REVIEWS

AGONY

Αίμα, Αιδοία, Μπλάκ Μέταλ Συναυλία

Είχα έναν εσωτερικό μονόλογο πέντε περίπου λεπτών, προτού ακουμπήσω το πληκτρολόγιο για να ξεκινήσω την συγγραφή του παρόντος κειμένου. Το Agony μας είχε πρωτοσυστηθεί ως ένα υπερ-φιλόδοξο Kickstarter project, ένα παιχνίδι που λάμβανε χώρα εξ’ολοκλήρου σε μια Κόλαση βγαλμένη απευθείας από τους νοσηρότερους εφιάλτες του Clive Barker. Τα πρώτα trailers υπόσχονταν μια πρωτοφανή εμπειρία, έναν διαδραστικό εφιάλτη άνευ προηγουμένου.

Περάσαν τα χρόνια, κυλήσαν νερά, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια Early Access έκδοση του τίτλου. Έγραφα τότε ο καλοπροαίρετος γέροντας, πως ο τίτλος οπτικά ήταν όσο εντυπωσιακός υποσχόταν και κατόρθωνε να δημιουργεί την αρμόζουσα ατμόσφαιρα ανέλπιδης κλειστοφοβίας. Ένα σιδερένιο κλουβί γύρω από το κεφάλι, που απέμενε φυσικά να αποδείξει πως υπήρχε ουσιώδης λόγος να υποστεί κανείς, πέρα από τις όποιες μαζοχιστικές τάσεις αυτοστραγγαλισμού ενδεχομένως καλλιεργούσε ενδόμυχα.

Καλωσήλθατε στον Εφιάλτη. Συμβαίνουν σκηνικά.

To Agony ξεκινά με την Πτώση μας στα Τάρταρα. Προφανώς, Κάτι Πολύ Κακό Κάναμε™ και αντί για άρπες, Χερουβείμ, Σεραφείμ, νέκταρ και αμβροσία, αράζουμε σε μια φρικτή χαβούζα καμωμένη από βλέννα, ακαθαρσίες, σωματικά υγρά τέταρτης διαλογής και όσο κακό gore metal φραμπαλά μπορούμε να φανταστούμε. Κουμάντο μάλλον κάνει η αινιγματική Κόκκινη Θεά, μια κατά γενική ομολογία δυσάρεστη και αγχωτική κυρία. Στόχος μας, όπως εξηγείται από τον σύντομο εισαγωγικό μονόλογο ο οποίος μοιάζει απευθείας τραβηγμένος από θρίλερ τέταρτης διαλογής του 1996, είναι να συρθούμε δουλικά στα πόδια της και να την ικετέψουμε να μας δείξει την έξοδο κινδύνου. Γιατί προφανώς είμαστε φοβεροί τύποι και αμαρτία τώρα να περνάμε την αιωνιότητα στην Κόλαση και τέτοιες ιστορίες.

Ξεκινάμε λοιπόν το παιχνίδι νεκροί, στα Τρίσβαθα του Εφιάλτη™. Λες εντάξει, θα κάμω την μπουρζουά ψευδαίσθηση ευτυχίας μου στην άκρη και θα ταυτιστώ με το Κακόμοιρο Σαρκίο, να ζήσω την Αγωνία όπως τη σχεδίασαν τα παλλικάρια της Madmind. Το πρώτο πράγμα που θα διαπιστώσουμε, είναι πως όλα τα μενού και το UI δείχνουν να έχουν σκαρωθεί από έφηβο εκπαιδευόμενο σε εταιρεία software, γύρω στο 1994. Μας ζώνουν τα Unreal Engine 4 φίδια, μα ηρωϊκά το καταπίνουμε, λέμε εντάξει, ανεξάρτητη παραγωγή, μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Τα παιδιά μάλλον θα επένδυσαν στο ίδιο το παιχνίδι.

Ψυχεδελική χλαπάτσα, πιθανό save point. Μην ρωτάτε πολλά τώρα.

Ένας βασικός δομικός πυλώνας κάθε διαδραστικής αφήγησης που σέβεται τον εαυτό της, είναι ο τρόπος που σταδιακά αιχμαλωτίζει την φαντασία και τον συναισθηματικό πυρήνα του παίκτη. Ο τρόπος με τον οποίο ένα σπουδαίο παιχνίδι μας βάζει να νοιαστούμε για τους πρωταγωνιστές του και τα όσα βιώνουν επί της οθόνης. Το Agony μας ξεκινά σε ένα θεοσκότεινο, εφιαλτικά φανταιζί λαβύρινθο, με ένα σύστημα κίνησης που αφήνει την αίσθηση κολυμπιού σε ζεστό αέρα. Ο Θεός μαζί μας αν αποφασίσουμε να τρέξουμε (τα πράγματα είναι χειρότερα από το πρώτο Evil Within δίχως οποιαδήποτε αναβάθμιση του χαρακτήρα) ή να συρθούμε σε ένα από τα πάμπολλα χαμηλά ανοίγματα που βρίσκονται διάσπαρτα παντού τριγύρω.

