BROKEN AGE ACT 2

Έφτασε επιτέλους η ώρα. Ενάμιση χρόνο μετά την κυκλοφορία της Act 1 και τρία ολόκληρα χρόνια μετά την παραπάνω από επιτυχή χρηματοδότησή του, που σήμανε και την έναρξη σχεδιασμού, το “Broken Age” του Tim Schafer και της Double Fine Productions ολοκληρώνεται. Το παιχνίδι που έχει ήδη προκαλέσει πλήθος συζητήσεων, που έχει διχάσει το κοινό, που έχει γοητεύσει κάποιους, αλλά και απογοητεύσει αρκετούς άλλους, θιασώτες της κατηγορίας, ο τίτλος που σήμανε την επιστροφή του Tim Schafer στο πεδίο των point ‘n’ click adventure games, επιτέλους φτάνει στο τέλος της διαδρομής. Έχοντας καταστρατηγήσει κάθε έννοια πλάνου και deadline κυκλοφορίας  και ενδιαμέσως προλάβει να δώσει στη δημοσιότητα ένα ντοκιμαντέρ αναφορικά με την ανάπτυξή του, η Double Fine Productions παραδίδει το δεύτερο και τελευταίο μέρος του πολυαναμενόμενου, για πολλούς και διαφόρους λόγους, παιχνιδιού της.  

Το ερώτημα που απασχολεί κάθε φίλο των adventure games δε μπορεί παρά να είναι αν η Act 2 καταφέρνει να πατήσει πάνω στα θετικά γνωρίσματα του πρώτου μέρους και διορθώνοντας τις αδυναμίες που εκείνο παρουσίασε να κλιμακώσει και να κλείσει το “Broken Age” με τρόπο τέτοιο που να το καθιστά μία, αν όχι αξέχαστη, τουλάχιστον ευχάριστη εμπειρία. Με τις γνώμες και τα διάφορα reviews να παρουσιάζουν ήδη τεράστιες αποκλίσεις μεταξύ τους, προκαταβολικά σας λέω ότι το κείμενο που θα διαβάσετε επίτηδες επέλεξα να ξεκινήσω να το γράφω 48 ώρες μετά την εμφάνιση των credits, προκειμένου να έχω τον απαραίτητο χρόνο να «χωνέψω», στο βαθμό του δυνατού, τις εντυπώσεις που μου άφησε συνολικά πλέον το παιχνίδι.

Ώρα της Vella να εξερευνήσει το διαστημόπλοιο

ΧΥΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΑΡΑ ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΑ

Για τον τεχνικό τομέα της περιπέτειας δεν έχω να προσθέσω το παραμικρό σε σχέση μ’ όσα είχα γράψει στο review της Act 1. Σας παραπέμπω σ’ εκείνο προκειμένου να μάθετε, ή να θυμηθείτε, την άποψη που είχα σχηματίσει –κι η οποία εξακολουθεί να ισχύει στο ακέραιο με το πέρας του δεύτερου αυτού μέρους- για το τρίπτυχο γραφικών, ήχου και χειρισμού. Αυτό το οποίο οφείλω να σας επισημάνω είναι ότι η δεύτερη πράξη παρουσιάζεται πιο απαιτητική όσον αφορά στην έκδοση των GPU drivers που «φοράει» το σύστημά μας. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το rig στο οποίο δοκιμάστηκε το παιχνίδι είχε μείνει στην 14.4 έκδοση των Catalyst drivers.

Αποτέλεσμα αυτού ήταν να συναντήσω τόσο ορισμένα crashes στο desktop, όσο και συχνότατα παγώματα κατά την εναλλαγή οθονών εντός του παιχνιδιού. Κατόπιν έρευνας που έκανα διάβασα ότι αυτά οφείλονται στη νεότερη OpenCL έκδοση που απαιτεί η Act 2. Δίχως να το πολυσκεφτώ και να το ψάξω περισσότερο, αποφάσισα να μεταβώ στην προσφάτως κυκλοφορηθείσα, 15.4 beta, έκδοση των οδηγών της AMD. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν αντιμετώπισα το παραμικρό πρόβλημα.

