COLONIAL CONQUEST

Τα Grand Strategy είναι δύσκολα παιχνίδια. Και δεν εννοώ μόνο σε επίπεδο δυσκολίας gameplay. Δύστροπα, εξαιρετικά σύνθετα σε χειρισμό και απαιτητικά σε χρόνο εκμάθησης δεν προσφέρονται για σύντομες συνεδρίες. Είναι από τις κατηγορίες παιχνιδιών που είτε τους δίνεσαι ολοκληρωτικά είτε απλά δεν ασχολείσαι. Ο παίκτης που θα αφιερώσει απλά μια-δυο ωρίτσες την εβδομάδα διχοτομώντας την Πολωνία στο Crusader Kings για παράδειγμα είναι σπανιότατο είδος. Πας με τα νερά τους, δεν τα φέρνεις στα μέτρα τα δικά σου. Σίγουρα τα κορυφαία του είδους αποζημιώνουν τον υπομονετικό παίκτη με γερές συγκινήσεις πρακτικά άπειρο replayability ή και άφθονο γέλιο στην περίπτωση τραγελαφικά μη ρεαλιστικών συμβάντων (έχετε δει τους Τσερόκι να καταλαμβάνουν τη Δαμασκό;). Τα πράγματα βέβαια δεν ήταν πάντα έτσι, αφού οι προπάτορες του είδους δεκαετίες πριν ήταν φυσικά πολύ απλούστερα παιχνίδια. Το Colonial Conquest της Argonauts Interactive, προϊόν του Kicstarter , αποτελεί μετενσάρκωση του ομώνυμου παιχνιδιού του 1985 το οποίο πραγματεύεται τα παγκόσμια τεκταινόμενα στα τέλη της βικτωριανής εποχής, χοντρικά από το 1880 μέχρι τον Α’ΠΠ.

Παίζοντας

Το αντικείμενο αυτού του review λοιπόν, δεν είναι Grand, αλλά απλό Turn-Based Strategy. Και αυτός ο αφορισμός αξίζει σχεδόν όσο το μισό review πρακτικά. Τι εννοώ; Παρακολουθήστε με. Τι χαρακτηρίζει τα Grand Strategy εδώ και δύο δεκαετίες περίπου; Η μεγάλη τους κλίμακα. Το CC αντίθετα πάει στο άλλο άκρο όντας εξαιρετικά μικρό και συμπαγές. Ποιός είναι πρώτος σημαντικός πυλώνας των GC; Μα η οικονομική διαχείριση φυσικά, η οποία είναι σχεδόν πάντα εξαιρετικά λεπτομερής και σύνθετη. Το CC από την άλλη μας δίνει ένα ετήσιο κονδύλι που θα χρησιμοποιηθεί κατά 95% σε στρατό και ναυτικό. Ξαφνικές χρεοκοπίες δεν παίζουν. Ποιος είναι έτερος σημαντικός πυλώνας των GS; Πόλεμος. Πυρετώδεις εξοπλισμοί, εκπόνηση στρατηγικής, επιμελητεία, μέριμνα για τον χρόνο που θα πάρει η μεταφορά των στρατευμάτων ανά την υφήλιο, υπολογισμός απωλειών από την κακουχία και δε συμμαζεύεται. Το CC; Μια ναυτική μονάδα ανά μονάδα ξηράς είναι αρκετή για την μεταφορά η οποία διαρκεί έναν γύρο είτε η απόσταση είναι Αγγλία – Ινδία είτε Ιταλία – Ελλάδα. Οι δε παράγοντες που επηρεάζουν την έκβαση της μάχης, πέρα από το μέγεθος των στρατών, στοιχειώδεις όπως και η διπλωματία (εκεί πάει το άλλο 5% του προϋπολογισμού). Από τεχνολογία ξεραΐλα. Για μειονότητες, θρησκεύματα, επαναστάσεις και τα τοιαύτα ούτε κουβέντα. Απαξ και πατήσει μπότα σε μια επαρχία, χάνεται μόνο από αντίπαλη μπότα. Σταράτα πράγματα.

Είδος παιχνιδιού, επίπεδο δυσκολίας μαχών, χρονική περίοδος, όλα από εδώ ρυθμίζονται

Δεν ξέρω αν αυτά που διαβάζετε σας έχουν ξενερώσει ή σας έχουν κινήσει το ενδιαφέρον. Αυτό που οπωσδήποτε ισχύει είναι το ότι το CC είναι πιστό στο πρωτότυπο, δηλαδή το αυθεντικό παιχνίδι από τη δεκαετία του ’80 που ανέλαβε να αναβιώσει. Εκείνη την εποχή αρκούσαν δυο-τρεις πρωτότυπες ιδέες επιφανειακά υλοποιημένες για να ενθουσιάσουν το διψασμένο για δολοπλοκία και παγκόσμια κυριαρχία κοινό. Φυσικά στις μέρες μας αυτή η προσέγγιση δεν φτάνει ούτε για ζήτω αλλά το CC παραδόξως πατάει γερά στην απλοϊκότητα των μηχανισμών του. Δεν είναι εδώ για να ανταγωνιστεί τα Europa Universalis, αλλά για να δώσει σύντομες μα γερές δόσεις ψυχαγωγίας στους τους οπαδούς των strategy που δεν έχουν και πολύ ελεύθερο χρόνο πια να αφοσιωθούν απερίσπαστοι σε έναν γιγαντιαίο τίτλο (όπως η αφεντιά μου). Από αυτήν την άποψη πέτυχε διάνα γιατί συν τοις άλλοις το παιχνίδι έρχεται και σε πολύ προσιτή τιμή.

Τεχνικός τομέας

Μερικές δεκάδες MB στον σκληρό, καμιά χιλιοστή FPS για να έχουμε καβάτζα και για τον χειμώνα, ένας χάρτης. Αυτά. Λειτουργικότατο user interface αλλά η τόση λιτότητα κάπου υπονομεύει την ατμόσφαιρα – το παιχνίδι δεν έχει και πολλά στοιχεία που να θυμίζουν όντως βικτωριανή εποχή. Κατά τα αλλά μιλάμε για τίτλο που θα μπορούσε να τρέξει άνετα και σε smartphone διετίας και μάλλον και σε Pentium 4 εδώ που τα λέμε. Μήπως τα παιδιά της Argonauts λοξοκοιτούν και προς mobile μεριά;

Κλείνοντας

Ευχάριστη έκπληξη. Τέτοια strategy εμπειρία είχα να γευτώ καμιά εικοσαετία, από την εποχή του Winwar της Silicon Commander Games. Φαίνεται πως ο υπερπροσφορά παιχνιδιών στην αγορά έχει οδηγήσει τα indie στούντιο στην πλήρη εξειδίκευση (πράγμα που είδαμε πρόσφατα και με το Verdun). Αν σας γοητεύει η στρατηγική αλλά τα βαριά ονόματα του είδους σας προκαλούν ελαφρά αποπληξία, βάλτε το Colonial Conquest στη λίστα αγορά σας.

Pros

Cons