Captain's LogEDITORIALS

Μήπως μεγάλωσα πια για games;

Φαντάζομαι πως έχετε ακούσει έστω και φευγαλέα για τη λεγόμενη “κρίση μέσης ηλικίας”, έχετε σκεφθεί όμως αν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο φαινόμενο και στο gaming; Προσωπικά απέρριπτα κάθε αντίστοιχη συζήτηση κατηγορηματικά, πιστεύοντας ακράδαντα οτι το gaming είναι κυρίως θέμα ψυχικής διάθεσης και “καψούρας”. Δεν έχει σημασία αν είσαι 15, 35 ή 55 χρονών gamer, το μόνο που έχει σημασία είναι να απολαμβάνεις το gaming και να περνάς ευχάριστα τις ελευθερες ώρες σου, σωστά; Για κάποιον που έχει περάσει χρόνια ολόκληρα βυθιζόμενος σε φανταστικούς κόσμους και ατελείωτες περιπέτειες, η ιδέα οτι μπορεί κάποτε να έρθει η στιγμή που θα “βαρεθεί” το gaming μοιάζει… εξωγήινη. Δηλαδή τι θα συμβεί, μόλις γιορτάσω τα x γενέθλιά μου θα πέσει ένας διακόπτης και θα παρατήσω το gaming; Βλακείες! Δεν είναι όμως. Η “κρίση μέσης gaming ηλικίας” είναι υπαρκτό φαινόμενο, απλώς η επίδρασή της δεν φαίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Εκκολάπτεται στο πίσω μέρος του μυαλού και παραμένει εκεί για καιρό δρώντας υποχθόνια, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Το ξέρω γιατί το έζησα, και μέσω της στήλης θέλω να μοιραστώ με σας την εμπειρία μου.

Όταν εισέρχεσαι για πρώτη φορά στον κόσμο του gaming τα πάντα μοιάζουν φανταστικά, νιώθεις σα χωριατόπαιδο που βλέπει για πρώτη φορά δια ζώσης τη Νέα Υόρκη. Έχεις μπροστά σου μια ατελείωτη γκάμα επιλογών, δοκιμάζεις διαφορετικές εμπειρίες και διαμορφώνεις σταδιακά τις προτιμήσεις σου αφου εξερευνήσεις όλων των ειδών τα games. Κάποια στιγμή καταλήγεις στο συμπέρασμα οτι ευχαριστιέσαι συγκεκριμένα είδη παιχνιδιών και επικεντρώνεσαι σε αυτά, αφιερώνοντας πολλές ώρες για το ξεζούμισμα όλων των τίτλων που ανταποκρίνονται πάνω-κάτω στα γούστα σου. Μέχρι να τελειώσεις το ένα παιχνίδι, κυκλοφορούν αλλα τρία που φυσικά επιβάλλεται να παίξεις! Καταναλώνεις τα games με απίστευτους ρυθμούς, παρακολουθείς όλα τα νέα του χώρου, βλέπεις μανιωδώς game trailers και καίγεσαι από ανυπομονησία για το εκπληκτικό νέο παιχνίδι που θα έρθει και θα σαρώσει τα πάντα στο δρόμο του. Μέσω αυτής τη διαδικασίας, αποκτάς και εσύ ο ίδιος άποψη για τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα παιχνίδι συγκεκριμένου είδους ώστε να είναι πραγματικά καλό. Συνδέεσαι συναισθηματικά με games, ήρωες, σειρές, ακόμα και εταιρίες. Περνάς υπέροχα και ονειρεύεσαι το μέλλον όπου τα παιχνίδια θα έχουν φθάσει σε τέτοια επίπεδα τελειότητας ώστε να πραγματοποιούν τα πιο τρελά σου όνειρα. “Πω πω, αν τώρα βλέπουμε τέτοιες παιχνιδάρες, φανταστείτε τι games θα παίζουμε σε πέντε χρόνια!”

oldgamer01

Και ξαφνικά… μεγαλώνεις. Καθώς τα χρόνια περνούν, μπορείς πλέον να υπερηφανεύεσαι οτι έχεις μαζέψει εμπειρία από εκατοντάδες παιχνίδια. Έχεις παίξει τα πάντα, έχεις δει τα πάντα, δεν ενθουσιάζεσαι πλέον τόσο εύκολα όσο παλιά. Κατανοητό, άλλωστε πόσες φορές μπορείς να ζήσεις την ίδια εμπειρία μέχρι να τη βαρεθείς και να ζητάς απεγνωσμένα κάτι ξεχωριστό; Το πρόβλημα είναι οτι αυτό το “ξεχωριστό” γίνεται ολοένα και πιο σπάνιο. Παραξενεύεσαι, δυσανασχετείς, οργίζεσαι με τις εταιρίες για τη στασιμότητα και την έλλειψη φιλοδοξίας τους. Προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα και απογοητεύεσαι όταν διαπιστώνεις οτι τα “ονειρεμένα games του μέλλοντος” θα μείνουν ακριβώς αυτό, ονειρεμένα. “Είναι δυνατόν το Bro Shooter 11: Bomb Everyone Who’s Not America να έχει χειρότερο AI από παιχνίδι του 1996; Είναι δυνατόν το My Name Is RPG: Shooter With a Couple of Stats να έχει μικρότερο κόσμο και το 1/4 της διάρκειας ενός RPG από τα ’80ς; Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ πέρα;” Δεν έχεις χωνέψει ακόμη οτι οι μεγάλες εταιρίες δε φτιάχνουν τα παιχνίδια αυτά για σένα, τον gamer που έχει αποκτήσει σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα από τα ατελείωτα χρόνια gaming, αλλά για τον νέο παίκτη που ακόμα εντυπωσιάζεται με αυτά που βλέπει. Δε νιώθουν την ανάγκη να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις σου γιατί είσαι η μειοψηφία, ενώ αυτοί κυνηγούν το mainstream. Κάποια στιγμή το καταλαβαίνεις και αισθάνεσαι σαν τον Tom Hanks στο Castaway, ναυαγός στη μέση του πουθενά, περιτριγυρισμένος από μια θάλασσα μετριότητας και, ως μόνη σου συντροφιά και παρηγοριά, τα χρυσά παιχνίδια της gaming νιότης σου στο ρόλο του Wilson.

oldgamer02Wilsooooooooooooooooooooon!

Αυτή είναι η “κρίση μέσης gaming ηλικίας”, οι επιπτώσεις της οποίας μπορεί να αποδειχθούν κατά περίπτωση βαρύτατες, σε βαθμό που να “σκοτώσουν” την οποιαδήποτε διάθεση για gaming. Κάποια στιγμή μέσα στο 2011 έφθασα κυριολεκτικά στα όριά μου. Είχα κουραστεί τόσο πολύ… Έβλεπα τα αγαπημένα μου παιχνίδια, το ένα μετά το άλλο, να υποκύπτουν στη μάστιγα του “streamlining” και να αφαιρούν features λες και ήταν ανεπιθύμητα τσιμπούρια. Έβλεπα μεγάλες εταιρίες να κομπάζουν στα game trailers για τον x διάσημο ηθοποιό στα voiceovers, λες και αυτό ήταν το επίκεντρο του παιχνιδιού. Το τελειωτικό χτύπημα: Η ανακοίνωση του “XCOM”, ενός first person shooter που θα ήταν, λέει, το “reimagining” του κορυφαίου strategy game όλων των εποχών. Ρε άντε γ**(&*$%#τε! Έσπασα, δεν άντεξα άλλο. Το μέλλον έμοιαζε κατάμαυρο, ελπίδα πουθενά στον ορίζοντα. Παρατηρώντας οτι ο χρόνος που αφιέρωνα στο gaming είχε περιοριστεί μόνο στις αυστηρά επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, άρχισα να συμφιλιώνομαι με την ιδέα οτι η πορεία μου στο gaming θα έφθανε σύντομα στο τέλος της. Είχα μεγαλώσει πια, τα games όμως αρνήθηκαν να μεγαλώσουν μαζί μου. Ας είναι.

oldgamer03I don’t want to live on this planet anymore.

