STEEL ASSAULT

Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα τελειώνοντας το Steel Assault. Τα trailer και το demo προϊδέαζαν για πολύ εντυπωσιακά σκηνικά, φοβερή δράση και γενικά έναν RAD τίτλο, που στάλθηκε από το παρελθόν με χρονομηχανή για να μας ξετρελάνει. Όχι ότι δεν ισχύουν σε ικανοποιητικό βαθμό τα προηγούμενα αλλά ένα παιχνίδι για να μείνει πραγματικά αξέχαστο χρειάζεται κάτι περισσότερο. Ας δούμε λοιπόν περί τίνος πρόκειται.

Αναμενόμενα, η ιστορία παίζει το ρόλο της γαρνιτούρας στο Steel Assault (και ποιος τη χρειάζεται άλλωστε σε παιχνίδια αυτής της κατηγορίας). Ο ήρωας μας, Taro Takahashi, αναζητά εκδίκηση απέναντι στον άνθρωπο που τον έβλαψε κατά το παρελθόν και μετέτρεψε τον κόσμο σε μετα-αποκαλυπτική ερημιά. Εμπόδια στο δρόμο του προς την πολυπόθητη εκδίκηση, θα σταθούν διάφοροι υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι από το στρατό του δικτάτορα, που αποτελούν και τα αφεντικά του παιχνιδιού. Είναι αρκετά χαρακτηριστικό ότι το ζουμί της ιστορίας δίνεται μέσα από μία σκηνή λίγο δευτερολέπτων κατά την εισαγωγή. Δε μας απασχολεί περισσότερο, οπότε ας προχωρήσουμε σε πιο ουσιώδεις παραμέτρους.

To gameplay κινείται σε πολύ παραδοσιακά μονοπάτια. Κινούμαστε από αριστερά προς δεξιά και με το ηλεκτρικό μαστίγιο μας, ως άλλος Whiplash, καθαρίζουμε όποιον αντίπαλο βρεθεί στο διάβα μας. Ο τίτλος έχει επιρροές από κλασικούς side-scrolling τίτλους του παρελθόντος όπως Gunstar Heroes, Metal Slug, Castlevania, Ghosts ‘n Goblins κ.α. Σε σχέση με τους προαναφερθέντες τίτλους τα power-up είναι ελάχιστα – συγκεκριμένα μία ασπίδα που απορροφά όλη τη ζημιά που δεχόμαστε και ριπές που επί της ουσίας αυξάνουν την ακτίνα δράσης της επίθεσης μας. Από εκεί και πέρα υπάρχει μία slide-αποφυγή που μας κάνει άτρωτους για λίγο και το διπλό άλμα που βοηθάει σημαντικά στο platforming. Σημαντικότερο όλων όμως είναι το zipline που διαθέτει ο πρωταγωνιστής και μπορεί να εκτοξευθεί είτε ευθεία ή υπό γωνία. Στα θετικά λογίζεται το γεγονός ότι χρησιμοποιείται αρκετά στο σχεδιασμό των επιπέδων αλλά και σε κάποιες αναμετρήσεις με bosses και δεν είναι κάποιο gimmick που μπήκε στο παιχνίδι και ξεχάστηκε στην πορεία. Σε easy και normal δυσκολία (προσωπικά δε θα πρότεινα κάτι περισσότερο καθώς αρχίζει και χαλάει η αναλογία διασκέδαση προς πρόκληση) έχουμε άπειρες προσπάθειες και τα checkpoints σε κάθε επίπεδο είναι σχετικά συχνά, ενώ πολύ βολικά αναπληρώνεται η ενέργεια μας μόλις φτάσουμε σε κάποιο από αυτά.

Δυστυχώς το Steel Assault έχει διάρκεια σφηνάκι. Και λέω κάτι τέτοιο χωρίς υπερβολή καθώς στην πρώτη σας προσπάθεια δε θα χρειαστείτε πάνω από μία ώρα και κάτι, συμπεριλαμβανομένων αποτυχημένων προσπαθειών! Πέρα από τις ξεχωριστές δυσκολίες, όπου μάλιστα όσο σε μεγαλύτερη πάμε προστίθενται και νέα patterns στα bosses (αναμενόμενα γίνονται ελαφρώς πολυπληθέστεροι και οι αντίπαλοι μας), δεν υπάρχουν αρκετά modes για να κρατηθεί ζωντανό το ενδιαφέρον. Το replay value είναι ανύπαρκτο, ενώ το arcade mode που προσφέρεται μάλλον είναι κάποιο κακόγουστο αστείο των δημιουργών σε βάρος μας καθώς πρέπει με μία μόνο προσπάθεια να καταφέρουμε να φτάσουμε στο φινάλε. Κάποιοι μάλλον πήραν τον όρο “arcade” πολύ τοις μετρητοίς, ξεχνώντας βεβαίως πως τα παιχνίδια από τα οποία αντλεί τις επιρροές του το Steel Assault (ναι ακόμα και εκείνα που έκαναν ντεμπούτο σε κερματορουφήχτρες), σε εφοδίαζαν με μερικές ζωές πριν δεις την οθόνη του game over…

Το παρουσιαστικό του Steel Assault είναι από τα ομορφότερα που έχουν υπάρξει στην πρόσφατη μνήμη. Ο σχεδιασμός των sprites σε περιβάλλοντα και χαρακτήρες είναι λεπτομερέστατος (ειδική μνεία στα bosses κάθε επιπέδου), με πολύ ζεστά χρώματα. Δεν ξέρω πως να το προσδιορίσω διαφορετικά αλλά το στυλ τους θυμίζει αρκετά παιχνίδι του Gameboy Advance, οπότε όποιος έχει παίξει στη συγκεκριμένη κονσόλα καταλαβαίνει τι εννοώ. Επίσης, δεν υπάρχει υποψία slowdown ακόμα κι όταν στην οθόνη γίνεται χαμός από εφέ και εχθρούς και γενικά η εικόνα χαρακτηρίζεται από πολύ ζωντάνια στα background και ομαλά animations. Την άκρως θετική εντύπωση που αποκομίζει κανείς από το εικόνα, συμπληρώνει ιδανικά και ο ήχος. Το soundtrack δεν απαρτίζεται από πολλά κομμάτια αλλά είναι όλα ένα κι ένα και πολύ πιασάρικα, ενώ και τα ηχητικά εφέ είναι καλής ποιότητας και συνεισφέρουν σε ένα συμπαγές ηχητικό σύνολο.

Το Steel Assault είναι από τις περιπτώσεις που θα παρομοίαζα με ένα καλό καφέ. Απολαυστικός όσο διαρκεί αλλά πιθανόν έχεις ξεχάσεις σε μία-δυο ημέρες. Ενώ πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο τίτλο, λείπει αυτό που λέμε lasting appeal στο χωριό μου. Μεγαλύτερα ποικιλία σε set pieces και ένα με δύο τουλάχιστον επίπεδα ακόμα (ή έστω μεγαλύτερα σε διάρκεια) χρειάζονταν για να έχουμε ένα πιο χορταστικό σύνολο. Το μεγάλο χάσμα μεταξύ των δυσκολιών και η έλλειψη εκπλήξεων στην υλοποίηση της δράσης του, του στερούν από την έλξη που θα ασκούσε να το επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά. Ως έχει, δύσκολα δικαιολογεί την τιμή του, αλλά σε έκπτωση αξίζει να επενδύσετε το χρόνο σας.