GUNMAN CLIVE

Είναι η τελευταία φορά που αφήνω την αγάπη μου για το μερακλίδικο artwork να με παρασύρει σε old-skool μαραθώνιους platform νεύρωσης. Μπορεί οι resident βάρβαροι Γεράνιος και Καλαγκιάς να εκτιμούν όσο τίποτε τα θέλγητρα τίτλων όπως το Volgarr The Viking και ο Δεμπεγιώτης να εκστασιάζεται με τη φρίκη του Rogue Legacy, αλλά ο μπαρμπα- Κουτσούκος εκμεταλλεύεται αυτό το ρηβιού για να δηλώσει ευθαρσώς και απερίφραστα πως είναι πολύ γέρος πλέον για νευρόσπαστη, παλιομοδίτικη arcade platform δράση.

Δώστε μου εικοσάλεπτα cutscenes και ποιοτικό gameplay τύπου «Tap Q to proceed» και πάρτε ό,τι απομένει από την ψυχή μου. Αλλά όχι. Είδα τα πανέμορφα γραφικά του Bertil Horberg και ψάρωσα. Είχε και καουμπόη πρωταγωνιστή και παλιοκαιρίτικο soundtrack, τελείωσε, έγινε το κακό, ζήτησα το Gunman Clive.

Η πολύ ιδιαίτερη καλλιτεχνική αισθητική του Gunman Clive αποτελεί σίγουρα το δυνατό του σημείο

Η πλάκα είναι πως ο τίτλος είναι εξαιρετικά προσεγμένος και διαβολεμένα διασκεδαστικός, αν ανήκετε στην συνωμοταξία gamers που θεωρεί τους 62 θανάτους στο ίδιο σημείο ως απόλαυση και πεμπτουσία του gaming «γιατί σε προκαλούν να γίνεις καλύτερος παίκτης.» Και έχετε και δίκιο. Απλώς, παίζοντας την –συντομότατη- campaign του Gunman Clive, έφτασα στην οδυνηρότατη συνειδητοποίηση του πόσο κάργα γιωτάς είμαι σε τέτοια παιχνίδια.

Έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ένα δισδιάστατο arcade platform παιχνίδι, το οποίο συνδυάζει επιτυχημένα στοιχεία από τα Metroid, Contra, Sunset Riders (μη χαίρεστε, λίγα, πολύ λίγα απ’αυτό το αριστούργημα της νιότης, αλλά αρκετά ώστε να γίνει η ζημιά) και την αφρόκρεμα της 8μπιτης εποχής, σε είκοσι πολύ όμορφα στημένα επίπεδα. Σε ένα από αυτά μάλιστα, καβαλάμε μια ρουκέτα και ολόκληρη η δράση αρχίζει να θυμίζει ύποπτα R-Type.

Μη γυρίσω…

Και μπορεί το παιχνίδι να τελειώνει μέσα σε περίπου μια ώρα (με άπειρους θανάτους φυσικά, είδα και speed runs του δεκαλέπτου τα οποία πραγματικά με τρομοκράτησαν), αλλά οι δυο εναλλακτικοί χαρακτήρες και τα ζόρικα achievements αποτελούν ιδανικές αφορμές για να ορμήσετε και πάλι από την αρχή στον γοητευτικότατο κόσμο του Πιστολά Κλάιβ.

Ο χειρισμός είναι απλούστατος και όσοι έχετε παίξει έστω και δέκα λεπτά κάποια από τα «χρυσά» platformers της πολύπαθης νιότης μας, θα νιώσετε αυτομάτως σαν στο σπίτι σας. Ο χειρισμός είναι εξαιρετικός, τόσο με πληκτρολόγιο όσο και με χειριστήριο και στην ουσία περιλαμβάνει ένα πλήκτρο για άλματα και ένα για πυρ. Σκοπός μας σε κάθε επίπεδο είναι να φτάσουμε ως το τέλος του, ξεπερνώντας κάθε φρικτό εμπόδιο που φέρνει το παιχνίδι στο διάβα μας, είτε πρόκειται για παγίδες, ηλεκτρομαγνητικά πεδία, κακομούτσουνους ντεσπεράντος ή μοχθηρές πάπιες.

Τα bosses του παιχνιδιού, αν και απλά στην αντιμετώπισή τους, είναι εξαιρετικά σχεδιασμένα.

Αυτό το τελευταίο κρατήστε το, καθώς έχει άμεση σχέση με τον κρυφό –και ιδιαίτερα εμπνευσμένο- χαρακτήρα που ξεκλειδώνετε μόλις ολοκληρώσετε το παιχνίδι την πρώτη φορά.
Με τιμή χώμα, έξοχο art direction, σαδιστικά μερακλίδικο old skool gameplay και κάθε καλή διάθεση να σας σπάσει τον τσαμπουκά, το Gunman Clive αποτελεί ιδανικό φιξάκι για εκείνες τις απογευματινές ώρες που νοσταλγείτε τα τρυφερά νιάτα σας, τότε που ήσασταν βέβαιοι πως το 807ο restart στην αρχή του επιπέδου μετά από μισή ώρα παιχνιδιού, θα ήταν και το τυχερό σας.

Εγώ πάντως, γέρνω το καπέλο μου σεβάσμια και πάω να ψάξω τα Λεξοτανίλ μου.

Pros

Cons