INJUSTICE 2: LEGENDARY EDITION

Αν με ρωτήσετε ποια είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψω το Injustice 2, αυτή θα ήταν «κρίμα». «Κρίμα» διότι πρόκειται για έναν τίτλο ο οποίος βελτιστοποιεί στο έπακρο την κληρονομιά που φέρει από τους προκατόχους τής NetherRealm Studios μερικοί από τους οποίους δέχτηκαν καλής υποδοχής στις οθόνες μας (λέγε με “Mortal Kombat: Komplete Edition” και “Mortal Kombat X”). Το πρόβλημα είναι ότι η Warner Bros Games δεν έχει διαχειριστεί σωστά την αγαπημένη μας πλατφόρμα γεγονός που έχει οδηγήσει ουκ ολίγες φορές είτε σε μεγάλα φιάσκο (παραπέμπω στα τεχνικά προβλήματα που είχε το εξαιρετικό κατά τα άλλα Batman: Arkham Knight), είτε σε αισθήματα ότι η πλατφόρμα μας είναι δεύτερης κατηγορίας (π.χ. καθυστερημένες κυκλοφορίες στο PC).

Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι διάφορες κινήσεις marketing καθυστερούν «αναγκαία» την κυκλοφορία των λεγόμενων timed-exclusives, πρακτική από την οποία λόγου χάριν η Rockstar Games έχει άκρως εκμεταλλευτεί επιτυχημένα με την σειρά Grand Theft Auto. Δυστυχώς αυτό δεν έχει βγει στην Warner Bros Games με αποτέλεσμα να πληρώσει την νύφη το Injustice 2, το οποίο είναι ένας αρτιότατος τίτλος ενός είδους με ξεχωριστή οικοθέση στη βιομηχανία των videogames.

ΠΛΟΚΗ ΓΙΑ EISNER AWARD?

Ίσως και όχι. Είναι αλήθεια ότι η αφηγηματική στις νουβέλες υπερηρώων έχει λίγο-πολύ κορεστεί με αποτέλεσμα οι συγγραφείς να καταφεύγουν σε ολοένα και πιο ευρηματικούς τρόπους για να πουν διαφορετικές ιστορίες έξω από τα αυστηρά πλαίσια που έχουν θέσει οι περιγραφές και οι κώδικες τιμής που (προσδι)ορίζουν έναν υπερήρωα. Η πλέον κοινότυπη είναι η ύπαρξη του Multiverse, παράλληλων συμπάντων, με άπειρες εκβάσεις/παραλλαγές της ίδιας ιστορίας. Σε ένα τέτοιο παράλληλο σύμπαν διαδραματίζεται και η ιστορία του Injustice. Συνοπτικά στο πρώτο μέρος ο Superman απέταξε πλήρως των κώδικα ηθικής που είχε μετά από ένα συμβάν που πυροδοτήθηκε από τον Joker και κατέληξε με την έγκυο Lois Lane νεκρή και τη Metropolis ισοπεδωμένη από μία ατομική βόμβα. Στο τέλος του παιχνιδιού ο Superman βρέθηκε φυλακισμένος από τον Batman, ο οποίος είχε οργανώσει την αντίσταση (Insurgency) ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς που είχε εφαρμόσει ο Superman.

Fast backward (!) στον πλανήτη Krypton και μαθαίνουμε ότι η καταστροφή που οδήγησε τον Kal-El (κατά τον κόσμο Superman) ήταν μέρος του σχεδίου του Brainiac. Έπειτα από μία φευγαλέα γνωριμία με την Supergirl, η εδραίωση του plot hook έχει γίνει. Μπροστά (ή πίσω…) στο παρόν ο Superman παραμένει φυλακισμένος, ενώ ήδη ετοιμάζεται απόπειρα απελευθέρωσής του από την παλιά του ομάδα με πρωτεργάτρια τη Wonder Woman. Κάπου εκεί αρχίζει να εμπλέκεται και άλλη μία ομάδα με πιο κρυφά σχέδια. Το πράγμα μάλλον καταλαβαίνετε πού πάει αφού η αμήχανη συμμαχία μεταξύ παλιών φίλων που έγιναν εχθροί και το τελικό showdown με τον Brainiac είναι μονόδρομος. Σε γενικές γραμμές το 8ωρο (για έναν μέτριο παίκτη όπως ο υπογράφων) που διαρκεί το single player σενάριο (ώστε να δείτε και όλες τις μάχες αφού ορισμένες φορές καλείστε να διαλέξετε μαχητή) περνάνε άνετα και όμορφα. Σε αντίθεση με το Mortal Kombat, η cheesy διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών φαίνεται να εφαρμόζουν γάντι στην comic-book αισθητική/αφήγηση. Ομολογουμένως μπορεί να συναντήσετε 2-3 cringeworthy στιγμές αλλά το αίσθημα αμηχανίας που είχα συναντήσει κατά τη διάρκεια του Mortal Kombat X είναι σαφώς μετριασμένο. Ίσως να είμαι και θετικά προσκείμενος βέβαια καθότι οι ήρωες μου είναι ήδη γνωστοί και γνώριζα τι έπρεπε να περιμένω από το «σκοτεινό» DC universe.

ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙΣ…

… δύσκολο να το κατακτήσεις. Αυτή είναι η χρυσή συνταγή για ανταγωνιστικά παιχνίδια που θέλουν να έχουν σωστό learning curve ώστε ο παίκτης να έχει συνεχώς ένα καροτάκι στο οποίο να προσβλέπει και ταυτοχρόνως να μπορούν να διαφοροποιούνται οι παίκτες υψηλής ικανότητας από τους νέοπες. Ευτυχώς το Injustice 2 ακολουθεί αυτήν τη συνταγή κατά γράμμα με απόλυτη επιτυχία. O χειρισμός του παιχνιδιού έχει μεταφερθεί σχεδόν αναλλοίωτος από το ΜΚΧ με μία μικρή διαφοροποίηση: η ύπαρξη μίας ξεχωριστής ικανότητας ανά ήρωα που έχει σχέση με τις (υπερ)δυνάμεις του. Αυτή η ικανότητα είναι συνήθως μία μπάρα που γεμίζει κατά τη διάρκεια της μονομαχίας (ανεξαρτήτως του power-up), και είναι ευκόλως προσβιβάσιμη με το κουμπί “B” (για χειριστήρια τύπου Χbox).

Κατά τα άλλα η δυσκολία του χειρισμού του παιχνιδιού έγκειται στην α) εύρεση συνδυασμών combos και το κυριότερο β) εκτέλεσή τους. Όπως κάθε σύγχρονο beat-em up που σέβεται τον εαυτό του, η πρόοδος του παίκτη δεν εξαρτάται από το ανηλεές button mashing όπως όταν κάναμε ως παιδιά αλλά στην αριστοτεχνική εκτέλεση των επιθέσεων που θα σπάνε τις άμυνες του αντιπάλου (προτού αναφερθούμε σε attack reversals κ.ό.κ.). Και αν η εκτέλεση ενός combo είναι μία σχετικά εύκολη διαδικασία (ή την αναβαθμισμένη του εκδοχή αν έχουμε την απαραίτητη ενέργεια), ο συνδυασμός δύο ή τριών διαφορετικών combo attacks σε μία ενιαία επίθεση που αφήνει τον αντίπαλο με ελάχιστα  αποθέματα ζωής απαιτεί πολλές ώρες εξάσκησης. Όλες οι κινήσεις εξαρτώνται από το χαρακτήρα που επιλέγουμε καθότι υπάρχουν ήρωες που είναι καθαρά “brawlers” και βασίζονται στην ωμή δύναμη, καθώς και πιο τεχνικοί χαρακτήρες. Προσωπικά βρήκα τους γρήγορους, “ranged” χαρακτήρες (πχ. Harley Quinn) να έχουν μεγαλύτερο πλεονέκτημα. Λέγοντας αυτά ακόμη πονάω από την τελευταία φορά που κατάφερε να με πιάσει ο Bane και να αρχίσει (ως άλλος Zangief) τα combos με τις λαβές του. Όχι, ότι θα δυσκολευτείτε ιδιαίτερα στο single-player κομμάτι του παιχνιδιού ή στα Multiverse ladders, αλλά σίγουρα κάνουν τη ζωή ευκολότερη.

SAVING THE MULTIVERSE

Με το πέρας του single player (και πιθανώς των εναλλακτικών εκβάσεων αυτού) ο παίκτης μπορεί να αφοσιωθεί στο ladder gameplay που έχει τη μορφή του Multiverse, που έχουμε αναφερθεί νωρίτερα. Ο Batman με τη βοήθεια του υπερεξελιγμένου Batcomputer μπορεί να ανιχνεύσει απειλές που υπάρχουν σε εναλλακτικά σύμπαντα και να καλέσει να τις εξουδετερώσουμε. Εκεί θα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με εναλλακτικές μορφές των ηρώων και villains που έχουμε ήδη συναντήσει. Φυσικά το σύστημα αποτελεί εξελιγμένη μορφή των ladders που υπάρχουν στο Mortal Kombat από τη γέννησή του. Αυτό που ενσωματώνεται όμως στο gameplay ώστε να αποτελεί και το καροτάκι είναι τα ψευδοRPG στοιχεία που αποδίδονται στον ήρωά μας. Έπειτα από κάθε μάχη κερδίζουμε ΧΡ για τον ήρωα που έχουμε χρησιμοποιήσει.

Παράλληλα για κάθε ladder/side-objective που διεκπεραιώνουμε κερδίζουμε κάποιας αξίας loot motherboxes (τα οποία υφίστανται ως canon lore στο DC universe). Αυτά περιέχουν random loot για το hero roster μας, το οποίο είναι ανεξάρτητο του πότε το ανοίγουμε (αν το ανοίξουμε σε μεγαλύτερο lvl δεν αλλάζουν οι πιθανότητες να αποκτήσουμε καλύτερο loot). Κάθε αντικείμενο είναι συνδεδεμένο με κάποιο χαρακτήρα, παραμετροποιεί τα στατιστικά του, ενώ έχει και level requirements. Κατ’ επέκταση μπορεί κανείς να επιλέξει να ακολουθήσει άτυπα builds για τους προτιμώμενους ήρωές του (πχ. περισσότερη υγεία εις βάρος της δύναμης) πέραν της εμφανούς στυλιστικής παραμετροποίησης.

Και όλα αυτά θα είχαν ένα κάποιο νόημα πέραν του customization (ποιος άλλωστε δεν θέλει να βλέπει τη Harley Quinn ντυμένη μόνο στα λευκά;) αν θα μπορούσαμε να τα εφαρμόσουμε στο online σκέλος του παιχνιδιού. «Γιατί δεν μπορούμε;» θα ρωτήσετε. Η απάντηση δυστυχώς είναι πολύ απλή: διότι το online matchmaking κομμάτι του τίτλου είναι σχεδόν νεκρό. Οι πολλαπλές απόπειρες που κάναμε για να βρούμε κάποιον online αντίπαλο έπεσαν στο κενό. Μπορούμε μόνο να εικάσουμε για τους λόγους που το online σκέλος είναι τόσο νεκρό στο PC, αλλά δεν θα ήταν ασύνδετο με την ετεροχρονισμένη κυκλοφορία του τίτλου στην πλατφόρμα καθώς και τις προηγούμενες προβληματικές εκδόσεις παιχνιδιών της Warner Bros Games. Παρόλα αυτά καταφέραμε να δοκιμάσουμε το παιχνίδι σε online lobby με το Γιώργο “Sephir” Δεμπεγιώτη, και οι εντυπώσεις ήταν μεικτές. Από τη μία δεν υπάρχει ένας εξισορροπητικός παράγοντας (μπορεί ένας παίκτης να παίξει με level 20 χαρακτήρα όταν ο άλλος έχει… level 1) σε αυτά τα private lobbies το οποίο είναι αναμενόμενο. Από την άλλη, υπήρξαν αισθητά frame drops και ενίοτε lag το οποίο μπορεί να αποδοθεί στους servers του παιχνιδιού. Λαμβάνοντας υπόψιν ότι η κίνηση είναι αισθητά μειωμένη, αυτές οι επιδόσεις είναι αδικαιολόγητες. Παρόλα αυτά τα πράγματα είναι αισθητά βελτιωμένα από το φιάσκο που υπήρξε με τις κυκλοφορίες των τελευταίων Mortal Kombat στο PC. Λέγοντας όλα αυτά, μπορώ να πω ότι ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες το multiplayer είναι απολαυστικό και δείχνει με σαφή τρόπο ότι το παιχνίδι παρά το ότι βασίζεται σε “silly comic heroes” απαιτεί γνώση και ικανότητα (όπως φάνηκε αφού πήρα τα «μετάλλια» μου στο χέρι από το μαέστρο Sephir).

Εν τέλει το Injustice 2 έπεσε θύμα της ετεροχρονισμένης κυκλοφορίας του στο PC, καθώς και της βεβαρημένης «κληρονομιάς» που φέρουν οι τίτλοι του είδους που κυκλοφόρησαν από την WBG. Παρότι είναι ένας τίτλος που είναι σαφώς βελτιωμένος από τον προκάτοχό του σε όλους τους τομείς (από τα mechanics μέχρι και την ανανέωση με την νέα Unreal Engine) από ότι φαίνεται η ρετσινιά δεν έχει φύγει. Η Legendary Edition που εξετάσαμε εμείς προσφέρει ένα άκρως ολοκληρωμένο roster που δυνητικά μπορεί να προσφέρει πάρα πολλές ώρες διασκέδασης αρκεί να βρείτε την κατάλληλη παρέα (στον καναπέ ή στα private lobbies). Δυστυχώς λόγω των προβλημάτων στο online σκέλος του, ο τίτλος πιθανώς υστερεί με άλλες όχι απαραίτητα πιο ολοκληρωμένες προτάσεις, αλλά με μεγαλύτερες κοινότητες όπως αυτή του Tekken 7.

Pros

Cons