STREET FIGHTER 6

Αν υπάρχει μια εταιρεία που «τρέχει» ένα εξαιρετικό σερί παραγωγών, αυτή είναι η Capcom. Είτε μιλάμε για remakes παλαιότερων παιχνιδιών της είτε για καινούριες κυκλοφορίες, ό,τι έχει πιάσει στα χέρια της η Ιαπωνική εταιρεία, γίνεται χρυσός. Από την «χρυσαφένια» εξίσωση δεν θα μπορούσε να λείπει η, κατά πολλούς, ναυαρχίδα της Capcom, η σειρά Street Fighter, η οποία ουσιαστικά ήταν εκείνη που καθόρισε το είδος των fighting games και τα οδήγησε στο status που διαθέτουν σήμερα.

Ωστόσο, το προ-επταετίας Street Fighter V αντιμετώπισε πολλά προβλήματα κατά το launch του, κυρίως εξαιτίας του ελάχιστου περιεχομένου, κλονίζοντας αρκετά την εμπιστοσύνη των παικτών απέναντι στο πρόσωπο της Capcom. Βέβαια, μπορεί αργότερα το παιχνίδι να δέχτηκε πληθώρα από δωρεάν patches και επί-πληρωμή DLC’s, τα οποία εντέλει συνέβαλλαν στο να το καταστήσουν ως ένα από τα κορυφαία fighting games, εντούτοις η ζημιά είχε γίνει. Προς τιμήν της, η Capcom αφουγκράστηκε τις έντονες αντιδράσεις του κοινού και αποφάσισε να δώσει πολύ μεγαλύτερη προσοχή στο Street Fighter 6, προτού πατήσει το «κόκκινο κουμπί» του release. Αποτέλεσμα; Ένα αριστουργηματικό παιχνίδι.

Ειλικρινά, δεν θυμόμαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε ένα τόσο πλήρες και ολοκληρωμένο παιχνίδι, από την αρχή κιόλας της παρουσίας του. Δυστυχώς, συνηθίσαμε στα ημιτελή προϊόντα που ξεδιάντροπα μας πασάρουν οι περισσότεροι εκδότες, με συνέπεια το αυτονόητο να φαίνεται πια πολυτέλεια. Το Street Fighter 6 περιλαμβάνει σχεδόν τα πάντα: ένα ικανοποιητικότατο roster 18 χαρακτήρων, που συνθέτει ένα συνδυασμό παλιών γνώριμων και καινούριων προσώπων και τρία διαφορετικά modes (World Tour, Battle Hub και Fighting Ground) που διαθέτουν τόσο περιεχόμενο, ικανό να κρατήσουν τον παίκτη απασχολημένο για εβδομάδες ολόκληρες.

Ξεκινώντας από το World Tour, πρόκειται για ένα αρκετά έξυπνο mode που συνδυάζει μια συμπαθητική ιστορία με “RPG” στοιχεία και φυσικά, άπειρο ξύλο. Το όλο στήσιμο θυμίζει ελαφρώς τη σειρά Yakuza της Ryu Ga Gotoku, κυρίως με τον τρόπο που απεικονίζεται ο ημι-ανοικτός κόσμος του. Κατ’ αρχήν, το πρώτο μας μέλημα είναι να φτιάξουμε ένα avatar, το οποίο θα μας συνοδεύει εξίσου σε κάποια άλλα modes του παιχνιδιού, μέσω ενός εκτενέστατου character creation συστήματος που, μεταξύ άλλων, είναι ικανό να πλάσει μερικά πολύ αστεία αποτελέσματα. Στη συνέχεια, ο χαρακτήρας μας τοποθετείται στη Metro City (εμφανές το cross-over με το Final Fight της ίδιας εταιρίας), ορίζοντας μας ως βασικό (και μάλλον απλοϊκό) στόχο να γίνουμε καλύτεροι μαχητές.

Φυσικά, κάτι τέτοιο χρειάζεται αρκετές ώρες προπόνησης, αλλά και προσπάθειας, καθώς στο World Tour αναλαμβάνουμε να ολοκληρώσουμε δεκάδες αποστολές (κυρίως fetch, μη φαντάζεστε τίποτε εξωπραγματικό), με κάποιες μάλιστα να διαθέτουν τελείως αλλόκοτες αποχρώσεις (το Yakuza που λέγαμε), προκειμένου να ανεβάσουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο, τα στατιστικά του avatar μας. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της υπόθεσης είναι ότι κατά την περιπλάνησή μας, συναντάμε γνωστές προσωπικότητες του παιχνιδιού (όπως ο Luke, που αποτελεί τον βασικό πρωταγωνιστή του παιχνιδιού, αλλά και Chun-Li, Ryu, Ken κλπ), από τους οποίους εκπαιδευόμαστε και μπορούμε να «δανειστούμε» το στυλ μάχης τους, αλλά και κάποιες σήμα-κατατεθέν κινήσεις τους. Κατά συνέπεια, είναι εφικτό να φτιάξουμε ένα avatar που να συνδυάζει τις special κινήσεις διαφορετικών χαρακτήρων, δημιουργώντας έτσι κάτι μοναδικό. Εκτός των διαφόρων κινήσεων και της ισχυροποίησης του χαρακτήρα κατά το levelling (πάνω σε απλού τύπου skill-trees), οφείλουμε να αγοράσουμε καλύτερο ρουχισμό, ο οποίος με την σειρά του ανεβάζει στατιστικά όπως άμυνα, επίθεση κλπ. Σε γενικές γραμμές, το World Tour είναι μια πολύ ευχάριστη προσθήκη, ιδανική για τον νεοφερμένο παίκτη που κάνει τα πρώτα του βήματα στον κόσμο του Street Fighter, η οποία διαρκεί για τουλάχιστον 15 με 20 ώρες. Δεν τις λες και λίγες.

Στο Battle Hub, τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν, καθώς ξεκινά το online στοιχείο του παιχνιδιού, με τις πολυπόθητες μονομαχίες ενάντια σε παίκτες απ’ όλο τον κόσμο, που ουσιαστικά αποτελεί και την καρδιά ενός fighting παιχνιδιού. Φέροντας υπό μάλης το avatar μας, μεταφερόμαστε σε ένα χώρο που θυμίζει «ουφάδικο», όπου εδώ, πέρα από τυχόν κοινωνικοποίηση μέσω chat με τους άλλους παίκτες που βρίσκονται στον ίδιο server, μπορούμε να μονομαχήσουμε μαζί τους για όση ώρα τραβάει η ψυχούλα μας. Η μονομαχία μπορεί να γίνει είτε μεταξύ avatars (οπότε καλό είναι να έχουμε προοδεύσει λιγάκι στο World Tour, ώστε να είμαστε ανταγωνιστικοί) είτε καθήμενοι σε κάποια arcade καμπίνα, επιλέγοντας έναν διαθέσιμο παίκτη του κλασικού roster. Αν δε, κουραστούμε από το ακατάπαυστο ξυλίκι και θέλουμε να… ξεσκάσουμε, μπορούμε να παίξουμε κάποιο retro παιχνίδι της Capcom (Street Fighter II, Final Fight, Side Arms) στις ανάλογες καμπίνες.

Εδώ αξίζει να αναφερθεί ότι υπάρχουν δύο διαφορετικά modes χειρισμού: το classic και το modern. Το classic αποτελεί το γνώριμο σύστημα με τα έξι κουμπιά και αναμφίβολα, αποτελεί τη νούμερο ένα επιλογή των έμπειρων παικτών της σειράς και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τον μοναδικό τρόπο που οφείλει κάποιος να παίξει το παιχνίδι. Η Capcom όμως, σε μια προσπάθεια να προσελκύσει πιο casual κοινό, είχε αντίθετη απόψη και υιοθέτησε το modern σύστημα, το οποίο απλοποιεί σημαντικά τους μηχανισμούς του gameplay. Ως εκ τούτου, υφίστανται μονάχα τρία κουμπιά (light, medium και heavy attack), οι ειδικές και οι super κινήσεις πραγματοποιούνται με τη χρήση ελάχιστων συνδυασμών, ενώ ανάλογα με τον χαρακτήρα που έχουμε επιλέξει, το παιχνίδι αποφασίζει ποια είναι η καταλληλότερη κίνηση, σε αντιστοιχία με το κουμπί που έχουμε πατήσει.

Δεν υπάρχει κάτι αρνητικό σε αυτό, απεναντίας για κάποιον που δεν έχει αρκετό χρόνο ή διάθεση να ξοδέψει άπειρες ώρες για να μάθει τα δεκάδες combos του παιχνιδιού, το modern mode είναι θεόσταλτο. Ωστόσο, θα ήταν χρήσιμο να υπήρχε η δυνατότητα να φιλτράρονται οι παίκτες μεταξύ classic και modern mode, έτσι ώστε να μην υπάρχει το φαινόμενο της «αδικίας» – αν και ομολογουμένως, δεν συνάντησα κάποιον modern mode παίκτη που να μου έκανε τη ζωή (πολύ) δύσκολη.

Σημειωτέων, υπάρχει ακόμα ένα mode χειρισμού, το dynamic, που απλοποιεί (!) ακόμα περισσότερο το πράγματα, καθώς υπάρχει μόνο ένα κουμπί επίθεσης και υπόκειται εξ’ ολοκλήρου στην AI η απόφαση ποια κίνηση θα εκτελεστεί κάθε φορά. Ευτυχώς, το mode αυτό είναι αποκλεισμένο στις online αναμετρήσεις και ομολογώ ότι δεν βρίσκω λόγο κάποιος να το επιλέξει, εκτός και αν του αρέσει να παρακολουθεί το παιχνίδι να παίζει μόνο του.

Το τρίτο και τελευταίο mode είναι το Fighting Grounds, όπου εκεί περιλαμβάνονται οι πιο γνώριμες επιλογές ενός fighting game. Το κλασικό arcade mode (με επιλογή από 5 μέχρι 12 αγώνων), το VS μεταξύ παικτών (hotseat) ή της ΑΙ, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει το training, το οποίο είναι εκτενέστατο και πολύ επεξηγηματικό. Αν θέλετε να έχετε τύχη στις online αναμετρήσεις, προτείνεται ανεπιφύλακτα να παρακολουθήσετε και να ολοκληρώσετε σημαντικό μέρος του training mode.

Εκτός αυτού, υπάρχουν οι Extreme Battles, οι οποίες έχουν αρκετή πλάκα, καθώς στις κλασικές 1vs1 μάχες, προστίθενται κάποιοι «απρόβλεπτοι παράγοντες», όπως π.χ. ένας ταύρος να μπαίνει κάθε τόσο στην αρένα, που μπορούν να αλλάξουν πλήρως το ρου της μάχης. Δεν είναι το mode που θα απασχολήσει πάρα πολύ, αλλά πρόκειται για μια ακόμη καλοδεχούμενη και διασκεδαστική προσθήκη, ιδιαίτερα αν παίζουμε με παρέα.

Το Fighting Grounds ολοκληρώνεται με τα multiplayer battles (ranked, casual ή σε κάποιο custom room), οι οποίες αποτελούν (μαζί με το Battle Hub) το βασικό λόγο που μπορούν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον μας για πάρα πολύ καιρό. Ο online κώδικας είναι εντυπωσιακά καλός και δουλεύει απρόσκοπτα, χάρη φυσικά στις roll-back ιδιότητές του, και όσους αγώνες δοκίμασα να παίξω, ακόμα και αν υπήρχε μία γραμμή ποιότητας στη σύνδεση, δεν παρατηρήθηκε το παραμικρό lag ή αποσύνδεση. Το δε γεγονός ότι περιλαμβάνεται cross-platform διασύνδεση μεταξύ τριών οικοσυστημάτων (PC, PlayStation και Xbox), όπως υπήρχε και στο SFV βέβαια, εξασφαλίζει ότι υφίσταται και θα συνεχίσει να υπάρχει, πληθώρα παικτών για αρκετό καιρό ακόμα. Και όντως έτσι συμβαίνει, καθώς το matchmaking σύστημα βρίσκει καινούριους αντιπάλους με μεγάλη συχνότητα, όλες τις ώρες της ημέρας και πλησίον του επιπέδου ικανότητάς μας. Τόσες closed και open beta προηγήθηκαν, θα ήταν καταστροφή να συνέβαινε το αντίθετο.

Μέχρι τώρα, δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για το gameplay και αυτό διότι για μια ακόμη φορά, η Capcom έκανε το θαύμα της. Με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, η Ιαπωνική εταιρεία έχει κατορθώσει να ανανεώσει το ενδιαφέρον του ήδη γνώριμου gameplay της, με την προσθήκη της μπάρας Drive. Πρόκειται για έναν game-changer παράγοντα, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση της ζημιάς των special moves (π.χ. ένα ισχυρότερο hadouken), για άμυνα, parries και counter-attacks. Αρχικά, μπορεί να μοιάζει με… cheat, ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιείται κάθε τόσο ως counter-attack, ωστόσο κρύβει τόνους στρατηγικής από πίσω. Η σωστή χρήση του μπορεί πραγματικά να επιφέρει μεγάλη ζημιά στον αντίπαλο και καίρια ανοίγματα για μερικά δυνατά combos, από την άλλη, η ασυδοσία δημιουργεί σημαντικά κενά που καταλήγουν στην κατάσταση burnout, με τον χαρακτήρα μας να αδυνατεί να αμυνθεί και επιτεθεί σωστά. Τα πάντα είναι θέμα ισορροπίας και το Street Fighter 6 το γνωρίζει πολύ καλά αυτό.

Φυσικά, το παιχνίδι διατηρεί το γρήγορο ρυθμό μάχης που το έκανε διάσημο, με τις φαντεζί κινήσεις και τα ακόμα πιο εντυπωσιακά οπτικά εφφέ. Η RE Engine επιδεικνύει για μια ακόμη φορά την δύναμή της, παρουσιάζοντας ένα πανέμορφο αποτέλεσμα που «χορταίνει» και γεμίζει το μάτι, έχοντας εκπληκτικά σχεδιασμένους χαρακτήρες και περιβάλλοντα, γεμάτα ζωντάνια και δεκάδες όμορφες λεπτομέρειες. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στο animation, που ισορροπεί ιδανικά μεταξύ ρεαλισμού και anime προσέγγισης, όπου κάνει το αντίστοιχο του Street Fighter V να μοιάζει με παραγωγή προ-προηγούμενης γενιάς. Στο ηχητικό τομέα, αν και δεν είμαι φίλος των σύγχρονων μουσικών επιλογών του, μπορώ να πω ότι το soundtrack είναι ταιριαστό, σε συνδυασμό με τα εύστοχα voice-over και τους (προαιρετικούς) σχολιαστές που περιγράφουν τις μάχες σε πραγματικό χρόνο.

Αν υπάρχει κάτι που θα θέλαμε να λείπει ή έστω να είναι λιγότερο άπληστο, είναι το εμπορικό του μοντέλο και η μεγάλη έμφαση που δίνει στα microtransactions προκειμένου να αποκτήσουμε, παραδείγματος χάρη, περισσότερα κοστούμια για τους χαρακτήρες μας. Μπορεί όλες οι παρεμβάσεις να είναι εικαστικές (εκτός των μελλοντικών Character Packs βέβαια), ωστόσο θα θέλαμε να υπήρχε η δυνατότητα απόκτησης τους (έστω και με grinding), χωρίς την ανάγκη να ανοίξουμε το πορτοφόλι μας.

Ας είναι. Θα κάνουμε λίγο τα στραβά ματιά σε αυτήν την περίπτωση, γιατί η Capcom… delivered, που λένε και στο χωριό μου. Μια αριστουργηματική προσθήκη σε μια θρυλική σειρά, που τιμά με το παραπάνω το βαρυσήμαντο όνομα που κουβαλάει και θα προσφέρει πολλές, ποιοτικότατες ώρες, διασκέδασης σε όποιον αποφασίσει να επενδύσει πάνω του, είτε είναι αρχάριος είτε πεπειραμένος παίκτης.

Ευχαριστούμε θερμά τη CD Media για την παροχή του review code.

Go to discussion...