EDITORIALSWord of Manos

Το ταξίδι και ο προορισμός….

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο στάθηκε η ανταλλαγή απόψεων που είχα με τον Άλκη στα σχόλια του review που πραγματοποίησα για το “Lost Chronicles of Zerzura”. Εκεί ο Άλκης, στη δεύτερη τοποθέτησή του, αναφερόμενος στο εν λόγω παιχνίδι, έγραψε  «…μου άρεσε περισσότερο το ταξίδι, παρά η κατάληξη», δίνοντάς μου έτσι το ερέθισμα να συντάξω δύο-τρεις αράδες για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Τελικά πόσο ρόλο παίζει αλήθεια η εξέλιξη της ιστορίας, η κλιμάκωση της δράσης, η ποικιλία των τοποθεσιών και των χαρακτήρων που συναντάμε σε ένα game –και δη adventure, καθώς είναι το είδος που απορροφά του 90% του δικού μου gaming χρόνου κι ως εκ τούτου περί αυτού του είδους μπορώ να αναφερθώ-, σε σχέση με το φινάλε του; Νομίζω ότι η απάντηση είναι αναμφισβήτητα υποκειμενική, εξαρτάται δε σε τεράστιο βαθμό από το ύφος ενός τίτλου. Κι εξηγούμαι…

Σε ένα χιουμοριστικού ύφους και χαρακτήρα adventure game (όπως τo πρόσφατο “The Book of Unwritten Tales-The Critter Chronicles” ή η σειρά των “Deponia” παιχνιδιών), η ιστορία μπορεί να αποδειχθεί το στοιχείο-βαρόμετρο, καθώς  ο παίκτης εκτός του ότι δεν έχει πολλές απαιτήσεις από το φινάλε, μια και αυτό μπορεί λίγο-πολύ να έχει διαφανεί στην πορεία, δεν υφίσταται μεγάλη αγωνία για τον ερχομό του. Εκεί λοιπόν ο διαχωρισμός μεταξύ ταξιδιού και προορισμού είναι ολίγον δύσκολος και έχω την αίσθηση ότι το ταξίδι θα είναι εκείνο που θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο και θα κρίνει τη συνολική εντύπωση που θα αποκομίσει ο παίκτης φτάνοντας στο φινάλε. Για να το πω κι αλλιώς, σε μία ανάλαφρη και γλυκανάλατη περιπέτεια, πόσο μπορεί να σε “χαλάσει” ένα ανάλογο φινάλε; Εκείνο που μπορεί να κάνει, είναι ενδεχομένως να σε συγκινήσει ή να επιφέρει και μία έκπληξη, ανοίγοντας το δρόμο για μία πιθανή συνέχεια.

Alter Ego WoMΤο Alter Ego είχε τα φόντα να καταλήξει σε κάτι πολύ καλύτερο…

Αν εξετάσουμε όμως περιπτώσεις παιχνιδιών που ενσωματώνουν μυστήριο και αγωνία, δημιουργούν πλήθος ερωτηματικών κατά την εξέλιξή τους και κρατούν τον παίκτη κολλημένο στην οθόνη μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους, εκεί το πράγμα διαφοροποιείται σε μεγάλο βαθμό. Ναι μεν είναι η ιστορία, το ταξίδι δηλαδή, φροντίζει να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μας, αλλά το φινάλε θα είναι εκείνο που θα κρίνει εν τέλει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη συνολική εικόνα και την υστεροφημία του συγκεκριμένου adventure game. Μπορώ άνετα να θυμηθώ περιπτώσεις τίτλων που ενώ δείχνανε ότι οδεύανε προς μία σπουδαία κατάληξη, στο τέλος τα θαλασσώσανε και μας αφήνανε με έναν αναστεναγμό, για μία χαμένη ευκαιρία που είδαμε να λαμβάνει χώρα.

Κλασσικότατο παράδειγμα αυτού που αναφέρω είναι το “Alter Ego”, της Future Games, που πρόσφατα δώσαμε ως δώρο σε διαγωνισμό του Ragequit. Ξεκινούσε με ενδιαφέρον τρόπο, συνέχιζε να αναπτύσσει την ιστορία του μπολιάζοντάς την με μυστήριο και όταν ερχόταν η ώρα των απαντήσεων… έμενε από καύσιμα! Γι’ αυτό ακριβώς και το είχα χαρακτηρίσει ως «μία ευκαιρία πεταμένη στα σκουπίδια», στο review που είχα κάνει τον Οκτώβριο του 2010. Το ίδιο ακριβώς πάθαινε, μέχρι ενός σημείου, μία ακόμη δημιουργία της Future Games (που φαίνεται ότι είχε.. ταλέντο στον εν λόγω τομέα), το Black Mirror. Τρομερή ατμόσφαιρα, πλήθος συγκλονιστικών γεγονότων των οποίων γινόμασταν μάρτυρες, αλλά στην κρίσιμη στιγμή που έπρεπε να δικαιολογήσει και να στοιχειοθετήσει όσα είχαν προηγηθεί, βούλιαζε κάτω από ένα άτσαλο φινάλε, που άφηνε πάμπολλες τρύπες στην πλοκή. Ευτυχώς διασώθηκε από τις συνέχειές του, που σε μεγάλο βαθμό δώσανε τις απαντήσεις που ζητούσαμε, παρά το ότι η τριλογία ολοκληρώθηκε από άλλο gaming studio. Συνεπώς, όταν ο δημιουργός επιλέγει να παίξει με το μυαλό μου, να με ιντριγκάρει, να με κάνει να απορώ και να ψάχνομαι με όσα βλέπω να εξελίσσονται, νιώθω ως χρέος του να κλείσει την ιστορία που μου έχει δώσει με έναν πειστικό και ολοκληρωμένο τρόπο. Εκεί ο προορισμός, θέλοντας και μη, αποδεικνύεται το άλφα και το ωμέγα.

Cognition WoMΈχουμε εμπιστοσύνη στη Jane Jensen για το φινάλε του Cognition!

Φυσικά δε λείπουν και περιπτώσεις τίτλων που ενώ δε σου έχουν δημιουργήσει τη μεγάλη προσμονή για το φινάλε, σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό, να απορείς τι σκεφτόταν ο developer και πώς κατέληξε εκεί. Είναι κάτι που χάνεις και δε μπορείς να καταλάβεις; Θα έπρεπε να κατανοήσεις τι θέλει να πει ο ποιητής αλλά εσύ αδυνατείς να το πράξεις; Ή μήπως ακολούθησε το παράδειγμα των σεναριογράφων ταινιών, που επιτηδευμένα καταλήγουν σε ένα αινιγματικό τέλος, ώστε να συζητείται για καιρό και να ερμηνευτεί από τον καθένα όπως ο ίδιος νομίζει; Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα –ξέροντας ότι πιθανότατα θα διαφωνήσω με τον Άλκη επ’ αυτού- από το “Monkey Island 2-LeChuck’s Revenge”, δε νομίζω ότι υφίσταται. Ένα εκπληκτικό παιχνίδι, μνημείο στο είδος των adventure games, με ένα τουλάχιστον αμφιλεγόμενο κλείσιμο της περιπέτειας, που μέχρι και σήμερα είναι σε θέση να διχάσει το κοινό. Εγώ ανήκω ξεκάθαρα σε εκείνους που το θεωρούν μεγάλη αποτυχία, οπότε και το ταξίδι είχε συντριπτικά μεγαλύτερη βαρύτητα από τον προορισμό, που δυστυχώς αποδείχθηκε.. ότι να ΄ναι. Δεν ήταν σε θέση να μου χαλάσει την εμπειρία που είχα, αλλά δε παύω να το θεωρώ ως αχίλλειο πτέρνα της αλησμόνητης δημιουργίας της Lucasarts. Βέβαια, για να μην είμαι και άδικος, αν το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας είχε δημιουργηθεί από τα ίδια στελέχη, ίσως –με κάποιο τρόπο- καταφέρνανε να μας εξηγήσουν το αλλόκοτο κλείσιμο του δεύτερου μέρους. Ποιος ξέρει…

Σε κάθε περίπτωση, ταξίδι και προορισμός σε ένα παιχνίδι περιπέτειες είναι δύο στοιχεία, δύο έννοιες, που καθεμία έχει τη δική της βαρύτητα και σημασία και τελικά τον πρώτο ρόλο αναλαμβάνει πότε η μία και πότε η άλλη. Όταν καταφέρνουν να συνυπάρχουν αρμονικά (όπως, κατά τη δική μου γνώμη, επετεύχθη στο ”Lost Chronicles of Zerzura” , που δε μου δημιούργησε μεγάλες συγκινήσεις και ανάλογα έκλεισε, όντας μία πολύ ευχάριστη εμπειρία), το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον άρτιο. Το πρόβλημα προκύπτει όταν το ταξίδι σε προετοιμάζει για έναν μαγικό προορισμό και αντ’ αυτού μένεις απλά με την όρεξη…

 

Μάνος Καρκαλέμης

Ο Μάνος δε μπορεί παρά να νιώθει ευτυχής που ασχολήθηκε ενεργά με την gaming αρθρογραφία στα χρόνια 2009-2017, οπότε και του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει reviews για κάποια adventure games-διαμάντια, όπως "The Whispered World", "Monkey Island 2-LeChuck's Revenge" (Remastered Edition), "The Book of Unwritten Tales 1&2", "Grim Fandango" (Remastered Edition), "Gabriel Knight-Sins of the Fathers" (25th Anniversary Edition), "Night of the Rabbit", "Memento Mori 2", "Day of the Tentacle" (Remastered Edition).

3 Comments

  1. Δεν έχω παίξει το νησί των μαιμούδων αλλά ξέρω το τέλος (thanks PCM) και μπορώ να πω οτί μου άρεσε.Όλοι όσοι το παίξανε λογικά περιμένανε την αποκορύφωση στην ιστορία,αλλά μόνο να φανταστώ μπορώ το ρίγος που τους διαπέρασε τι ήταν όλο αυτό που περάσανε.Μπορεί να μην ήταν αυτό που περιμένανε,αλλά κατάφερε να μείνει στο μυαλό τους και αυτό είναι που αξίζει.
    Υ.Γ. “Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
    να εύχεσαι νά’ναι μακρύς ο δρόμος”

  2. Χεχε, για το συγκεκριμένο παιχνίδι την φράση την είχα πει κυριολεκτικά αλλά χαίρομαι που σου έδωσε έναυσμα να την πιάσεις με την μεταφορική της έννοια και να γράψεις το άρθρο. Συμφωνώ απολύτως ότι όλα εξαρτώνται από το για ποιο παιχνίδι μιλάμε. Το ιδανικό είναι βέβαια να είναι και το ταξίδι και η κατάληξη τέλεια, όπως κατά τη γνώμη μου ήταν στο The Whispered World, αλλά προφανώς αυτό σπάνια επιτυγχάνεται. Πάντως θα πρέπει να είναι πολύ χάλια ένα φινάλε για να μου χαλάσει εντελώς την εντύπωση ενός παιχνιδιού που απολάμβανα μέχρι εκείνο το σημείο.

    OK για το Monkey Island 2 είναι αδύνατον να είμαι αντικειμενικός, αφού είναι το αγαπημένο μου adventure, αλλά θα πω ότι ανήκω στη μειοψηφία που της άρεσε το τέλος του. Το βρήκα απολύτως ταιριαστό με το έτσι κι αλλιώς παρανοϊκό σενάριο του παιχνιδιού, και βέβαια επειδή όπως κάθε παιδί των 80s μεγάλωσα με λατρεία για τα Star Wars λάτρεψα τον παραλληλισμό – σκέψου πως ούτε καν ήξερα για τη σύνδεση George Lucas – LucasFilm – LucasArts τότε.

    Στην τελική, όπως κάθε θρησκευτικό μανιφέστο, έτσι και τα ιερά δρώμενα στο ΜΙ2 δεν πρέπει να εκλαμβάνονται αυτολεξεί αλλά συμβολικά! 😉

  3. ….Το ιδανικό είναι βέβαια να είναι και το ταξίδι και η κατάληξη τέλεια, όπως κατά τη γνώμη μου ήταν στο The Whispered World

    Όπως έχω πολλάκις ξαναπεί (στο τέλος θα νομίσει κανείς ότι παίρνω ποσοστά από την Daedalic Entertainment, χαχαχα), το συγκεκριμένο παιχνίδι κατά τη γνώμη μου ήταν πραγματικά καταπληκτικό, αληθινό διαμάντι της κατηγορίας.

    Το φινάλε του για μερικούς υπήρξε “η εύκολη λύση”, “η δικαιολογία” κτλ. Διαφωνώ κάθετα, για μένα προσωπικά ήταν υπέροχο, όπως άλλωστε και όλη η πορεία μέχρι να φτάσουμε σε αυτό…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL