεν είναι απλώς διαδικαστική αλλά καθοριστική.

Η μεγαλύτερη όμως αλλαγή και καινοτομία που εισάγει το παιχνίδι εντοπίζεται στον τρόπο που εξελίσσεται η campaign και πιο συγκεκριμένα στο γεγονός ότι το The Bunker είναι αισθητά λιγότερο γραμμικό σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια των developers. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι υπάρχει μια δόση από… metroidvania και immersive sims, καθώς σημαντικό μέρος του χάρτη ανοίγει σχετικά νωρίς αλλά για να αποκτήσετε πρόσβαση σε κρίσιμους χώρους ενδέχεται να χρειαστείτε ένα συγκεκριμένο εργαλείο, κάποιον κωδικό ή μια εναλλακτική λύση την οποία θα ανακαλύψετε εσείς. Το παιχνίδι θέτει κάποιους στόχους και objectives αλλά δεν είστε κατά κανόνα υποχρεωμένοι να τους κυνηγήσετε άμεσα, μπορείτε να εξερευνήσετε μεγάλο μέρος του χάρτη με όποια σειρά εσείς επιθυμείτε.

Οι κόκκινοι κύκλοι στον χάρτη υποδεικνύουν τα objectives για την προώθηση της πλοκής, ωστόσο μπορείτε να εξερευνήσετε και άλλους χώρους ελεύθερα.

Ο αρκετά ανοικτός χάρτης προκαλεί αλλαγές και στην δομή και τον ρυθμό του gameplay. Εν αντιθέσει με τα όσα γνωρίζαμε στα προηγούμενα παιχνίδια της Frictional όπου σε γενικές γραμμές “καθαρίζαμε” μια περιοχή και προχωρούσαμε γραμμικά στην επόμενη, στο The Bunker έχουμε ουσιαστικά ως βάση μας το Administration Room του οχυρού και κάνουμε εξορμήσεις στα λοιπά σημεία του χάρτη από αυτό, επιστρέφοντας αφού ολοκληρώσουμε τον εκάστοτε στόχο μας. Η σημασία του εν λόγω δωματίου έγκειται στο ότι εκεί υπάρχει το μοναδικό save point για το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού (αν παίξετε στο επίπεδο δυσκολίας Normal και άνω) αλλά και η γεννήτρια του οχυρού η οποία τροφοδοτείται με βενζίνη και με την σειρά της τροφοδοτεί το οχυρό με ηλεκτρικό ρεύμα ώστε να λειτουργεί ο φωτισμός και διάφορες άλλες συσκευές. Το πρόβλημα είναι ότι η βενζίνη κάποια στιγμή τελειώνει και αν αυτό συμβεί πριν προλάβετε να επιστρέψετε από κάποια εξόρμησή σας θα πρέπει να βρείτε τον δρόμο μέσα σε πίσσα σκοτάδι και με τον κίνδυνο να παραμονεύει. Υπάρχουν ευτυχώς και άλλες λύσεις για να παράγετε φως σε τέτοιες δύσκολες στιγμές όπως φωτοβολίδες ή πυρσοί αλλά και ένας κουρδιζόμενος φακός που όμως κάνει αρκετό θόρυβο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Συγχρονίζοντας το χρονόμετρό σας με την γεννήτρια γνωρίζετε ανά πάσα στιγμή πόσον χρόνο έχετε μέχρι να τελειώσει η βενζίνη και να πέσουν τα φώτα. Αν η ώρα πλησιάζει, τρέξτε πίσω προς το administration room!

Ο συνδυασμός της συνεχούς χρονικής πίεσης στην οποία βρίσκεστε, της ανάγκης να μην κάνετε πολύ θόρυβο αλλά και της υποχρέωσης να γυρίσετε πίσω στο administration room για να κάνετε save και να κατοχυρώσετε την πρόοδό σας επιτυγχάνει να δημιουργήσει συχνές καταστάσεις μεγάλης έντασης και τρόμου. Οι περισσότερες αποφάσεις που θα κληθείτε να πάρετε εμπεριέχουν αναγκαστικά μεγάλο ρίσκο και ο απρόβλεπτος παράγοντας ενδέχεται να σας αναγκάσει σε άμεση αναπροσαρμογή πλάνων. Ο πειρασμός του “ας εξερευνήσω λίγο περισσότερο, προλαβαίνω” αποδεικνύεται συχνά ακατανίκητος με αποτέλεσμα η επιστροφή στην ασφάλεια να εξελίσσεται σε πραγματική Οδύσσεια εάν δεν υπολογίσατε σωστά και πέσει το ρεύμα.

Η γεννήτρια του bunker. Αναλόγως της περίστασης θα την αγαπήσετε με πάθος ή θα την μισήσετε από τα βάθη της ψυχής σας.

Η αλλαγή του στυλ του παιχνιδιού, από γραμμικό και story driven σε πιο “ανοικτό” σε εξερεύνηση και πειραματισμό έχει θετικά και αρνητικά στοιχεία. Στα θετικά συμπεριλαμβάνεται ασφαλώς το φρεσκάρισμα μιας σειράς που με το Rebirth είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια κόπωσης και ρουτίνας. Η εμπειρία που προσφέρει η campaign είναι κάτι το αρκετά καινούριο σε επίπεδο δομής χωρίς να χάνει καθόλου το πνεύμα και το gameplay που χαρακτηρίζει τα παιχνίδια της Frictional. Μάλιστα αρκετά στοιχεία είναι randomized μεταξύ διαφορετικών playthroughs (π.χ. η θέση των resources ή οι κωδικοί των φοριαμών) οπότε με τα τρία επίπεδα δυσκολίας και το randomization τα περισσότερα του ενός playthroughs έχουν νόημα. Στα αρνητικά συγκαταλέγω την μειωμένη συνοχή της πλοκής καθώς αυτή εκτυλίσσεται κατά κανόνα μέσω της ανακάλυψης εγγράφων στα διάφορα δωμάτια του bunker και η ανοικτή εξέλιξη σημαίνει ότι είναι αρκετά πιθανό να τα βρείτε με σειρά που αρχικά δεν θα βγάζουν ιδιαίτερο νόημα. Βεβαίως έχει και αυτό την γοητεία του, να προσπαθήσετε σταδιακά να συνθέσετε το παζλ του τι πράγματι συνέβη στο οχυρό, αλλά εάν προτιμούσατε την ομαλή και γραμμική εξέλιξη της ιστορίας στα προηγούμενα Amnesia είναι πιθανό να μην σας αφήσει το ίδιο ικανοποιημένους το νέο στυλ του The Bunker. Τέλος, το ending του παιχνιδιού θα το χαρακτήριζα μάλλον βιαστικό και anticlimactic αφού η τελική cutscene είναι πολύ σύντομη και δεν κλείνει την ιστορία με ικανοποιητικό τρόπο.

Είναι προφανές ότι κάτι φρικτό συνέβη στο οχυρό όσο ήσασταν αναίσθητοι λόγω των τραυμάτων σας. Τα πτώματα δεν μιλούν, αλλά τα στοιχεία που άφησαν πίσω τους λένε την δική τους ιστορία.

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αντίφαση στο Amnesia: The Bunker. Ενώ το παιχνίδι αφήνει την αίσθηση ότι είναι πιο “μικρό” σε επίπεδο παραγωγής σε σχέση με το Rebirth, καθότι το δεύτερο είχε σαφώς μεγαλύτερο συνολικά χάρτη, ποικιλία σε περιβάλλοντα και διάρκεια (10-12 ώρες συγκριτικά με τις 6-8 του The Bunker για ένα playthrough), καταλήγει να φαίνεται πιο “μεγάλο” λόγω της επιτυχίας της Frictional να φρεσκάρει την βασική της συνταγή με νέα υλικά. Το αποτέλεσμα αυτό του πειράματος το θεωρώ επιτυχημένο, όχι ακόμη αρκετό για να φθάσει στα επίπεδα του θρυλικού The Dark Descent αλλά πολύ ενδιαφέρον ως βάση για το μέλλον. Ένα μελλοντικό κράμα των δύο στυλ πιστεύω ότι έχει όλα τα φόντα για να γράψει ιστορία στα horror games. Μέχρι τότε, αν είστε οπαδός των παιχνιδιών της Frictional ή των horror games γενικά, το Amnesia: The Bunker είναι μια πολύ καλή επιλογή.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 84%

84%

Ένα απαραίτητο φρεσκάρισμα της σειράς μετά το Rebirth και μια πολύ καλή επιλογή για τους φίλους των horror games.

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

1 comment

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL