EDITORIALS

Ιαπωνίας το ανάγνωσμα…

Καλή χρονιά, χρόνια πολλά και πολλά levelups στους φίλους και φίλες των roleplaying games! Μιας και μόλις πέρασαν οι γιορτινές ημέρες όλοι κάναμε τα δώρα μας σε φίλους και συγγενείς αλλά και στον εαυτό μας. Δε θα μπορούσα λοιπόν να μην αγοράσω για την αφεντιά μου μερικά παιχνιδάκια που μπάνιζα από καιρό στις τεράστιες λίστες του Steam.

Μια από τις αγορές μου ήταν ένα γιαπωνέζικο action rpg ονόματι Ys: Origin. Η ξέφρενη δράση και η απλότητα που χαρακτήριζε το trailer και διάφορα gameplay videos που είχα δει αλλά και –βεβαίως- η ιδιαίτερα χαμηλή τιμή, του με οδήγησαν στην απόκτησή του με την ελπίδα ότι επιτέλους θα δω κάτι λίγο διαφορετικό από την κλασική «αρπιτζογιαπωνεζιά». Αμ δε!

Για να πω την αλήθεια λόγω έλλειψης χρόνου αλλά και μια στοίβας νέων gaming τίτλων πρόλαβα να ασχοληθώ μονάχα γύρω στο μισάωρο με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Κι όμως… όλα τα χαρακτηριστικά που –προσωπικά- λατρεύω να μισώ στα γιαπωνέζικα παιχνίδια ήταν εκεί.

Ξεκινάει λοιπόν που λέτε η εισαγωγή του παιχνιδιού. Όχι, δε θα πατήσω ESC, θέλω να την παρακολουθήσω (καλά να πάθω!). Μετά από ένα 15λεπτο βαρετών κειμένων και στατικών εικόνων έμαθα κάτι πάρα πολύ σημαντικό και ταυτόχρονα συγκλονιστικό: ότι εγώ είμαι ο καλός και πρέπει να νικήσω την δαιμονική δύναμη που θα καταστρέψει τον κόσμο! Hell yeah! Δεν το έχουμε ξαναδεί ποτέ! Γελάστε άφοβα!

Ακολούθως έχουμε την κλασική επίσης εισαγωγή με δράση και γιανωνέζικη heavymetalopowerιά. Σαν του Tekken… όχι λάθος, το έχω ακούσει ξανά στο Soulcalibur. Όχι συγνώμη, στο Dynasty Warriors ήταν… Whatever! Το πιάσατε το νόημα έτσι;

Και φθάνω επιτέλους στην οθόνη επιλογής χαρακτήρα. «Wow», αναφωνώ, «επιτέλους θα παίξουμε». Και ως διά μαγείας το γιαπωνέζικο στοιχείο είναι και πάλι παρών λαμπρό, έντονο και σπαστικό. Δεν θέλω ρε φίλε να παίξω με spellcaster, είμαι fighter τύπος εγώ. Τέλεια, σου λέει το παιχνίδι, θα επιλέξεις μια κοντή ξανθομαλλούσα κοκκινοσκουφίτσα που κραδαίνει βαρβαρικό τσεκούρι που θα ζήλευε και ο Diablo! Πόσο να αντέξω ο άμοιρος;

Βεβαίως το gameplay του παιχνιδιού είναι εθιστικότατο και αν είστε φίλοι των action rpgs σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Είμαι σίγουρος όμως ότι στη συνέχεια θα συναντήσω και άλλα χαρακτηριστικά της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου. Πάμε μαζί να δούμε τα βασικότερα;

1. Χαζούς NPCs: Το μόνο νόημα που έχουν είναι να γεμίζουν τους δρόμους των πόλεων και των χωριών. Επίσης μας αφήνουν να μπαίνουμε σπίτια τους και να κόβουμε βόλτες. Αν τους μιλήσεις θα σου πουν ότι είσαι ένας γενναίος ήρωας ή ότι στο δάσος θα βρεις λύκους. Thanks for the info dude!

2. Άπειρο grinding: Πάμε στο dungeon. Το καθαρίζουμε. Προχωράμε παραπέρα. Το boss δε βγαίνει που να κοπανάς το πληκτρολόγιο με βαριοπούλα. Ξαναγυρνάμε στο dungeon. Αχά! Γεμάτο είναι πάλι. Καθαρίζουμε ξανά. Προχωράμε και κάνουμε κι ένα ευχέλαιο να βγει το boss αυτή τη φορά.

3. The big boss is a mothafucka demon: Πάντα! Ή κάποιος φίλος σου που έχει δαιμονιστεί. Και συνήθως έχει πλοκάμια. Και κέρατα. Και βγάζει φωτιές. Και είναι μεγάλος. Period!

4. Οι βασικοί χαρακτήρες έχουν μια πονεμένη ιστορία να πουν: Δακρύβρεχτες καταστάσεις πραγματικά. Τύφλα να έχει ο Φώσκολος. Μιλάμε για δράματα, όχι αστεία.

5. Ο τζόγος είναι παντού: Δεν υπάρχει γιαπωνέζικο rpg που να μην περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα gambling game για να κονομάς. Μιλάμε για πολύ χρήμα. Ιαπωνία είναι αυτή πώς να το κάνουμε;

Αλήθεια ποια είναι η ΔΙΚΗ σας γνώμη για τα Japanese rpgs; Ποια πιστεύετε ότι είναι τα χαρακτηριστικά τους εκτός από αυτά που αναφέρθηκαν;

Με ελαφρώς χιουμοριστική διάθεση η σημερινή μας στήλη, τα λέμε ξανά σε λίγες μέρες. Και πάλι ευχές για καλή χρονιά και μην ξεχνάτε… φέτος περιμένουμε πολλούς και δυνατούς τίτλους! Προετοιμαστείτε!

Νίκος Καλαγκιάς

Ο Νίκος είναι ένας gamer που τον χαρακτηρίζουν δύο απλές λέξεις: "Ατσάλι" και "Φωτιά". Ναι, καλά καταλάβατε. Οτιδήποτε video game έχει μέσα το fantasy/μεσαιωνικό στοιχείο έχει και το όνομα του γραμμένο επάνω. Ασχολείται κυρίως με RPGs και strategies ενώ ποτέ δε θα πει όχι και σε καλογυαλισμένους hack 'n slash fantasy τίτλους. Εκεί που το πολεμικό κέρας ηχεί, εκεί που το ατσάλι συναντά το ατσάλι, εκεί που το θάρρος και ο ηρωισμός ξεπερνούν τα πάντα και η θυσία του αδελφού εξυψώνει τα πολεμικά ιδανικά... θα βρείτε και τον Νίκο δίπλα με ένα gamepad στο χέρι να ουρλιάζει: "Chaaaarge!"

42 Comments

  1. Και μπαίνω πριν το Βοράτσο για να πω πως υπάρχουν και καλά jrpg, αλλά τα περισσότερα πάσχουν από αυτά που γράφεις. Όμως για να είμαστε και ειλικρινείς με τον εαυτό μας:

    1. ΣΧΕΔΟΝ όλοι οι NPC που έχω συναντήσει είναι χαζοί και δεν περιορίζομαι σε ανατολικά RPG (πρόσφατο παράδειγμα το σκάιριμ του βάζεις ένα κουβά στο κεφάλι και δεν παίρνει χαμπάρι που του κλέβεις μέχρι και την μπουγάδα). Το δημογραφικό IQ του NPC Nation είναι χαμηλότερο κι από της Ελληνικής Βουλής.

    2. Μεγάλος πόνος το grinding. Αλλά μιας κι είπες για diablo, άπειρο grinding έχει και το Diablo και όλα τα diablo clones και περισσότερο.

    3. Ευτυχώς, εδώ κάνεις λάθος. Δεν είναι πάντα δαίμονες οι εχθροί.

    4. Δυστυχώς, εδώ δεν μπορώ να πω τίποτα… Έχεις δίκιο…

    5. Προσπαθώ να βρω ένα παιχνίδι που να ΜΗΝ έχει μια τουλάχιστον αρχαϊκή μορφή τζόγου και δε βρίσκω. Υπάρχει παντού από όσο ξέρω κι ας μη φαίνεται με την πρώτη ματιά.

  2. Volrath, η αλήθεια είναι, ότι στο gameplay τα jRPGs έχουν μείνει στην εποχή του SNES, άντε του PS1. Από την άλλη, τα AAA rpgs στα PC, έχουν αρχίσει να αντιγράφουν πολλά στραβά τους. Και να μην ξεχνάμε και κάποιες παιχνιδάρες όπως τα Chrono Trigger και Earthbound. Πίνω νερό στο όνομα των Torment, Baldur’s Gate, Fall Out, αλλά ΔΕΝ είναι ελεεινά όλα τα jRPGs.

  3. Από τότε που έπαιξα gothic 2 δεν ξανακοίταξα στην αντίπερα όχθη (άντε καμια κλεφτή ματιά που και που). Σε επίπεδο γραφής, χαρακτήρων και διαλόγων τα δυτικά rpg είναι πιο πολυσύνθετα και πιο ώριμα από τα αντίστοιχα ιαπωνικά. Το είδος περνάει μια κρίση που ξεκίνησε το 2006-2007 και κρατάει σε μεγάλο βαθμό έως σήμερα. Ακόμη και σε αγορές όπως την αμερικάνικη που είχαν πέραση, δεν πάνε τόσο καλά εμπορικά. Το κακό είναι πως οι δημιουργοί εκεί έχουν μείνει κολλημένοι σε χιλιοειπωμένα κλισε και στερέοτυπα (ακόμα και οι ατάκες ή οι αντιδράσεις των npcs είναι άκρως αναμενόμενες) και είναι λες και έχουν κλειστεί στο (ασφαλές) καβούκι τους. Κάποιοι τολμούν να πάνε παραπέρα και ανταμείβονται (π.χ. Demons’s Souls). Δεν λέω ότι και οι δυτικοί δεν ανακυκλώνουν πράγματα αλλά γίνεται σε πολύ μικρότερο βαθμό και δεν κυκλοφορούν τα rpg με το τσουβάλι. Ακόμη και σε κλασικούς heroic fantasy κόσμους βλέπουμε διαφορετική προσέγγιση (π.χ. Witcher).
    Όσο για τα Ys, είναι αρκετά γνωστή σειρά του παρελθόντος (παρεπιπτόντως το Origins είναι αποκλειστικό για pc) που βασίζεται στην ξένεφρη δράση και το hack ‘n slash στοιχείο και την θεωρώ πολύ πιο τίμια από άλλες ΑΑΑ σειρές.
    1) Ισχύει έως κάποιο βαθμό.
    2)Ισχύει όπως και στα περισσότερα του είδους, για είμαστε και ειλικρινείς σε αρκετούς σύγχρονους τίτλους γίνεται προσπάθεια να αφαιρεθούν τα (ενοχλητικά) random encounters.
    3)Δεν ισχύει, μπορεί να είναι οτιδήποτε. Ο κανόνας θέλει αυτά που έχουν ανθρωπόμορφο boss να έχουν και καλύτερη πλοκή (συνήθως).
    4)Αρκετές φορές ναι, αλλά όχι πάντα.
    5) Ισχύει στο 99% των περιπτώσεων :)!

  4. Όπως έλεγε και ο malkavian χαρακτήρας σου στο bloodlines στην αθώα κορασίδα στην chinatown,αφού σκοτώσεις τον shark-demon: “I bet you’re glad this thing didn’t have any tentancles!”
    Σοβαρά πάντως αν έβαζες αυτό το άρθρο σε άλλα sites (o adhan ξέρει),έστω με σατιρική διάθεση,θα σε κυνηγούσαν με τσουγκράνες και δαδιά:) Προσωπικά η όλη αισθητική προσέγγιση των jrpg με απωθεί,όπως επίσης και τα manga/anime και λοιπά προϊόντα της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου.
    Εκτός από τις γιαπωνέζες 😀

  5. Το Ys Origin το είχα πάρει στο summer sale,πολύ καλό action rpg με φοβερά boss fights.

    Αλλά δεν θα το συγκρίνεις με witcher ή fallout,ουσιαστικά σαν το diablo είναι και όλα αυτά που αναφέρεις ισχύουν σε σχεδόν όλα τα diabloειδή παιχνίδια.

    Τώρα γενικότερα για τα jrpg,ναι έχουν μείνει στάσιμα τα τελευταία χρόνια αλλά αν τα παίζεις για αυτό που είναι και όχι αυτό που θα μπορούσαν να είναι μπορούν να προσφέρουν κάποιες ώρες ευχαρίστησης.

    Υ.Γ. Όποιος έχει PSP/PSV πρέπει να παίξει οπωσδήποτε τα Persona 3/4 αντίσοιχα,ίσως το κορυφαίο jrpg ever!

  6. Μαβερικ, σχετικά με το 1 ο Νίκος εννοεί no-life npcs που απλά επαναλαμβάνουν τις ίδιες ατάκες σαν χαλασμένα γραμμόφωνα και συνήθως δεν έχουν καν κάτι χρήσιμο να πουν όυτε καν για το lore του κόσμου…
    Μην το μπερδεύουμε με την απαστράπτουσα A.I. του Skyrim, καθώς Α.Ι. χαζή μπορούμε να βρούμε ακόμα και σε strategy ή shooters. 🙂

  7. Ακόμη δεν πρόλαβα να ανεβάσω το άρθρο και χωθήκατε… μπράβο μπράβο 🙂

    Καταρχή δηλώνω φανατίλας του Ιαπωνικού πολιτισμού και της κουλτούρας. Μάθαινα τζαπανέζικα άλλωστε :p (κάποια στιγμή που θα βρω χρόνο θα τα συνεχίσω).

    Και σαφώς το άρθρο έχει σατιρικό χαρακτήρα… πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά κάποιες αλήθειες όπως και να το κάνουμε αναφέρονται παραπάνω. Και άλλωστε πάντα σατιρίζουμε ό,τι αγαπάμε… γιατί άλλωστε να σατιρίσουμε και να ασχοληθούμε με πράγματα που σιχαινόμαστε; No time for this!

    Όσο για τα δυτικά rpgs, έχουν κι αυτά τα κλισέ τους… θα γράψουμε και για δαύτα στο μέλλον 🙂

    Keep on posting guys! 🙂

  8. Να ξεκινήσουμε με τη βασική και ουσιώδη παραδοχή πως ο,τιδήποτε σχετίζεται με τη σχιστομάτικη, αυτοκτονολάγνα, πλοκαμοδιαστροφική ανατολίτικη κουλτούρα δεν μπορεί παρά να είναι θεμελιωδώς ΛΑΘΟΣ και ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟ. Τα ελάχιστα πράγματι ποιοτικά JRPG’s που έχω παίξει (Septerra Core, Cthulhu Saves The World) ήταν ποιοτικά γιατί αν έκλεινες τα μάτια και τα φανταζόσουν με νορμάλ χαρακτήρες, γινόταν δουλειά.

    Και πέρα από τις υπεργενικεύσεις και την πλάκα, ναι, υπάρχουν καλοί τίτλοι στην κατηγορία αλλά είναι πραγματικά ελάχιστοι. Έχει να κάνει και με διαφορά κουλτούρας/κοσμοθεωρίας πιστεύω. Τουλάχιστον η turn based μάχη των JRPG’s είναι καλή για άπειρα τρολοβίντεο του College Humor, οπότε είμαι ΟΚ!

  9. Υπήρχε μια περίοδος που έψαχνα κάθε JRPG που υπήρχε (κυρίως μέσω emulators), καθώς είχα πάθει πλάκα με το Final Fantasy 7. Σχετικά γρήγορα όμως διαπίστωσα ότι τα περισσότερα κινούνται στο ίδιο μοτίβο, με αποτέλεσμα να χάνω σταδιακά το ενδιαφέρον μου γι’ αυτά, ενώ πλέον δυσκολεύομαι να παίξω κάποιο μέχρι τέλους. Πάντως θεωρώ πραγματικά διαμάντια τα Final Fantasy 6-7-8, Chrono Trigger και Grandia 2 (που απέκτησε ένα σχετικά αξιοπρεπές port σε PC) και σίγουρα θα τα πρότεινα σε κάποιον που δεν έχει αγγίξει JRPG στη ζωή του. Αρκεί φυσικά να μην ενοχλείται από την αισθητική τους, η οποία απέχει παρασάγγες από αυτή του δυτικού κόσμου κα μοιάζει από λίγο εώς πολύ αφελής. Είναι απλά…άλλος κόσμος!

  10. New vegas δεν έχω γνώμη γιατί έπαθα corrupt.

    Όσο για Obsidian και CD Project Red, πιάνεις λάθος NPC. Εγώ (και αν κατάλαβα καλά κι ο Volrath) μιλάω για όταν πας σε ένα και του μιλάς, χαρακτήρας που δεν έχει καμιά σχέση για την ιστορία, ή κεντρικός έξω από cutscene, απλά κάνεις κλικ πάνω του και ξεκινάς dialogue. Βάζουν την κασέτα να παίζει.

  11. Αυτό που λες Borracho για τους χαρακτήρες,τι ακριβώς σε ενοχλεί δηλαδή και σε εμποδίζει να τα παίξεις?

    Φταίει η εμφάνιση(τρελά και φανταχτερά μαλιά,κάτι θυληπρεπή αγοράκια ή θυλικοί χαρακτήρες με τεράστια μάτια που μοιάζουν για 14 ενώ είναι 25),δεν σ’αρέσουν οι διάλογοι ξέρω γω,το πως συμπεριφέρονται,η εξέλιξή τους,τι ακριβώς?

  12. Να προσθεσω τους ατελειωτους διαλογους που αναλωνονται ειτε σε ” Χα νομιζεις οτι εισαι δυνατοτερος απο μενα?!?! Περιμενε να δεις και αυτο!!” (οπου αυτο προσθεσε σουπερ ντουπερ τεχνικη που γαμει και δερνει) ειτε σε φιλοσοφιες τυπου ”Η ψυχη της καρδιας ειναι φιλια και αγαπη” (οι λεξεις μπορουν αντιστραφουν χωρις να αλλιωθει το ΒΑΘΥΥΥ νοημα ”Η καρδια της ψυχης ειναι η φιλια και αγαπη” ή ”Η φιλια της καρδιας ειναι η ψυχη και η αγαπη”)
    Εγω προσωπικα δεν μπορω να αγγιζω πλεον ο,τι εχει εστω μικρη επιρροη απο γιαπωνεζοαρπιτζια. Γουσταρω ninja, γουσταρω samurai ψηνομαι για γιαπωνεζικη ιστορια (κυριως να διαβαζω πως τον φοραγαν για πλακα στους κινεζους καθε φορα). Αυτη ομως η τεχνοτροπια μετα απο μερικα γιαπωνεζοαρπιτζιες και μια αποτυχημενη πρσπαθεια να παρακολουθησω anime μου φαινεται απαλευτη.
    Η κουλτουρα της Ιαπωνιας πιανει ταβανι οταν παρουσιαζεται με δυτικο τροπο (π.χ. shogun total war). Φανταστειτε αυτη τη παιχνιδαρα τωρα να την εφτιαχναν γιαπωνεζοι… Οι στρατιωτες θα ηταν βυζαρουδες μαθητριες με πριονια, το παιχνιδι θα ηταν χωρισμενο στη καλη και την κακη παραταξη, την κακη παραταξη θα τη διοικουσε ενας σατανικος πλοκαμοφονιας και οι πολεις θα γκρεμιζονταν με kamehameha… Τα κτιρια δεν θα τα εχτιζες αλλα θα ηταν μαγικες καρτες και θα εκανες συλλογη. ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ”DYNASTY WARRIORS OROCHI: SHOGUN TOTAL WAR 7: HEARTS OF KINGDOM IN THE FINAL FANTASY” ΓΙΑΤΙ ΗΔΗ ΕΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ!!!

  13. Oλ’αυτά μαζί που λες Δίφουντε και έτι περαιτέρω, ο αστείος συνήθως τρόπος με τον οποίο υποτίθεται πως “δένουν” ολ’αυτά τα εξωφρενικά σε κάποια υποψία σεναρίου. Γενικά, μεγάλο Χ, ειδικά όταν παρουσιάζονται ως “σοβαρά”. Το Devil May Cry 4 με το οποίο ασχολήθηκα (και όπως σωστά είπε ο Μάβερικ ΔΕΝ είναι RPG) είναι καγκούρικο-για-την-καγκουριά, tongue-in-cheek, έχει πλήρη επίγνωση και για 5Ε δεν το λες άσχημο. Αλλά ως εκεί!

  14. Δεν ειπα εγω οτι δε σπερνει, ειπα οτι δε θελω να το δω σε total war…
    To kingdom hearts ειναι υπευθυνο για καποιες απο τις πιο ευχαριστες παiδικες αναμνησεις. Και παλι ομως ειδικα μετα το 2 κουβαλαει ολες τις Τζαπανεζικες ασθενειες: Ατελειωτα sequel, αλα sephiroth κακο, ατελειωτους διαλογους χωρις καμια ουσια κ.λ.π. Στο τελευταιο προσθεσαν μεχρι και μηχανισμο συλλογης heartless στο στυλ των ποκεμον.

  15. Δεν ξέρω για σας παιδιά αλλά για μένα το κορυφαίο συναισθηματικό κάψιμο με το είδος ήταν το Terranigma. Αλλόκοτο “παραμύθι” από τα λίγα, με εξαιρετικά δομημένο στόρι και σε σύλληψη και σε απόδοση, μοναδικό setting (μια ματιά στο world map αρκει) με ούτε 1% των κουσουριών που κουβαλάνε κάτι άλλα… Ξεκινάει κάπως αργά, αλλά μετά τις πρώτες 4-5 ώρες απογειώνεται (στο σημείο που “επαναφέρεις” κάποια συγκεκριμένα πλάσματα το immersion φτάνει στρατόσφαιρα μέχρι και το καθηλωτικό φινάλε :))

  16. Ούτε εγώ τα πάω, αλλά μετά σκέφτομαι πως το υπέρτατο Anachronox πιθανόν να μην υπήρχε καν αν οι developers δεν γούσταραν καταφανώς JRPGs και αποφάσισαν να φτιάξουν ένα με δυτική κουλτούρα, και τα συγχωρώ που υπάρχουν :).

  17. Δείτε τα παρακάτω video:
    16-bit Gems: Rise Of The RPG. (”http://retrowaretv.com/16-bit-gems-rise-of-the-rpg-a-history/”)
    Ο ίδιος έχει κάνει video και για άλλα jRPGs της γενιάς των 16-bit. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν jRPGs εξ ‘ίσου καλά με πολλά δυτικά RPGs. Δυστυχώς όμως, έχουν περιέλθει σε τέλμα. Όπως και άλλα πράγματα σε σχέση με την Ιαπωνική κουλτούρα. Συγγνώμη αν δεν το παίρνω τόσο χιουμοριστικά, αλλά δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί. Πχ ο Τσουρινάκης ούτε που τα άγγιζε, και πολύ κακώς κιόλας.

  18. Ενα από τα πιο αναμενόμενα JRPG για το PS3, το οποίο φημολογείται ότι είναι το καλύτερο που έχει εμφανιστεί εδώ και χρόνια, είναι το Ni no Kuni (”https://www.youtube.com/watch?v=L8I-jJEtAd0″). Οσο όμορφο και αν δείχνει, άντε να πείσεις τώρα το Μποράτσο να το παίξει. :p Μα είναι πρωταγωνιστής τώρα αυτός;

  19. Γιώργο το συγκεκριμένο είναι υπεράνω της λογικής “α, δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή νιάνιαρο”(η αλήθεια είναι ότι φαίνεται να έχει πιο αναλαφρο/παραμυθένιο στυλάκι.
    Γιατί? Αnimation και σκηνοθεσία είναι ετούτων εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Studio_Ghibli
    Τα έργα τους όπως το Ναυσικά ή το gravw of fireflies είναι έπη λυρισμού και παιδείας που υπερβαίνουν διαχωρισμούς δύση-ανατολή, πλοκάμια-Κόναν κτλ.
    Αν δεν έχει δει ή δεν ξέρει κανείς έστω 2 από τις ταινίες του, τι να πω…

  20. @Adhan. Προφανώς αστειευόμουν με το σχόλιο αυτό. Γνωρίζω τους καλλιτέχνες πίσω από συγκεκριμένο παιχνίδι, αλλά ομολογώ ότι δεν θυμόμουν ότι πήγαινε τόσο πίσω η ιστορία (1986 ε; ). Και μόλις θυμήθηκα από που προέρχονταν το Spirited Away και το Princess Mononoke.

  21. Αφορισμός με την έννοια ότι αναφέρει μόνο τα κακά παραδείγματα, και τα κακός κείμενα. Και όχι τόσο ο Volrath, όσο εμείς που σχολιάζουμε. Ίσως το παίρνω λίγο πατριωτικά, αλλά υπάρχουν και πολύ καλά jRPG. Θα ήθελα κάποια στιγμή να αναφερθεί και σε αυτά ο Volrath.
    Από την άλλη, λέω ότι το είδος έχει περιέλθει σε τέλμα και εξηγούμαι: Πλέον έχουμε απίστευτα γραφικά, αλλά δεν νομίζω να βγαίνουν πολλά jRPGs με 8, αν θυμάμαι καλά, διαφορετικούς τερματισμούς, όπως το Chronotrigger. Και αναφέρω ένα πολύ γνωστό, και πολύ καταξιωμένο jRPG. Συμφωνώ σε όσα λεεί ο Volrath για τα περισσότερα νέα jRPG, αλλά όχι για όλα τα παλιά.

  22. Πραγματικά δεν αμφισβητώ ότι κάποια άνιμε/jrpg’s αγγίζουν τα όρια της τέχνης στα πλαίσια της δικιάς τους ιδιότυπης κουλτούρας. Και το Ιπτάμενο Κάστρο πχ, μια χαρά ήταν, ασχέτως σχεδίου. Απλώς σε μένα, αισθητικά και διαισθητικά, δεν κάθεται καλά ν’ασχοληθώ μ’ένα 12χρονο ήρωα. Αν οι σχεδιαστές είναι ΤΟΣΟ μάγκες που το φέρουν ωραία, βεβαίως, καμία αντίρρηση, αλλά έτσι στην καθισιά μου να πω “Βρε αδερφέ, δεν παίζω ένα 14χρονο με μπλέ μαλλί που έχει εκλεκτές δυνάμεις άκυρου λίπ σύνγκινγκ”, μάλλον χλωμό το βλέπω 🙂

  23. Κοίτα για τον αφορισμό που λες υπάρχει στα σχόλια, είναι έως κάποιος βαθμό ερμηνεύσιμος (εδώ ακόμα και αρκετοί φανατικοί κράζουν τον κορεσμό του είδους). Όσοι παίζουν κυρίως στο pc είχαν/έχουν πρόσβαση σε αμερικάνικους και ευρωπαϊκούς τίτλους (γιαπωνέζικοι εκτός από αυτό το Υs, τα FF7-8 και Last Remnant στα rpg και κάτι Silent Hill, Pro και Metal Gear στα υπόλοιπα είδη δεν κυκλοφορούν για pc, τουλάχιστον εκτός του νησιού) που ενσωματώνουν άλλες κουλτούρες και νοοτροπίες. Όσοι παίζουν και σε κονσόλες και σε pc είναι συνήθως πιο δεκτικοί απέναντι στα jrpg (χωρίς να σημαίνει ότι ισχύει 100%).Γνωρίζω βέβαια και περιπτώσεις (αν και λίγες μάλλον) ατόμων που παίζουν κυρίως σε κονσόλες και δεν τα μπορούν καθόλου…

  24. Επειδή μεγάλωσα με psx, δε γίνεται να μην έχω τα jrpgs στην καρδιά μου. Απλά είναι ένα είδος από μόνα τους. Ή θα τα αγαπήσεις ή θα τα μισήσεις. Δεν υπάρχει μέση οδός. Εμένα μου αρέσουν και ακόμα παίζω όταν βγει κάποιο καλό, με τελευταία προσθήκη το The Last Remnant ! Δοκιμάστε το, πιστεύω θα σου αρέσει περισσότερο από το Ys, και ήταν και φθηνότερο !!

  25. καλη χρονια και απο μενα σε ολους.πολυ οραιο review Νικο αφου με επισες ακομα ποιο πολυ για τιν αποκτιση του και ας εχει περασει το steam sales!!!!γιατι ειχα καπιους ενδιασμους αλλα τελικα λεω να το αγωρασω!!!!!GOOD BLESS STEAM!!!!!γιατι θα το κσαναβαλει σε προσφορα!!!!!

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL