Adventurer's GuildEDITORIALS

Star Wars: Στενόμυαλες Σκέψεις για το Franchise στην “Εποχή Disney”

Ως “παιδί των 90s” και Star Wars fan, βίωσα στο πετσί μου την εποχή κατά την οποία είχαμε συμπληρώσει 15+ χρόνια χωρίς οποιοδήποτε νέο Star Wars δρώμενο. Eίχαμε βέβαια τα εκτενή και κατά περιστάσεις αρκετά αξιόλογα βιβλία του λεγόμενου Expanded Universe (άλλη συζήτηση αυτά), τα θρυλικά games όπως τα Rebel Assault ή οι παιχνιδάρες της σειράς X-Wing, συν τα (αρκετά ανούσια και σε σημεία εκτρωματικά) Special Edition re-releases που βγήκαν στα mid-late 90s. Ως επί το πλείστον όμως, το Star Wars εξακολουθούσε να είναι στο μυαλό μας αποκλειστικά μια “αρχαία” τριλογία ταινιών που βγήκε το 1977-1983, μέχρι την κυκλοφορία του περιβόητου The Phantom Menace το 1999 και των υπόλοιπων prequels ως το 2005… Η οποία κυκλοφορία έκανε (για πολλούς και διάφορους λόγους) το σύνολο σχεδόν των Star Wars fans να δηλώνουν πως “ίσως θα ήταν καλύτερα να είχαμε μείνει με την τριλογία του 77-83”.

Fast-forward άλλα 15 περίπου χρόνια αργότερα, και το τοπίο έχει αλλάξει ολοκληρωτικά, με το Star Wars franchise να έχει περάσει στα χέρια της Disney έναντι 4 δις δολαρίων. Η οποία Disney, επιθυμώντας να βαδίσει στα χνάρια του Multiverse της Marvel, επιδώθηκε στη δημιουργία του δικού της σύμπαντος προϊόντων, με νέες ταινίες και κινηματογραφικά spin-offs που θα κυκλοφορούσαν κάθε λίγους μήνες, τηλεοπτικές σειρές, games, και – ΠΡΟΦΑΝΩΣ – νέες σειρές physical παιχνιδιών και προϊόντων κάθε είδους. “Ναυαρχίδα” αυτού του StarWarsVerse βέβαια δεν θα μπορούσε είναι κάτι άλλο πέρα από τις 3 ταινίες της νέας τριλογίας. Αυτός ο καταιγισμός από Star Wars προϊόντα έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τα “πέτρινα χρόνια” των early-mid 90s… όμως φαίνεται να εγείρεται ένα κοινό σημείο με την εποχή αμέσως μετά το κλείσιμο της prequel trilogy: λίγες ημέρες μετά το κλείσιμο της νέας τριλογίας με την κυκλοφορία του Rise of Skywalker, αν όχι η πλειοψηφία, τότε μια ηχηρή μερίδα έστω των Star Wars fans φέρεται να δηλώνει πως “μακάρι η νέα τριλογία να μην είχε κυκλοφορήσει καν”!

Star Wars Rose Tico
“Μα, αν δεν είχε βγει η νέα τριλογία, πώς θα απολαμβάναμε βαθύτατους και άκρως ενδιαφέροντες νέους χαρακτήρες όπως η Rose Tico;”. Δεν είπε ποτέ, κανένας.

Ζούμε σε παράξενους StarWarsικούς καιρούς, και οι σκέψεις που έρχονται στο μυαλό είναι πάρα πολλές. Ας επιχειρήσω να βάλω σε μια σειρά κάποιες, έστω, από αυτές. Εξυπακούεται πως ακολουθούν Spoilers για τη νέα τριλογία, συμπεριλαμβανομένου του Rise of Skywalker, αλλά και για τη σειρά The Mandalorian, με την οποία θα ασχοληθώ επίσης στην πορεία.

1. Τα Prequels εξακολουθούν να είναι άθλιες ταινίες

Ας βγει από τη μέση πρώτα το προφανές. Είναι γενικά τάση της ανθρώπινης φύσης το να εξωραΐζει και να εξιδανικεύει το παρελθόν, όσο αποσπάται κανείς χρονικά από αυτό. Σε συνδυασμό με τη δεδομένη απογοήτευση λόγω της μέτριας ποιότητας των ταινιών της νέας τριλογίας, η παραπάνω τάση φαίνεται πως οδηγεί ολοένα και αυξανόμενο κόσμο ανά το ίντερνετς να διατυπώνει την άποψη πως “η νέα τριλογία κάνει τα Prequels να φαίνονται ταινιάρες”, αλλά και πως “ίσως τελικά να τα είχαμε παρεξηγήσει και να είναι αξιοπρεπείς ταινίες”. Ε όχι ρε παιδιά. Μπορεί η sequel trilogy να απέτυχε, ή έστω να μην υπερπέτυχε (για λόγους που θα αναλύσω πιο κάτω), αλλά αυτό δεν σημαίνει ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ πως ξαφνικά τα prequels… αναβαθμίζονται.

Το ΜΟΝΟ στο οποίο μπορεί να πει κανένας πως τα prequels “υπερέχουν” της νέας τριλογίας, είναι το γεγονός ότι ο George Lucas είχε ένα πρωτότυπο και πολύ συγκεκριμένο όραμα για τις 3 αυτές ταινίες. Ήξερε εξ αρχής την ιστορία που θέλει να πει, είχε σχεδιάσει την αρχή, τη μέση και το τέλος της, και μετέφερε αυτήν την ιστορία σε 3 ταινίες που έχουν συνοχή αναμεταξύ τους (κάτι το οποίο, όπως θα δούμε, προφανώς δεν ισχύει για τις νέες ταινίες). Παρ’όλα αυτά, η ιστορία αυτή εξακολουθεί να είναι ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ. Τόσο στη σύλληψή της (Midichlorians, Jar-Jar Binks, πτώση του Anakin στη σκοτεινή πλευρά λόγω… αγάπης, αναίτια περίπλοκο και ντεμέκ “ενήλικο” σενάριο περί υπερφορολόγησης των εμπορικών οδών, κραυγαλέα plot holes για λόγους σεναριακής βολικότητας, και άλλα πολλά) όσο και στην εκτέλεση (άθλια ηθοποιία από όλους πλην του πελώριου Ian McDiarmid, πλήρως αντιπαθητικοί πρωταγωνιστές, γελοίοι διάλογοι, slapstick χιούμορ, υπερβολική χρήση “αποστειρωμένου” CGI, μηδενική χημεία ανάμεσα στους υποτιθέμενα ερωτευμένους Anakin-Padme, “φετιχισμοποίηση” των lightsabers και μονομαχίες με φανταζί χωρογραφίες χωρίς κανένα συναίσθημα, και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί για πολύ ακόμα).

Δικαίωμα του καθενός να βροντοφωνάξει υπερήφανα “εμένα μου αρέσουν τα prequels παρ’όλα αυτά ρε καραγκιόζη”. Δεν είμαι η αστυνομία του γούστου, άλλωστε. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι “αντικειμενικά” (εννοώντας, με βάση τους αντικειμενικούς λόγους που κάνουν μια ταινία να θεωρείται “καλή” – ατμόσφαιρα, συναίσθημα, ηθοποιία, λογική συνοχή κτλ), τα prequels βρίσκονται ποιοτικά στον πάτο του βαρελιού.

Ισως η μοναδική στιγμή στο Phantom Menace (και σε όλα τα prequels, τώρα που το σκέφτομαι!) στην οποία επιχειρείται να προβληθεί έστω κάποιο συναίσθημα. Η στιγμή αυτή κρατάει για 6 δευτερόλεπτα επακριβώς, και μετά επανερχόμαστε στη μηχανοποιημένη ξενέρα.

2. Η sequel τριλογία πετυχαίνει, αλλά και αποτυγχάνει, για διαφορετικούς λόγους

Το παράδοξο που δημιουργείται με τη νέα τριλογία είναι πως πετυχαίνει (ή έστω, πιάνει τη βάση) σχεδόν σε όλα τα σημεία στα οποία τα Prequels αποτυγχάνουν με πάταγο. Οι περισσότεροι ηθοποιοί δίνουν το 100% τους με βάση το υλικό που τους παρέχεται και το αποτέλεσμα είναι πέρα για πέρα πειστικό. Αν και κάποιοι από τους νέους χαρακτήρες είναι από αδιάφοροι έως εκνευριστικοί, η χημεία ανάμεσα στους πρωταγωνιστές είναι ωστόσο από αξιοπρεπής έως άριστη (ειδικά όσον αφορά την αλληλεπίδραση Rey-Kylo/Ben). Τα ειδικά εφέ υλοποιούνται με εξαιρετικό τρόπο, ενισχύοντας απλώς τις συμβατικές σκηνές των ταινιών αντί να αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο εξέλιξής τους και χωρίς να βλέπουμε εκτενή σκηνικά που να αποτελούνται αποκλειστικά από green screens και πολύγωνα. Η δράση, είτε μιλάμε για μάχες στο διάστημα, είτε για μονομαχίες με Lightsabers, είτε για σκηνές αγωνίας και έντασης γενικά, είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό καλογυρισμένη (χωρίς να λείπουν προφανώς πάλι ορισμένες μηχανικά χωρογραφημένες και κενές συναισθήματος lightsaber duels). Γενικά οι νέες ταινίες είναι καλογυρισμένες ως “απλές ταινίες”, και, αυτοτελώς και απομονωμένες, βλέπονται ευχάριστα αν τις προσεγγίσει κανένας απλά ως “παραμύθια που παρακολουθείς στο σινεμά για να περάσεις καλά για 2 ώρες”.

Δίνω έμφαση στο “αυτοτελώς και απομονωμένες” γιατί, αντίθετα με τα prequels, εκεί που αποτυγχάνουν πλήρως τα sequels είναι στη σεναριακή συνοχή τους, αν επιχειρήσει κανένας να τα δει ως ενιαία Star Wars τριλογία. Κυρίως επειδή… ούτε η ίδια η Disney φαίνεται να ήξερε το τι ακριβώς ήθελε να πετύχει με τις νέες ταινίες. Πραγματικά, βλέποντας τις 3 ταινίες ως τριλογία, είναι λες και η Disney (και οι σκηνοθέτες που δούλεψαν υπ’αυτήν) αυτοσχεδίαζε πανικόβλητη σε κάθε της βήμα και αναιρούσε τον ίδιο της τον εαυτό:

-Δημιουργώντας το The Force Awakens, ο J. J. Abrams αποφασίζει να το πάει 100% εκ του ασφαλούς και να επιχειρήσει ένα τρόπον τινά soft reboot του A New Hope. Είτε συμφωνεί κανένας είτε διαφωνεί με αυτήν την πρακτική (η οποία είχε μια λογική, κατ’εμέ), η ταινία βλεπόταν ευχάριστα χωρίς βέβαια να καινοτομεί. Ψύχραιμη αντίδραση της Disney: “οι φανς επεσήμαναν την ταύτιση με το A New Hope, άρα Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΑΙΝΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗΣΕΙ.

Παρά το ότι κάποιοι εστίασαν στην… ομορφιά του ή στα παιδαριώδη ξεσπάσματα του Kylo Ren, εξακολουθώ να θεωρώ πως ο ταλαντούχος Adam Driver παίζει εξαιρετικά το ρόλο σε όλες τις ταινίες.

Rian Johnson αναλαμβάνει στη συνέχεια εξ ολοκλήρου το The Last Jedi. Η λογική και η ιστορία του Star Wars πάνε περίπατο, κυριολεκτικά κάθε σκηνή της ταινίας αποτελεί μια ανατροπή του τι θα περίμενε κανένας να συμβεί, περιέχει άτοπο χιούμορ και επιτηδευμένη δραματική ένταση, στο φινάλε βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε σεναριακό αδιέξοδο, και γενικά motto της ταινίας φαίνεται να είναι το “let old things die” – κάτι που δεν φαίνεται να αρέσει στους περισσότερους φανς, οι οποίοι βλέπουν τα πράγματα που αγάπησαν στο Star Wars να πάνε περίπατο στο βωμό της “πρωτοτυπίας”. Η ψύχραιμη αντίδραση της Disney: “ΟΚ ΠΑΙΔΙΑ ΑΚΥΡΟ, ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΛΟΛ”.

-Ο J. J. Abrams επανέρχεται στη συγγραφή και τη σκηνοθεσία για το Rise of Skywalker, και το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει να έχει ως αυτοσκοπό το να αποτελέσει ένα τεράστιο κωλοδάχτυλο στο Last Jedi και τον Rian Johnson. Αναιρεί κι αυτό με τη σειρά του οτιδήποτε πήγε να καθιερώσει το TLJ, κοροϊδεύει ξεδιάντροπα σε κάθε ευκαιρία τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί, και παράλληλα χώνει μέσα στο σενάριο ότι κλισέ υπάρχει στο Star Wars playbook προκειμένου να εξευμενίσει τους φανς και να τους αποδείξει πως “να, δείτε, δεν στηρίζουμε πια το Last Jedi χαχα, πάρτε εδώ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ, LANDO, HAN SOLO, ΤΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΤΟΥ CHEWIE και άλλα Star Wars πράγματα που ξέρετε και θυμάστε”! Παράλληλα, στην προσπάθεια του Abrams να αναιρέσει το TLJ αλλά ταυτόχρονα να πει και την ιστορία που έχει στο μυαλό του, είναι ουσιαστικά σα να δημιουργεί… 2 ταινίες σε μία, με το τελικό μοντάζ της ταινίας να είναι τόσο φρενήρες που κυριολεκτικά δεν αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα και να επεξεργαστεί το τι βλέπει ανά πάσα στιγμή στην οθόνη. Πραγματικά, έχω την εντύπωση πως η κάθε σκηνή στην ταινία (είτε σκηνή δράσης είτε διάλογοι) διαρκεί περί τα 5-10 δευτερόλεπτα πριν μεταβούμε αστραπιαία στην επόμενη σκηνή.

Σε αυτό το σημείο, οι φανς κυριολεκτικά δεν ξέρουν τι να σκεφτούν πια. Η ταινία στις κριτικές φαίνεται να ακροβατεί στο 50%, ορισμένοι φανς ενθουσιάζονται επειδή “είδαν γνώριμα πράγματα”, άλλοι απογοητεύονται που αναιρείται οτιδήποτε συνέβη στις προηγούμενες ταινίες, κάποιοι δηλώνουν στεγνά πως “πήγα στο σινεμά για να τη δω έτσι ώστε να έχω closure και να μην ξανασχοληθώ πια με το Star Wars”.

Αυτό ίσως και να είναι το μεγαλύτερο και κυριολεκτικά απίστευτο “κατόρθωμα” του αχταρμά που είχαν στο κεφάλι τους οι ιθύνοντες του τμήματος Star Wars της Disney κατά την έως τώρα ενασχόλησή τους με το franchise: ενώ αρχικά επιδίωκαν να “Marvelοποιήσουν” το Star Wars και να κυκλοφορούν 1-2 ταινίες το χρόνο, κατάφεραν εν τέλει να κάνουν τον κόσμο να ξενερώσει με το Star Wars σε βαθμό που ούτε τα άθλια Prequels δεν είχαν καταφέρει, και να επιζητά συνειδητά να κυκλοφορούν… λιγότερες ταινίες!

Δείγμα του φρενήρους ρυθμού του Rise of Skywalker: πληροφορούμαστε για την επιστροφή του Αυτοκράτορα ήδη από το εισαγωγικό title crawl, τον βλέπουμε στην οθόνη μέσα στο πρώτο 5λεπτο της ταινίας, και το ακριβές υπόβαθρο της επιστροφής του παρουσιάστηκε εκτενέστερα… σε ένα special event του FORTNITE!
1 2Επόμενη σελίδα

Κώστας Καλλιανιώτης

Αρχαιολόγος/Ιστορικός, RPG Player, Οπαδός των Motörhead, Καταναλωτής Προβατίνας.

5 Comments

  1. Επιτελους, μια πιο ψυχραιμη ματια σε αυτη τη “νεα Star Wars εποχη”. Kudos αγαπητε.
    Ναι, η νεα τριλογια και το Solo δεν μας εξεπληξαν ευχαριστα, και κυμαινονται απο ανω εως (αρκετα) κατω του μετριου αναλογα το θεατη.
    Αλλα ταυτοχρονα, υπαρχουν παραγωγοι οπως ο Φαβρο, που (θελω να) πιστευω οτι μπορουν να πανε το franchise ενα βημα μπροστα.
    Ας μη κοροιδευομαστε, οτιδηποτε αξιολογο star wars υλικο βγει, ειναι παραπανω απο καλοδεχουμενο.

  2. Ως άτομο που δεν ήμουν ποτέ φαν του Star Wars, μερικές δικές μου σκέψεις σε αυτά που έγραψε ο Κώστας:

    – Τα prequels όντως είναι γενικά μέτριες έως κακές ταινίες αλλά οι ιδέες του George Lucas είχαν νόημα και κατάφεραν να επεκτείνουν το σύμπαν του Star Wars με νέα στοιχεία.

    – Τα sequels είναι μια ακόμα απόδειξη ότι την “φόρμουλα της Marvel” θέλει πολλή μαγκιά για να την πετύχεις. Όσοι προσπάθησαν να την αντιγράψουν έσπασαν τα μούτρα τους.

    – Οι ταινίες αυτού του είδους πρέπει πρώτα από όλα να επιτυγχάνουν στο λεγόμενο escapism, να σε κάνουν δηλαδή να μεταφέρεσαι νοερά στον κόσμο τους και να ξεχνάς τον πραγματικό κόσμο. Αν αποτύχεις σε αυτό τότε θα αποτύχεις γενικά.

    – Star Trek > Star Wars. Ήρθε η ώρα να το παραδεχθείτε επιτέλους.

  3. Αν επιχειρήσεις να προσηλυτίσεις κάποιον είτε στο Star Wars είτε το Star Trek, προσφέροντάς του ως αποκλειστικά κριτήρια τα prequels+sequels από τη μία και τις ταινίες του JJ Abrams και το Discovery από την άλλη… πιθανότερο είναι να απαρνηθεί το sci-fi εντελώς και να γίνει κάγκουρας.

  4. Προσωπικά θεωρώ οτι τα καλύτερα star wars material δεν βγήκαν από τον κινηματογραφο. μεγάλη αγάπη clone wars και τα kotor.
    Τα prequels εχω πει πολλές φόρες ότι σίγουρα οι 2 πρώτες είναι κακές έως πολύ κακές ταινίες. σώζετε η 3η για έμενα.
    Η νέα τριλογία σεναριακα είναι το απόλυτο 0. κάθομαι και σκέφτομαι τι μου άρεσε και καταλήγω ότι νταξ μου άρεσαν σκόρπιες κάποιες σκηνές και τπτ παραπάνω.
    τουλάχιστον ξέρουμε οτι υπάρχουν άτομα εκεί έξω που μπορούν να προσφέρουν καλό υλικό. ο filoni μετά το clone wars μας έφερε το rebels (βέβαια θα πει κάνεις ότι έφερε και το resistance που δεν μου άρεσε όσο είδα) και θα μας δώσει και soonish νέα σεζόν clone wars (HYPE).

  5. Θα διαφωνίσω λίγο όσον αφορά τις ερμηνείες στα prequels: Πιστεύω και ο Ewan McGregor ήταν απολαυστικός παρόλο την goofy κατά τόπους ερμηνεία του.

    Το μόνο θετικό με την κατάσταση που περιγράφεις Κώστα είναι ότι οτιδήποτε θα ικανοποιήσει τους πάντες (εφόσον είναι άνω του μέσου όρου) πλην των original trilogy purists (που έχουν και ολίγη από την κατηγορία ανθρώπων που περιγράφεις στο 4.

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Back to top button
elEL