REVIEWS

KENTUCKY ROUTE ZERO

Ηλιοβασίλεμα στη Λεωφόρο 65. Ένα σαράβαλο φορτηγό ακολουθεί τις λευκές γραμμές και στο πλάι του μόλις ξεχωρίζει η κάποτε χαρωπή ρεκλάμα “Lysette’s Antiques”. Συνοδηγός ένας μυστήριος σκύλος που για κάποιο λόγο φοράει ψάθινο καπέλο. Τρεις ώρες τώρα κάνεις κύκλους κι ανάθεμα κι αν έχεις ξανακούσει ποτέ σου για Dogwood Drive σ’αυτά τα μέρη. Ήθελες να σταματήσεις να ζητήσεις οδηγίες από εκείνη την εκκλησία που πέρασες, αλλά για κάποιο λόγο, όταν πέρασες ξανά από το ίδιο σημείο, δεν ήταν εκεί. Μάλλον θα μπερδεύτηκες.

Καλωσήρθατε στο φιλόδοξο όσο και άνισο πείραμα της Cardboard Computer. Το Kentucky Route Zero χαρακτηρίζεται ως “indie adventure” στα διάφορα σχετικά μήντια, αλλά πρόκειται περισσότερο για “interactive novel” παρά για διαδραστική και πλήρως υλοποιημένη περιπέτεια. Αν και το ξεκίνησα με πολλή όρεξη και αρκετά μεγάλες προσδοκίες, το τελικό αποτέλεσμα αποδείχτηκε αρκετά κατώτερο των προσδοκιών μου. Εξηγούμαι.

BURNING BUSH

KentuckyRouteZero CDo not adjust your television…

To στύλ των γραφικών θυμίζει αρκετά τη lo-fi αισθητική του -εκπληκτικού- Superbrothers: Swords & Sworcery και συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας του τίτλου. Έχει γίνει πολύ έξυπνη δουλειά στον τρόπο με τον οποίο απεικονίζονται οι διαστάσεις των αντικειμένων ανάλογα με τη θέση μας στο χώρο και σε συνδυασμό με τη “νυχτερινή” παλέττα, ολόκληρη η περιπλάνησή μου στις ερημιές του πρώτου επεισοδίου ( η περιπέτεια μέλλει να ολοκληρωθεί σε πέντε) θύμιζε -οπτικά τουλάχιστον- το αλησμόνητο νυχτέρι του Full Throttle, στην καμμένη πρώτη πόλη. Ναι, εκεί με το τροχόσπιτο, το μπουλντόγκ και τη μάντρα. Και φυσικά τη Maureen.

KRZRoadmapΤο καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού κρύβεται σ’αυτή την οθόνη.

Αλλά ξεφεύγουμε. Inventory δεν υπάρχει, ούτε γρίφοι με την παραδοσιακή έννοια. Κινούμαστε από τοποθεσία σε τοποθεσία, αρχικά ψάχνοντας να βρούμε την Dogwood Drive και αργότερα ακολουθώντας τις αινιγματικές οδηγίες των λιγοστών μυστήριων τύπων που κυκλοφορούν σ’αυτή τη χαμένη λεωφόρο. Για την ακρίβεια, το πιο ατμοσφαιρικό και δυνατό κομμάτι του τίτλου βρίσκεται εδώ, στο χάρτη. Οι μετακινήσεις μας επάνω του με γύρισαν πίσω στα μέσα των 90’s. Το φορτηγό μας απεικονίζεται ως μια μεγάλη ρόδα και το οδικό δίκτυο εκτείνεται αχανές προς όλες τις κατευθύνσεις. Με ελάχιστα σημεία αναφοράς και κάποιες -πάντα φλου- οδηγίες, αφηνόμαστε ελεύθεροι να εξερευνήσουμε. Σκεφτείτε το λιγάκι σαν να λέμε πως το travel system του Fallout 2 έβγαζε μονάχα σε random encounters γραμμένες και σκηνοθετημένες από τον David Lynch. Οι περισσότερες από αυτές τις “κρυφές” συναντήσεις έχουν περισσότερο μυστήριο και χρώμα απ’οτιδήποτε θα συναντήσετε στην κυρίως περιπέτεια. Για πολλές από αυτές δε, δεν υπάρχουν καν γραφικά, αλλά αλληλεπιδρούμε μέσα από ένα καθαρά text adventure interface. Σε συνδυασμό με τη λιτή -αλλά ουσιαστική όπου χρησιμοποιείται- μουσική επένδυση, αυτές οι συναντήσεις δημιουργούν τη φοβερή ατμόσφαιρα του τίτλου. Στην ελάχιστη διάρκεια που κρατάει (το τελείωσα σε λιγότερο από μια ώρα, βρίσκοντας τα πάντα στον χάρτη) πράγματι καταφέρνει να σε μεταφέρει στο δρόμο του πουθενά, λίγο μετά τις αργάμιση και κάτι.

…ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΑΡΚΕΤΟ;

Το ένα πράγμα που πετυχαίνει πέρα από κάθε αμφιβολία το παιχνίδι, είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας. Ατμόσφαιρας η οποία δυστυχώς σκοντάφτει στην έλλειψη περιεχομένου. Πριν καλά καλά συναντήσουμε δυο χαρακτήρες και αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε προς τα πού πηγαίνει το πράγμα, το επεισόδιο τελειώνει, αφήνοντάς μας στα κρύα του λουτρού. Και το γράφω ως ο άνθρωπος που έδωσε 90% στο Thirty Flights of Loving. Το Kentucky Route Zero κατοικεί σ’ένα εντελώς sui generis καλλιτεχνικό γαλαξία. Εκεί που το Loving τα έλεγε όλα μέσα σ’ένα τέταρτο και σου ανατίναζε τον εγκέφαλο, εδώ υπάρχει η ατμόσφαιρα και το vibe, αλλά μένει επιφανειακό. Η πολύ ενδιαφέρουσα δυνατότητα να επιλέγουμε μέσω διαλόγων το τί έχει συμβεί στο παρελθόν των χαρακτήρων, δεν επηρρεάζει απολύτως τίποτε έξω από τη δικιά μας αντίληψη για τον πρωταγωνιστή. Αυτό ομολογώ ότι με “χάλασε”. Kάποια παιχνίδια κατορθώνουν να υλοποιούν όμορφα την ψευδαίσθηση της επιλογής. Το KRZ δεν είναι ένα από αυτά. Ό,τι και να επέλεγα, η εξέλιξη και η πορεία της δράσης ήταν ακριβώς η ίδια.

conway-and-shannon-at-mines large“Shannon, κοίτα να οργανωθούμε γιατί δεν την βλέπω τη δουλειά…”

Ενδεχομένως το πρώτο επεισόδιο να “στήνει” φοβερές καταστάσεις για μετά, αλλά και πάλι, για την τιμή στην οποία προσφέρεται, το θεωρώ υπερβολικά ακριβό. Πολύ λίγο περιεχόμενο και πολλές υποσχέσεις οι οποίες μένουν στο φλού. Αν έχετε μεράκι τα εναλλακτικά και “παράξενα” adventures, αξίζει να του ρίξετε μια ματιά, καθώς ο κόσμος και η ατμόσφαιρά του είναι πραγματικά πολύ όμορφα και “νυχτερινά”. Λείπει η ουσία όμως. Η μαγεία. Το κάτι παραπάνω.Ίσως στο δεύτερο επεισόδιο;

Pros

  • Εξαιρετικά ατμοσφαιρική απόδοση του κόσμου και της “χαμένης” βραδιάς.
  • Λιτή αλλά ουσιώδης χρήση της μουσικής.
  • Η δυνατότητα επιλογής του παρελθόντος μέσα από τους διαλόγους…

Cons

  • …αλλά και ο τρόπος που αυτό δεν επηρρεάζει (ως τώρα) τη ροή της περιπέτειας.
  • Ελάχιστη διάρκεια σε πολύ υψηλή τιμή.
  • Σχεδόν πλήρης απουσία γρίφων ή ενδιαφέροντων δράσεων για τον παίκτη
  • Κάπου στο μαγείρεμα, χάνεται η ουσία και είναι κρίμα.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 71%

71%

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

One Comment

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL