Borracho's CantinaEDITORIALS

Longest Night, Lost Constellation : Τα Εορταστικά Indies

Το σκηνικό γνωστό και δοκιμασμένο στο χρόνο. Η εορταστική περίοδος καταφθάνει ως θεόσταλτο ρεπατζίδικο μάννα και εσύ Τακτικέ Αναγνώστη, ονειροπολείς σε κατάσταση πλήρους εφηβικής χαύνωσης, όλα εκείνα τα εκπληκτικά παιχνίδια που χτυπούσες σε προσφορές το φθινόπωρο, μα ποτέ δεν είχες το χρόνο να παίξεις. Τώρα όμως, καθώς έρχεσαι ωσάν ημιπαροπλισμένη σκούνα να προσαράξεις κοντά στο τζάκι, είσαι βέβαιος πως έφτασε η ώρα σου. Η μοναδική, μαγευτική στιγμή που επιτέλους θα ολοκληρώσεις το Wolfenstein II και το Assassin’s Creed: Origins. Που θα μπορέσεις επιτέλους να αποκτήσεις στιβαρό λόγο και άποψη στον έγκριτο-πλην-ημιθανή διαδικτυακό καφενέ του Ragequit, αναφορικά με τις «βαριές κυκλοφορίες» της χρονιάς.

Κάπου εκεί ξυπνάς στην ζόρικη πραγματικότητα του «Πρέπει να τα οργανώσεις όλα εσύ καρντάση και μάντεψε τί, αν σου μείνει καμιά ώρα ελεύθερη, είναι η ευκαιρία σου να περάσεις λίγο ποιοτικό χρόνο με τους αγαπημένους σου, που ούτως ή άλλως, βλέπεις πλέον με το καλαμάκι. Ο «έντιμος συμβιβασμός» στον οποίο τελικά καταλήγεις κάθε χρονιά, είναι να αφήνεις εντελώς στην άκρη τα μεγαθήρια των 50-60 ωρών και να αφοσιώνεσαι σε μικρότερες, ανεξάρτητες (ελληνιστί, indie) κυκλοφορίες, τις οποίες έχεις κάποια ελπίδα να ολοκληρώσεις τις μικρές ώρες της χαραυγής, με το σαλάκι να τρέχει διακριτικά από την άκρη του στόματός σου και να κορέσεις έτσι επιφανειακά το ιδεοψυχαναγκαστικό κτήνος που κυβερνά το νου και τη ζωή σου από χρόνια.

Η παρούσα στήλη, απουσία κάποιας σπουδαίας κυκλοφορίας μεσούντος του Γενάρη, έρχεται με διπλό σκοπό. Αφενός θα σας αφηγηθώ με τί γλυκές indie σαπίλες κάηκα ποιοτικά κατά το διάστημα των εορτών και αφ’ ετέρου, δίνει το βήμα σε εσάς, προκειμένου να μοιραστείτε τις ιστορίες πονεμένου εορταστικού indie ξεχαρμανιάσματος μαζί μας. Και όχι, προφανώς το «Μάστορα δεν ξέρω τί λες, εγώ συνέχισα να καταστρέφομαι στο Rocket League/PUBG/Πάτολφιλντ» δεν πιάνεται ως προβλεπόμενη απάντηση.

ΚΟΝΑ

KonnaBanner

Διάβαζα από αρκετούς συναδέλφους για τις χάρες του «μικρού» και σχετικά άσημου, Kona. Αστυνομικό μυστήριο στις αχανείς παγωμένες ερημιές του Καναδά, που διαδραματίζεται κατά την δεκαετία του ’70, στο μέσο παγοθύελλας. Μπόλικες αναφορές στα Fargo και Twin Peaks μπορεί να μην με έπειθαν (πλέον, οι εξαιρετικές αυτές σειρές, τείνουν να γίνονται καραμέλες στα ανάξια και άνιωθα στόματα στρατιών πουθενοδίαιτων hipsters) αλλά σίγουρα κέντριζαν περαιτέρω το ενδιαφέρον μου.

Το Kona μας βάζει στο ρόλο ενός ντετέκτιβ, ο οποίος έχει μόλις προσληφθεί από ένα πλούσιο γαιοκτήμονα, προκειμένου να ερευνήσει μια ευαίσθητη υπόθεση. Η εισαγωγή του παιχνιδιού μας βρίσκει να οδηγούμε προς το γενικό εμπορικό κατάστημα του χωριού, προκειμένου να συναντήσουμε τον εργοδότη μας. Κάτι οι ρετρό ηλεκτρικές κιθάρες στο ραδιόφωνο, κάτι ο μερακλής αφηγητής που βρίσκεται διαρκώς στα όρια του σαρκασμού κάθε μας πράξης, βάλε και το χιόνι έξω από το παράθυρο και το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής μας καπνίζει σαν τσιμινιέρα, έτσι, για το rock, το Kona άρχισε σιγά σιγά να με βάζει στον ιδιαίτερο, απομονωμένο κόσμο του. Φτάνοντας στο ραντεβού μας, ανακαλύπτουμε το πτώμα του εργοδότη μας και ένα γενικότερο χαμό. Το μόνο που λείπει; Οποιαδήποτε ζώσα ψυχή.

KONAFI

Το παιχνίδι επιχειρεί να συνδυάσει τρεις διαφορετικές κατηγορίες σε μια : εξερεύνηση ανοιχτού κόσμου με αφηγηματικό προσανατολισμό (καλώς σε βρήκαμε, γλυκό walking simulator), παραδοσιακούς έστω και πάναπλους γρίφους παιχνιδιού περιπέτειας και κάποιους πρωτόγονους μηχανισμούς μάχης και επιβίωσης. Απουσιάζουν δε εντελώς, όλες οι μοντέρνες ευκολίες στις οποίες μας έχουν συνηθίσει τα παιχνίδια του είδους. Ο χάρτης μας είναι ο παραδοσιακός της ΕΛΠΑ : τυπωμένος σε τετράγωνα και θα πρέπει να υπολογίζουμε στο περίπου και με το μάτι την γενικότερη κατεύθυνσή μας. Η γενιά του Google Maps διαβάζει με το φρύδι ανασηκωμένο με αηδία, αλλά ναι, υπήρξαν καιροί όπου οι χάρτες ήσαν τυπωμένοι σε χοντρά βιβλία-τετράδια και αν δε χανόσουν για τουλάχιστον είκοσι λεπτά στους Αμπελόκηπους κάνοντας κύκλους, βέβαιος πως «έλα, στο επόμενο στενό είναι», κάτι δεν πήγαινε καλά με την πάρτη σου.

Το Kona κατορθώνει να είναι ιδιαίτερα ρεαλιστικό, μέσα από τους απλούς μηχανισμούς του. Πρέπει να φροντίζουμε το φορτηγάκι μας να έχει πάντοτε βενζίνη. Να μην τριγυρνάμε στα χιόνια και τα μαύρα σκοτάδια γιατί θα μας φάνε οι λύκοι. Αν τελοσπάντων χρειαστεί να βγούμε στα χιόνια και τα σκοτάδια, θα πρέπει να φοράμε χοντρό μπουφάν και να έχουμε μαζί μας δυνατό φακό, όπλο και πυρομαχικά. Ο τρόπος με τον οποίο παντρεύει ιδανικά τους απλούς αλλά τελικά ουσιωδώς ρεαλιστικούς μηχανισμούς του με την εξερεύνηση της γύρω περιοχής και την τελική επίλυση του -μάλλον παραδοσιακού- μυστηρίου του, δίνουν τελικά θετικό πρόσημο στο ιδιοσυγκρασιακό αυτό παιχνίδι.

Kona 08

Χωρίς να χαρακτηρίζεται σε καμία περίπτωση απαραίτητο, κατορθώνει να δημιουργεί μια δυνατή και πειστική ατμόσφαιρα, καθιστώντας το ιδανική συντροφιά για μια παγωμένη βραδιά, δίχως φεγγάρι.


NIGHT IN THE WOODS

Τούτο το είχα απωθημένο. Για μυστηριώδεις και ανεξήγητους λόγους, δεν λάβαμε ποτέ review κώδικα κατά την κυκλοφορία του και διάβαζα πραγματικά ενθουσιώδεις παρουσιάσεις στο Διαδίκτυο. Κάποιου είδους μοντέρνα παραβολή αναφορικά με το κοινωνικό και υπαρξιακό αδιέξοδο της εποχής μας, ύπουλα καμουφλαρισμένη ως χαριτωμένο μετα-μοντέρνο παραμύθι με ζωάκια.

Αναλαμβάνουμε τον ρόλο της Mae Borowski, μια εικοσαετούς ψιψίνας, η οποία ένα βράδυ αποφασίζει να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο και τις σπουδές της και να επιστρέψει στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσε. Το Possum Springs αν και είχε κάποτε υπάρξει κέντρο μεταλλωρυχείας και είχε βρεθεί στο επίκεντρο των αγώνων για τα εργατικά δικαιώματα, πλέον συρρικνώνεται διαρκώς. Οι δουλειές είναι λίγες και οι ευκαιρίες για νέους ανθρώπους, ελάχιστες. Η Mae εγκαθίσταται στο πατρικό της, αρνούμενη να εξηγήσει στους γονείς της τα αίτια πίσω από την ξαφνική της απόφαση.

20180111023008 1

Τριγυρνώντας στους γνώριμους δρόμους της παιδικής ηλικίας και της εφηβείας της, θα συνδεθεί ξανά με τους παλιούς της φίλους από το σχολείο, θα προβάρει ξανά μαζί τους τα τραγικά-στα-όρια-του-γοητευτικού εφηβικά punk τραγούδια της μπάντας τους (το Die Anywhere Else μετράει σοβαρά όμως) και όταν μια ωραία πρωία ανακαλύψει μαζί τους ένα κομμένο, τατουαζαρισμένο χέρι στο πεζοδρόμιο έξω από το τοπικό super market, δεν θα μπορέσει να αντισταθεί στην πρόκληση της διαλεύκανσης του μυστηρίου.

Το Night In The Woods, όπως εύστοχα τιτλοφορήθηκε μετά το μεγάλο πρόσφατο update του Δεκεμβρίου, είναι περίεργο. Ο κοινωνικός του προβληματισμός σε συνδυασμό με τους κατά στιγμές εξαιρετικούς διαλόγους του, μιλάνε απευθείας στην καρδιά οποιουδήποτε μεγάλωσε σε μικρή πόλη, με μεγάλα όνειρα. Από την άλλη, ο πολύ αργός ρυθμός του, όπου κατ’ ουσίαν κάθε ημέρα ξυπνάμε στην μικρή μας πόλη και μέσα από φαινομενικά ασήμαντες στιχομυθίες και συναλλαγές με τους κατοίκους της αποκαλύπτουμε σιγά σιγά μυστικά, τραγωδίες και μικρά θαύματα, σίγουρα θα απωθήσει αρκετούς παίκτες. Οι διάλογοι αν και εμπνευσμένοι, κάποιες φορές κλίνουν υπερβολικά προς το «Είμαστε τόσο εναλλακτικοί έφηβοι που τρώμε γκαζόν χρωματισμένο με σάλιο έμου και τα παπούτσια μας είναι από ανακυκλωμένο καουτσούκ, ευλογημένο από την Αγιότητά του, το Δαλάι Λάμα.»

20180111202053 1

Σαν σύνολο όμως, το Night In The Woods έχει ψυχή. Η αφήγησή του είναι ουσιωδώς ανθρώπινη στον πυρήνα της και είναι πολύ δύσκολο να μην βρεις κοινά σημεία με αρκετούς από τους χαρακτήρες του. Για ένα κατάλληλα προετοιμασμένο παίκτη, θα αποτελέσει μια νοσταλγική μα συνάμα καίρια ματιά προς τα μέσα. Προς το αληθινά σημαντικό. Την μαύρη τρύπα στην καρδιά των πάντων.

Το επόμενο επεισόδιο θα το αφιερώσουμε στην διακριτική γοητεία της μαγευτικής αναβίωσης της Αλεξάνδρειας στο Assassin’s Creed: Origins. Ως τότε όμως, με τα τελευταία κουτιά από μελομακάρονα να στουπώνονται στις σκουπιδοσακούλες και τα λαμπιόνια από μέρες μαζεμένα, ατενίζουμε θαρραλέα και με υποψία χαμόγελου το νέο έτος. Και αν θέλεις να μοιραστείς μαζί μας τις εορταστικές indie καταστροφές σου, Τακτικέ Αναγνώστη, ήρθες στο κατάλληλο μέρος.

 

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

One Comment

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL