REVIEWS

SOVEREIGN SYNDICATE

Το Sovereign Syndicate της Crimson Herring Studios είναι ένα top-down CRPG απολύτως προσηλωμένο στην αφηγηματική πλευρά των παιχνιδιών του είδους.

Πέρα βέβαια από αυτή την κάπως αποστειρωμένη περιγραφή, δεν υπάρχει ούτε τρόπος, ούτε λόγος να κρύψουμε ότι είναι ξεκάθαρα εμπνευσμένο από το Disco Elysium, το CRPG-ορόσημο του «διαμορφώνω την προσωπικότητα το χαρακτήρα μου όπως θέλω εγώ». Περίπου τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία και σαρωτική επιτυχία του DE, αρχίζουμε να βλέπουμε τα πρώτα παιχνίδια που ακολουθούν στα χνάρια του.

Ένας κένταυρος, ένας μινώταυρος κι ένας μυστηριώδης μασκοφόρος μπαίνουν σε ένα μπαρ…

Το setting του Sovereign Syndicate είναι το Λονδίνο επί βασιλείας της Αυτής Μεγαλειότητας Βικτώριας… αν στο Βικτωριανό Λονδίνο σύχναζαν Μινώταυροι, Κένταυροι, Κύκλωπες, Νάνοι, Λυκάνθρωποι και ιερόδουλες. Καλά, λυκάνθρωπους μάλλον είχε, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι σίγουρα αποκύημα της φαντασίας των ανθρώπων της Crimson Herring. Εμείς ως παίκτες θα χειριστούμε τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες κατά τη διάρκεια του Sovereign Syndicate, η οποία ανάλογα με το στυλ παιχνιδιού είναι 15-20 ώρες, και χωρίζεται σε 18 chapters.

Ο Atticus Daley είναι Μινώταυρος. Κατέχει την τέχνη της μαγείας, τουλάχιστον στον τομέα των illusions, κάτι που του επιτρέπει να περνάει ως άνθρωπος όταν το απαιτεί η περίσταση. Επίσης, είναι αλκοολικός και τον έχει πάρει η κάτω βόλτα, παραδομένος στον εθισμό του. Ξυπνάει σε ένα σκοτεινό σοκάκι, αγκαλιά με τρία μπουκάλια τζιν, πράγμα καθόλου ασυνήθιστο. Αυτό που είναι ασυνήθιστο είναι πως ένας μασκοφορεμένος άντρας θα τον προσεγγίσει και θα του κάνει μια προσφορά που δεν μπορεί να αρνηθεί, αν θέλει να ζήσει. Ο μυστηριώδης ξένος έχει αναπάντεχα νέα – η μητέρα του Atticus, που τον άφησε μωρό σε ορφανοτροφείο, ζει, βρίσκεται σε κίνδυνο, τα ίχνη της έχουν χαθεί, και από την τύχη της μπορεί να εξαρτάται η τύχη όλης της Αυτοκρατορίας. Ο Atticus πρέπει να βοηθήσει στην έρευνα για τον εντοπισμό της… και ίσως αυτό να είναι η αφορμή για να ξεπεράσει τους δαίμονες του. Ή ίσως όχι, και να είναι απλά το επόμενο βήμα προς το γκρεμό.

Η Clara έχει ταλέντο και στο τραγούδι.

Η Clara Reed είναι εταίρα, στην κορυφή του επαγγέλματός της σε ότι αφορά την εκλεκτή πελατεία που αναζητά τη συντροφιά της. Η περιπέτειά της ξεκινάει στο ιδιωτικό airship του Silas Bragg, Lord Braxton, ενός κύκλωπα που ως ο πλουσιότερος και ισχυρότερος inventor-industrialist της σύγχρονης Αυτοκρατορίας, κέρδισε και τίτλο ευγενείας. Η χλιδή και η άνεση είναι πέρα από κάθε φαντασία, και ο Silas ιδιαίτερα γενναιόδωρος. Αλλά η Clara ποτέ δεν μπορεί να μείνει σε ένα μέρος για καιρό, θες η ιδιοσυγκρασία, θες ότι άνθρωποι από το παρελθόν της την κυνηγάνε και γυρεύουν εκδίκηση για αρχικά αδιευκρίνιστους λόγους, έχει ήδη αποφασίσει πως την επόμενη μέρα θα εξαφανιστεί χωρίς να πει τίποτα, ούτε στους πιο κοντινούς της. Την τελευταία στιγμή προκύπτει η ανάγκη για σημαντικούς έξτρα πόρους, και η Clara τρέχει και δεν φτάνει για να τους εξασφαλίσει – κάτι που θα ήταν δύσκολο ακόμα και αν οι εταίρες του Λονδίνου δεν έτρεμαν υπό μια νέα απειλή, τον Courtesan Killer που στοχοποιεί και κατακρεουργεί ιερόδουλες.

Ο Theodore Redgrave είναι Νάνος, εφευρέτης, αλλά και διαβόητος κυνηγός τεράτων, με ειδίκευση σε αυτά που όλοι οι υπόλοιποι τρέμουν να πλησιάσουν, κυρίως λυκάνθρωπους κατά τη διάρκεια της μεταμόρφωσής τους. Τον συντροφεύει πάντα ο Otto, ένα ατμοκίνητο ρομπότ δικής του κατασκευής. Κύριο μέλημά του είναι να αναβαθμίσει τον Otto με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, αλλά και να βρει ένα τρόπο να μην τον ενοχλεί το προσθετικό του πόδι. Υπάρχουν φήμες για ένα νέο serum που μπορεί να κάνει θαύματα στον τομέα των τεχνητών μοσχευμάτων μηχανικών μελών… φήμες που τον οδηγούν προς την πιο κακόφημη συμμορία του λιμανιού, και της αρχηγού της, της αδίστακτης Molly.

Ο Theodore ερευνά μέρη όπου δεν τολμά να πλησιάσει κανείς άλλος.

Στα του gameplay, γίνεται εμφανής η επιρροή του Disco Elysium. Για αρχή, μάχες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, με τις λίγες περιπτώσεις που οδηγούμαστε σε ανοιχτή διένεξη να ξετυλίγονται σε graphic novel-style panels, όπου ίσως έχουμε να επιλέξουμε κάποιες ενέργειες από ένα multiple choice menu. Οπότε όλο το βάρος δίνεται στην ιστορία και τον τρόπο που προσεγγίζουν τις προκλήσεις οι πρωταγωνιστές.

Ο κάθε χαρακτήρας έχει τέσσερα διαφορετικά personality traits, μοναδικά στον κάθε έναν. Την πρώτη φορά που χειριζόμαστε έναν από τους πρωταγωνιστές, μπορούμε να επιλέξουμε πoιο από τα traits θα έχει την πρωτοκαθεδρία. Ο Atticus που θα επιλέξει να είναι πιο κοντά στο Animal Instinct του, θα είναι πιο τσαμπουκάς από τον Atticus που θα προτιμήσει να επιδείξει self-discipline. Η Clara μπορεί να κινηθεί κοινωνικά είτε με grace είτε με tact, ενώ σίγουρα δεν πρέπει να παραμελήσει το intelligence. Ο Theodore μπορεί να είναι ingenious ή impulsive, analytical ή empathetic.

Σπάνια ομόνοια στις εσωτερικές φωνές μας, αλλά είναι όντως για καλό;

Σε όποιο trait και να δοθεί έμφαση, όλα συνυπάρχουν στο κεφάλι του πρωταγωνιστή, και σχολιάζουν τα τεκταινόμενα… ακριβώς όπως στο Disco Elysium. Κατά τα άλλα, το πόσο ισχυρά είναι επηρεάζει μόνο τα σχετικά skill-checks όταν επιχειρούμε κάποια δράση, κάτι που δουλεύει ακριβώς όπως στο DE, με μια αισθητική διαφορά που αρμόζει στο setting: αντί για ζάρια, ρίχνουμε κάρτες ταρώ, όπου φυσικά κάθε μια έχει συγκεκριμένη αριθμητική αντιστοιχία.

Hit points δεν υπάρχουν – γενικά είναι πολύ δύσκολο να δείτε την οθόνη του game over, και αν τα καταφέρετε, το παιχνίδι απλά θα κάνει load το τελευταίο save -, οπότε το τελευταίο stat που έχει κάποια gameplay σημασία είναι το temperament. Η αντίδραση των χαρακτήρων σε διάφορα περιστατικά γύρω τους αυξάνει ή μειώνει τη διάθεσή τους, από desperate έως hopeful, κάτι που μπορεί να κάνει διαθέσιμες διαφορετικές επιλογές στους διαλόγους.

Το Λονδίνο είναι γεμάτο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, δεν είναι όμως όλοι αυτό που φαίνονται.

Όπως προείπαμε, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εναλλακτική εκδοχή του βικτωριανού Λονδίνου, και σε αυτό το πεδίο το Sovereign Syndicate αποδίδει εξαιρετικά την ατμόσφαιρα που περιμένει κανείς από αυτό το setting, ειδικά στις πιο φτωχές και κακόφημες γειτονίες που κυρίως θα κινηθούμε. Λιμάνια τα οποία λυμαίνονται συμμορίες, σοκάκια στα οποία αναζητούν καταφύγιο άστεγοι, καταγώγια στα οποία το κατατονικοί θαμώνες κυνηγάνε το δράκο, ορφανοτροφεία που κάνουν ό,τι μπορούν, δηλαδή όχι πολλά, είναι το πεδίο δράσης μας. Και πού και πού, επισκέψεις σε τοποθεσίες ασύλληπτης χλιδής, έτσι για να τονιστεί η κοινωνική ανισότητα.

Ο τεχνικός τομέας δεν επιχειρεί καν να εντυπωσιάσει, αλλά αρκείται στην αισθητική απόδοση αυτού που όλοι λίγο-πολύ έχουμε στο μυαλό μας ως βικτωριανό Λονδίνο, έστω μέσω του pop culture, όπου τα καταφέρνει καλά. Αξίζει να σημειωθεί η παντελής απουσία voice-over, κάτι που δεν με ενόχλησε καθόλου, αλλά σίγουρα πρέπει να το ξέρει ο υποψήφιος παίκτης ενός παιχνιδιού που βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στους διαλόγους.

Το Λονδίνο είναι και γεμάτο σκοτεινά μυστικά , ίσως όμως τα φαινόμενα να απατούν.

To review άρχισε τονίζοντας την αφηγηματική φύση του Sovereign Syndicate. Μπορεί να κλείσει λοιπόν με συνολική αποτίμηση της ιστορίας, που είναι η εξής. Τα επιμέρους μυστήρια που ερευνούν οι πρωταγωνιστές είναι αρκούντως ενδιαφέροντα, και φυσικά κάποια στιγμή όλα μπλέκουν μεταξύ τους. Η συνολική κατάληξη όμως, από τη στιγμή που θα μεταφερθούμε στο Braxton Manor δεν ικανοποιεί πλήρως, μιας και όλα ξαφνικά κινούνται πολύ γρήγορα, οι απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα είναι μάλλον ασαφείς, και δύσκολα πιστεύει κανείς ότι η πιθανή αποτυχία θα έχει τόσο κατακλυσμιαίες επιπτώσεις όσο αφήνεται να εννοηθεί. Κάπου έμεινα με την εντύπωση ότι είδα τον πρόλογο μιας πιο μεγάλης ιστορίας… και μετά από πέντε λεπτά, ο «ορθόδοξος» τερματισμός μάλλον επιβεβαίωσε κάτι τέτοιο. Αν όντως υπάρξει sequel, πρέπει να δώσει έμφαση στην συνοχή και το ρυθμό της αφήγησης.

Go to discussion...

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 80%

80%

Top Hat Gear

Επιτυχημένη εφαρμογή της συνταγής του Disco Elysium σε ένα ατμοσφαιρικό setting. Η κατάληξη της ιστορίας θα έπρεπε να είναι λιγότερο βεβιασμένη και πιο συνεκτική για να προσφέρει μια πιο άρτια εμπειρία.

Νικόλαος Δανιηλίδης

Μεγάλος Παλαιός, hardware enthusiast, game collector, man of culture.

Related Articles

Back to top button
elEL