Μακάρι όμως αυτό το τεχνικής φύσεως θέμα να ήταν εκείνο που με προβλημάτισε περισσότερο απ’ όλα στο δεύτερο αυτό μέρος του μεγαλόπνοου σχεδίου του Tim Schafer. Πραγματικά θα ήταν ευχής έργον, καθώς θα σήμαινε ότι το περιεχόμενο θα ήταν τέτοιο που μονομιάς θα καθιστούσε μικρολεπτομέρεια την οποιαδήποτε άλλη “παραφωνία”, αφήνοντάς μας να θυμόμαστε όλα εκείνα τα ωραία που θα είχε να μας προσφέρει η  κλιμάκωση της πλοκής του “Broken Age”. Βλέπετε, σ’ αντίθεση με την εντύπωση που έχουν πιθανώς δημιουργήσει οι κατά καιρούς τοποθετήσεις μου περί του όλου ζητήματος που ακούει στο όνομα του τίτλου του εν λόγω παιχνιδιού, ειλικρινά ήλπιζα να επέλθει πλήρης ανατροπή των μέτριων έως αρνητικών εντυπώσεων που είχε δημιουργήσει η Act 1. Διαψεύστηκα οικτρά κι ακόμη κι αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο δε ξέρω από πού να πρωταρχίσω την αποτύπωση των αρνητικών χαρακτηριστικών που εντόπισα στην Act 2.

Ο… εναγκαλισμός με το φίδι δε συμβαίνει τυχαία

Έχω την αίσθηση ότι όσοι έχετε παίξει το παιχνίδι λίγο πολύ θα συμφωνείτε με τον ισχυρισμό μου περί του ενδιαφέροντος που είχε το περιβάλλον μέσα στο οποίο παρουσιάζονταν οι δύο πρωταγωνιστές μας και κυρίως ο Shay. Από τη μία είχαμε την αίσθηση της αποξένωσης που χαρακτήριζε το διαστημόπλοιο μέσα στο οποίο βρισκόταν το νεαρό αγόρι και τη μοναξιά που, ερήμην οποιασδήποτε άλλης ανθρώπινης παρουσίας, μοιραία ένιωθε. Απ’ την άλλη βιώσαμε το δράμα ενός κοριτσιού που μεγάλωνε μ’ έναν μοναδικό και συνάμα τραγικό προορισμό για τη ζωή της, ν’ αποτελέσει δηλαδή θυσία σ’ ένα πελώριο πλάσμα που επισκεπτόταν κάθε 14 χρόνια  την περιοχή όπου ζούσε. Κάπου μεταξύ της στάσης ζωής των δύο ηρώων μας και των πεποιθήσεων που καθένας εκ των υπολοίπων χαρακτήρων εξέφραζε, διαφαινόταν μία διάθεση αλληγορίας από μεριάς των δημιουργών .

Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε, διότι η Act 2 έρχεται να δώσει μία εντελώς αναπάντεχη κλωτσιά σ’ όλα τα παραπάνω και να γκρεμίσει με περισσή ευκολία όσα δημιουργήθηκαν εντός των 4 ωρών που διαρκούσε ο προκάτοχός της. Από εδώ κι έπειτα αναγκαστικά θα προβώ σ’ ορισμένα ελαφρά spoilers, προκειμένου να μπορέσω να στοιχειοθετήσω όσο καλύτερα γίνεται ποια είναι εκείνα τα σημεία που καθιστούν καταστροφικό το δεύτερος αυτό μέρος του “Broken Age”. Γι’ αρχή λοιπόν, ξεχάστε την εντύπωση που είχαμε σχηματίσει αναφορικά με τη φύση των γονέων του Shay. Ούτε η μητέρα αλλά ούτε κι ο πατέρας του είναι το κεντρικό κομπιούτερ που δεσπόζει εντός του διαστημοπλοίου. Με το καλημέρα διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για ανθρώπινες υπάρξεις. Τόσο απλά και τόσο απότομα πηγαίνει στον κάλαθο των αχρήστων όλο το κλίμα που είχε καλλιεργηθεί αναφορικά με τη ζωή του Shay και των ιδιαιτεροτήτων που αυτή έχει.

Ασφαλώς η μεγάλη αυτή ανατροπή θα μπορούσε ν’ αποβεί θετική, αν κι εφόσον οδηγούσε σε κάποια εξέλιξη που θα τη δικαιολογούσε. Κι όμως, οι γονείς του Shay αλλά κι οτιδήποτε σχετίζεται μ’ αυτούς (π.χ. ο λόγος που καταλήξανε στο διαστημόπλοιο) αποτελούν τόσο μεγάλα κλισέ, που απλά απορείς για το αν αυτός ήταν εξ’ αρχής ο προορισμός τους ή κάτι άλλαξε στην πορεία του σχεδιασμού της Act 2. Όσο για τη Vella, αν και γίνεται μία προσπάθεια να (ψευτο)διατηρηθεί η αίσθηση περί του ασυμβίβαστου και ηρωικού χαρακτήρα της, εδώ απλά αναλώνεται σ’ ένα συνεχές πέρα-δώθε εντός του μέχρι πρότινος περιβάλλοντος του Shay, προσπαθώντας να βρει τον τρόπο να δραπετεύσει. Το πλέον κωμικοτραγικό στοιχείο όμως που σχετίζεται με τους χαρακτήρες έχει να κάνει με τον Marek και την εξήγηση που δίνεται περί της δικής του ταυτότητας, που εν τέλει αποτελεί και τον πυρήνα της ιστορίας. Εκεί το παιχνίδι αγγίζει τα όρια του τραγέλαφου κι αυτό είναι το μόνο που θα γράψω, για να μη προβώ σε χαρακτηρισμούς που δεν αρμόζουν σε μία κριτική ενός video game.

Η εξισσορόπηση του pH απαιτεί τη βοήθεια του Shay

ΠΟΣΑ ΛΑΘΗ, ΠΟΣΑ;                   

Δε λείπουν όμως τίτλοι που έχουμε δει κατά το παρελθόν να έχουν μέτρια γραφικά, κακό voice acting ή ελαφρώς ανόητη πλοκή, εντούτοις να παρουσιάζουν τέτοια ποιότητα γρίφων που να καταφέρνουν να διασκεδάσουν τις συνολικές εντυπώσεις που αφήνουν, σώζοντας ελαφρώς την παρτίδα. Δυστυχώς στην περίπτωση του “Broken Age” that’s not the case either, για να χρησιμοποιήσω και λίγο την αγγλική.  

Προφανώς επηρεασμένοι απ’ την κριτική που δεχτήκανε για τους απλοϊκούς γρίφους της πρώτης πράξης, τα στελέχη της Double Fine Productions κάνανε ακριβώς αυτό που ΔΕΝ έπρεπε να κάνουν: Προσπαθήσανε να διορθώσουν ένα λάθος κάνοντας ένα άλλο, ακόμη μεγαλύτερο, λάθος. Έτσι λοιπόν εκεί που είχαμε ένα 4ωρης διάρκειας και πολύ χαμηλής δυσκολίας πρώτο μέρος, έρχεται ένα δεύτερο μισό που είναι σαφώς μεγαλύτερο, κουβαλώντας όμως την ίδια στιγμή κάθε είδους ανοησία που μπορεί κανείς να φανταστεί αναφορικά με τους γρίφους που περιλαμβάνει. Σας ενοχλεί όταν κάποιος developer σας ζητάει να πράξετε κάτι παράλογο προκειμένου να προχωρήσετε παρακάτω; Ατυχήσατε. Εκνευρίζεστε με τους κακώς σχεδιασμένους κι ακόμα χειρότερα υλοποιημένους γρίφους; Ατυχήσατε εις διπλούν. Θεωρείτε ότι οι διαδικασίες που διαθέτουν χρονικούς περιορισμούς, ή απαιτούν συγχρονισμό, δεν έχουν καμία θέση σ’ ένα adventure game; Ατυχία εις τον κύβο.

