Hey baby, what’s your sign?

Είναι αλήθεια πως άφησα τον αγνό, πρωτόγονα εφηβικό ενθουσιασμό μου να με οδηγήσει όταν έγραφα το review του Leisure Suit Larry Reloaded. Guess what όμως. Εξακολουθώ να υποστηρίζω κάθε λέξη που έγραψα και φυσικά το larger-than-life βαθμό που έβαλα στο τέλος. Βλέπετε ο Λάρι, υπάρχει, είναι ζωντανός. Ήταν κούλ στα μάτια μου -έμπαινε σε μπάρ και του μίλαγαν γυναίκες!- σε μια ηλικία που δεν φανταζόμουν καν ότι μια μέρα ίσως θα ξεμύτιζα από το γλυκά προστατευμένο πάουερ μέταλ εφηβοκάβουκό μου.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Στην απλή και βασική ερώτηση “Καλά, είμαστε σοβαροί, remake του Larry εν έτει 2013;” η μοναδική απάντηση είναι : δες τους ανθρώπους που ψηφίσαμε με τα χρήματά μας στο Kickstarter. Και ναι, ξέρω πως το project ξεκίνησε ως “κανονικό” και ο Lowe εκμεταλλεύτηκε το ρεύμα της περιόδου για να εξαφανίσει το ρίσκο της παραγωγής και φυσικά να κρατήσει μεγαλύτερο ποσοστό των κερδών για τον ίδιο. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Μου έταξε κάποια πράγματα για 15 ντάλαρς και μου τα έδωσε τελικά, με το παραπάνω.

Μπορεί τώρα να φαίνεται αστείο, αλλά κάποτε η Ονειρομάνα Ντισκομπάλα ξεκινούσε επικές βραδιές.

Διαβάζω παντού στα Ίντερνετς κριτικές ανθρώπων οι οποίοι είτε δεν έχουν ιδέα για το βίο και την πολιτεία του Δασκάλου Λάρι, είτε, ακόμη χειρότερα, έρχονται ως αυτόκλητοι σωτήρες και υπερασπιστές της πολιτικής ορθότητας να στηλιτεύσουν το παιχνίδι ως “μισογυνικό”, “σεξιστικό”, “ντεμοντέ” κι ένα κάρο άλλες μπαρούφες που φαντάζομαι τους κάνουν να πιστεύουν πως σίγουρα θα φύγουν αγκαζέ με μοντέλο από το προσεχές Warcraft Convention Της Απέραντης Θλίψης στο οποίο θα παρευρεθούν.

Το remake του Leisure Suit Larry δεν απευθύνεται στους πιτσιρικάδες που μεγαλώνουν και ανακαλύπτουν το gaming σήμερα. Αν παρ’ελπίδα κάποιος από αυτούς είναι τόσο μερακλωμένος που το ανακαλύψει και νιώσει το ίδιο ένοχο καρδιοχτύπι που νιώσαμε κι εμείς, απαντώντας σωστά την τελευταία ερώτηση του κουίζ επιβεβαίωσης ηλικίας, τόσο το καλύτερο. Η καρδιά του παιχνιδιού είναι η μυθική ψυχή των late 80’s, τότε που οι αστικοί μύθοι οργίαζαν, που δεν υπήρχε το Google ως πανταχού παρών καταστροφέας ψευδαισθήσεων. Τότε που τα “μεγάλα παιδιά” μπορούσαν να μπαίνουν στα στριπτητζάδικα και να έχουν σπουδαίες περιπέτειες, τις οποίες εμείς ακούγαμε τρίτο χέρι και διηγούμασταν με τις απαραίτητες σάλτσες και ύφος Υψηλού Μαγίστρου στους ακόμη μικρότερους. Τότε που οι κακομάντζαλες πλαστικές δισκέτες ήταν διαβατήρια για ταξίδια πέρα από κάθε φαντασία. Τότε που ο Λάρι ήταν ο πρώτος αληθινός ήρωας. Με προβλήματα σαν τα δικά μας. Δεν είχε ούτε τεράστιο χατζάρι, ούτε καρτελίτσα “Paladin Level 19” πάνω από το κεφάλι του. Είχε μόνο άσχημη αναπνοή και υποψίες καράφλας. Είχε επίσης, μεγάλα όνειρα : να Την γνωρίσει και να χαθεί στα πυροτεχνήματά Της.

On the road, not lost.

Ήταν ο ήρωας, η σημαία και το τοτέμ μιας ολόκληρης γενιάς θλιβερών αλλά λεοντόκαρδων γκίκς, που απουσία άλλων δασκάλων ή προτύπων, έπρεπε να μάθουμε τη ζωή μέσα από παιχνίδια, φίλμ και μουσικές. Να ζωντανέψουμε ψέματα για να φτιάξουμε κάτι αληθινό, να πάρουμε θάρρος από bits και bytes, ξεχασμένα kilobytes. Ο Larry ήταν ο καλύτερος wingman που δεν είχε κανένας, ποτέ.

Οι λεπτομέρειες του ίδιου του gameplay, οι τεχνικότητες του παιχνιδιού δεν είναι παρά μια ελάχιστη υποσημείωση, ένα αναγκαίο reality check. Ναι, ήταν ένα adventure που ήθελε να grindar-εις κοροϊδοδολάρια στο blackjack και τα φρουτάκια, που τερματιζόταν και μέσα σε ένα τέταρτο, που στην πλειοψηφία τους οι γρίφοι του ήταν ασυνάρτητοι και έβγαζαν νόημα μόνο στη μέση ενός επικών διαστάσεων 80’s μεθυσιού, από εκείνα που σ’αφήνουν να ξυπνάς σε ένα διαλυμμένο καρακίτς σπίτι, με τη μυρωδιά απ’τη λάκ Της στο μαξιλάρι σου κι ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι.

Εκείνες τις άγριες, όμορφες, σκοτωμένες από το web, τα check-ins και τις πικρές αλήθειες της ενηλικίωσης ημέρες, ο Λάρι ήταν αληθινός. Πιο αληθινός από τις over-achieving γυαλισμένες ρεκλάμες στις βιτρίνες. Πιο κοντά στις ήττες μας από τα νεοεμφανιζόμενα, λαμπερά, golden-boy όνειρα.

Έτσι, κυρίως γιατί μπορούμε!

Το remake του Larry θα μπορούσε να πάει στραβά με ένα κάρο διαφορετικούς τρόπους. Δεν το έκανε όμως. Ήρθε φορώντας το ίδιο ανατριχιαστικό κοστούμι, με την ίδια αποτρόπαιη ανάσα. Το λεβεντοκακόμοιρο χουχούτισμα του Λάρι αιχμαλώτισε και φέτος την φαντασία μου όπως είκοσι χρόνια πριν, όταν απλά διάβαζα γραμμές ασπρόμαυρου κειμένου σε ένα τετράχρωμο μόνιτορ. Είναι συναίσθημα, όχι παιχνίδι. Αναγκάζεται να μασκαρεύεται σαν παιχνίδι, γιατί κάποιο λόγο ύπαρξης πρέπει να δηλώσει στην πόρτα.

Και στο μακελειό των social media και του always online/everything now, άντε να δηλώσεις εραστής.