Και εκεί συνέβη το αναπάντεχο. Η αγάπη μου για το gaming τρεμόπαιζε σαν τον arc reactor στο στήθος του Tony Stark, ήταν όμως ακόμα εκεί και έψαχνε κάτι για να την αναζωογονήσει, ένα κλαδί για να πιαστεί. Το βρήκε σε μια σειρά γεγονότων που άνοιξαν τους ορίζοντες του gaming και έσπασαν τον απόλυτο έλεγχο των μεγάλων εταιριών στο δημιουργικό κομμάτι του gaming. Η άνοδος της ψηφιακής διανομής έδωσε δύναμη σε ανεξάρτητους παραγωγούς και μικρότερες εταιρίες ώστε να κυκλοφορήσουν τα προϊόντα τους χωρίς τη στήριξη ενός publisher-sugar daddy. Είδη παιχνιδιών που θεωρούνταν “νεκρά” για το mainstream άρχισαν να επανέρχονται, προσφέροντας κλασικό gameplay με σύγχρονη αισθητική. Μεγάλοι δημιουργοί του παρελθόντος βρήκαν μέσω Kickstarter τον τρόπο να έρθουν σε επαφή με το κοινό τους και να γυρίσουν στις ρίζες τους. Ακόμα και ορισμένα triple-A studios παρουσίασαν εκπληκτικούς τίτλους, χωρίς να αντιγράφουν δουλικά το εκάστοτε παιχνίδι που ήταν “της μόδας”. Το gaming άρχισε επιτέλους να περνά στην εποχή της ωριμότητας, μετά από μακρά περίοδο εξοργιστικής λατρείας στο θεό του mainstream. Αυτό το gaming μπορούσα να το αγαπήσω ξανά.

Αλέξανδρος Γκέκας

Αφοσιωμένος PC gamer, ο Αλέξανδρος παίζει τα πάντα ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής, δείχνει όμως προτίμηση σε turn-based, strategy, RPGs και θεωρεί το UFO: Enemy Unknown ως το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, προσπαθεί να κρύψει τα χελωνίσια αντανακλαστικά του αποφεύγοντας το competitive multiplayer γιατί, λέει, "δεν του ταιριάζει" και αναζητά τρόπους ώστε να αναγνωριστεί η "Church of Gaben" ως επίσημη θρησκεία στη χώρα μας.

13 Comments

  1. μ εχει απασχολησει το θεμα και σε μια έκλαμψη σοβαροτητας – νηφαλιοτητας αποφασισα οτι ποτε δεν ειναι κανείς αρκετα μεγαλος για gaming.
    ισως φταιει που αρχισα γέρος το γκεημινγκ (στα 30 μου, ενω το κανονικο ειναι γυρω στα 10), δεν ξερω, παντως ειναι μια συνηθεια – χομπυ – αναγκη που κανω ενσυνειδητα και με πληρη επιγνωση τι μου προσφερει και οσο κι αν “χαλάσουν” τα παιχνιδια στο μελλον, θα εξακολουθησω τιλ δη εντ.
    το ειχα θιξει και στο αλλο φορουμ, οσο μεγαλωνουν οι γενιες γκεημερς, θα βρεθουμε μπροστα στο ευχαριστο φαινομενο να καιγονται μπροστα στο pc παπουδες και γιαγιαδες (εικονα απ το μελλον:
    – παππου, ελα, θα κρυωσει το φαι κι οι πατατες δε θα τρωγονται μετα…
    – 5 λεπτα εγγονακι μου, ψηνω εναν AMC απο περού, φρη τρανσφερ – λαβράκι και ειμαι στα παζαρια για το κοντρακτ…)

    και πιστευω δεν πρεπει καν να ερχομαστε σε “δυσκολη θεση” οταν καποιος-κάποια ασχετος με το θεμα, θεωρει οτι ειμαστε αρκετα ηλικιωμενοι για γκεημινγκ. το αντιθετο ειναι η πραγματικοτητα. Γερνας οταν σταματησεις να παιζεις..
    οσο υπαρχουν σεντουκια ν ανοιξεις, μπουντρουμια να μπεις, bosses να γαζωσεις, στρατοι και κρατη να κατακτησεις και γριφοι για να λυσεις, το παιδι μεσα σου θα σου κλεινει το ματι και θα χαμογελαει.
    Και για να τελειωνω: Gamer for life λεει το ταγκ κατω απ το ονοματακι μου στο φορουμ, και σκοπευω να το εφαρμοσω.