Τους παραπάνω ισχυρισμούς μου δυστυχώς η Act 2 τους αιτιολογεί σε πολλά σημεία της. Οι ουκ ολίγοι γρίφοι καλωδίωσης των hexi-pals είναι τουλάχιστον ατυχείς. Η στιγμή που καλούμαστε να λύσουμε τον κόμπο που θα απελευθερώσει το σύννεφο του Brother Lightbeard αποτελεί μνημείο του πώς μπορείς ηθελημένα να εκνευρίσεις τον παίκτη. Ο γρίφος που σχετίζεται με τον δήμαρχο και το πώς θα τον κάνουμε να ξεφορτωθεί το αντικείμενο που έχει κολλήσει στο λαιμό του ενώ είναι πολύ καλός σε σύλληψη, βασίζεται σε μία ακραία παράλογη πράξη στην οποία πρέπει να προβούμε (ή καλύτερα… να μην προβούμε) αρχικά. Ο τρόπος απόκτησης του μπαστουνιού του παππού της Vella βρίσκεται κατόπιν trial and error διαδικασίας και δεν είναι επ’ ουδενί αποτέλεσμα λογικής σκέψης. Παραδέχομαι ότι μετά το “Broke Age” θα το σκεφτώ διπλά και τριπλά προτού διαμαρτυρηθώ ξανά για την ευκολία ενός adventure game. Χίλιες φορές ένα εύκολο κι ευχάριστο παιχνίδι, παρά ένα φεστιβάλ κακών και τραγικά υλοποιημένων γρίφων.

Τελείως άχαρη διαδικασία η επιδιόρθωση των hexi-pals

Το τελευταίο που λέω οφείλεται σε δύο ακόμη λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τη χρήση του μπαστουνιού που αποσπάμε απ’ τον παππού της Vella. Ενώ γνωρίζουμε κι έχουμε καταλάβει πού πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε, μέσα από έναν διάλογο που έχει προηγηθεί, όταν επιχειρήσουμε να το πράξουμε η απάντηση που θα πάρουμε θα είναι αρνητική. Γιατί; Διότι πρέπει να επαναλάβουμε τον σχετικό διάλογο, έχοντας ήδη το μπαστούνι στην κατοχή μας και δοκιμάζοντας αμέσως μετά τη χρήση του! Λογικά αυτό που μόλις ανέφερα αποτελεί bug, συνεπώς πιθανολογώ ότι θα εξαλειφθεί στο άμεσο μέλλον μέσω κάποιου patch. Μέχρι την ώρα που γραφόταν πάντως το κείμενο που διαβάζετε, δεν είχε κυκλοφορήσει κάποιο τέτοιο.

Κάπως έτσι φτάνουμε στο μεγαλύτερο μειονέκτημα του “Broken Age”. Έχοντας δύο ιστορίες που εξελίσσονται παράλληλα και σε τελείως ξεχωριστούς χώρους, δίχως οι πρωταγωνιστές να μπορούν να έρθουν σ’ οποιουδήποτε τύπου επαφή μεταξύ τους, τι πιο ατυχές απ’ το να ζητάς απ’ τον παίκτη να λύσει έναν γρίφο στον κόσμο του ενός μέσω στοιχείων που παρέχονται στο περιβάλλον του δεύτερου; Κι όμως, ο Tim Schafer υποπίπτει ακόμη και σ’ αυτό το σοβαρότατο λάθος, αφήνοντάς μας ν’ αναρωτιόμαστε πώς σκεφτόταν κατά τη διάρκεια σχεδιασμού της Act 2. Αν υπάρχει ένας κανόνας στα adventure games, αυτός είναι ότι δε κάνεις ποτέ τον παίκτη να νιώσει ότι βρίσκεται εκτός της δράσης και απλά ελέγχει και κατευθύνει τους πρωταγωνιστές. Προσπαθείς να τον κάνεις να νιώσει ότι είναι ο ίδιος στη θέση του Shay ή της Vella. Ακόμη κι αυτός ο βασικός κανόνας πάει περίπατο στην περίπτωση του “Broken Age”. Καθίσταται έτσι απαραίτητη, αλλά για τελείως λάθος λόγους, η εναλλαγή μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, προκειμένου να φτάσουμε στο φινάλε. Τ’ ότι αυτό είναι τελείως «φτηνό», συμπληρώνοντας το παζλ ενός κάκιστου δεύτερου μέρους, μάλλον δε πρέπει να σας προξενεί έκπληξη.  

EPIC FAIL

Ακόμη κι ο πιο ορκισμένος εχθρός του Schafer δε θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί ότι με την ολοκλήρωση της Act 2 η αίσθηση που θα έμενε απ’ το νέο παιχνίδι του γνωστού δημιουργού θα ήταν ότι πρόκειται για ό,τι πιο ανέμπνευστο, κλισέ και κακοφτιαγμένο έχουμε δει απ’ τα χέρια του. Βάζει τον παίκτη σε μία διαρκή αναζήτηση του τί έχουν ατυχώς σκεφτεί οι δημιουργοί προκειμένου να του κάνουν τη ζωή δύσκολη, στερώντας κάθε πιθανό ίχνος χαράς απ’ την ενασχόληση μαζί του. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το αρχικό πλάνο βασιζόταν σ’ αυτόν τον αχταρμά που τελικά είδαμε να είναι το “Broken Age” στο σύνολό του. Κάτι μου λέει ότι το original δεύτερο μέρος ομοίαζε αρκετά με το πρώτο και τελικά αυτό που μας παραδόθηκε είναι μία βιαστικά και τελείως άτσαλα τροποποιημένη εκδοχή του. Σίγουρα όμως αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία.

Και σ’ αυτό το σημείο η λύση του γρίφου έχει μία ιδιαιτερότητα

Σε προσωπικό επίπεδο δε σας κρύβω ότι αν έλειπε ο σκοπός της παρουσίασής του, δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να ολοκληρώσω το δεύτερο αυτό μέρος. Μ’ εκνεύρισε αφάνταστα σε πολλά σημεία του, μ’ έκανε να κολλήσω επί ώρες λόγω των τραγικών γρίφων που ενσωματώνει και να ξοδέψω 15 (!!!) ολόκληρες ώρες για ένα παιχνίδι που υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θ’ απαιτούσε ούτε τις μισές εξ’ αυτών. Οι περισσότερες ώρες που διαρκεί σε σχέση με το πρώτο μισό και η δυνατότητα που μας δίνει για ενασχόληση με την επίλυση αρκετών γρίφων παράλληλα είναι τα μοναδικά θετικά γνωρίσματα που μπορώ να του αναγνωρίσω.

Είναι δε ό,τι πιο αδιάφορο έχω παίξει εδώ και πολύ καιρό, αφού εξ’ αρχής καταστρέφει όσα είχε χτίσει η Act 1, μ’ αποτέλεσμα να καταφέρνει ν’ απεμπολήσει από μόνο του το πιο σημαντικό στοιχείο του, δηλαδή το ενδιαφέρον που μας είχαν προκαλέσει όσα είχαν προηγηθεί. Φυσικά μπροστά σ’ όλα τ’ άλλα αρνητικά, το φάουλ της επανάληψης των ίδιων τοποθεσιών σε σχέση με το πρώτο μέρος και το μηδενικό character development, φτάνουν να φαντάζουν πταίσματα.

Πιθανώς θα παρατηρήσατε ότι πουθενά μέχρι στιγμής δεν έκανα αναφορά στα χρήματα που είχε λάβει μέσω Kickstarter το “Broken Age”, εξαργυρώνοντας στο έπακρο τη φήμη του διάσημου δημιουργού του. Δε βρίσκω κανέναν λόγο να προσθέσω κάτι περισσότερο σ’ όσα έχω κατά καιρούς πει. Το μόνο που θα αρκεστώ να συμπληρώσω είναι ότι χαίρομαι που δε βρίσκομαι μεταξύ των 87.000+ ατόμων που προ τριετίας στηρίξανε αυτό το project. Είμαι βέβαια ο πλέον αναρμόδιος να πω αν όλοι αυτοί με το τέλος της Act 2 θα αισθανθούν ότι κάποιος τους έταξε λαγούς με πετραχήλια και τελικά τους παρέδωσε κάτι που δε μπορεί να λογίζεται ούτε καν ως κάτι μέτριο. Άλλωστε υπάρχουν και αντίθετες της δικής μου γνώμες και ήδη εμφανίστηκαν βαθμολογίες της τάξης του 80% αλλά και του 90% (….)  για το εν λόγω παιχνίδι.

Πώς θα καταφέρουμε ν’ αποσπάσουμε το πολυπόθητο αντικείμενο;

Το “Broken Age” για τον γράφοντα αποτελεί ένα πολύ κακό παράδειγμα άκρατης φιλοδοξίας, μηδενικού προγραμματισμού, τραγικής υλοποίησης κι ακόμη χειρότερης ανταπόδοσης της εμπιστοσύνης που δείξανε κάποιοι στο πρόσωπο ενός ατόμου. Ο μόνοι λόγοι για ν’ ασχοληθείτε μαζί του είναι αφ’ ενός για να δείτε πώς μπορεί ένα υποσχόμενο αρχικά παιχνίδι να τα κάνει τελείως μαντάρα, αφ’ ετέρου να πιστοποιήσετε κι εσείς ότι το χρήμα δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση την παρουσία έμπνευσης από μεριάς του δημιουργού. Ακόμη και η εμφανώς μεγαλύτερη διάρκειά του σε σχέση με το πρώτο μέρος δε θ’ αποδειχτεί αρκετή για να σας κάνει να του συγχωρήσετε όλες τις υπόλοιπες αμαρτίες που κουβαλάει.

ΠΡΟΧΩΡΗΣΤΕ ΜΕ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΥΘΥΝΗ

Αν ανήκετε σ’ εκείνους που κρατήσανε τα χρήματά τους και δεν τα διέθεσαν στη Double Fine Productions προκειμένου αυτή να μας δώσει τελικά ένα τέτοιο αποτέλεσμα, αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθείτε ν’ αναρωτιέστε αν αξίζει να προμηθευτείτε το παιχνίδι, θα σας απαντήσω μεταχειριζόμενος την ερώτηση-απορία ενός μέλους της κοινότητάς μας: “Nα το πάρω στο 50%, στο 75% ή στο 90%;” Η απάντηση είναι μία και μόνο. Στο 90% και πάλι με δική σας ευθύνη.

Αν κάποιος θεωρεί ότι είμαι υπέρ του δέοντος σκληρός με το παιχνίδι, αυστηρός με τον Tim Schafer ή ενδεχομένως περίμενα υπομονετικά στη γωνία μέχρι να έρθει η ώρα να κατακεραυνώσω την Act 2, μπορώ να τον διαβεβαιώσω ότι σφάλει. Από ένα adventure game όμως που σχεδιαζόταν επί τρία χρόνια, κάνει μία τραγική σεναριακή τούμπα, παρουσιάζεται τελείως αδιάφορο, περικλείει ατυχείς και κάκιστα υλοποιημένους γρίφους και δυσκολεύει τεχνηέντως τον παίκτη, δε μπορώ παρά να έχω φρικτά παράπονα και χείριστη γνώμη για το τελικό αποτέλεσμα.

Πόσες ώρες έφαγα σ’ αυτό το σημείο δε μπορώ να υπολογίσω…

Αν πραγματοποιούσα review για το ενιαίο παιχνίδι, η βαθμολογία που θα του έδινα θα κινούταν στο 55%. Όπως και να έχει και όποια κι αν είναι η γνώμη του καθενός μας, μ’ αυτά και μ’ αυτά κλείνει ένα μεγάλο σήριαλ της κατηγορίας, που αφήνει πολλά και ποικίλα μαθήματα για όλους μας. Το θέμα είναι ποιοι θα τα πάρουν και ποιοι θα τα προσπεράσουν. Κάτι μου λέει ότι δε θ’ αργήσει η (Kickstarter) ώρα που θα το διαπιστώσουμε…   

Pros

Cons