Οι φορές κατά τις οποίες το collision detection του τίτλου θα μας εξαναγκάσει σε φόρτωση προηγούμενης θέσης, είναι αμέτρητες. Τα σιχτίρια που θα ρίξουμε σε περιπτώσεις που καλούμαστε να σκαρφαλώσουμε έναν απλό τοίχο με διαδοχικά άλματα, χειρότερα από κάθε δαίμονα που πιθανώς θα συναντήσουμε κατά την διάρκεια της “Πόσο κάρβουνο ακόμα αντέχεις” περιπλάνησής μας. Απλά και μαζεμένα, το μοντέλο κίνησης του Agony, στοιχείο που οφείλει να είναι κατ’ ελάχιστον λειτουργικό σε ένα τίτλο επιβίωσης/τρόμου, είναι σχεδόν ανύπαρκτο και παρουσιάζεται, σχεδόν ανεξήγητα, χειρότερο από εκείνο που είδαμε στην Early Access του.

Μόνος τρόπος να επιβιώσει κανείς των άπειρων κυνηγητών από τα ευφάνταστα εκτρώματα που σεργιανάνε παντού τριγύρω (πόντοι για την Αιδοιοπρόσωπη Νυχού και τον Σακουλιασμένο Γέροντα), είναι να επικοινωνήσει με την ομάδα ανάπτυξης του παιχνιδιού, να μάθει πώς επακριβώς φαντασιώθηκαν την ροή της δράσης και κατόπιν να αποπειραθεί να ακολουθήσει με θρησκευτική ευλάβεια τις οδηγίες τους. Η αποτυχία του είναι εγγυημένη, αλλά τουλάχιστον θα το έχει παλαίψει.

Ένα από τα sigils που καλούμαστε να σχεδιάσουμε κατά την διάρκεια της περιπέτειας.

Είμαι σίγουρος πως κάποιο σχέδιο πρέπει να υπήρχε αναφορικά με την δράση και την πλοκή του παιχνιδιού. Κάποτε. Τώρα πώς καταλήξαμε σε ένα τυφλό και μίζερο σεργιάνι σε ένα θεοσκότεινο σύμπλεγμα ανέμπνευστων λαβυρίνθων, είναι άλλη ιστορία. Συνήθως καλούμαστε να συλλέξουμε συγκεκριμένα αντικείμενα (καρδιές ή κρανία, διότι μέταλ, εφηβεία, οργή) τα οποία και ανοίγουν την επόμενη πόρτα προκειμένου να συλλέξουμε ακόμη περισσότερες καρδιές ή κρανία. Μια στο τόσο συναντάμε άλλες κολασμένες ψυχές, οι οποίες μας κατεβάζουν διάφορα απροσδιόριστα μπινελίκια, επίσης ξεπατικωμένα από βιντεοκασέτα έβδομης διαλογής. Μετά από κάθε φρικτό θάνατο στα χέρια Νυχούς ή Παππούλη, η ψυχή μας ελευθερώνεται και έχουμε περιορισμένο χρόνο στην διάθεσή μας προκειμένου να εντοπίσουμε ένα κατάλληλο ξενιστή και να τον κυριεύσουμε, ολοκληρώνοντας με επιτυχία ένα εκνευριστικό παιχνίδι ψηφιακού ψαρέματος.

Και αναρωτιόμαστε, οι μπουρζουά μεσήλικες, τί διάολο επακριβώς κάνουμε και γιατί. Μισοκλείνουμε τα μάτια μπας και διακρίνουμε κάτι στην οθόνη, καθώς η φωτεινότητα έχει ήδη ρυθμιστεί στο 100%. Η Κόκκινη Θεά μας χλευάζει και πατάμε σπασμωδικά το “Ε” για να μαζέψουμε κάτι απροσδιόριστο και ματωμένο. Προσπαθούμε σκληρά να μπούμε στη φάση, να ζήσουμε τον εφιάλτη. Δεν ξέρουμε ούτε για ποιό λόγο είμαστε εκεί και δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα να μάθουμε και το γιατί. Σίγουρα, τα ποικίλα σκηνικά εντυπωσιάζουν. Για τρία δευτερόλεπτα που τα κοιτάμε, κατόπιν, κεφάλι κάτω και γύρω-γύρω στο λαβύρινθο.

Ρε φιλαράκι, έχεις ένα κατοστάρικο μήπως να ‘ουμ; Έψαξες καλά φιλαράκι; Έλα φιλαράκι, τί ζητήσαμε…

Ήθελα πραγματικά πολύ να μου αρέσει και να με ενθουσιάσει το Agony. Εξακολουθώ να πιστεύω πως σαν δεκαπεντάλεπτο tech demo για τις δυνατότητες της εικονικής πραγματικότητας, είναι εκπληκτικό. Σαν παιχνίδι επιβίωσης τρόμου που διαρκεί 10-12 ώρες, ούτε γι’ αστείο, ούτε κατά διάνοια. Είχα μάλιστα αμφιβολίες για την κρίση μου αρχικά. Σκεφτόμουν πως ίσως με πέτυχε σε εντελώς λάθος φάση και έβλεπα τα πάντα στραβά επάνω του. Μετά διάβασα και τους εκλεκτούς συναδέλφους στα Ίντερνετς και ήταν ακόμη πιο σκληροί με την οποιαδήποτε έλλειψη ουσίας, περιεχομένου ή έστω μηχανικής αρτιότητας του τίτλου.

Οι συγκρίσεις με το αριστουργηματικό Amnesia είναι πλήρως αβάσιμες. Το δημιούργημα των Σουηδών μετρ του τρόμου, τιμούσε στο έπακρο την φιλολογία και την λογοτεχνική παράδοση στην οποία στηριζόταν. Το Agony αντίθετα, ποντάρει τα πάντα σε έναν εικαστικό τομέα που όσο εντυπωσιακός και να είναι σε συγκεκριμένα σημεία, δεν επαρκεί για να κρύψει την πλήρη γύμνια του τίτλου σε όλους τους υπόλοιπους τομείς. O κλειστοφοβικός εφιάλτης του, μένει στην επιφάνεια και ουδέποτε αποκτά ουσία ή νόημα.

Κρανίο στο δεξί, καρδιά στο αριστερό και πάμε. Μόλις δέκα ωρίτσες ακόμα από αυτό, συν είκοσι για τους άκυρους θανάτους σας. Η διασκέδαση σας περιμένει.

Η δε συζήτηση που γίνεται αναφορικά με το ‘κομμένο περιεχόμενο’ και τις ‘ακραίες σκηνές’ που τελικά δεν περιληφθήκαν στο παιχνίδι, αποδείχθηκε μια φιλότιμη, αλλά καταδικασμένη στην αποτυχία, διαφημιστική καμπάνια. Όταν ο ίδιος ο τίτλος είναι μηχανικά ανύπαρκτος και ωθεί τους παίκτες στο να ζητήσουν επιστροφή χρημάτων μετά από εικοσάλεπτη ενασχόληση μαζί του, ουδείς ενδιαφέρεται για εκείνη τη μια σκηνή στον τέταρτο κρυφό τερματισμό που κανείς, ούτως ή άλλως δεν θα δει.

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ομάδας στην ουσία σήκωσε επάνω του ολόκληρο το project και του αξίζουν εύσημα. Ακόμη και το βαθιά ιδοσυγκρασιακό The Void, αποτελεί μνημειο φιλικού σχεδιασμού και ευχρηστίας (χο-χο-χο) απέναντι σε ένα τίτλο ο οποίος βάζει τα δυνατά του να διώξει όσο περισσότερους επίδοξους παίκτες μπορεί, όσο πιο μακριά γίνεται. Εάν αφαιρείτο ενδεχομένως το θνησιγενές “gameplay” του και πλασαριζόταν ως αφηγηματικό παιχνίδι ανοιχτού κόσμου στην Κόλαση, ίσως άξιζε μια ματιά. Ως έχει, χαζέψτε καλύτερα τα εξώφυλλα των άλμπουμ των Cannibal Corpse στην δισκοθήκη σας. Θα σας διασκεδάσουν εγγυημένα περισσότερο από το Agony.

Ακούω Krabathor από τα 12. Να το πάρω;

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ - 50%

50%

Όχι

Μια πραγματικά εμπνευσμένη και εφιαλτική απεικόνιση της κόλασης, η οποία στηρίζεται στα πήλινα πόδια ενός ανύπαρκτου παιχνιδιού τρόμου/επιβίωσης. Ακόμα και ο πιο σκληρός, δαιμονικός μπλακμεταλάς, θα ζοριστεί να παραστήσει πως του άρεσε.

Στέφανος Κουτσούκος

Ο Στέφανος Κουτσούκος ή αλλιώς "The Artist Formerly Known As Borracho", διέπραξε ποικίλα εγκλήματα τα οποία τον οδήγησαν σε μια ριζική επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων και αξιών του. Υπηρέτησε περήφανα στην πειρατική αρμάδα του Ragequit.gr από την ίδρυση του ιστοτόπου το 2012 ως το Μάη του '19.

14 Comments

  1. “Βρώμα η δουλειά”, μια ακόμη περίπτωση Hatred, που στοχεύει περισσότερο στο να σοκάρει τον παίκτη παρά να τον διασκεδάσει. Που ακόμα και εκείνο είχε μια άλφα ποιότητα, ετούτο δείχνει να μην έχει καμία απολύτως.

    1. Δεν ασχολήθηκα με το Hatred γιατί του έλειπε ακριβώς, η ουσία. Δεν ξέρω αν κάποιος ΖΕΙ για ημιτελή/early access survival horrors πώς θα του φανεί η φάση, αλλά είναι λίγο σαν να ρωτάς Αμερικάνο 325 κιλών να σου προτείνει αν είναι ποιοτικότερo το νέο McAneurysm ή το Bucket of Cholesterol των KFC…

    2. Φυσικά και όχι.

      Στα κρυφά ξανά θα παίξουμε τίποτα με ροζ αλυσοπρίονα και τρελοκοτσιδούδες . Chainsaw Lollipop λοιπόν.

      όσο για το παιχνίδι κρίμα το hype. Να το βγάλω και από wishlist γιατί συμβαίνουν και ατυχήματα…

  2. Eγώ σαν σοφότερος όλων, ήξερα ότι το γκέημ θα είναι μλκ πριν καν το παίξω.

    Σοβαρά πάντως, το αρχικό χάιπ είχε ψιλοπεθάνει από τη μία επειδή το παραέκαναν με την μπλακίλα και αναρωτιόμουν αν έχω κανά πρόβλημα που το περίμενα πως και πως. Βγήκαν τα επίμαχα τρέηλερ και σε μια σκοτεινή φάση της ζωής μου που απλά δεν ήθελα άλλο κάρβουνο και μιζέρια. Και για κερασάκι, ΟΛΑ τα γκέιμπλεϊ βίντεα μου έβγαζαν μία υπερβολική ερασιτεχνίλα στην κίνηση, στην αλληλεπίδραση, σε όλα. Μόνο το εικαστικό ξεχώριζε.

    Το Xάτρεντ το γούσταρα. Βία για τη βία, μηδέν ουσία, αλλά ήταν άρτιο τεχνικά. Σου έλεγε και να πας να γαμηθείς στα κρέντιτς στο τέλος, αντί για το παραδοσιακό θενκ γιου. Όλα μια χαρά.

  3. Ρε μλκ δεν ξέρω πως αλλά στην αρχή έκανα μία πάρα πολύ περίεργη σύνδεση στο μυαλό μου. Σκέφτηκα το Agony από Amiga και έπειτα είδα αυτό το πλάσμα μαζί με το λογότυπο και μου ήρθε Shadow of the Beast στο μυαλό.

    Κρίμας πάντως, υπήρχαν αρκετοί που το περίμεναν με ανυπομονησία.

  4. Φίλε εγώ ακούω ΚΡ’ΑΝΤΛΕ ΟΦ ΦΙΛΘ ΑΠΟ ΤΑ 18, να το πάρω?

    (ατιμούλη, αυτό έβλεπες όταν σκεφτόσουν τον υπότιτλο ε,…;

    https://www.youtube.com/watch?v=YnbOhSGVbRg

    εντάξει δεν έπιασε το “συναυλία”, αλλά κατά τα 3/4 είναι μέσα)

    Κρίμα, από αυτά που είχαν δείξει κατά καιρούς, περίμενα έστω ένα αξιοπρεπές stealth horror που δεν θα είναι tech demo-walking sim. Στα steam reviews δυστυχώς τα ίδια λένε, τεχνικά θέματα και πολύ, πολύ σκοτεινό ακόμη και με τέρμα τη φωτεινότητα που οδηγεί σε άδικους θανάτους. Αν μελλοντικά το στρώσουν, μπορεί να το δω σε έκπτωση. Προς το παρόν, δε τα σκάω, έρχεται Vampyr…

Αφήστε μια απάντηση

Related Articles

Check Also
Close
Back to top button
elEL