GUACAMELEE! 2

Υπήρχε μια περίοδος που το Guacamelee! θεωρείτο ίσως ο κορυφαίος εκπρόσωπος του είδος των Metroidvania. Ο γράφων μάλιστα είχε πάθει ένα μικρό “ταράκουλο” με το συγκεκριμένο παιχνίδι, όντας ένας τίτλος που περιείχε τα πάντα: άψογο gameplay, αριστουργηματική ατμόσφαιρα α- λα Grim Fandango, εξαιρετική μουσική υπόκρουση και, και… νομίζω το πιάνετε το νόημα. Έκτοτε, εξίσου συναρπαστικοί τίτλοι του είδους διεκδίκησαν (και για κάποιους, κέρδισαν) τα σκήπτρα του, όπως το Ori & The Blind Forest και το Hollow Knight, αλλά η δημιουργός Drinkbox Studios δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια, παρ’ όλο που προσπάθησε ανεπιτυχώς να ανοιχτεί στην αγορά των touch συσκευών με το αμφιλεγόμενο Severed. Το Guacamelee! 2 είναι γεγονός και επιστρέφει δριμύτερο για να δώσει μερικά μαθήματα ποιοτικής Metroidvania δράσης, έστω και αν αυτή τη φορά ο ανταγωνισμός είναι πολύ, πολύ σκληρότερος σε σχέση με το 2013.

Στο Guacamelee! 2 ταξιδεύουμε για μια ακόμη φορά στη φανταστική περιοχή του Mexiverse, όπου ο luchador μας Juan Aguacate ζει μια ήσυχη και μάλλον βαρετή οικογενειακή ζωή, με τη γυναίκα του Lupita και τα δύο του παιδιά, αφού πλέον η ιστορία με τον απαίσιο Carlos Calaca αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση. Η εκνευριστική αυτή ηρεμία είχε συνέπειες και στη φόρμα του ίδιου του Juan, ο οποίος έχει αποκτήσει ένα ολοστρόγγυλο μπυρόκοιλο, είναι βαρύς, δυσκίνητος και πρακτικά το μόνο πράγμα που θυμίζει τις ένδοξες ημέρες του παρελθόντος είναι οι αφίσες που έχει κολλήσει στο δωμάτιο του γιου του. Φυσικά, η υπόθεση δεν θα μπορούσε παρά να μπερδευτεί πολύ σύντομα: αφού αναλαμβάνει την αποστολή-αυτοκτονίας να πεταχτεί μέχρι την αγορά και ν’ αγοράσει αβοκάντο για το μεσημεριανό τραπέζι, κάποιες ανησυχητικές μαύρες τρύπες αρχίζουν να εμφανίζονται στο γαλήνιο ουρανό του Mexiverse.

Πολύ γρήγορα, σκάει μύτη από το πουθενά η γνωστή μας Tostada, κοινοποιώντας τον τρομερό κίνδυνο που διατρέχει, όχι μόνο το Mexiverse, αλλά ολόκληρη η έννοια της ζωής από τον πανίσχυρο Salvador. Τι φρούτο είναι ο Salvador; Πρόκειται για έναν πρώην luchador, ο οποίος σε κάποιο σκοτεινό, παράλληλο σύμπαν, σκότωσε τόσο τον Juan όσο και τον Calaca, και ψάχνει μαζί με τα αλλοπρόσαλλα τσιράκια του για τρία μοναδικά relics που, συνδυάζοντας τα, θα του επιτρέψουν να εξαφανίσει κάθε ίχνος ζωής. Συνεπώς, ο Juan θα πρέπει να ξαναφορέσει τη μάσκα του luchador, έστω και αν είναι λίγο σκουριασμένος, να ταξιδέψει στο Darkest Timeline και να σώσει κάθε Mexiverse πιθανού παράλληλου σύμπαντος, από την παράνοια του Salvador.

Σαφέστατα το σενάριο σε καμία περίπτωση δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά και αναμφισβήτητα δεν περιμένει από τον παίκτη να το κάνει. Άλλωστε, το Guacamelee! 2 παρουσιάζεται σημαντικά ενισχυμένο στον τομέα της σάτιρας και της διακωμώδησης των στερεοτύπων, χλευάζοντας συνεχώς τόσο τον ίδιο του τον εαυτό όσο και άλλα γνωστά παιχνίδια και ταινίες. Αφενός αυτό κάνει την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ανάλαφρη σε σύγκριση με τον προκάτοχό του, αφετέρου το παιχνίδι ζημιώνεται στη ροή της διήγησης, περιορίζοντας την υπόθεση κυρίως σε ρόλο κομπάρσου. Επί της ουσίας όμως δεν πρόκειται για κάτι αρνητικό, καθώς το Guacamelee! 2 διατηρεί υψηλή γαστρονομική ποιότητα στο ζουμί του, δηλαδή στο gameplay.

Όπως και ο πρόγονός του, έτσι και στο Guacamelee! 2 μοιράζεται μεταξύ του brawling και του platform στοιχείου, χωρίς αυτή τη φορά το ένα να υπερτερεί σημαντικά έναντι του άλλου. Θα λέγαμε ότι αυτή τη φορά, οι μερίδες είναι πιο σωστά μοιρασμένες, με το brawling να παραμένει απίστευτα διασκεδαστικό και στιβαρό, αλλά να έχει υποστεί μια ριζική αλλαγή όσον αφορά το upgrade σύστημα που χρησιμοποιεί. Συγκεκριμένα, υπάρχουν πέντε διαφορετικοί trainers, που μόλις τους συναντήσετε για πρώτη φορά, ξεκλειδώνετε το (απλούστατο) skill tree τους, όπου κάτω υπό προϋποθέσεις τύπου «σκοτώστε 20 τύπους με headbutt» και μαζί με ένα σεβαστό ποσό από χρήματα, αυξάνετε τη δυναμικότητα των ήδη υπαρχόντων κινήσεων. Τονίζουμε των «υπαρχόντων», γιατί η προσθήκη καινούριων κινήσεων στο ρεπερτόριο του Juan συνεχίζει να προσφέρεται μέσω των… «κατσικάνθρωπων», οι οποίοι πλέον είναι και πάρα πολλοί, μιας και μαζεύτηκαν όλοι από κάθε timeline για να αποφύγουν τη καταστροφή.

Επίσης σημαντικά μεγαλύτερος είναι ο χρόνος που θα περάσει ο Juan μεταμορφωμένος σαν… κοτόπουλο, έχοντας εξίσου το δικό του skill tree και δυνατότητες. Ειδικά οι σεκάνς που αφορούν αποκλειστικά την κοτοπουλική μορφή του Juan είναι ξεκαρδιστικές, ενώ μόνο στην ιδέα ότι ένα κοτόπουλο κυριολεκτικά σαρώνει στο πέρασμά του, αρκεί για να προκαλέσει αμέτρητα χαχανητά. Δεν θα μας προκαλούσε εντύπωση αν κάποια στιγμή η Drinkbox αποφάσιζε να κυκλοφορήσει κάποιο παρεμφερή spin-off τίτλο…

Εκείνο που παρουσιάζεται αυξημένο σε απαιτήσεις είναι το platform κομμάτι, που σε σύγκριση με το πρώτο παιχνίδι, μας πετάει αρκετά νωρίς στα βαθιά – ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι μόλις μέσα σε μία ώρα παιχνιδιού, ξεκλειδώνεται η δυνατότητα άμεσης εναλλαγής μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών. Οι άνθρωποι της Drinkbox ξεπέρασαν τον εαυτό τους, σχεδιάζοντας σατανικούς platform γρίφους που ουκ ολίγες φορές θα σας αναγκάσουν να σκεφτείτε για αρκετή ώρα για το πως θα περάσετε στην επόμενη οθόνη και μόλις ανακαλύψετε έντρομοι τι πρέπει να κάνετε, τα δάκτυλά σας να δένονται κόμπο (δεν συζητώ την πιθανότητα να παίξετε χωρίς gamepad) προκειμένου να το πετύχετε. Στο Guacamelee! 2 θα χάσετε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ φορές και αν δεν υπήρχε αυτό το τόσο γενναιόδωρο checkpoint σύστημα που υιοθετεί, το πιθανότερο είναι να είχαμε θύματα hardware φύσεως. Όσοι είχατε παίξει το πρώτο παιχνίδι, γνωρίζετε πάνω-κάτω τι να περιμένετε, αλλά σίγουρα για κάποιες από τις προκλήσεις που υφίστανται, δεν είστε τόσο έτοιμοι όσο νομίζετε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να οπλιστείτε με πολλή υπομονή και γερά νεύρα, πριν αποφασίσετε να ξεκινήσετε το παιχνίδι.

Από εκεί και πέρα, το Guacamelee! 2 μεγαλώνει τον αριθμό των ταυτόχρονων παικτών σε co-op, που φτάνει αισίως τους τέσσερις, δημιουργώντας μία υπέροχη χαοτική κατάσταση, δίχως όμως να περιλαμβάνει on-line δυνατότητες. Συνεπώς, η ύπαρξή του είναι περισσότερο διακοσμητική στα PC μας, μιας και είναι μάλλον σπάνια η περίπτωση να βρεθούν την ίδια στιγμή τέσσερις τύποι, με τέσσερα gamepads, στριμωγμένοι σε ένα δωμάτιο υπολογιστή. Κρίμα, γιατί υπήρχε η φήμη ότι το παιχνίδι περιλάμβανε on-line co-op, αλλά τελικά η πληροφορία αυτή παρέμεινε στο επίπεδο των φημών.

Στα πολύ θετικά ανήκει ο διπλασιασμός του μεγέθους του παιχνιδιού σε σύγκριση με το πρώτο παιχνίδι, χωρίς να πλήττεται στο ελάχιστο η προσεγμένη δομή του ιδιοφυούς σχεδιασμού των levels. Ένα απλό playthrough μέχρι το τερματισμό μπορεί να διαρκέσει δέκα ώρες περίπου, ενώ για την ανακάλυψη όλων των μυστικών θα χρειαστείτε πολλές ώρες ακόμα, τόσο για να τα εντοπίσετε (δεν σας δίνεται τίποτε στο πιάτο) όσο και για να τα ολοκληρώσετε, συνυπολογίζοντας τις συχνές επισκέψεις σας σε καρφιά, λάβες, κενά κλπ. Ιδιαίτερα αν αποφασίσετε ότι θα ανοίξετε κάθε απίθανα τοποθετημένο σεντούκι που θα συναντήσετε, θα δεινοπαθήσετε σε σημείο που ίσως να μην αξίζει καν το κόπο, ιδίως μετά τα μέσα του παιχνιδιού όπου πιθανότατα θα έχετε ισχυροποιηθεί αρκετά. Εκτός αν το ψευδώνυμό σας είναι «ψυχαναγκαστικός», οπότε πάμε πάσο.

Έχοντας στη φαρέτρα του έναν αψεγάδιαστο τεχνικό τομέα, με τα γραφικά να πατάνε πάνω στο μοναδικό ύφος του πρώτου Guacamalee! σε μια σαφώς πλουσιότερη εκδοχή και με τη συνοδεία ενός απολαυστικού soundtrack από τον Peter Chapman, το Guacamelee! 2 είναι απολύτως απαραίτητο τόσο για τους φίλους της σειράς όσο και για τους λάτρεις των Metroidvania γενικότερα. Είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα sequel, όντας μεγαλύτερο και πιο πλήρες σε όλα του. Και έχει και κοτόπουλα…