  2. Συμφωνώ πάρα πολύ με όλο το κείμενο.
    Ειδικά πλέον που εργάζομαι και ο ελεύθερος χρόνος μου έχει μειωθεί δραματικά, γίνομαι όλο και πιο επιλεκτικός στα παιχνίδια που παίζω και παρατηρώ πόσες λίγες επιλογές έχω με βάση του τι ζητάω από ένα παιχνίδι.

    Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα και εγώ μήπως γέρασα για αυτό δε μου αρέσουν τα παιχνίδια που βγαίνουν πλέον, αλλά δεν ήταν έτσι και διάφορα indy διαμάντια όπως το Trine, μου απέδειξαν ότι εγώ τα έχω μια χαρά τετρακόσια στο gaming και ότι αλλού είναι το πρόβλημα.

  3. κοιτα φιλε ανταν, το πνευματικο και κυριως το σωματικο μου εκτοπισμα ισως να επέβαλλε κατι τετοιο..:D:D:p
    αλλά μην σκιαζεσαι, ενας αριθμος ειναι, δε λεει τιποτα… αν ρωτησεις οσους με ζουν καθημερινα, θα σου πουν οτι δεν ειμαι μερα πανω απο τα 12…

  4. Το είχα σκεφτεί και ‘γω το καλοκαίρι που μας πέρασε ” μέχρι πότε θα παίζω παιχνίδια άραγε…;” . Θα μπορώ να παίζω στα 35 μου ας πούμε και θα είναι το ίδιο όπως είναι και τώρα; Απάντηση φυσικά δεν πήρα. Μετά με πιάσανε τα γενικού φαινομένου ” θα ζούμε μέχρι τότε; θα έχουμε λεφτά έτσι όπως πάμε; κλπ κλπ” και κατέληξα στη μία και πιο πολυαπαντημένη απάντηση.
    Ζούμε την κάθε μέρα παίζοντας όσο μςα φαινεται διασκεδαστικό ένα παιχνίδι. Όταν τα παιχνίδια σταματήσουν να έχουν ενδιαφέρον για τη ζωή μου, τότε σημαίνει ότι απλά τελείωσε για μένα. Δεν ξέρω πότε θα γίνει, αλλά όταν γίνει, άμα γίνει, βλέπουμε…

    Ως τότε Make mine Marvel !!! , αλλά αυτό είναι για αλλού, οπότε θα πω: όσο άνθρωποι σέβονται το gaming και μας προσφέρουν, τότε θα έχουμε και να παίζουμε!
    Ωραίο άρθρο!!! Μου αρέσουν οι φιλοσοφικές κουβέντες χωρίς συγκεκριμένη απάντηση!

  5. Εκπληκτικό άρθρο, συγχαρητήρια. Και εγώ σαν παλιά καραβάνα πολλές φορές όταν έτρωγα ληγμένα παιγνίδια έλεγα να τα παρατήσω, αλλά έλα που δεν μπορώ γιατί για εμένα είναι ο ήλιος μου μέσα στις δυστυχίες μας;)

  6. Γιατρέ μου, εγώ είμαι 43 (+γυναίκα +παιδί). Πριν από λίγες μέρες πρόσφερα τον οβολό μου για να γίνει καινούριο Tex Murphy, σήμερα παρήγγειλα το Zero Escape για 3DS και όταν αρχίσει το Kickstarter για το Dreamfall Chapters θα δώσω κι εκεί…
    Πες μου, είμαι σοβαρά?
    (Συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά είμαι νέος στην παρέα)

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL