REVIEWS

DUCKTALES: REMASTERED

Δάκρυα συγκίνησης κύλησαν στο μάγουλο μου, όταν μερικούς μήνες έμαθα πριν ότι επρόκειτο να κυκλοφορήσει παιχνίδι Ducktales από τη Capcom. Βλέπετε, όταν ήμουν πιτσιρίκος, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσω επεισόδιο της σειράς στην ΕΡΤ1 (αιωνία της η μνήμη), που συνήθως προβαλλόταν από την εκπομπή «Ουράνιο Τόξο» (μιλάμε η νοσταλγία βαράει κόκκινο), ενώ εύκολα γέμιζα κούτες από κόμιξ και περιοδικά σχετικά με τις ιστορίες των πολυαγαπημένων «παπιών». Συνεπώς, όταν έχεις τέτοιο σκοτεινό παρελθόν, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ενδώσεις στο νέο πόνημα της Capcom.

Βέβαια, ο χαρακτηρισμός «νέος» είναι σχετικός, καθώς το Ducktales: Remastered αποτελεί την high definition εκδοχή εκείνου του platform παιχνιδιού του Nintendo NES που κυκλοφόρησε το 1989, γεγονός που σίγουρα θα ξυπνήσει γλυκές αναμνήσεις σε όσους τυχερούς το έπαιξαν εκείνη την εποχή, ενώ για κάποιους άλλους (όπως η αφεντιά μου) θα είναι η πρώτη φορά που πιάνουν στα χέρια τους το κλασικό, πια, παιχνίδι της Capcom. Απαραίτητη παρένθεση: ένα μικρό κομμάτι μου απογοητεύτηκε που το συγκεκριμένο Ducktales δεν αποτελεί remake του Ducktales: Quest for Gold του 1990, το οποίο ήταν εντελώς χάλια, αλλά εγώ το λάτρευα. Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε.

Ducktales Shot1Είναι Ducktales. Και ελέγχουμε το Σκρουτζ. Yay!!!

Στο Ducktales: Remastered παρακολουθούμε, για μια ακόμη φορά, τις προσπάθειες του αγέραστου κροίσου Σκρουτζ Μακ Ντακ να αυξήσει το ήδη αμύθητο κεφάλαιο του. Τελευταίο κατόρθωμά του είναι η ανακάλυψη ένος πίνακα που είχε κρυμμένες αναφορές για τις τοποθεσίες πέντε μοναδικών θησαυρών στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου: από τα βάθη του Αμαζονίου και τις κορυφές των Ιμαλαϊων εώς τη σκοτεινή πλευρά της Σελήνης. Φυσικά στη περιπέτεια αυτή θα εμπλακεί όλο σχεδόν το γνωστό καστ της σειράς, από τα «ανιψάκια» Χιούι, Λιούι και Ντιούι και το Κύρο Γρανάζη εώς τους Λύκους και τη Μάτζικα Ντε Σπελ. Περιμένατε κάτι άλλο δηλαδή;

Στα του παιχνιδιού τώρα, το Ducktales είναι ένα καθαρόαιμο platform παλαιάς κοπής. Ελέγχετε το Σκρουτζ και σκοπός σας σε κάθε πίστα είναι να αποφεύγετε τα χάσματα και τις παγίδες που θα συναντήσετε στη πορεία, ενώ προκειμένου να πολεμήσετε ή να εκτελέσετε μεγαλύτερα άλματα, διαθέτετε τη κίνηση «pogo», όπου πέφτετε με δύναμη στα κεφάλια των εχθρών σας ή στο έδαφος αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας το ξακουστό μπαστούνι του Σκρουτζ. Σε κάθε πίστα υπάρχει μια πληθώρα από σεντούκια και διαμάντια, τα οποία αν μαζέψετε, αυξάνουν το τραπεζικό λογαριασμό σας και σας επιτρέπουν να αγοράσετε έξτρα concept arts, sketches από τη δημιουργία του παιχνιδιού κλπ. Στο τέλος της κάθε πίστας σας περιμένει και το ανάλογο boss, το οποίο εκτελεί αυστηρά κάποια προβλέψιμα μοτίβα κινήσεων και αρκεί να είστε λίγο προσεκτικοί για τα βγάλετε πέρα.

