WASTELAND 3

Ανάμεσα σε όλα τα άρθρα που έχω γράψει για τον αγαπημένο μας ημιθανή ιστότοπο από την ίδρυσή του ως σήμερα, το review που είχα συγγράψει για το Wasteland 2 πίσω στο 2014 θα διατηρεί για πάντα μια ιδιαίτερη θέση στη μνήμη μου. Αφενός για καθαρά προσωπικούς λόγους, μιας και εκείνο το review το είχα γράψει πλήρως καταδρομικά όσο υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, σε ένα λάπτοπ που είχα ανεβάσει στη ζούλα στο Φυλάκιο Διποταμίας, αλλά και… στο κινητό μου όσο έκανα βραδινές σκοπιές. Αφετέρου για το ίδιο το game, το οποίο ήταν μια όαση αγνής, παλιομοδίτικης, Falloutικής μαγείας, μέσα σε ένα gaming τοπίο όπου το Fallout 3 της Bethesda αμαύρωνε το είδος των Post-Apocalyptic RPGs και η ελπίδα για ένα game που θα ξυπνούσε αναμνήσεις από το gameplay και το συγγραφικό μεράκι των πρώτων Fallout ήταν κάτι το μακρινό και άπιαστο.

Από το Wasteland 2 review του 2014 ως σήμερα, προφανώς έχουν αλλάξει πολλά. Από τη μία, προφανώς κατέβηκα από τα βουνά και δε βρίσκομαι πλέον 20 χιλιόμετρα έξω από την Κορυτσά. Από την άλλη, έχουν κυκλοφορήσει στο ενδιάμεσο και άλλα εξαιρετικά post-apocalyptic RPGs παλαιάς κοπής (όπως το Underrail και το ATOM RPG), ενώ την ίδια ώρα η inXile του Brian Fargo πρόλαβε να χάσει εν πολλοίς την εμπιστοσύνη μας μετά το φιάσκο του Torment: Tides of Numenera, γεγονός που μετρίασε (ως το σημείο του εκμηδενισμού) τις όποιες προσδοκίες είχαμε για το Wasteland 3, το fig campaign του οποίου είχε ανακοινωθεί και ολοκληρωθεί ήδη πριν την κυκλοφορία του Numenera. Παράλληλα, ο Fargo είχε ανακοινώσει την απόσυρσή του από τη δημιουργία games, όμως η ενδιάμεση εξαγορά της inXile από τη Microsoft άλλαξε ριζικά την κατάσταση και εν τέλει η εταιρεία, με τον Fargo επικεφαλής, συνέχισε να δουλεύει στο Wasteland 3, η backer beta του οποίου κυκλοφόρησε την άνοιξη που μας πέρασε και άφησε ομολογουμένως άριστες εντυπώσεις. Αυτό το τελευταίο όμως ίσως και να μην έλεγε τίποτα από μόνο του, καθώς και η αντίστοιχη beta του Numenera ήταν κάτι παραπάνω από καλή.

Το Wasteland 3 κυκλοφόρησε επισήμως πριν λίγες ημέρες, στις 28 Αυγούστου. Θα καταφέρει να πιάσει μέρος έστω της μαγείας του Wasteland 2, ή θα είναι ακόμη ένα Numenera; Για να δούμε…

Το κεντρικό σεναριακό νήμα του W3 ξεκινάει ως απευθείας συνέχεια των γεγονότων στο φινάλε του W2. Κάμποσα χρόνια μετά την καταστροφή της βάσης τους στο Guardian Citadel, οι Desert Rangers βρίσκονται σε ιδιαίτερα δεινή θέση: το ανθρώπινο δυναμικό τους έχει περιοριστεί, οι προμήθειές τους έχουν σχεδόν εξαντληθεί, και παλαιοί εχθροί τους, όπως οι Red Skorpion Militia, φέρονται έτοιμοι να επωφεληθούν από την επισφαλή θέση των Rangers και να επεκτείνουν την επιρροή τους στην Arizona. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, οι Rangers ξαφνικά λαμβάνουν μια σανίδα σωτηρίας: ο ηγέτης του γειτονικού, κατάχιονου Colorado, ένας τύπος γνωστός ως The Patriarch, προσκαλεί τους Rangers να στήσουν μια βάση στο Colorado Springs και να τον βοηθήσουν με κάποια ζητήματα που απειλούν την ενότητα του “κράτους” του. Ως αντάλλαγμα, υπόσχεται να στείλει προς την Arizona όλες τις προμήθειες που χρειάζονται οι Rangers προκειμένου να επιβιώσουν και να ακμάσουν ξανά. Ένα αρχικό Scout Party που αποστέλλεται στο Colorado υπό την ηγεσία της (γνωστής από τα προηγούμενα Wasteland) Ranger Angela Deth εξαφανίζεται μυστηριωδώς και χάνεται κάθε επικοινωνία μαζί του, όμως η προσφορά του Patriarch είναι μονόδρομος για τη σωτηρία της οργάνωσης. Έτσι, η ηγεσία των Rangers αποφασίζει να στείλει στο Colorado ένα λόχο ονόματι Team November προκειμένου να έρθει σε επαφή με τον Patriarch και να αποδεχθεί την προσφορά του.

Σε αυτό το σημείο ακριβώς ξεκινάει η εισαγωγή του game. Η άφιξη της Team November έχει γίνει γνωστή σε κάποιες ομάδες που δεν επιθυμούν την ανάμιξη των Rangers στα τεκτενόμενα του Colorado, τους οποίους Rangers υποδέχονται με μια βίαιη ενέδρα που εξουδετερώνει το μεγαλύτερο μέρος του λόχου. Ανάμεσα στους ελάχιστους επιζήσαντες από την ενέδρα είναι και οι 2 χαρακτήρες που δημιουργούμε… και κάπως έτσι ξεκινάει η μετα-αποκαλυπτική μας περιπέτεια στο χιονισμένο Colorado.

Ήδη από την εισαγωγή και τις πρώτες ώρες περιήγησης στο game, γίνονται σαφή τα κυριότερα χαρακτηριστικά του και κάποιες διαφορές του σε σχέση με το W2. Καταρχάς, όπως προείπα, δημιουργούμε δύο χαρακτήρες (ή, έστω, επιλέγουμε ένα ζευγάρι από τα έτοιμα premades), σε αντίθεση με το W2 όπου στήναμε εξ αρχής τετραμελές party. Οι υπόλοιπες 4 θέσεις του party, 2 Rangers συν 2 άλλοι NPC companions υπό τον έλεγχό μας, συμπληρώνονται από έτοιμους χαρακτήρες που “προσλαμβάνουμε” στη βάση μας ή που στρατολογούμε κατά τις περιηγήσεις μας στο Colorado. Στα πλαίσια της δημιουργίας χαρακτήρων, αξίζει να αναφερθεί και η μείωση/συνένωση που έχουν υποστεί κάποια από τα γνωστά Skills του Wasteland 2: για παράδειγμα, το Assault Rifles skill περιλαμβάνει πλέον και τη χρήση Submachine Guns, το Safecracking skill έχει ενσωματωθεί στο Lockpicking, το Surgeon και το Field Medic έχουν ενσωματωθεί σε ένα ενιαίο First Aid skill, ενώ έχει αφαιρεθεί πλήρως το Smart Ass, το τρίτο speech skill μετά τα υφιστάμενα Hard Ass και Kiss Ass. Λογικές αλλαγές, ως επί το πλείστον.

Χαρακτηριστικές είναι και οι αλλαγές στον τομέα των turn-based μαχών. Σε αντίθεση με το W2, όπου υλοποιούνταν ένα Falloutικό σύστημα με initiative και ο κάθε εμπλεκόμενος στη μάχη κινούνταν κατά προτεραιότητα, πλέον οι μάχες ομοιάζουν σχεδόν πλήρως με τα XCOM, καθώς χωρίζονται σε “friendly” και “enemy” turns και κατά τη διάρκεια της friendly turn μπορούμε να κουνήσουμε τους χαρακτήρες μας κατά το δοκούν, με όποια σειρά θέλουμε. Άλλη καινοτομία των μαχών είναι το ότι τα περισσότερα όπλα στο παιχνίδι διαθέτουν πλέον και μια λειτουργία… “Ulti”, η οποία chargeάρει με κάθε επιτυχημένη μας επίθεση και μόλις ο μετρητής φτάσει στο ζενίθ τότε μπορούμε να εξαπολύσουμε μια επίθεση, ξεχωριστή για το κάθε είδος όπλου (called shot σε κάποιο σημείο του αντιπάλου για Sniper και Assault Rifles, κωνικό spray σφαιρών για τα SMG, ή… μίνι-πυρηνική βόμβα για τα rocket launchers!), η οποία έχει πάντα 95% πιθανότητα ευστοχίας, ανεξάρτητα από την απόσταση ή το Cover του αντιπάλου.

Οφείλει να επισημανθεί και η ύπαρξη του Kodiak, του θωρακισμένου ερπυστριοφόρου οχήματος της ομάδας μας. Αυτό μπορεί να λάβει μέρος στις μάχες που γίνονται πλησίον του (και εδώ, σαν κάποιο Weapons Platform στα XCOM) πέρα προφανώς από τη χρήση του ως μέσο μεταφοράς της ομάδας μας στον World Map του παιχνιδιού, ενώ αξίζει να αναφερθεί και πως παρόμοια οχήματα μπορούν να παρατάξουν υπέρ τους στη μάχη και συγκεκριμένοι εχθροί μας. Εξυπακούεται, τέλος, πως στην πορεία της περιπέτειας ξεκλειδώνουμε διάφορα Upgrades για το Kodiak, που αφορούν τον οπλισμό του, το επίπεδο θωράκισής του, την αντοχή του στη ραδιενέργεια (μιας και συγκεκριμένες περιοχές του χάρτη είναι πιο “μολυσμένες” και απαιτούν προοδευτικά ισχυρότερη προστασία), αλλά και καθαρά cosmetic επεμβάσεις.

Στον εικαστικό τομέα, η μετάβαση στην τελευταία έκδοση της Unity Engine, αλλά και το αναμενόμενα αυξημένο budget του τίτλου μετά την είσοδο της Microsoft στο προσκήνιο, έχουν ως αποτέλεσμα μια αύξηση στην ποιότητα της οπτικής απεικόνισης. Αυτή είναι αναλόγως λιγότερο ή περισσότερο αισθητή σε διάφορους τομείς, αλλά κατά γενική ομολογία γίνεται αντιληπτή σε κάθε έκφανση του παιχνιδιού, από τα μοντέλα των χαρακτήρων και των περιβάλλοντων των επισκέψιμων τοποθεσιών μέχρι τις ρημαγμένες από τον πυρηνικό πόλεμο και χιονισμένες εκτάσεις που περιδιαβαίνουμε στον World Map. Το αυξημένο budget έχει βοηθήσει και στον ηχητικό τομέα. Αφενός, το σύνολο των γραμμών διαλόγου που ξεστομίζουν οι NPCs του παιχνιδιού είναι πλέον full-voiced, και μάλιστα ορισμένοι plot-critical χαρακτήρες διαθέτουν κάτι σαν τα Talking Heads των παλαιών Fallout. Αφετέρου, το Wasteland 3 διαθέτει και το δικό του Original Soundtrack, που αποτελείται από μερικά πραγματικά εξαιρετικά κομμάτια, πέρα από τις γνωστές ambient μελωδίες του Mark Morgan, ο οποίος έχει δημιουργήσει μεταξύ άλλων τη μουσική στα δύο πρώτα Fallout αλλά και στο Wasteland 2.

Όλα τα παραπάνω όμως είναι μάλλον δευτερεύοντα features μπροστά στον πυρήνα του Wasteland 3, που δεν είναι άλλος από τις πιο “παραδοσιακές” αρετές του. Τα quests του μπορούν όλα τους (main και side) να ολοκληρωθούν με παραπάνω από έναν τρόπους, και το reactivity μεταξύ του κόσμου και των επιλογών μας στα quests είναι πραγματικά εκπληκτικό: πέραν της στυγνής απώλειας ή αύξησης Reputation προς συγκεκριμένα factions, χαρακτήρες μνημονεύουν διαρκώς τις επιλογές μας στο παιχνίδι, με ποικίλα αποτελέσματα που μπορεί να επηρεάσουν την έναρξη ή την αποφυγή μιας ένοπλης σύγκρουσης, την ερήμωση ή την κατοίκηση μιας τοποθεσίας, την πρόσληψη ή τη φυγή ενός NPC Companion, ή και το ίδιο το ξεχωριστό φινάλε ενός χαρακτήρα ή μιας περιοχής στα πλαίσια των Ending Slides. Περιττό να αναφέρω πως όλα τα παραπάνω αυξάνουν και το replayability του τίτλου, και άρα τις ώρες που μπορεί να αφιερώσει κάποιος σε αυτό – παίζοντας στο νόρμαλ επίπεδο δυσκολίας (2ο επίπεδο από τα 4 διαθέσιμα), μου πήρε γύρω στις 45 ώρες για την ολοκλήρωση του πρώτου playthrough μου, όμως το παιχνίδι σηκώνει ΑΝΕΤΑ τουλάχιστον 1 ακόμα playthrough στο οποίο μπορούμε να κάνουμε ριζικά διαφορετικές επιλογές σχεδόν στα πάντα, ή και ακόμα ένα έξτρα playthrough για αποκλειστικά “evil” επιλογές έτσι για το ρωκ (υπάρχει, άλλωστε, achievement που απαιτεί το να σκοτώσουμε ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ στην αρχική πόλη του παιχνιδιού…), ή για να σκουπίσουμε ότι μας ξέφυγε στα άλλα 2.

Κυριότερη όμως μεταξύ των αρετών του παιχνιδιού είναι η ατμόσφαιρά του, η οποία αναδίδει σταθερά αυτήν την λατρεμένη, παλιομοδίτικη Falloutίλα μέσω του συνδυασμού σκοτεινών και υποβλητικών post-apocalyptic θεμάτων με σαχλό αλλά πανέξυπνο συνάμα χιούμορ. Κάτι που γίνεται φανερό κυριολεκτικά παντού στον κόσμο του παιχνιδιού, είτε πρόκειται για γραμμές διαλόγου, είτε για απλές περιγραφές των Junk Items που μαζεύουμε, είτε για τις παρατάξεις που συναντάμε. Μία εξ αυτών των παρατάξεων, για παράδειγμα, αποτελείται από… λατίνους κανίβαλους κλόουν, άλλη από μια αίρεση τα μέλη της οποίας λατρεύουν σα θεούς τον πρόεδρο Ronald Reagan και τη γυναίκα του, άλλη από ρομπότ και synths που έχουν σχηματίσει μια φιλειρηνική, σοσιαλιστική ουτοπία. Δεν υπάρχουν πολλά games, πέρα από τα πρώτα Fallout (άντε και το New Vegas) και τα Wasteland, που θα μπορούσαν να αποδώσουν τέτοια χαρακτηριστικά παραδείγματα με τρόπο ώστε όχι μόνο να μην φαίνονται τέρμα γελοία και ασόβαρα, αλλά και να καταφέρνουν να πείθουν ως λογικά και αναπόσπαστα μέρη του κόσμου (και να καταφέρουν μάλιστα να προκαλούν τρόμο, περιστασιακά). Είχα γράψει στο Wasteland 2 review για τον “κύκλο έμπνευσης” και κοινών χαρακτηριστικών που έχει σχηματιστεί ανάμεσα στο πρώτο Wasteland, στα πρώτα Fallout και μετά στο W2 (ίσως πρέπει να κατοχυρώσω τα πνευματικά δικαιώματα αυτού του κυκλικού μοτίβου με μια φράση – ο “Κύκλος του Fargo”; To “Σύμπλεγμα WasteFalloutLand”; Θα δείξει). Το W3 συνεχίζει υπερήφανα αυτήν την παράδοση, και αυτό είναι απόλυτα προς τιμήν του Brian Fargo και της ομάδας του.

Προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα στο game. Στην τωρινή κατάστασή του αμέσως μετά την κυκλοφορία του, το W3 είναι αρκετά unoptimized και παρουσιάζει τεχνικά προβλήματα τα οποία, αν και δεν είναι game-breaking, σίγουρα εκνευρίζουν. Τα loading times φορτώνοντας ένα σωσμένο ή μπαίνοντας σε μια περιοχή είναι εκνευριστικά αργά, ακόμα και αν τρέξουμε το game από SSD. Συμβαίνει επίσης αρκετά συχνά αναίτιο stuttering κατά τη διάρκεια των μαχών ή όταν πατάμε το Shift για να γίνουν ανά πάσα στιγμή highlight τα σημεία ενδιαφέροντος και τα αντικείμενα στην οθόνη. Παράλληλα, σε άσχετες φάσες το παιχνίδι τρώει σκάλωμα και δεν επιτρέπει στον παίκτη να μιλήσει σε κάποιον NPC, πρόβλημα που απαιτεί συνήθως save/reload για να επιλυθεί. Τέλος, λαμβάνει χώρα πολύ συχνά ένα εκνευριστικότατο glitch κατά το οποίο το όνομα μιας περιοχής, που εμφανίζεται όταν πρωτομπαίνουμε σε αυτήν, σκαλώνει στην οθόνη για όλη την περιήγησή μας σε αυτή και δεν εξαφανίζεται ούτε αν κάνουμε save-reload.

Δεν είναι όμως μόνο τεχνικής φύσεως τα ψεγάδια που θα μπορούσα να προσάψω στο game. Με… απασχολεί (το “με ενοχλεί” θα ήταν πολύ βαρύ) το γεγονός ότι, παρά τη φαινομενική ποικιλία από διαθέσιμα Skills κατά το character creation, σε τελική ανάλυση η δημιουργία party καταλήγει μια αρκετά ντετερμινιστική διαδικασία. Εννοώντας ότι, το κάθε party πρέπει να έχει πάντα έναν χαρακτήρα με Hard Ass skill, έναν με Kiss Ass, έναν με First Aid και Explosives, έναν με Nerd Stuff και Lockpicking, κτλ κτλ. Ακόμα και αν δεν βάλουμε κάποια από αυτά τα Skills στους 2 χαρακτήρες που δημιουργούμε ή επιλέγουμε κατά την εκκίνηση, τότε τα συμπληρώνουμε προσλαμβάνοντας τους κατάλληλους NPCs στη βάση μας στην αρχή. Ως αποτέλεσμα, τα “character builds” στο W3 καταλήγουν να επηρεάζουν αποκλειστικά το τι όπλα θέλουμε να φέρει το party μας, και ελάχιστα τις λοιπές RP ιδιότητες αυτού. Στα πρώτα Fallout, για παράδειγμα, μπορούσαμε να φτιάξουμε χαρακτήρα με χαμηλό Intelligence και ναρκομανή, ή Sniper με υψηλό Speech και Science, ή Hand-to-Hand fighter με Stealth και υψηλό Agility κτλ, και ΟΛΑ τα παραπάνω builds ήταν και βιώσιμα, αλλά και προσέφεραν μια σχεδόν πλήρως ξεχωριστή εμπειρία σε κάθε playthrough. Στο Wasteland 3, δεδομένα θα έχουμε πάντα στο party μας έστω μία εκπροσώπηση από όλα τα διαθέσιμα Skills (άντε ίσως στη χειρότερη περίπτωση κάποιος κακός άνθρωπος να μη βάλει πόντους στο Toaster Repair ή στο Animal Whisperer), και τα builds περιορίζονται ως επί το πλείστον στο “χαρακτήρας με Assault Rifles, χαρακήρας με Sniper, χαρακτήρας με Shotguns”.

Τέλος, άλλη πηγή παρόμοιας “απασχόλησης” είναι το γεγονός ότι η κεντρική σεναριακή εξέλιξη του game δεν διεκδικεί και δάφνες καινοτομίας, αλλά αντιθέτως είναι μάλλον προβλέψιμη. Σίγουρα δεν την λες ούτε γραμμική (αντιθέτως, υπάρχουν αρκετά διαφορετικά φινάλε ανάλογα με τις αποφάσεις και τις πράξεις μας) ούτε “άσχημη” ή “κακογραμμένη”. Είναι όμως γεγονός πως ήδη από τις πρώτες ώρες παιχνιδιού οι περισσότεροι παίκτες θα αντιληφθούν προς τα που πάει η δουλειά, και τα διαθέσιμα φινάλε του παιχνιδιού σχεδόν θα σχηματιστούν μπροστά τους. Θα υπάρχει πάντα η ελπίδα πως “νταξ, δε γίνεται, θα σκάσει κανένα Plot Twist στην πορεία όπως έγινε και στο Wasteland 2”… αλλά η ελπίδα δεν πραγματοποιείται ποτέ.

Ίσως να είναι νομοτελειακή μια μικρή “απασχόληση” για τα παραπάνω ζητήματα σε σχέση με τον άκρατο ενθουσιασμό που είχα επιδείξει προς το Wasteland 2 πίσω στο 2014. Άλλωστε, όπως γράφω και στην εισαγωγή του άρθρου, από τότε ως σήμερα έχει κυκλοφορήσει σωρεία από άλλα αξιόλογα post-apocalyptic (ή και μη) RPG, κάποια εκ των οποίων επιθυμούν (και καταφέρνουν) και αυτά να μεταλαμπαδεύσουν το πνεύμα των Fallout, όπως επιχειρούσε το Wasteland 2. Συνεπώς ο “χορτασμένος” νους είναι πιο αναισθητοποιημένος ως προς τον ενθουσιασμό και παράλληλα πιο ανοιχτός στο να εντοπίζει ψεγάδια.

Το Wasteland 3, με άλλα λόγια, δεν είναι ένα game που θα φέρει την επανάσταση στα post-apocalyptic RPG με την καινοτομία των μηχανισμών του, ούτε ένα συγγραφικό ορόσημο για τα PC games της γενεάς μας όπως πχ το Disco Elysium. Το Wasteland 3 όμως είναι… ένα εξαιρετικό sequel του Wasteland 2. Η Falloutική ατμόσφαιρά του, με το σκοτεινό και το μακάβριο να εναλλάσσονται με εξυπνακίστικα ή χιουμοριστικά σκηνικά και pop culture αναφορές, οι διαφορετικές επιλογές μας στα quests, η διαδραστικότητα, τα πολλαπλά φινάλε, οι XCOMικές turn-based μάχες, τα βελτιστοποιημένα επιμέρους συστήματά του, η αισθητά βελτιωμένη οπτική απεικόνιση, το εξαιρετικό soundtrack… Όλα αυτά, και άλλα πολλά, καθιστούν αδιαμφισβήτητα το Wasteland 3 ως ένα πραγματικά διασκεδαστικότατο game και ένα εξαιρετικό RPG, που τιμάει στο ακέραιο την κληρονομιά των “ορθόδοξων” Fallout και συνεπώς, μέσω του “Κύκλου του Fargo” (trademark pending), του πρώτου Wasteland, που έθεσε εξαρχής τα στάνταρτς και ξεκίνησε το μετα-αποκαλυπτικό μας ταξίδι πίσω στο 1988.

Ευχαριστούμε την Enarxis Dynamic Media για την παραχώρηση του review code του Wasteland 3.