Ducktales Shot3Πάγος, ξε-πάγος, ο Σκρουτζ δε σκαμπάζει από κρύα…

Πρακτικά…αυτό είναι όλο. Οπως ανέφερα, το Ducktales είναι ένα απλό ρετουσάρισμα ενός παλιού παιχνιδιού και όχι κάποιο σύγχρονο remake, με τις ανάλογες συνέπειες: το gameplay είναι απλοϊκό, η έννοια “αναβάθμιση” δεν υφίσταται (μη περιμένετε δηλαδή τίποτε “ατσάλινα μπαστούνια” ή “ημίψηλα από γρανίτη”), τα εναλλακτικά μονοπάτια είναι άγνωστη λέξη και η ποικιλία των εχθρών μετριέται στα δάκτυλα – μη μιλήσω για το ΑΙ που ισούται με θερμοκρασίες Γροιλανδίας. Την ίδια στιγμή, όπως συνηθίζοταν την εποχή εκείνη, το επίπεδο δυσκολίας κυμαίνεται επίτηδες σε υψηλά κλιμάκια για να “καλυφθεί” κατά κάποιον τρόπο η συνολικά μικρή του διάρκεια. Ετσι είναι αρκετά εύκολο να πέσετε σε κάποιο χάσμα ή να κάνετε κάποια αδέξια κίνηση που θα έχει ως κατάληξη την τελευταία εναπομείνουσα “καρδιά” να χαθεί, πράγματα που ισοδυναμούν με την απώλεια μιας ζωής και σε περίπτωση που τις χάσετε όλες, τότε αρχίζετε το level από την αρχή.

Πραγματικά δε γνωρίζω αν υπάρχουν σήμερα αρκετοί άνθρωποι που θα έχουν την υπομονή να παίξουν ένα αδυσώπητο platform game ξανά και ξανά, όπου με μία λάθος κίνηση θα πηγαίνει στράφι όλος τους ο κόπος. Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι εποχές έχουν αλλάξει και αν δεν είστε διατεθειμένοι να αφιερώσετε χρόνο πάνω του για να αφομοιώσετε το κάθε level (ιδίως το τελευταίο είναι ιδιαίτερα ζόρικο), τότε καλύτερα να επιλέξετε το Easy Mode, όπου οι ζωές είναι άπειρες και τα checkpoints τακτικά, αλλά η επιλογή αυτή είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς τότε δεν θα χρειαστείτε πάνω από δυόμιση ώρες για να δείτε τους τίτλους τέλους. Και 14 ευρώ για ένα παιχνίδι που διαρκεί όσο μια ταινία είναι μάλλον πολλά.

Ducktales Shot2Θα μπορούσαν να λείπουν οι βουτιές στο θησαυροφυλάκιο;

Από την άλλη, είναι και αυτή η ρημάδα η νοσταλγία και το κατά πόσο αγαπά κανείς τους πιο διάσημους ήρωες της Disney. Είναι δύσκολο να μη λατρέψεις τη δουλειά που έχει κάνει η ομάδα ανάπτυξης WayForward στο τεχνικό τομέα, με πανέμορφο σχεδιασμό χαρακτήρων και προσεγμένα backgrounds, ενώ μόνο συγκίνηση θα σας προκαλέσουν το καταπληκτικό soundtrack (ιδίως το κλασικό του theme ή η μουσική υπόκρουση στο φεγγάρι) και οι γνώριμες φωνές της τηλεοπτικής σειράς.

Προσωπικά δυσκολεύτηκα αρκετά να αποφασίσω τι βαθμό θα βάλω στο Ducktales: Remastered. Αφ’ ενός, αν και ανήκει στη κατηγορία των “fun-to-play” τίτλων, σαν platform στη σύγχρονη εποχή δε μπορεί να σταθεί, καθώς υπάρχουν ήδη καλύτερα και πιο πλήρη εκεί έξω, αφ’ ετέρου το παιχνίδι απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, άνω των -άντα, που θα το αγαπήσουν ούτως ή άλλως και θα του συγχωρέσουν τις όποιες “ατασθαλίες”. Ισως ακόμα και να μην κάνουν ούτε καν skip τις εμβόλιμες μακροσκελείς cut-scenes, μόνο και μόνο για να ακούσουν για μια ακόμη φορά το Σκρουτζ να σκούζει, με έντονη Σκωτσέζικη προφορά, για τη τυχερή του δεκάρα…

Pros

  • Είναι Ducktales!
  • Υπέροχος τεχνικός τομέας
  • Εξίσου διασκεδαστικό…

Cons

  • …και εκνευριστικό ταυτόχρονα, ειδικά στα τελευταία levels.
  • Το απλοϊκό του gameplay δεν απευθύνεται στο “νέο”, mainstream κοινό των gamers. Αντικειμενικά λοιπόν, ας το έχετε υπόψή σας, οι “παλιοί” απλά αγνοήστε το ως αρνητικό.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 70%

70%

Γιώργος Δεμπεγιώτης

Συντάκτης-λάτρης των action, shooter, adventure, RPG’s και ενίοτε racing παιχνιδιών, προτιμά κυρίως το single-player gaming. Που και που ξεσπάει σε κανά multi, αλλά δεν το παρακάνει κιόλας.

7 Comments

  1. Θα μπορούσες να πεις και απαιτητικό Παναγιώτη (αν παίζεις από το medium και πάνω μόνο, γιατί στο easy είναι περίπατος), αλλά απλοϊκό με την έννοια ότι πλέον είναι ένα “αφελές” platform σε σύγκριση με τα πιο σύγχρονα, που έχουν μεγαλύτερη ποικιλία (π.χ. Rayman Legends).

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL